Jesteśmy społecznością, która kocha książki

𝗖𝘇𝗮𝘀 𝘇𝗮𝗽ł𝗮𝘁𝘆

Do napisania Ź𝑟ó𝑑𝑙𝑖𝑠𝑘𝑎 Ewę Przydrygę natchnął pobyt ze znajomymi w zupełnie autorce nieznanym regionie Polski. Zatrzymali się tam w nowoczesnym domu na odludziu, stojącym w głębokim lesie. Pierwsza noc w tym domu, gdy na posesję włączył się czujnik ruchu, dostarczyła wyobraźni odpowiednich bodźców. Potem okazało się, że weszło tam tylko dzikie zwierzę i skończyło się na strachu, ale ta niezwykła przygoda podsunęła autorce pomysł na nową powieść.

Lila, główna bohaterka namówiona przez znajomą bierze udział w SMS-owym konkursie, ogłoszonym przez lokalne radio. Nie może uwierzyć w swoje szczęście, gdy otrzymuje powiadomienie, że to właśnie ona została laureatką konkursu. Wygraną jest weekendowy pobyt całą rodziną na odludziu w inteligentnym domu zbudowanym z kamienia, szkła, drewna i betonu, zaprojektowanym przez eksperta bioniki. Jedynym warunkiem skorzystania z wygranej jest uczestnictwo rodziny cztero lub pięcioosobowej. Lilka więc zabiera ze sobą męża, synka, siostrę i ojca. Już po przyjeździe, w pełni zautomatyzowany dom budzi w nich niepokój, chociaż to miejsce wydaje się idealne na weekendowy wypad. Dom na pierwszy rzut oka robi wrażenie i zachwyca, ale zarazem przeraża. Lilka zamiast odprężenia czuje niepokój.

Gdy Lilka budzi się następnego dnia, z przerażeniem odkrywa, że łóżeczko jej dwuletniego synka jest puste. Chłopczyk zniknął. I wszystko wskazywało na to, że nigdy go tu nie było. Przeszukiwanie ogromnego domu i terenu wokół nie przynosi żadnych rezultatów. Gdy zmęczeni i bezradni siadają w salonie, zasuwają się wszystkie rolety, a smartache, które miały pomagać w obsłudze domu, przestają działać. Na ekranie zawieszonym na ścianie pojawia się krótki komunikat z zadaniem do wypełnienia, które muszą wykonać w określonym czasie, jeśli chcą uratować dziecko.

Gdy uświadamiają sobie, że dom jest fortecą, a oni zostali jego więźniami, ogarnia ich uczucie lęku i niepokoju. Już wiedzą, że wygrana nie była przypadkowa, a to miejsce, to nic innego jak misternie skonstruowana pułapka, z której nie ma wyjścia. Zostali uwięzieni i zmuszeni do udziału w jakieś koszmarnej grze. Ktoś zadbał, żeby nie mieli wyboru i wszyscy muszą wziąć w niej udział. Właśnie rozpoczęła się śmiertelna gra, która będzie się toczyć nie tylko o życie Adasia.

Wina i kara. Zemsta i wybaczenie. Pokuta i odkupienie. To główne motywy tej powieści. Zemsta niestety nie przyniesie ulgi ani nie wymierzy sprawiedliwości. Pewnych spraw już nie da się naprawić ani odwrócić biegu zdarzeń. Ktoś skrzywdził i ktoś został skrzywdzony. Chęć zemsty przysłania racjonalne myślenie, skrzywdzony nie szuka prawdy, bo dla niego prawda jest tylko jedna. Krzywda, za którą ktoś musi zapłacić najlepiej wszyscy, bo wszyscy zawinili. Mniej lub więcej, ale to nie ma znaczenia. Życie za życie. 𝑀𝑎 𝑢𝑚𝑟𝑧𝑒ć. 𝑀𝑢𝑠𝑖 𝑢𝑚𝑟𝑧𝑒ć. 𝑇𝑎𝑘𝑖 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑛𝑎𝑑𝑟𝑧ę𝑑𝑛𝑦 𝑐𝑒𝑙. Tylko śmierć przyniesie odkupienie.

Nikt w tej rodzinie nie był bez winy, nikt wobec siebie nie był uczciwy. Parę lat wstecz popełnili czyn, który teraz jest powodem tego, że znaleźli się w tym miejscu. Bardzo podobały mi się przedstawione relacje w rodzinie, która jak się szybko okazało, nie była idealna. Dzielą ich nieporozumienia, zadawnione żale, wzajemne pretensje. Dzielą ich też wspomnienia, od których nie potrafią uciec. Każda decyzja i każdy wybór niosą za sobą konsekwencje, bo nie ma większego czy mniejszego zła. Zło jest złem i cokolwiek by postanowili, to nie mogło być dobre.

Człowiek, który wciągnął ich w śmiertelną grę, doskonale ich zna. Wie, co kuleje w ich relacjach i bezwzględnie to wykorzystuje, by zwiększyć liczbę spięć, konfliktów i wzajemnych pretensji, by uniemożliwić im wykonanie zadania. Co dla nich okaże się ważniejsze? Czy skupią się na szukaniu małego Adasia, czy będą sobie skakać do oczu? Czy dają o sobie znać trudne relacje między siostrami, zadawnione żale do ojca, który nie okazywał im miłości, czy skomplikowana sytuacja w związku małżeńskim głównej bohaterki? Czy może jednak więzi rodzinne okażą się silniejsze niż wzajemne animozje?

W Ź𝑟ó𝑑𝑙𝑖𝑠𝑘𝑢, jak zawsze u Przydrygi poruszone są trudne tematy. Całą fabułę autorka oparła na motywie kary za dawno popełnione grzechy, całość dopełniła klaustrofobicznym, mrocznym klimatem w odciętym od świata miejscu, gdzie kilkoro ludzi walczy o przetrwanie. W miarę rozwoju akcji powoli dają znać o sobie ich prawdziwe charaktery i tutaj autorka daje popis umiejętności w tworzeniu psychologicznych portretów bohaterów, którzy walcząc z realnym zagrożeniem, próbują uporać się z demonami przeszłości. Ta gra z chorym człowiekiem żądnym zemsty wystawia na próbę relacje pomiędzy bohaterami i pokaże na koniec, jak silne więzy ich łączą.

Uważny czytelnik dopatrzy się także kilku smaczków, takich jak japońskie lalki Kokeshi, ciąg Fibonnaciego, znajdzie tu sporo ciekawostek chemicznych i wiedzy na temat nowinek technicznych.



Wszystko to razem dało niesamowitą historię, Ż𝑟ó𝑑𝑙𝑖𝑠𝑘𝑜 to świetny thriller w przydrygowym klimacie. Po kolejnej książce autorki wiem jedno. Przydryga jest tylko jedna.

𝗖𝘇𝗮𝘀 𝘇𝗮𝗽ł𝗮𝘁𝘆

Do napisania Ź𝑟ó𝑑𝑙𝑖𝑠𝑘𝑎 Ewę Przydrygę natchnął pobyt ze znajomymi w zupełnie autorce nieznanym regionie Polski. Zatrzymali się tam w nowoczesnym domu na odludziu, stojącym w głębokim lesie. Pierwsza noc w tym domu, gdy na posesję włączył się czujnik ruchu, dostarczyła wyobraźn...

Rozwiń Zwiń

𝗦ł𝗼𝗻𝗲𝗰𝘇𝗻𝗮 𝗽𝗹𝗼𝘁𝗸𝗮

𝐿𝑎𝑡𝑜 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą to książka lekka, łatwa i przyjemna, taka w sam raz na lato. Okładka tej książki budzi bardzo pozytywne i spokojne uczucia. Czyli takie jak treść książki. 𝐿𝑎𝑡𝑜 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą to miła, ciepła, sympatyczna i wywołująca uśmiech na twarzy historia, ale zarazem mająca do przekazania także coś ważnego.
Bardzo cenię sobie powieści obyczajowe, bo wszystko wydaje mi się w nich na wyciągnięcie ręki. Mimo tego, że jest to fikcja literacka, to bardzo często opisywane historie inspirowane są prawdziwymi zdarzeniami. Powieści obyczajowe mają specyficzny klimat i zazwyczaj coś istotnego do przekazania, dlatego tak chętnie i często po nie sięgam. 𝐿𝑎𝑡𝑜 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą to opowieść o małomiasteczkowej społeczności, która od lat żyje sobie znanym rytmem. Wszystko jest tak, jak jest, może chcieliby coś zmienić, ale nie wiedzą jak. Jeśli mają nawet jakieś pomysły, to brakuje im motywacji, by je zrealizować. Życie toczy się tu wolno i leniwie i nie tylko latem, gdy upał nie pozwala normalnie funkcjonować. Jest takie samo przez cały rok.

Ten senny rytm zostaje zakłócony, gdy pewnego dnia do dawno opuszczonego mieszkania nad apteką wprowadza się tajemnicza kobieta, która od razu wzbudza zainteresowanie miejscowych plotkar. Kim jest? Skąd się tu wzięła? Dlaczego akurat tutaj się wprowadziła? Wszyscy wszystkich tu znają, więc ktoś nowy zaburzył im dotychczasową harmonię i rutynę. Mało tego, nagle wszyscy mężczyźni zaczęli zachowywać się inaczej niż zwykle. Mieszkanki Starej Dobrej są niemal pewne, że stoi za tym nowa lokatorka miasteczka. Żadna z kobiet jej z bliska nie widziała, ale już zdążyły sobie wyrobić swoje zdanie na jej temat. 𝑊𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑒 𝑘𝑜𝑏𝑖e𝑡𝑦 𝑑𝑜𝑠𝑡𝑎ł𝑦 𝑘𝑜𝑡𝑎. Uważają, że nieznajoma poluje na ich mężów. 𝐾𝑡𝑜 𝑚𝑎 𝑢𝑟𝑜𝑑ę, 𝑚𝑎 𝑤ł𝑎𝑑𝑧ę 𝑛𝑎𝑑 𝑚ęż𝑐𝑧𝑦𝑧𝑛𝑎𝑚𝑖, 𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒𝑔ó𝑙𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑎𝑑 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑚𝑖 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑦𝑚𝑖 𝑖 𝑛𝑎𝑖𝑤𝑛𝑦𝑚𝑖 𝑗𝑎𝑘 𝑚ę𝑠𝑘𝑎 𝑐𝑧ęść 𝑝𝑜𝑝𝑢𝑙𝑎𝑐𝑗𝑖 𝑆𝑡𝑎𝑟𝑒𝑗 𝐷𝑜𝑏𝑟𝑒𝑗.

Mężczyźni, którzy dotąd zachowywali się zwyczajnie, teraz ciągle zaskakują swoje partnerki. Kobiety bardzo podejrzliwie traktują szarmanckie zachowanie swoich mężczyzn. Może być na to tylko jedno wytłumaczenie. Zapewne je zdradzają i to z tą rudą… 𝐶𝑧𝑦 𝑛𝑖𝑘𝑡 𝑤 𝑆𝑡𝑎𝑟𝑒𝑗 𝐷𝑜𝑏𝑟𝑒𝑗 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑓𝑎 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑚 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑖𝑚 𝑝𝑜łó𝑤𝑘𝑜𝑚?

