Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proponuję mały eksperyment: proszę, przyłóż grzbiet książki pośrodku czoła, dzieląc tym samym swą twarz na pół. Zamknij lewe oko. Co widzisz? Prawą połowę pokoju, prawą połowę swego ciała. A teraz wyobraź sobie, że w taki sposób postrzegasz wszystko wokół siebie – prawą połowę każdej rzeczy, którą widzisz wyłącznie po swojej prawej stronie. Lewa strona życia nie istnieje.

Zamknięcie jednego oka i ustawienie bariery ograniczającej pole widzenia prawemu oku może pokazać tylko namiastkę tego, co stało się udziałem Sary – bohaterki „Lewej strony życia”.
Sarah Nickerson to 37-letnia kobieta sukcesu, perfekcjonistka poświęcająca większość życia pracy, matka trójki dzieci, potrafiąca wykonywać kilka rzeczy jednocześnie i wykorzystująca efektywnie każdą sekundę życia. Kolejna próba maksymalizowania efektywności życiowej – prowadzenie auta oraz poszukiwanie telefonu – staje się momentem przełomowym w jej życiu. Chwila nieuwagi doprowadza do wypadku samochodowego, w wyniku którego Sarah doznaje poważnego urazu prawej półkuli mózgu i traci świadomość istnienia lewej strony życia. Nie ma kontroli nad lewą stroną swego ciała, staje się zależna od pomocy innych osób.

Lisa Genova przedstawia w powieści obraz rzadkiej choroby – zespołu pomijania stronnego. Dzięki pierwszoosobowej narracji czytelnik zostaje wprowadzony bezpośrednio w świat Sary, jej myśli, emocje, uczucia i lęki. Ta perspektywa sprawia, że czytelnik nie jest wyłącznie obserwatorem zmagań osoby dotkniętej zespołem pomijania stronnego, lecz patrzy na rzeczywistość jej oczami i uświadamia sobie balast choroby w codziennym życiu.
Warto sięgnąć po tę książkę i przekonać się, czy na skutek wypadku świat Sary się zawalił, czy może przebudował, przewartościował? Może w swym pędzie do sukcesu, będąc w pełni sił, Sarah również nie dostrzegała jakiejś strony swego życia? Może teraz, pomimo niedostrzegania lewej strony życia, dostrzeże coś, czego nie widziała będąc zabieganą kobietą sukcesu?

Myślę, że każda lekcja życia przynosi człowiekowi nową naukę, a każda dobra książka skłania do refleksji.
Serdecznie polecam „Lewą stronę życia”, gdyż jest to świetna powieść, która wzruszy, na długo zostanie w pamięci i niczym znak STOP zmusi do zatrzymania, zastanowienia się nad własnym życiem, a być może nawet zainspiruje do zweryfikowania własnego światopoglądu.

Proponuję mały eksperyment: proszę, przyłóż grzbiet książki pośrodku czoła, dzieląc tym samym swą twarz na pół. Zamknij lewe oko. Co widzisz? Prawą połowę pokoju, prawą połowę swego ciała. A teraz wyobraź sobie, że w taki sposób postrzegasz wszystko wokół siebie – prawą połowę każdej rzeczy, którą widzisz wyłącznie po swojej prawej stronie. Lewa strona życia nie istnieje....

Myślę, że książka ks. Michała Hellera i ks. Tadeusza Pabjana powinna stanowić niezbędnik każdego katechety, gdyż może przestrzec go przed popadaniem w ogólniki i przed przekazywaniem młodym ludziom wyłącznie wiedzy biblijnej - bez właściwej interpretacji tekstów biblijnych i bez odniesienia do wiedzy naukowej. Może stanowić wskazówkę, jak mówić o stworzeniu świata w sposób łączący wiedzę biblijną z wiedzą naukową.
Polecam wszystkim, którzy starają się zrozumieć oraz pogodzić obraz stworzenia świata przedstawiony w Biblii z obrazem stworzenia świata przedstawianym przez naukowców.

Myślę, że książka ks. Michała Hellera i ks. Tadeusza Pabjana powinna stanowić niezbędnik każdego katechety, gdyż może przestrzec go przed popadaniem w ogólniki i przed przekazywaniem młodym ludziom wyłącznie wiedzy biblijnej - bez właściwej interpretacji tekstów biblijnych i bez odniesienia do wiedzy naukowej. Może stanowić wskazówkę, jak mówić o stworzeniu świata w sposób...

Trudno mi ocenić tę książkę głównie z uwagi na fakt, że znaczna większość opowiadań to powtórki historii przedstawionych w innych książkach Katarzyny Grocholi. Lubię wracać do stylu pisania autorki oraz do jej poczucia humoru i sposobu patrzenia na świat, jednakże tym razem się rozczarowałam, gdyż nie spodziewałam się powtórki z rozrywki.

Trudno mi ocenić tę książkę głównie z uwagi na fakt, że znaczna większość opowiadań to powtórki historii przedstawionych w innych książkach Katarzyny Grocholi. Lubię wracać do stylu pisania autorki oraz do jej poczucia humoru i sposobu patrzenia na świat, jednakże tym razem się rozczarowałam, gdyż nie spodziewałam się powtórki z rozrywki.