𝑊 𝑆𝑡𝑎𝑟𝑒𝑗 𝐷𝑜𝑏𝑟𝑒𝑗 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗ą 𝑠𝑖ę 𝑑𝑧𝑖𝑤𝑛𝑒 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧𝑦 𝑖 𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑠𝑘𝑜ń𝑐𝑧𝑦 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑧𝑒. […] 𝑃𝑟𝑧𝑦 𝑜𝑘𝑎𝑧𝑗𝑖 𝑜𝑘𝑎𝑧𝑎ł𝑜 𝑠𝑖ę, ż𝑒 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ść 𝑘𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡 𝑧𝑒 𝑆𝑡𝑎𝑟𝑒𝑗 𝐷𝑜𝑏𝑟𝑒𝑗 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑡𝑎𝑘 𝑠𝑎𝑚𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑝𝑒𝑤𝑛𝑎 𝑠𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒, ż𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑎𝑓𝑖 𝑏𝑒𝑧 𝑝𝑜𝑑𝑒𝑗𝑟𝑧𝑒ń 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑗ąć 𝑛𝑎𝑤𝑒𝑡 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑒𝑚𝑒𝑛𝑡𝑢 𝑐𝑧𝑦 𝑏𝑢𝑘𝑖𝑒𝑡𝑢 𝑘𝑤𝑖𝑎𝑡ó𝑤.

Łatwo kogoś ocenić, przypiąć mu łatkę i snuć teorie spiskowe. Usłyszeć coś tam i powtórzyć, a potem plotka zaczyna żyć swoim życiem i nie ma już znaczenia, że mija się to z prawdą. Gdy patrzy się na czyjeś życie z boku, zawsze wydaje się, że ten ktoś ma lepiej niż my, jak w tej piosence Józefa Nowaka 𝑇𝑎𝑘𝑖𝑒𝑚𝑢 𝑡𝑜 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑧𝑒. Patrząc na innych, nie mamy pojęcia, co tak naprawdę kryje się za jego uśmiechem i pozornym spokojem. Na co dzień nie chodzimy w czyichś butach, byśmy wiedzieli, co czują i przeżywają naprawdę. Tak, jak mieszkanki miasteczka po pozorach oceniły Ritę. Okazało się potem, że przy bliższym poznaniu, Rita jest interesującą osobą, i że nie muszą jej traktować jak zagrożenie. 𝐺𝑑𝑦 𝑤𝑝𝑟𝑜𝑤𝑎𝑑𝑧𝑖ł𝑎 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜 𝑚𝑖𝑎𝑠𝑡𝑒𝑐𝑧𝑘𝑎, 𝑢𝑡𝑎𝑟𝑡𝑦 𝑝𝑜𝑟𝑧ą𝑑𝑒𝑘 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ł 𝑛𝑎𝑟𝑢𝑠𝑧𝑜𝑛𝑦. 𝑊 𝑧𝑤𝑦𝑐𝑧𝑎𝑗𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑚𝑖𝑒𝑠𝑧𝑘𝑎𝑛𝑘𝑎𝑐ℎ 𝑜𝑏𝑢𝑑𝑧𝑖ł𝑦 𝑠𝑖ę 𝑛𝑖𝑒𝑝𝑜𝑘ó𝑗 𝑖 𝑎𝑔𝑟𝑒𝑠𝑗𝑎. 𝑆𝑘ą𝑑 𝑡𝑜 𝑠𝑖ę 𝑤𝑧𝑖ęł𝑜? 𝑃𝑒𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑧 𝑙ę𝑘ó𝑤. 𝑍 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑒𝑘𝑠ó𝑤.

Wprowadzenie się Rity Plat nimi wstrząsnęło, zmusiło do refleksji i działania. 𝐺𝑑𝑦𝑏𝑦 𝑘𝑎ż𝑑𝑎 𝑧 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑑𝑏𝑎ł𝑎 𝑜 𝑠𝑤ó𝑗 𝑧𝑤𝑖ą𝑧𝑒𝑘 𝑖 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑒 𝑡𝑟𝑎𝑘𝑡𝑜𝑤𝑎ł𝑦𝑏𝑦 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑐ℎ 𝑚ężó𝑤 𝑗𝑎𝑘 𝑝𝑎𝑟𝑡𝑛𝑒𝑟ó𝑤, 𝑎 𝑛𝑖𝑒 𝑘𝑜𝑔𝑜ś 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑑𝑜𝑙𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑑𝑜 𝑠𝑎𝑚𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑏𝑦𝑡𝑢, 𝑖𝑐ℎ 𝑠𝑦𝑡𝑢𝑎𝑐𝑗𝑎 𝑤𝑦𝑔𝑙ą𝑑𝑎ł𝑎𝑏𝑦 𝑧𝑢𝑝𝑒ł𝑛𝑖𝑒 𝑖𝑛𝑎𝑐𝑧𝑒𝑗.

Największym problemem jest to, że ludzie ze sobą nie rozmawiają. Rodzą się potem podejrzenia, niedomówienia, które z prawdą mają niewiele wspólnego. Kompleksy i zaniżone poczucie własnej wartości przysłaniają często zdrowy rozsądek.

W powieści pojawia się mnóstwo bohaterów, a każdy z nich ma swoją wyjątkową historię. Sercem Starej Dobrej, a zarazem centralnym miejscem akcji 𝐿𝑎𝑡𝑎 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą, jest biblioteka miejska, zaś głównymi bohaterkami pracujące w niej kobiety. Wysłuchają, doradzą, zorganizują warsztaty. To tu powoli nawiązują się przyjaźnie i otwierają oczy na to, co do tej pory było niewidzialne. To tu panie i nie tylko odkrywają w sobie ukryte talenty do rękodzieła i prowadzenia własnego biznesu.

Rita Plat podobnie jak św. Rita z Cascia pomaga w sprawach trudnych i beznadziejnych, sama mając za sobą niełatwą przeszłość. Gdy dokonuje przemiany życia mieszkańców Starej Dobrej, znów rusza w świat, ale nie robi tego z pustymi rękami. Zyskała niezwykłą przyjaźń i dozgonną wdzięczność kobiet, którym uświadomiła, dlaczego ich życie było dotąd tak szare i nijakie. Wdzięczni jej są także mężczyźni, za pomoc w zrozumieniu, że o swoje kobiety zawsze muszą dbać i zabiegać, by ich związek był udany i szczęśliwy.

Anna Szczęsna zachęca kobiety do sięgnięcia po swoje marzenia i ich realizowanie. Uświadamia kobietom, że bycie zależnym od swojego mężczyzny może kiedyś okazać się opłakane w skutkach. Autorka zachęca do rozmów o swoich potrzebach i oczekiwaniach, zamiast tkwienia w jednym punkcie i przyglądaniu się swojemu życiu ze smutkiem. Samo się nie zrobi, nie zmieni, nie przeżyje. Swojej szansie trzeba pomóc, by potem czerpać z niej radość, bo jest ona wszędzie wokół ciebie, jeśli tylko potrafisz ją dostrzec. Radość trzeba troskliwie pielęgnować i cieszyć się nią, kiedy tylko mamy okazję. Robić, to co przynosi nam przyjemność i czerpać z tego garściami.

Bardzo pozytywna letnia opowieść o uczuciach, szacunku do siebie, zwalczaniu kompleksów i naprawianiu relacji. O tym, że, by zmienić coś w swoim życiu, wystarczy się tylko odważyć i dać sobie szansę. Okazuje się, że marzenia można spełniać zawsze i wszędzie, tylko często brakuje nam do tego właściwej motywacji. Zachęcam Was do sięgnięcia po tę słoneczną lekturę, niepozbawioną humoru, z życiowym przekazem.

𝗦ł𝗼𝗻𝗲𝗰𝘇𝗻𝗮 𝗽𝗹𝗼𝘁𝗸𝗮

𝐿𝑎𝑡𝑜 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą to książka lekka, łatwa i przyjemna, taka w sam raz na lato. Okładka tej książki budzi bardzo pozytywne i spokojne uczucia. Czyli takie jak treść książki. 𝐿𝑎𝑡𝑜 𝑧 𝑅𝑖𝑡ą to miła, ciepła, sympatyczna i wywołująca uśmiech na twarzy historia, ale zarazem mająca do p...

Rozwiń Zwiń

𝗡𝗶𝗰 𝗻𝗶𝗲 𝗻𝗮𝗽𝗿𝗮𝘄𝗶 𝗽𝗿𝘇𝗲𝘀𝘇ł𝗼ś𝗰𝗶

[…] 𝑤 𝑔łę𝑏𝑖 𝑊𝑜ł𝑦𝑛𝑖𝑎 𝑏𝑦ł𝑜 𝑡𝑜 𝑐𝑎ł𝑘𝑖𝑒𝑚 𝑛𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑒, 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ść 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑜𝑘𝑟𝑒ś𝑙𝑎ł𝑎 𝑠𝑖ę 𝑝𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑢 𝑚𝑖𝑎𝑛𝑒𝑚 𝑊𝑜ł𝑦𝑛𝑖𝑎𝑘ó𝑤 […] 𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑡𝑜 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑖 ż𝑎𝑑𝑒𝑛 𝑛𝑎𝑟ó𝑑, 𝑐ℎ𝑜ć𝑏𝑦 𝑖 𝑐ℎ𝑐𝑖𝑎ł, 𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑤𝑦𝑏𝑟𝑎𝑛𝑦𝑚.

𝑆ą𝑑𝑧ę, ż𝑒 𝑜 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑦𝑚 𝑝𝑜𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑒𝑛𝑖𝑢, 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑛𝑎𝑙𝑒ż𝑛𝑜ś𝑐𝑖 𝑛𝑎𝑟𝑜𝑑𝑜𝑤𝑒𝑗 𝑖 𝑡𝑜ż𝑠𝑎𝑚𝑜ś𝑐𝑖 𝑑𝑒𝑐𝑦𝑑𝑢𝑗𝑒 𝑤ł𝑎ś𝑛𝑖𝑒 𝑗ę𝑧𝑦𝑘. 𝐽𝑎 𝑠𝑖ę 𝑡𝑢 𝑢𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖ł𝑒𝑚 𝑖 𝑜𝑑𝑘ą𝑑 𝑝𝑎𝑚𝑖ę𝑡𝑎𝑚, 𝑡𝑎𝑘 𝑤ł𝑎ś𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑦𝑔𝑙ą𝑑𝑎ł 𝑊𝑜ł𝑦ń […] 𝑡𝑢 𝑃𝑜𝑙𝑎𝑘, 𝑡𝑢 𝑈𝑘𝑟𝑎𝑖𝑛𝑖𝑒𝑐, 𝑡𝑢 Ż𝑦𝑑. 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑖 𝑏𝑜𝑔𝑎𝑐𝑖, 𝑖𝑛𝑛𝑖 𝑏𝑖𝑒𝑑𝑛𝑖, 𝑖 𝑗𝑎𝑘 𝑡𝑜 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑤 ś𝑤𝑖𝑒𝑐𝑖𝑒 𝑏𝑦𝑤𝑎, 𝑡𝑦𝑐ℎ 𝑏𝑖𝑒𝑑𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑎𝑗𝑤𝑖ę𝑐𝑒𝑗. 𝐴𝑙𝑒 𝑡𝑒𝑛, 𝑘𝑡𝑜 𝑠𝑖ę 𝑢𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖ł 𝑛𝑎 𝑡𝑒𝑗 𝑧𝑖𝑒𝑚𝑖, 𝑠𝑤ó𝑗 𝑖 𝑡𝑦𝑙𝑒.

[…] 𝐻𝑖𝑠𝑡𝑜𝑟𝑖𝑎 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑤𝑦𝑧𝑛𝑎𝑐𝑧𝑎 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑐ℎś 𝑝𝑎𝑛ó𝑤, 𝑐𝑜 𝑠𝑖ę 𝑜 𝑔𝑟𝑎𝑛𝑖𝑐𝑒 𝑘łó𝑐ą, 𝑎 𝑚𝑦 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑖 𝑡𝑎𝑘 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒 𝑝𝑜 𝑠𝑤𝑜𝑗𝑒𝑚𝑢 ż𝑦ć 𝑝𝑜𝑤𝑖𝑛𝑛𝑖ś𝑚𝑦, 𝑏𝑦𝑙𝑒 𝑢𝑐𝑧𝑐𝑖𝑤𝑖𝑒 𝑖 𝑝𝑟𝑎𝑐𝑜𝑤𝑖𝑐𝑖𝑒, 𝑤𝑠𝑝𝑖𝑒𝑟𝑎𝑗ą𝑐 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑖 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑖𝑐ℎ

Najbardziej przejmującą, a zarazem kontrowersyjną powieścią, jaką ostatnio przeczytałam stała się 𝐻𝑎ń𝑏𝑎 Marii Paszyńskiej. Skończyłam jej lekturę tydzień temu i nadal nie wiem, co czuję. Wiedziałam, z czym przyjdzie mi się zmierzyć, ale i tak jestem wstrząśnięta tą powieścią. Mam po jej przeczytaniu jednak ambiwalentne uczucia i długo zastanawiałam się, jak i czy w ogóle pisać jej recenzję. Nie wiedziałam, czy mam skupić się na moich emocjach, czy na tym, że autorka szukała jakieś logiki w tym, co się wtedy stało. Też bardzo często zastanawiałam się nad przyczynami okrucieństwa UPA. Mogłabym w jakiś sposób zrozumieć czystki etniczne, ale to wyrafinowane okrucieństwo, niczym nie da się wytłumaczyć. Nie da się tego pojąć rozumem, że w taki sposób można było mordować kobiety, dzieci i starców.

Od bardzo dawna nie zdarzyło mi się, bym dla jakiejkolwiek książki zarwała noc, a właśnie tydzień temu miało to miejsce, bo 𝐻𝑎ń𝑏𝑎 to nie jest książka, którą połyka się jednym tchem. Ta powieść zmusza bowiem do powolnego czytania i zastanowienia się nad tym, co autorka faktycznie chciała w niej przekazać. Czytania w ciszy i spokoju. Tylko że zadane pytanie przez autorkę, dlaczego tak się stało, nie dało mi odpowiedzi na inne pytania. Kto tak naprawdę do tego doprowadził i dlaczego? Dlaczego ci, którzy mniemali się ludźmi i wyzwolicielami, okazali się zwyrodnialcami, którzy bezmyślnie i z dużym okrucieństwem dokonali rzezi na bezbronnych ludziach na wszelkie możliwe sposoby, które normalnemu człowiekowi nie mieszczą się w głowie? Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla czynów tych bestii w ludzkiej skórze, nawet takiego, że to ideologia Bandery ich opętała. Po głębokim namyśle postanowiłam więc przemówić, bo nie mogłam zostawić książki Paszyńskiej bez mojego komentarza i przedstawienia moich przemyśleń.

Przeczytałam wiele powieści Marii Paszyńskiej, więc miałam okazję przekonać się, że jest autorką, która wspaniale pisze i potrafi tworzyć niezwykłe historie oparte na faktach. Książki Marii Paszyńskiej przyciągają moją uwagę, bo jak mało kto potrafi przybliżyć różne fakty historyczne i w każdej kolejnej powieści zawiesza sobie poprzeczkę coraz wyżej. Mierzenie się z tak kontrowersyjnym tematem, jak rzeź wołyńska wydało mi się od razu nie lada wyzwaniem dla autorki, bo dla Polaków ten temat jest niezwykle drażliwy i bolesny. Niełatwo napisać, powieść o koszmarze, który rozegrał się latem 1943 roku na wołyńskiej ziemi i sprawić, by była przejmująca, ale nie naruszała też uczuć ludzi, którzy stracili tam swoich bliskich.

Niezwykła i przyciągająca oko okładka 𝐻𝑎ń𝑏𝑦 jest tylko piękną suknią, bo książka zawiera opowieść o najciemniejszych stronach polsko-ukraińskiej historii. O tragedii, która podzieliła narody, krewnych i przyjaciół. Maria Paszyńska, jak wielu z nas doskonale wie, co tam się stało, postanowiła jednak napisać o tym powieść i oprzeć ją na pytaniu. Jak w ogóle mogło do tego dojść? Tą opowieścią autorka próbuje odpowiedzieć na to pytanie głosem swoich bohaterów, samej wycofując się w cień. Opowiadać głosem ocalałych, byśmy mogli na tamte wydarzenia spojrzeć ich oczami.

Autorka chciała wykazać, że istnieje logiczny klucz przyczyny tego, co się stało, ale jakoś to do mnie nie przemawia. Do chwili tej strasznej tragedii, to miejsce było skryte wśród pól i lasów, rytm życia wyznaczały pory roku, a zdanie rozpoczęte po polsku kończono po ukraińsku. Ludzie żyli w zgodzie do chwili, gdy nagle podobno ideologia głoszona przez szaleńca Stepana Bandery i jemu podobnych wprowadziła tak wielką nienawiść pomiędzy dwa zgodnie żyjące, jak dotąd narody. Ukraińcy żyjący w II RP nie traktowali tego państwa jak swojej ojczyzny, lecz okupanta. Kultura Ukraińców wyrosła z niewolnictwa pod mongolskim butem (w duszy niewolnik, gdy na chwilę poczuje w swoim mniemaniu brak nadzoru, niszczy, grabi, morduje) Dopiero w posłowiu autorka stwierdza, że ta brutalność, spontaniczny chłopski zryw, to była jedynie maska, która miała pomóc ukryć przed światem starannie przygotowany plan eksterminacji i tych, którzy za tym stali. Wołyń tak naprawdę nie dotknęła wojenna zawierucha. 𝑃𝑟𝑧𝑒𝑠𝑧ł𝑎 𝑘𝑜𝑙𝑢𝑚𝑛𝑎 𝑤𝑜𝑗𝑠𝑘 𝐻𝑖𝑡𝑙𝑒𝑟𝑎, 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑧ł𝑎 ℎ𝑜𝑟𝑑𝑎 𝑆𝑡𝑎𝑙𝑖𝑛𝑎, 𝑧𝑛ó𝑤 𝑡ą 𝑑𝑟𝑜𝑔ą 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑚𝑎𝑠𝑧𝑒𝑟𝑜𝑤𝑎𝑙𝑖 𝑁𝑖𝑒𝑚𝑐𝑦 – 𝑖 𝑡𝑦𝑙𝑒 𝑏𝑦ł𝑜 𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑧𝑎𝑚𝑖𝑒𝑠𝑧𝑎𝑛𝑖𝑎, 𝑗𝑒ś𝑙𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑙𝑖𝑐𝑧𝑦ć 𝑜𝑏𝑤𝑖𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒ń 𝑖 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑦𝑛𝑔𝑒𝑛𝑡ó𝑤, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑐𝑦 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑑𝑜𝑠𝑡𝑎𝑟𝑐𝑧𝑎ć 𝑤 𝑡𝑒𝑟𝑚𝑖𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑎 𝑟𝑧𝑒𝑐𝑧 𝑘𝑜𝑙𝑒𝑗𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑎𝑟𝑚𝑖𝑖. Naród, który trzymał z Niemcami, nie doświadczył tragedii wojny, nagle zapragnął wolności, więc postanowił wymordować Polaków i wszystkich, którzy śmieli myśleć inaczej, by za chwilę dostać się pod but Armii Czerwonej.

Maria Paszyńska snuje swoją wołyńską opowieść wokół rodziny ukraińsko – polskiej Karpenków i dwóch przyjaciół Ukraińca i w połowie Polaka i Ukraińca. Młodych chłopaków, których porwie wiatr nacjonalistycznej idei Bandery. Młode chłonne umysły były poddawane nieustannemu praniu mózgu. 𝑊𝑚𝑎𝑤𝑖𝑎𝑛𝑜 𝑖𝑚, ż𝑒 𝑠ą 𝑝𝑜𝑚𝑎𝑧𝑎ń𝑐𝑎𝑚𝑖 𝑏𝑜ż𝑦𝑚𝑖 𝑖 𝑤𝑦𝑏𝑟𝑎ń𝑐𝑎𝑚𝑖. 𝑀𝑢𝑠𝑖𝑐𝑖𝑒 𝑏𝑦ć 𝑔𝑜𝑡𝑜𝑤𝑖, 𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑎𝑑𝑒𝑗𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑐𝑧𝑎𝑠 𝑜𝑐𝑧𝑦𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎 𝑈𝑘𝑟𝑎𝑖𝑛𝑦. W umysłach młodych chłopców rodziło się pragnienie wolności, spełnienia niespotykanych uczynków i wybitnych dokonań. Ta idea zapada głęboko w serce zwłaszcza Semkowi, natomiast jego przyjaciel Dymytro, jak każdy 𝑈𝑘𝑟𝑎𝑖𝑛𝑖𝑒𝑐, 𝑝𝑟𝑎𝑔𝑛ął 𝑛𝑖𝑒𝑝𝑜𝑑𝑙𝑒𝑔ł𝑜ś𝑐𝑖 𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑝𝑎ń𝑠𝑡𝑤𝑎, 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑎 𝑤𝑠𝑧𝑒𝑙𝑘ą 𝑐𝑒𝑛ę. Semko, takich wątpliwości nie miał. 𝑆𝑡𝑎𝑟𝑠𝑖 𝑝𝑜𝑑 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑤ó𝑑𝑧𝑡𝑤𝑒𝑚 𝐴𝑛𝑑𝑟𝑖𝑗𝑎 𝑀𝑒𝑙𝑛𝑦𝑘𝑎 𝑤𝑐𝑖ąż 𝑤𝑖𝑒𝑟𝑧𝑦𝑙𝑖 𝑤 𝑝𝑜𝑘𝑜𝑗𝑜𝑤𝑒 𝑟𝑜𝑧𝑤𝑖ą𝑧𝑎𝑛𝑖𝑎. 𝑍𝑤𝑜𝑙𝑒𝑛𝑛𝑖𝑐𝑦 𝑆𝑡𝑒𝑝𝑎𝑛𝑎 𝐵𝑎𝑛𝑑𝑒𝑟𝑦, 𝑧𝑔𝑟𝑜𝑚𝑎𝑑𝑧𝑒𝑛𝑖 𝑝𝑜 𝑝𝑜𝑑𝑧𝑖𝑎𝑙𝑒 𝑓𝑟𝑎𝑘𝑐𝑗𝑖 𝑟𝑒𝑤𝑜𝑙𝑢𝑐𝑦𝑗𝑛e𝑗 𝑂𝑈𝑁-𝐵, 𝑤 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ś𝑐𝑖 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑜 𝑚ł𝑜𝑑𝑧𝑖, 𝑤 𝑘𝑡ó𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑤𝑟𝑧𝑎ł𝑎 𝑘𝑟𝑒𝑤, 𝑔𝑛𝑎𝑗ą𝑐 𝑖𝑐ℎ 𝑑𝑜 𝑑𝑧𝑖𝑎ł𝑎𝑛𝑖𝑎, 𝑚𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑑𝑜ść 𝑑𝑦𝑝𝑙𝑜𝑚𝑎𝑐𝑗𝑖.

Ujął mnie pięknie przedstawiony obraz wieloletniej przyjaźni chłopaków, którzy pomimo różnic w pochodzeniu społecznym, kochają się jak bracia. Dmytro od lat zastępuje głowę rodziny po śmierci ojca, ciężko pracuje, żeby matka i liczne rodzeństwo nie pomarli z głodu. Nad ideologię Bandery przekłada dobro rodziny, to ona jest dla niego najważniejsza, natomiast rozpuszczony paniczyk Semko, który w życiu nie zaznał biedy, wychowuje się w kochającej rodzinie, nagle zapałał żądzą zemsty za wyimaginowane krzywdy. Dmytro czuje, że przynależność do nacjonalistów coś między nimi popsuła. Już nie dogadują się tak świetnie, jak kiedyś a Semko ma przed nim jakieś mroczne tajemnice, ukryte żale, które wcześniej nie miały miejsca. Niepokojące zmiany w chłopaku dostrzega także ojciec, ale tłumaczy to sobie młodzieńczym buntem. Siostra Janka czuła i widziała tę przemianę chłopaka, jakby w jego ciele zamieszkał zupełnie ktoś inny. Takiego go nie znała i nie chciała znać. Kiedyś mogła na niego liczyć, a teraz zaczynała się go obawiać.

Na tle wzrastającego społecznego napięcia, podsycanego nieustannie nacjonalistyczną propagandą, rodzi się piękna miłość pomiędzy Janką a Dmytrem. Zakochany chłopak jest coraz bardziej przerażony tym, co planuje UPA. Chłopak wcale tego nie chce i wolałby, by było jak dawniej. Chwila, gdy Semko odkrywa romans siostry ze swoim przyjacielem, którego kochał jak brata, była chyba najbardziej dramatyczną i przełomową chwilą w życiu młodego omamionego ideologią Bandery człowieka. Zgasły w nim resztki wątpliwości, a jego nienawiść zwróciła się przeciwko matce i siostrze. Nie było już odwrotu. Mychajło już wie, że cokolwiek zrobi, nie ocali swej rodziny, bo zawiódł jako rodzic. Pozwolił, by syn stał się obcym człowiekiem. Szalonym, opętanym przez śmiercionośną ideę. 𝑊𝑜𝑗𝑛𝑎 𝑖 𝑛𝑖𝑒𝑛𝑎𝑤𝑖ść 𝑜𝑑𝑒𝑏𝑟𝑎ł𝑦 𝑚𝑢 𝑠𝑦𝑛𝑎. 𝐽𝑒𝑔𝑜 𝑆𝑒𝑚𝑘𝑎 𝑗𝑢ż 𝑛𝑖𝑒 𝑏𝑦ł𝑜. 𝐴 𝑝𝑜𝑡𝑒𝑚 𝑟𝑜𝑧𝑝ę𝑡𝑎ł𝑜 𝑠𝑖ę 𝑝𝑖𝑒𝑘ł𝑜 𝑛𝑎 𝑧𝑖𝑒𝑚𝑖 […] 𝑇𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑜𝑔ł𝑜 𝑠𝑖ę 𝑤𝑦𝑑𝑎𝑟𝑧𝑦ć. 𝑁𝑖𝑒 𝑡𝑢. 𝑁𝑖𝑒 𝑤 𝑑𝑜𝑚𝑢. 𝑁𝑖𝑒 𝑤ś𝑟ó𝑑 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑐ℎ. 𝐷𝑒𝑚𝑜𝑛𝑦, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑜𝑝uś𝑐𝑖𝑤𝑠𝑧𝑦 𝑝𝑖𝑒𝑘ł𝑜, 𝑝𝑜𝑠𝑡𝑎𝑛𝑜𝑤𝑖ł𝑦 𝑧𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦ć 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜, 𝑐𝑜 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒 𝑛𝑎 𝑧𝑖𝑒𝑚𝑖.

Autorka bardzo starała się wytłumaczyć zachowania Ukraińców. Zrobiła to na przykładzie inteligentnego, młodego zbuntowanego chłopca, który dał się omamić ideologii do tego stopnia, że postanowił zabić swoją matkę i siostrę, by zmyć hańbę bycia w połowie Polakiem. 𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑜𝑚 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑎 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑒 […] 𝐺𝑟𝑎𝑛𝑖𝑐𝑎 𝑝𝑜𝑚𝑖ę𝑑𝑧𝑦 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒𝑚 𝑖 𝑧ł𝑒𝑚 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑏𝑎𝑟𝑑z𝑜 𝑐𝑖𝑒𝑛𝑘𝑎 𝑖 𝑛𝑎𝑤𝑒𝑡 𝑛𝑎𝑗𝑙𝑒𝑝𝑠𝑧𝑒 𝑜𝑠𝑜𝑏𝑦 𝑠𝑡𝑎ć 𝑛𝑎 𝑛𝑎𝑗𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑒 𝑧ł𝑜, 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑛𝑖𝑘𝑡 𝑜 𝑡𝑦𝑚 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑒. 𝑁𝑎𝑤𝑒𝑡 𝑜𝑛𝑖 𝑠𝑎𝑚𝑖. Tłumaczenie i bronienie napastników i zbrodniarzy winą historii, polityki i ideologii mija się z celem. Mord zostanie na zawsze mordem i na to nie ma wytłumaczenia.

Mordowano przyjaciela, sąsiada, męża, szwagra. Każdego Polaka, a nawet Ukraińca, jeśli stanął im na drodze […] Ci ludzie wiedzieli co i komu robili. Mieli też wolną wolę. Wybrali mord. Dziś bezwstydnie celebruje się katów. Nadal nie potrafią przyznać się do zbrodni, a wielu Polaków po chrześcijańsku nie potrafi wybaczyć potomkom zbrodniarzy, że ich dziadkowie zamordowali ich dziadków. Spirala nienawiści wciąż się kręci.

Dzieci nie powinny odpowiadać za zbrodnie ojców, to prawda, ale nie powinny ich również ukrywać, zatajać czy zafałszowywać, tylko wyciągać z nich wnioski na przyszłość. I właśnie pamięć to kluczowa sprawa, naszym obowiązkiem jest przypominać o tamtych haniebnych wydarzeniach, domagać się godnego pochówku dla ofiar i ich upamiętnienia. Polacy dziś oczekują tylko prawdy. W Niemczech nikt nie zobaczy pomników Hitlera, a Ukraińcy z dumą hołdują mordercom Polaków. Ulice, budynki, pomniki OUN, UPA, Bandery i innych przywódców band ludobójców to na Ukrainie norma.

Ta recenzja wymagała ode mnie wiele wysiłku i ogromnego zaangażowania. To najbardziej wyczerpujący tekst, jaki napisałam w historii mojego bloga. Mój ukochany wujek pochodził z Kresów Wschodnich, a ja już mam swoje lata i tworzenie romantycznych historii na tle tych niezwykle dramatycznych zdarzeń, jest dla mnie jak zdrapywanie zaschniętego strupa z jątrzącej się rany. Moim zdaniem tamte straszne zdarzenia nie powinny być kanwą kolejnych powieści, w których próbuje się tłumaczyć, czy łagodzić to, co tam miało miejsce. Kolejnej modzie mówię nie. Demony i dusze pomordowanych wciąż unoszą się nad wołyńską ziemią. Styr płynie jak dawniej, krew ofiar rozcieńczyła woda, a tamten Wołyń przestał istnieć. 𝑇𝑎𝑚, 𝑔𝑑z𝑖𝑒 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦ś 𝑤𝑧𝑛𝑜𝑠𝑖ł𝑦 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑚𝑦, 𝑏𝑢𝑑𝑦𝑛𝑘𝑖 𝑔𝑜𝑠𝑝𝑜𝑑𝑎𝑟𝑐𝑧𝑒, 𝑡ę𝑡𝑛𝑖ł𝑜 ż𝑦𝑐𝑖𝑒, 𝑑𝑧𝑖ś 𝑟𝑜ś𝑛𝑖𝑒 𝑡𝑟𝑎𝑤𝑎 𝑖 𝑚𝑎ł𝑜 𝑘𝑡𝑜 𝑝𝑎𝑚𝑖ę𝑡𝑎, ż𝑒 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦ś 𝑤 𝑜𝑔ó𝑙𝑒 𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖ł𝑦 𝑠𝑖ę 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑐𝑖, 𝑡𝑜𝑐𝑧𝑦ł𝑜 𝑠𝑖ę ż𝑦𝑐𝑖𝑒.

Lubię książki Marii Paszyńskiej i bardzo cenię sobie jej talent oraz to jej ogromne zaangażowanie w przygotowywanie się do pisania kolejnych powieści, ale tą książką niestety nie zaskarbiła sobie mojego podziwu. Nie polecam tej książki, ale też nie odradzam jej czytania. Każdy musi ocenić ją po swojemu. Gdybym miała wybór to, w ogóle bym jej nie oceniała, tak byłoby lepiej.

Ocena książki moim zdaniem, żeby byłaby rzetelna, musi stanowić wypadkową kilku ocen.

Za piękny literacki język – 10

Za stworzenie historii i kreacje bohaterów – 6

Za przedstawiony temat – 2

𝗡𝗶𝗰 𝗻𝗶𝗲 𝗻𝗮𝗽𝗿𝗮𝘄𝗶 𝗽𝗿𝘇𝗲𝘀𝘇ł𝗼ś𝗰𝗶

[…] 𝑤 𝑔łę𝑏𝑖 𝑊𝑜ł𝑦𝑛𝑖𝑎 𝑏𝑦ł𝑜 𝑡𝑜 𝑐𝑎ł𝑘𝑖𝑒𝑚 𝑛𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑒, 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ść 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑜𝑘𝑟𝑒ś𝑙𝑎ł𝑎 𝑠𝑖ę 𝑝𝑜 𝑝𝑟𝑜𝑠𝑡𝑢 𝑚𝑖𝑎𝑛𝑒𝑚 𝑊𝑜ł𝑦𝑛𝑖𝑎𝑘ó𝑤 […] 𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑡𝑜 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑖 ż𝑎𝑑𝑒𝑛 𝑛𝑎𝑟ó𝑑, 𝑐ℎ𝑜ć𝑏𝑦 𝑖 𝑐ℎ𝑐𝑖𝑎ł, 𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑤𝑦𝑏𝑟𝑎𝑛𝑦𝑚.

𝑆ą𝑑𝑧ę, ż𝑒 𝑜 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑦𝑚 𝑝𝑜𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑒𝑛𝑖𝑢, 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑛𝑎𝑙𝑒ż𝑛𝑜ś𝑐𝑖 𝑛𝑎𝑟𝑜𝑑𝑜𝑤𝑒𝑗 𝑖 𝑡𝑜ż𝑠𝑎𝑚𝑜ś𝑐𝑖 𝑑𝑒𝑐𝑦𝑑𝑢𝑗𝑒 𝑤ł𝑎ś𝑛...

Rozwiń Zwiń

𝗟𝗶𝘁𝗲𝘄𝘀𝗸𝗮 𝘄𝗼𝗷𝗼𝘄𝗻𝗶𝗰𝘇𝗸𝗮

𝐾𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑐𝑧𝑒𝑘𝑢𝑗𝑒 𝑛𝑎 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒 𝑤𝑖𝑒ś𝑐𝑖, 𝑡𝑒𝑛 𝑖𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑡𝑟𝑧𝑦𝑚𝑢𝑗𝑒, 𝑎𝑙𝑒 𝑡𝑒ż 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒 𝑚𝑢 𝑛𝑖𝑐 𝑜𝑑𝑒𝑏𝑟𝑎𝑛𝑒.

Piękną sagę 𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗 pomimo jej gabarytów polecam Wam na wakacyjne czytanie. To jest wspaniale napisana historia, którą czyta się migusiem, że tak kolokwialnie się wyrażę, więc warto po nią sięgnąć. Ledwo zacznie się czytać, a za chwilę jest już koniec. Nie da rady się od niej oderwać, mogę to Wam zagwarantować. 𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗 to jedna z lepszych sag, jakie ostatnio było mi dane przeczytać. Tej świetnie napisanej historii nie brakuje pazura, tudzież niewymuszonego humoru. Autorka porusza w niej mnóstwo problemów takich jak niesprawiedliwość Temidy, zwłaszcza wobec kobiet, fanatycznej wiary, propagandy, rozgrywek politycznych, brak zaufania do aptekarzy posądzanych o konszachty z lekarzami, różnica poglądów między pokoleniami. Brzmi znajomo? Zmieniają się czasy, a ludzie niestety nie. Czy dziś, czy kiedyś ludzkie emocje są tak samo gorące. Ludzi mających się za lepszych od innych, dzieliło tak naprawdę szaty i szacunek, jaki z góry okazuje się wysoko postawionym osobom. 𝐾𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑔ó𝑟𝑢𝑗𝑒𝑚𝑦 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧ą 𝑛𝑎𝑑 𝑚𝑎𝑙𝑢𝑐𝑧𝑘𝑖𝑚𝑖 [….] ł𝑎𝑡𝑤𝑜 𝑝𝑜𝑑 𝑤𝑝ł𝑦𝑤𝑒𝑚 𝑝𝑦𝑐ℎ𝑦 𝑧𝑒𝑗ść 𝑛𝑎 𝑚𝑎𝑛𝑜𝑤𝑐𝑒.

Los Amalii był nie do pozazdroszczenia, jedynie Milda słyszała wołanie przyjaciółki o pomoc, reszta w ogóle nie orientowała się w tym, co dzieje się u pana na Rożnowie. Milda, by ratować przyjaciółkę, musiała poświęcić wiele, lecz życie Amalii było dla niej więcej warte niż zaufanie, szlachetne zasady, kodeksy prawne, Święta Trójca i wszystko inne.

Po tamtych tragicznych zdarzeniach pozostał w kobietach cień, który wciąż w ich życiu jest obecny. Zwłaszcza dotyczy to Amalii, do której koszmar tego, co przeżyła w Rożnowie, wciąż wraca i nie pozwala spokojnie spać. Chociaż minęło od tamtych zdarzeń sporo czasu i związała się z ukochanym Szymkiem i została matką kolejnej córeczki, to wciąż nie może zapomnieć o tym, co ją wtedy spotkało. Milda wyszła za mąż za Mikołaja i stała się częścią bogatej kupieckiej rodziny. Pomimo że czuje się kochana, wiedzie życie, które nie do końca jej odpowiada, bo zamiast siedzieć bezczynnie w domu, wolałaby robić zupełnie coś innego. Niestety jej teść łaskawie się zgadza tylko na to, by Milda pomagała chorym w ramach działalności charytatywnej. Dziewczyna cieszy się macierzyństwem, a zwłaszcza teraz, gdy jej jedyny synek Tomko, wreszcie przemówił. Natomiast Varnas za zasługi dla króla otrzymał ziemski majątek. Jest panem na Turzycach i pędzi spokojny żywot przy boku ukochanej kobiety, której ojciec kiedyś uratował mu życie. Nie jest już wojownikiem, porzucił wojenne rzemiosło i stał się gospodarzem. Cieszy go fakt, że teraz ma żonę i dzieci i może trzymać się z dala od Krzyżaków, intryg na Wawelu i politycznych zawieruch. […] 𝑤 𝑝𝑜𝑙𝑖𝑡𝑦𝑐𝑒 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑜 𝑟𝑧𝑎𝑑𝑘𝑜 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑖𝑚𝑦 𝑡𝑜, 𝑐𝑜 𝑧𝑔𝑜𝑑𝑛𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑧 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑦𝑚𝑖 𝑢𝑝𝑜𝑑𝑜𝑏𝑎𝑛𝑖𝑎𝑚𝑖.

Milda i Amalia wraz ze wzrostem pociech zaczynają się zmagać z coraz to nowymi problemami macierzyństwa. Milda zauważyła, że Tomko prawdopodobnie odziedziczył po niej dar odczuwania, natomiast z córki Amalii Małgorzaty zaczyna wychodzić mroczna natura jej ojca i zaczyna sprawiać matce coraz większe problemy wychowawcze. 𝐺𝑑𝑦 𝑧𝑏𝑦𝑡 𝑑ł𝑢𝑔𝑜 𝑠𝑝𝑜𝑔𝑙ą𝑑𝑎𝑠𝑧 𝑛𝑎 𝑐𝑖𝑒𝑚𝑛𝑜ść, 𝑜𝑛𝑎 𝑟ó𝑤𝑛𝑖𝑒ż 𝑧𝑎𝑐𝑧𝑦𝑛𝑎 𝑝𝑎𝑡𝑟𝑧𝑒ć 𝑛𝑎 𝑐𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒. […] 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑎𝑡𝑟𝑧 𝑤𝑠𝑡𝑒𝑐𝑧, 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑤 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑠𝑧ł𝑜ść. 𝑃𝑟𝑧𝑒𝑠𝑧ł𝑜ś𝑐𝑖 𝑛𝑖𝑘𝑡 𝑗𝑢ż 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖.

Obu kobietom bardzo odpowiada życie mieszczek, więc rzadko odwiedzają dwór. Robią to tylko wtedy, lecz bardzo niechętnie, gdy otrzymują zaproszenie od królowej, do której żywią sympatię i szacunek. Wydawałoby się, że Węgierka i para litewskiego rodzeństwa wiedzie teraz szczęśliwe życie, niestety nad ich głowy nadciągają czarne chmury. Podczas turnieju ginie wierny giermek króla, którego śmierć wyśnił Tomko. Milda wraz z rodziną zostaje napadnięta na ulicy, ciężko ranny teść wkrótce umiera, a schedę po nim przejmuje jej mąż. Varnas po latach życia w gospodarstwie ma już tego dość, często ucieka więc na polowania do lasu, mającego swoje mroczne tajemnice, które niebawem dają Varnasowi o sobie znać. Podczas jednej z takich wypraw, ktoś uprowadza jego córeczkę Klarę.

Trzy sporej objętości tomy, które pozwoliły mi się przenieść w czasie do średniowiecza i bardzo zżyć z głównymi bohaterkami. Cieszy mnie to, że autorka opisuje historię dziewczyn, bez koloryzowania i zbędnego lukru. Przedstawia ich życie, takim, jakie mogło być naprawdę. Szczęście często splata się tu z nieszczęściami, śmiech ze łzami, chwile radości z kłopotami. Zawarcie związku małżeńskiego z ukochaną osobą wcale nie oznaczało dla nich końca ich problemów, a wprost przeciwnie kłopoty wciąż się mnożą i każdego dnia bohaterki muszą stawiać im czoło. Bycie matką okazało się dla nich ogromnym wyzwaniem, bo macierzyństwo to nie tylko radość z posiadania potomka, ale także nieustanny lęk o swoje dziecko, a zwłaszcza wtedy gdy nie wszystko toczy się po ich myśli.

Wspaniale było ponownie poczuć klimat tamtych czasów, co nie było trudne gdyż autorka wnikliwie opisuje życie ówczesnego Krakowa, ulice średniowiecznej stolicy Polski, dwór królewski, jego zwyczaje, uczty i stroje. Cieszę się, że Pani Lucyna postanowiła czytelnikom przybliżyć realia średniowiecza, które wciąż jest tak mało znane. Wykreowała wspaniałe bohaterki, którym cudnie było towarzyszyć od chwili, gdy pojawiły się w powieści jako ośmioletnie dziewczynki, a potem uczestniczyć w ich dorastaniu. Przyglądać się jak z rezolutnych dzieci wyrosły na bardzo mądre młode kobiety z charakterem. Ta historia jest tak fantastycznie napisana, że się nią żyje, cały czas przebywa na ulicach średniowiecznego Krakowa. To wspaniała lekcja historii, którą polecam każdemu, bo to jedna z lepszych sag, jakie dane mi było przeczytać. Nie chcę wpadać w ton podsumowywania całości, bo to jeszcze nie koniec pięknej opowieści o kobietach, dla których przyjaźń była najważniejsza i zawsze mogły na siebie liczyć bez względu na okoliczności.

Podziwiam i doceniam talent Pani Lucyny. Gratuluję napisania wspaniałej opowieści o epoce średniowiecza, którą przedstawiła z taką dokładnością i dbałością o szczegóły. Mój podziw dla autorki wzbudziła niesamowita znajomość ludzkiej natury, tego, z jaką doskonałością odzwierciedliła zachowania ludzi, które od wieków się nie zmieniają. Wciąż kierują nimi podobne pobudki i na ich wybory często mają wpływ emocje. W tej sadze pełno jest miłości, przyjaźni, bohaterstwa, goryczy, łez i smutku. Zupełnie jak w życiu.

𝑁𝑖𝑒 𝑛𝑎𝑟𝑧𝑒𝑘𝑎𝑗 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑤𝑐𝑧𝑦𝑛𝑜 𝑛𝑎 𝑠𝑤ó𝑗 𝑙𝑜𝑠, 𝑏𝑜 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑚𝑜ż𝑒 𝑏𝑦ć 𝑔𝑜𝑟𝑧𝑒𝑗.

𝗟𝗶𝘁𝗲𝘄𝘀𝗸𝗮 𝘄𝗼𝗷𝗼𝘄𝗻𝗶𝗰𝘇𝗸𝗮

𝐾𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑐𝑧𝑒𝑘𝑢𝑗𝑒 𝑛𝑎 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒 𝑤𝑖𝑒ś𝑐𝑖, 𝑡𝑒𝑛 𝑖𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑜𝑡𝑟𝑧𝑦𝑚𝑢𝑗𝑒, 𝑎𝑙𝑒 𝑡𝑒ż 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑗𝑒 𝑚𝑢 𝑛𝑖𝑐 𝑜𝑑𝑒𝑏𝑟𝑎𝑛𝑒.

Piękną sagę 𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗 pomimo jej gabarytów polecam Wam na wakacyjne czytanie. To jest wspaniale napisana historia, którą czyta się migusiem, że tak kolokwialnie się wyr...

Rozwiń Zwiń

𝗞𝘂𝗰𝗵𝗲𝗻𝗻𝗲 𝗽𝗼𝗱𝘀𝘇𝗲𝗽𝘁𝘆

𝑀𝑖ł𝑜ść ł𝑎𝑡𝑤𝑖𝑒𝑗 𝑧𝑛𝑜𝑠𝑖 𝑛𝑖𝑒𝑜𝑏𝑒𝑐𝑛𝑜ść 𝑙𝑢𝑏 ś𝑚𝑖𝑒𝑟ć 𝑛𝑖ż 𝑧𝑤ą𝑡𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑒 𝑙𝑢𝑏 𝑧𝑑𝑟𝑎𝑑ę - aforyzm Andre Maurois, który nie bez powodu znajduje się w powieści.

Małgorzata Starosta nie zawodzi, a wprost przeciwnie wspina się na wyżyny pisarskiego kunsztu. Myślałam, że nie da się już stworzyć autorce lepszych historii, ale Gosia wciąż udowadnia, że się da i robi to w doskonałym stylu. Panie, panowie Agata Śródka znów w akcji. Znana restauratorka, która z uporem maniaka miesza się w sprawy kryminalne, tym razem sama jednak znajdzie się na liście podejrzanych o morderstwo. Mało tego staje się podejrzaną numer jeden o zabójstwo znanego blogera Alana Szpili.

Życiorys Śródki do nudnych nie należy, ale dotychczas, kiedy wplątywała się w afery kryminalne, nigdy nie była główną podejrzaną. Nie panująca nad językiem restauratorka mogła narobić sobie wrogów i ktoś to wykorzystał, by wrobić ją w morderstwo. 𝐶𝑎ł𝑦 ś𝑤𝑖𝑎𝑡 𝑤𝑖𝑒, ż𝑒 𝑗𝑎 𝑖 𝑡𝑒𝑛 𝑝𝑜𝑑ł𝑦 𝑜𝑏𝑟𝑧𝑦𝑑𝑙𝑖𝑤𝑖𝑒𝑐 ż𝑦𝑤𝑖𝑙𝑖ś𝑚𝑦 𝑑𝑜 𝑠𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒 𝑏𝑎𝑟𝑑𝑧𝑜 𝑔𝑜𝑟ą𝑐𝑒 𝑢𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑎, 𝑤ś𝑟ó𝑑 𝑘𝑡ó𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑝𝑟𝑦𝑚 𝑤𝑖𝑜𝑑ł𝑦 𝑛𝑖𝑒𝑛𝑎𝑤𝑖ść, 𝑜𝑑𝑟𝑎𝑧𝑎 𝑖 𝑤𝑠𝑡𝑟ę𝑡, więc jak domyśla się Agata, ktoś sprzątnął typa, a „odpowiedzialność” za ten czyn, postanowił zrzucić na nią. Jedyne co w tej sytuacji przyszło jej do głowy to telefon o czwartej nad ranem do Michela, który korzysta właśnie ze spokoju, jaki zapewnia mu nieobecność szefowej. Michel śpi w najlepsze, gdy nagły telefon od Agaty wyrywa go ze snu, z czego jest bardzo niezadowolony, ale słowa Agaty – 𝑇𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑎 𝑔𝑜 𝑧𝑎𝑏𝑖ł𝑎𝑚! - bardzo go zaintrygowały. Po zdaniu relacji swojej matce Michel Blanc niezrównany, pyskaty pół Francuz, pół Polak, prawa ręka Agaty, rusza na odsiecz kobiecie, choć nie ma na to najmniejszej ochoty, ale nie ma też wyboru. Inaczej matka nie da mu spokoju.

Śledztwo w spawie morderstwa prowadzi zdyscyplinowany i bystry policjant komisarz Fuks, który od razu wzbudził moją sympatię, ale i on nie potrafi zapanować nad chaosem, który zastał na miejscu zbrodni. Komisarz, za żadne skarby nie przyznałby się do tego, że po raz pierwszy w życiu musi zmierzyć się z siłami, których kompletnie nie rozumie. Doświadczony policjant, który na swym koncie ma 𝑧ł𝑎𝑚𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑘𝑖𝑙𝑘𝑢 𝑝𝑠𝑦𝑐ℎ𝑜𝑝𝑎𝑡𝑦𝑐𝑧𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑚𝑜𝑟𝑑𝑒𝑟𝑐ó𝑤, 𝑑𝑎𝑚𝑠𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑏𝑜𝑘𝑠𝑒𝑟ó𝑤, 𝑧ł𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑖 𝑖 𝑝𝑎𝑠𝑒𝑟ó𝑤, 𝑎𝑙𝑒 𝑧 𝑐𝑧𝑦𝑚ś 𝑝𝑜𝑑𝑜𝑏𝑛𝑦𝑚 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑑𝑎𝑟𝑧𝑦ł𝑜 𝑚𝑢 𝑠𝑖ę 𝑠𝑝𝑜𝑡𝑘𝑎ć.

Agata znalazła się pięknym Pałacu Borynia w Jastrzębiu – Zdroju z powodu intrygi Euzebii Hoffman – Majchrowsky zwanej inaczej Bunią. Starsza pani ściągnęła tu restauratorkę podstępem pod pozorem przewodniczenia w warsztatach kulinarnych, a tak naprawdę sprytnej starszej pani chodziło przede wszystkim o to, by Śródka zajęła się poszukiwaniem skradzionego pamiętnika należącego do Jarmili Witczak, ukochanej przez mieszkańców Jastrzębia – Zdroju żony założyciela uzdrowiska. Niestety, zanim Agata dowiedziała się prawdy, w jakim celu Bunia ją tu ściągnęła, została zamieszana w morderstwo znanego blogera kulinarnego Alana Szpilę, z którym łączyły restauratorkę, delikatnie rzecz ujmując, niezbyt ciepłe relacje, co było tajemnicą poliszynela. Bunia, jak się okazało to wyjątkowo sprytny i przebiegły egzemplarz dawnej arystokracji, chciała bowiem wykorzystać spryt Agaty do załatwienia własnych interesów, czyli poszukiwań pamiętnika, ale niechcący wpakowała Śródkę w niezły ambaras.

Gdy w hotelu pojawia się przyjaciółka Agaty Patinka, kobieta, która podobnie, jak restauratorka w kaszę nie pozwoli sobie dmuchać, może to zwiastować tylko jedno. Nadchodzi tornado. Komisarz Fuks nie jest już w stanie zapanować nad tym rozszalałym żywiołem. Jedna furiatka stanowi dla niego problem, ale dwie to już tłum. Na służbie, czy nie, wiedział, że na trzeźwo tego nie udźwignie. Jak do tej pory Agata jest jedyną jego podejrzaną, bo innych kandydatów do tej roli chwilowo brak. Chociaż za Szpilą nikt nie płacze, bo był człowiekiem o wątpliwej reputacji, a jego ukatrupienie sprawia niektórym nawet radość, to Fuks musi zachować się profesjonalnie. Nie ważne, że doszło do ukatrupienia szubrawca, sprawę i tak należy wyjaśnić, a winnych posłać do więzienia.

Blanc znajduje poszukiwany pamiętnik w rzeczach Szpili, a potem niefortunnie znów pozwala go sobie ukraść. Czyżby śmierć Szpili i tajemnicza zawartość pamiętnika miały ze sobą coś wspólnego? 𝑁𝑖𝑒𝑘𝑜𝑟𝑧𝑦𝑠𝑡𝑛𝑒 𝑜𝑘𝑎𝑧𝑗𝑒 𝑙𝑢𝑏𝑖ą 𝑠𝑖ę 𝑚ś𝑐𝑖ć […] Tajna ekipa śledcza Śródki podejrzewa, że złol, który zamordował znienawidzonego blogera i ukradł pamiętnik, to jedna i ta sama osoba. Niestety nie mają pewności, że tak jest naprawdę.

Agata ma już sprawy przebrzydłego Szpili powyżej zgrabnie obciętej grzywki. Alan Szpila, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦 𝑛𝑎𝑤𝑒𝑡 𝑝𝑜 ś𝑚𝑖𝑒𝑟𝑐𝑖 𝑧𝑎𝑡𝑟𝑢𝑤𝑎ł 𝑗𝑒𝑗 ż𝑦𝑐𝑖𝑒, 𝑗𝑎𝑘𝑏𝑦 𝑤𝑐𝑖ąż 𝑏𝑦ł𝑜 𝑚𝑢 𝑚𝑎ł𝑜. […] 𝑃𝑜𝑤𝑖𝑛𝑛𝑜 𝑠𝑖ę 𝑔𝑜 𝑤𝑠𝑘𝑟𝑧𝑒𝑠𝑖ć, ż𝑒𝑏𝑦 𝑚𝑜ż𝑛𝑎 𝑏𝑦ł𝑜 𝑔𝑜 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑟𝑎𝑧 𝑧𝑎𝑏𝑖ć. Komisarz Fuks pomimo swojego bystrego intelektu nie potrafi tej sprawy złożyć w całość, bo w tym całym zamieszaniu, wciąż coś mu umyka i nie pasuje do układanki. Miłość, zdrady i śmierć to było dla niego za wiele, wciąż brakowało mu istotnych informacji.

Jak zwykle w książkach Małgorzaty Starosty, oprócz dobrej intrygi kryminalnej, wspaniale wykreowanych postaci, zabawnych dialogów, znajduje się sporo odniesień do otaczającej nas rzeczywistości. Tym razem w 𝑅𝑜𝑙𝑎𝑑𝑎𝑐ℎ 𝑖 𝑟𝑜𝑚𝑎𝑛𝑠𝑎𝑐ℎ oprócz smakowitego zapachu jedzenia, można poczuć powiew historii. Pojawia się tu sporo legend dotyczących Górnego Śląska i oczywiście nie mogło zabraknąć przepisów na pyszne regionalne potrawy.

Bardzo mi odpowiada specyficzny humor Małgorzaty Starosty i jej styl pisania. Nie wiem, czy to tylko moje subiektywne odczucia, czy tak jest w istocie, ale moim skromnym zdaniem ta część przygód Śródki jest najlepsza z serii. Cała plejada oryginałów, które wykreowała Gosia, nie tylko bawi, ale chwilami zmusza do refleksji. Są momenty, gdy nie da się utrzymać powagi, czytając o ich wyczynach, ale są też takie, gdy dłonie zaciskają się w pięść z irytacji na postępowanie co niektórych, chociaż wiadomo, że autorka wkurza czytelnika specjalnie, by wywołać emocje. Prym wśród nietuzinkowych postaci wiedzie oczywiście zmanierowany Michel Blanc. Jest to postać tak niesamowicie oryginalna i nietuzinkowa, niemająca sobie równych. Takiego jegomościa mogła stworzyć jedynie mistrzyni kryminalnego humoru Małgorzata Starosta.

𝑅𝑜𝑙𝑎𝑑𝑦 𝑖 𝑟𝑜𝑚𝑎𝑛𝑠𝑒 to prawdziwa uczta literacka na bardzo wysokim poziomie, gdzie zachwyt budzi nie tylko nienaganny język, ale niesamowita wiedza autorki o różnych regionach naszego kraju, do których chętnie zabiera swoich czytelników, a na koniec raczy przepisami regionalnej kuchni. Małgorzata Starosta nieodmiennie imponuje mi zmysłem obserwacji, bawi sarkastycznym językiem i ironicznym spojrzeniem na realia współczesnego świata, a najbardziej cenię sobie jej umiejętność pisania o wszystkim z klasą, przepiękną polszczyzną.

Zawsze wszem wobec będę powtarzać, że książki Małgosi są gwarancją dobrej zabawy na bardzo dobrym poziomie dla każdego, kto potrzebuje odskoczni od codziennych kłopotów i chwili relaksu. Panie, panowie czapki z głów. Czytajcie Starostę, bo warto.

𝑁𝑖𝑒𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑧 𝑡𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑒𝑔𝑒𝑛𝑑 𝑏𝑦ł𝑦 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦ś ℎ𝑖𝑠𝑡𝑜𝑟𝑖𝑎𝑚𝑖 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑧𝑖𝑤𝑦𝑚𝑖, 𝑙𝑒𝑐𝑧 𝑧 𝑢𝑝ł𝑦𝑤𝑒𝑚 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑢 𝑜𝑏𝑟𝑎𝑠𝑡𝑎ł𝑦 𝑤 𝑝𝑙𝑜𝑡𝑘𝑖 𝑖 𝑡𝑎𝑗𝑒𝑚ni𝑐𝑒, 𝑎ż 𝑤 𝑘𝑜ń𝑐𝑢 𝑡𝑟𝑢𝑑𝑛𝑜 𝑏𝑦ł𝑜 𝑑𝑜𝑠𝑧𝑢𝑘𝑎ć 𝑠𝑖ę 𝑤 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑗𝑎𝑘𝑖𝑐ℎ𝑘𝑜𝑙𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑓𝑎𝑘𝑡ó𝑤.

𝗞𝘂𝗰𝗵𝗲𝗻𝗻𝗲 𝗽𝗼𝗱𝘀𝘇𝗲𝗽𝘁𝘆

𝑀𝑖ł𝑜ść ł𝑎𝑡𝑤𝑖𝑒𝑗 𝑧𝑛𝑜𝑠𝑖 𝑛𝑖𝑒𝑜𝑏𝑒𝑐𝑛𝑜ść 𝑙𝑢𝑏 ś𝑚𝑖𝑒𝑟ć 𝑛𝑖ż 𝑧𝑤ą𝑡𝑝𝑖𝑒𝑛𝑖𝑒 𝑙𝑢𝑏 𝑧𝑑𝑟𝑎𝑑ę - aforyzm Andre Maurois, który nie bez powodu znajduje się w powieści.

Małgorzata Starosta nie zawodzi, a wprost przeciwnie wspina się na wyżyny pisarskiego kunsztu. Myślałam, że nie da się już stwor...

Rozwiń Zwiń

𝗗𝗲𝗰𝘆𝘇𝗷𝗮

[…] 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑤𝑠𝑘𝑎𝑧𝑎𝑛𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑛𝑖𝑒𝑠𝑝𝑜𝑑𝑧𝑖𝑎𝑛𝑘𝑖.

Danka Braun pisze świetne książki, a każda jej kolejna powieść jest gwarancją doskonałej literatury na wysokim poziomie. Czytanie książek Danki Braun daje poczucie dobrze wykorzystanego i mile spędzonego czasu, bo oprócz doskonale skomponowanej warstwy obyczajowej w książkach autorki można znaleźć wątki kryminalne, które są doskonałą przyprawą sprawiającą, że lektura jej książek smakuje przewybornie.
Rejs po Morzu Egejskim. Ekskluzywny jacht, a na nim ekipa ludzi, która lubi się bardziej lub mniej i w końcu śmierć jednego z uczestników. Brzmi niezwykle intrygująco.

Renata Orłowska lata szaleństw, burzliwej młodości ma już dawno za sobą, a teraz gdy inni się dobrze bawią, jej jedyną rozrywką jest obserwowanie zachowań uczestników rejsu. To, co dla innych wydaje się bez znaczenia, Renata na pewno zapamięta. Przypadkowe spojrzenia, muśnięcia rąk, krótkie, acz znaczące uśmiechy, rozmowy, które ukrywa się przed innymi, nietypowe zachowania. Jak ma się później okazać, ciekawska natura Renaty Orłowskiej stanie się niezwykle przydatna, gdy jeden z uczestników rejsu znika z pokładu, a potem zostaje odnaleziony martwy. Chwilowy szok zmienia się u wszystkich w niedowierzanie. Nie przeprowadzono bowiem rzetelnego śledztwa, sprawę wbrew ewidentnym dowodom wskazującym na morderstwo szybko umorzono, a śmierć mężczyzny oficjalnie uznano za samobójstwo.

Siostra ofiary nie wierzy w taką wersję zdarzeń i wynajmuje prywatnego detektywa, by wyjaśnił zagadkową śmierć Konrada. Mark przeprowadza rozmowy z uczestnikami feralnego rejsu i jest coraz bardziej przekonany, że nie wszyscy mówią prawdę. Mało tego, ktoś mu grozi i próbuje zabić. Ewidentnie bardzo komuś zależy, by prawda nie wyszła na jaw, ale to tylko utwierdza Marka w przekonaniu, że Konrad nie popełnił samobójstwa, a został zamordowany. Tylko dlaczego polskim organom ścigania nie zależy na wyjaśnieniu tej sprawy?

Detektywowi udaje się ustalić coraz więcej faktów i na światło dzienne powoli zaczynają wychodzić tajemnice uczestników rejsu. Jego zdaniem, każde z nich mogło pozbawić życia Konrada, bo każde miało jakiś motyw. Większy lub mniejszy. Relacje pomiędzy wszystkimi wydają się niejasne i zawiłe, każde z nich ma coś do ukrycia.

Fabuła 𝐾𝑜𝑐ℎ𝑎𝑛𝑘𝑎 𝑚𝑜𝑗𝑒𝑗 ż𝑜𝑛𝑦 jest bardzo dobrze skonstruowana. Od początku tej historii czuć, że coś wisi w powietrzu. Ludzie, którzy wyruszyli we wspólną podróż to mieszanka różnych osobowości i charakterów, osób, które się znają, ale niekoniecznie lubią. Zaproszenie ich wszystkich w jedno miejsce, które ogranicza im swobodę przemieszczania się, nie było dobrym posunięciem, chociaż Borys Tarnowski był przekonany, że wpadł na doskonały pomysł i że ten rejs będzie wspaniałym prezentem dla wszystkich.

Początek tej historii wydaje się trochę skomplikowany, bo na rejsie pojawia się mnóstwo postaci, ale ich interakcje, jak się później okaże, będą miały kluczowe znaczenie w całej historii. Część dotycząca rejsu podrzuca bowiem mnóstwo wskazówek i szczegółów, więc trzeba się maksymalnie skupić i zwracać uwagę na każdy detal, bo wszystko ma tu ogromne znaczenie.

𝐾𝑜𝑐ℎ𝑎𝑛𝑒𝑘 𝑚𝑜𝑗𝑒𝑗 ż𝑜𝑛𝑦 to powieść przede wszystkim o emocjach, uczuciach, które mają niebagatelny wpływ na nasze życie. O relacjach międzyludzkich, miłości, zdradach, marzeniach i niespełnionych pragnieniach. Całość pięknie spina wątek kryminalny, a historię dopełniają żywo wykreowane postaci i bardzo dobre dialogi. Kochanek mojej żony to zbiór poglądów, sekretów, dylematów moralnych, zależności, oczekiwań i doznanych zawodów. A także mnóstwa pogmatwanych relacji między bohaterami, które nie ułatwiają rozszyfrowania dość ciekawej i zawiłej zagadki kryminalnej, która jest głównym atutem tej historii.

Rozwiązywanie kryminalnej łamigłówki absorbuje na równi z rozszyfrowywaniem zależności pomiędzy bohaterami, których w tej powieści nie brakuje. Chwilami wydawało mi się, że jest ich zbyt dużo, ale autorka posługuje się naprzemiennie narracją pierwszoosobową i trzecioosobową, dzięki czemu łatwiej zorientować się we wszystkich powiązaniach łączących poszczególne postaci.

W 𝐾𝑜𝑐ℎ𝑎𝑛𝑘𝑢 𝑚𝑜𝑗𝑒𝑗 ż𝑜𝑛𝑦 to nie sama historia jest najważniejsza, w centrum uwagi znajdują się przede wszystkim jej bohaterowie, ich przeżycia, frustracje, rozterki. Powieść Danki Braun, przyciąga uwagę wciągającą i pomysłową fabułą, świetnymi dialogami, bardzo dobrze wykreowanymi postaciami. To wspaniała i ciekawa książka, mam jednak na koniec małe ale, bo pojawia się w niej motyw, którego ostatnio odczuwam przesyt w powieściach moich ulubionych autorów. Szkoda, że zatracają siebie i swój styl na rzecz poprawności politycznej i panującej mody.

𝗗𝗲𝗰𝘆𝘇𝗷𝗮

[…] 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑤𝑠𝑘𝑎𝑧𝑎𝑛𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑛𝑖𝑒𝑠𝑝𝑜𝑑𝑧𝑖𝑎𝑛𝑘𝑖.

Danka Braun pisze świetne książki, a każda jej kolejna powieść jest gwarancją doskonałej literatury na wysokim poziomie. Czytanie książek Danki Braun daje poczucie dobrze wykorzystanego i mile spędzonego czasu, bo oprócz doskonale...

Rozwiń Zwiń

𝗦𝗲𝗸𝗿𝗲𝘁𝘆 𝗯𝗲𝘇𝗱𝗼𝗺𝗻𝘆𝗰𝗵

Podkomisarz Iga Ziębińska po ostatniej sprawie za karę została odesłana z Warszawy na prowincję. Nawykła do działania policjantka, "pies" z powołania, która ma w głębokim poważaniu zasady, układy i to, co kto o niej myśli, kisi się w tym płaskim i nudnym mieście, odlicza dni do powrotu na poprzednie stanowisko. Może dla kogoś innego to idealne miejsce, by tutaj doczekać emerytury, ale nie dla niej. 𝑍 𝑘𝑎ż𝑑𝑦𝑚 𝑑𝑛𝑖𝑒𝑚 𝑚𝑖𝑎ł𝑎 𝑐𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑒 𝑝𝑜𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑒 𝑧𝑚𝑎𝑟𝑛𝑜𝑤𝑎𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑢, aż do chwili, gdy zadzwonił telefon. Została wybudzona z letargu za sprawą brutalnego morderstwa włóczęgi, który był znany w środowisku pod ksywką Posejdon.

W miejscu nazywanym przez wszystkich „kulochwytami” zostały znalezione zwłoki bezdomnego. Słynne „kulochwyty” były pamiątką pięknych czasów, gdy Stalowa Wola była gigantem produkcyjnym w obszarze broni i sprzętu ciężkiego. Dziś to miejsce kojarzone jest 𝑛𝑖𝑒𝑓𝑜𝑟𝑚𝑎𝑙𝑛𝑦𝑚 𝑝𝑢𝑛𝑘𝑡𝑒𝑚 𝑠𝑝𝑜𝑡𝑘𝑎ń 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑐ℎ𝑐ą𝑐𝑦𝑐ℎ 𝑧𝑎𝑘𝑜𝑠𝑧𝑡𝑜𝑤𝑎ć 𝑤𝑠𝑧𝑒𝑙𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑟𝑜𝑑𝑧𝑎𝑗𝑢 𝑢ż𝑦𝑤𝑒𝑘 𝑜𝑟𝑎𝑧 𝑠𝑧𝑦𝑏𝑘𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑠𝑒𝑘𝑠𝑢, pełne śmieci i odpadków. To miejsce morderca wybrał sobie na powieszenie zwłok Posejdona.

Od samego początku uwagę przyciąga doskonale znany styl pisania Michała Śmielaka. Sarkastyczny, błyskotliwy i inteligentny, niepozbawiony czarnego humoru. I przy tym, jak zwykle autor nie oszczędza nikogo. Obrywa się wszystkim bez wyjątku, ale najbardziej chyba politykom. 𝑃𝑜𝑙𝑖𝑡𝑦𝑘𝑎 𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑏𝑎𝑔𝑛𝑜, 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑔ó𝑤𝑛𝑜. 𝑇𝑟𝑧𝑒𝑏𝑎 𝑐𝑖ą𝑔𝑙𝑒 𝑧𝑎 𝑘𝑖𝑚ś 𝑏𝑖𝑒𝑔𝑎ć 𝑖 𝑤ł𝑎𝑧𝑖ć 𝑚𝑢 𝑤 𝑑𝑢𝑝ę, 𝑛𝑖𝑒𝑢𝑠𝑡𝑎𝑛𝑛𝑖𝑒. […] 𝑊 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑦𝑚 𝑑𝑜𝑚𝑢 𝑏𝑦𝑤𝑎𝑗ą 𝑛𝑎𝑗𝑟óż𝑛𝑖𝑒𝑗𝑠𝑖 𝑝𝑜𝑙𝑖𝑡𝑦𝑐𝑦, 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑐𝑦 𝑚𝑎𝑗ą 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑒 𝑠𝑎𝑚𝑒 𝑚𝑖𝑛𝑦, 𝑝𝑠𝑎 𝑐𝑧𝑒𝑘𝑎𝑗ą𝑐𝑒𝑔𝑜, 𝑎ż 𝑘𝑡𝑜ś 𝑚𝑢 𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖 𝑝𝑎𝑡𝑦𝑘. 𝐴 𝑔𝑑𝑦 𝑟𝑧𝑢𝑐𝑖, 𝑡𝑜 𝑧𝑎𝑔𝑟𝑦𝑧ą 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑐ℎ, 𝑘𝑡ó𝑟𝑧𝑦 𝑏ę𝑑ą 𝑐ℎ𝑐𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑝𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑔𝑜 𝑝𝑜𝑏𝑖𝑒𝑐 - stwierdza ze smutkiem służbowy partner Gleby, młody policjant syn europosłanki. Dostaje się też pisarzom, którzy tworzą masowo literaturę obozową, a także duchownym, którym autor nie szczędzi uszczypliwości.

Sekcja zwłok dostarczyła zadziwiających informacji na temat zamordowanego. Posejdon nie mógł być człowiekiem bezdomnym, gdyż stan jego organizmu wskazuje na coś wprost przeciwnego. Gleba uważa, że morderstwo tego człowieka nie mogło być przypadkowe, musiał się komuś narazić. Gdy pojawia się kolejny trup, tym razem lokalnego dziennikarza, który słynął z robienia tak zwanego dymu z niczego, policja zaczyna obstawiać, że stoi za tym seryjny morderca, zwłaszcza że okoliczności śmierci obu mężczyzn są bardzo podobne. Iga jednak ma zupełnie inne zdanie na ten temat i dzieli się swoimi wątpliwościami z kolegami, ale nikt nie traktuje jej słów poważnie. Dotąd senne miasto nie dostarczało im tego typu atrakcji, a ta sprawa stała się medialna i głośna. 𝑇𝑟𝑎𝑓𝑖ł𝑦 𝑖𝑚 𝑠𝑖ę 𝑝𝑖𝑒𝑟𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑡𝑟𝑢𝑝𝑦 𝑛𝑖𝑒𝑏ę𝑑ą𝑐𝑒 𝑜𝑓𝑖𝑎𝑟𝑎𝑚𝑖 𝑝𝑖𝑗𝑎𝑐𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑝𝑜𝑟𝑎𝑐ℎ𝑢𝑛𝑘ó𝑤 𝑖 𝑗𝑢ż 𝑐ℎ𝑐𝑖𝑒𝑙𝑖 𝑘𝑟ę𝑐𝑖ć 𝑠𝑒𝑟𝑖𝑎𝑙 𝑜 𝑧𝑏𝑟𝑜𝑑𝑛𝑖 𝑠𝑡𝑢𝑙𝑒𝑐𝑖𝑎. 𝐺𝑙𝑒𝑏𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑝𝑒𝑤𝑛𝑎, ż𝑒 𝑘𝑙𝑢𝑐𝑧 𝑑𝑜 𝑡𝑦𝑐ℎ 𝑠𝑝𝑟𝑎𝑤 𝑡𝑘𝑤𝑖 𝑤 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠𝑧ł𝑜ś𝑐𝑖 𝑜𝑓𝑖𝑎𝑟. Tajemniczy bezdomny i lokalny pieniacz. Zdaniem Gleby musi być coś w przeszłości tych dwóch i że morderca nie wziął ich na celownik przypadkowo. Zupełnie nie pasuje jej to na działanie mordercy seryjnego, raczej wszystko wskazuje na to, że ktoś wyrównuje rachunki, ale władzom zupełnie nie pasuje ten motyw zbrodni.

Moje uznanie wzbudził sposób, w jaki autor przedstawił problem bezdomności, tego, jak ludzie się nawzajem do siebie odnoszą. Przedstawił panujący podział na my i oni, że tak zwani porządni obywatele patrzą z ukosa na ludzi z marginesu, a nie mają pojęcia o tym, że nie wszyscy pędzą takie życie z własnego wyboru. Często niektórzy stają się bezdomnymi z winy kogoś innego. Czasem stoją za tym nawet najbliższe osoby, które dla korzyści majątkowych pozbawiają rodziców, współmałżonków domu lub mieszkania. Wśród bezdomnych sporo jest ludzi wykształconych, a gdy nie mają już innego wyboru, bezdomność staje się ich sposobem na życie. Ż𝑦𝑗ą 𝑧 𝑏𝑜𝑘𝑢, 𝑜𝑏𝑜𝑘 𝑟𝑒𝑠𝑧𝑡𝑦 ś𝑤i𝑎𝑡𝑎, 𝑔𝑑𝑦𝑏𝑦 𝑝𝑒𝑤𝑛𝑒𝑔𝑜 𝑑𝑛𝑖𝑎 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑐𝑦 𝑧𝑛𝑖𝑘𝑛ę𝑙𝑖, 𝑛𝑖𝑘𝑡 𝑏𝑦 𝑝𝑜 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑝ł𝑎𝑘𝑎ł, 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑢 𝑜𝑑𝑒𝑡𝑐ℎ𝑛ęł𝑜𝑏𝑦 𝑧 𝑢𝑙𝑔ą […].

Bardzo spodobało mi się przedstawienie podejścia Gleby do przesłuchiwanych osób. Dla niej nie miało to znaczenia, czy siedział przed nią ksiądz, tak zwany szanowany obywatel, czy osoba, która miała na sobie śmierdzące łachy. 𝐺𝑑𝑦 𝑤𝑘ł𝑎𝑑𝑎 𝑠𝑖ę 𝑚𝑢𝑛𝑑𝑢𝑟, 𝑡𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎 𝑧𝑛𝑎𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑎, 𝑘𝑖𝑚 𝑗e𝑠𝑡 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑 𝑡𝑜𝑏ą 𝑠𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖 - próbuje tłumaczyć Gleba młodszemu koledze, który wciąż ma z tym problem. Gleba i Brukselka to duet doskonały. Policjantka o niewyparzonym języku, mająca wszystko w głębokim poważaniu, wyznająca zasadę: 𝑠𝑝𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑤𝑎𝑗 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒𝑔𝑜 𝑖 𝑏ą𝑑ź 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑔𝑜𝑡𝑜𝑤𝑎𝑛𝑎 𝑛𝑎 𝑛𝑎𝑗𝑔𝑜𝑟𝑠𝑧𝑒 i młody ambitny policjant, którego mamusia europosłanka niekoniecznie widzi w takiej pracy. Gleba zdaniem kolegów przyciąga kłopoty, 𝑤 𝑠𝑝𝑜𝑘𝑜𝑗𝑛𝑦𝑚 𝑚𝑖𝑒ś𝑐𝑖𝑒, 𝑝𝑒ł𝑛𝑦𝑚 𝑏𝑜𝑔𝑜𝑏𝑜𝑗𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑜𝑏𝑦𝑤𝑎𝑡𝑒𝑙𝑖 𝑝𝑜𝑗𝑎𝑤𝑖ł𝑦 𝑠𝑖ę 𝑠𝑎𝑚𝑜𝑏ó𝑗𝑠𝑡𝑤𝑎 𝑖 𝑠𝑒𝑟𝑦𝑗𝑛𝑖 𝑚𝑜𝑟𝑑𝑒𝑟𝑐𝑦, więc lepiej by było odesłać ją do stolicy.

Z chwilą, gdy jeden z bezdomnych odkręca tablicę rejestracyjną od tajemniczego czarnego samochodu wciąż pojawiającego się w okolicy siedziby bezdomnych, Gleba wszystko już wie…albo jej się tak tylko wydaje. Iga Ziemińska to postać z krwi i kości, dobra policjantka, ale też kobieta ze słabościami i problemami, która dała się wywieść w pole, jak każdy, bo najlepszy pies policyjny też może zostać zmylony, zwłaszcza gdy w grę wchodzą uczucia, sentymenty i sympatie. Każdego mordercę natomiast zgubi w końcu pewność siebie i popełni błąd, a zwłaszcza wtedy, gdy nie doszacuje możliwości Gleby.

Michał Śmielak z mistrzowską precyzją obnaża wszystkie bolączki naszego społeczeństwa, obłudę, służalczość, propagandę, układy i układziki. 𝑊𝑠𝑧𝑦𝑠𝑐𝑦 𝑔𝑎𝑟𝑑𝑧𝑖𝑐𝑖𝑒 𝑙𝑢𝑑ź𝑚𝑖, 𝑘𝑡ó𝑟𝑧𝑦 𝑚𝑎𝑗ą 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑎𝑘𝑡𝑦, 𝑧𝑛𝑎𝑗𝑜𝑚𝑜ś𝑐𝑖 𝑖 𝑧 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑘𝑜𝑟𝑧𝑦𝑠𝑡𝑎𝑗ą, 𝑏𝑜 𝑠𝑎𝑚𝑖 𝑡𝑎𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑒 𝑚𝑎𝑐𝑖𝑒. 𝐺𝑙𝑒𝑏𝑎 to świetny kryminał z doskonale skonstruowaną intrygą kryminalną, którego zakończenie zaskoczy nawet najwytrawniejszego znawcę tego gatunku. Tożsamość mordercy nie jest znana do samego końca, ale gdy autor odkrywa karty, to zgodnie z zasadą głoszoną przez Glebę: 𝑠𝑝𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑤𝑎𝑗 𝑠𝑖ę 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑒𝑔𝑜 𝑖 𝑏ą𝑑ź 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑔𝑜𝑡𝑜𝑤𝑎𝑛𝑎 𝑛𝑎 𝑛𝑎𝑗𝑔𝑜𝑟𝑠𝑧𝑒, dosłownie opada szczęka.

𝐺𝑙𝑒𝑏𝑎 to niesamowity kryminał, który się czyta jednym tchem, bo jego akcja toczy się lotem błyskawicy. Zdziwiłam się, gdy w pewnym momencie nastąpił koniec, ale coś czuję, że z Glebą spotkam się jeszcze nie jeden raz. W środku znajdziecie też piękną kryptoreklamę książki kolegi autora, ale jej i tak nie przeczytam, bo zdecydowanie wolę czytać książki Michała Śmielaka.

𝗦𝗲𝗸𝗿𝗲𝘁𝘆 𝗯𝗲𝘇𝗱𝗼𝗺𝗻𝘆𝗰𝗵

Podkomisarz Iga Ziębińska po ostatniej sprawie za karę została odesłana z Warszawy na prowincję. Nawykła do działania policjantka, "pies" z powołania, która ma w głębokim poważaniu zasady, układy i to, co kto o niej myśli, kisi się w tym płaskim i nudnym mieśc...

Rozwiń Zwiń

𝗡𝗮 𝘄𝘆𝗴𝗻𝗮𝗻𝗶𝘂

𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗. 𝑊𝑖𝑒𝑑ź𝑚𝑦 to wspaniała kontynuacja losów dwóch dzielnych przyjaciółek Amalii i Mildy, dwórek królowej Jadwigi nazywanych przez nią Liliami. Dziewczyny fałszywie oskarżone przez ochmistrzynię zostały wypędzone z dworu. Królowa, mimo swojej pozycji, nie mając innego wyjścia, musiała się na to zgodzić, by uratować im życie.

Milda została wypędzona niemal na ulicę i od tej pory musi radzić sobie sama, by zarobić na życie, a Amalię wydano za mąż za wdowca, rycerza Zbigniewa. Królowa wybroniła swoje lilie, na tyle, jak dalece pozwoliła jej na to pozycja, ale nie o takiej przyszłości dziewczyny marzyły.

Dziewczyny, zanim się rozstały, przyrzekły sobie wzajemną pomoc i siostrzaną miłość na zawsze. Królowa zapewniła Amalię, że nie pozwoli, by Mildzie stała się krzywda, a jej ukochanego Szymka wyśle do Italii na studia. Amalia poczuła, że właśnie jej wolność i młodość odpływają w niebyt, Milda natomiast będzie musiała bardzo szybko przywyknąć do nowej sytuacji, Szymek zaś dzięki protekcji królowej wyjeżdża na studia do słonecznej Italii. Kazimierz, do którego Milda musiała się udać, zdaje się jej miejscem pełnym przestępców, czuje się tu opuszczona i zupełnie osamotniona. 𝑉𝑎𝑟𝑛𝑎𝑠 𝑏𝑦ł 𝑛𝑎 𝐿𝑖𝑡𝑤𝑖𝑒, 𝑎 𝐴𝑚𝑎𝑙𝑖𝑎 𝑝𝑒𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑗𝑢ż 𝑤 𝑅𝑜ż𝑛𝑜𝑤𝑖𝑒, 𝑎 𝑆𝑧𝑦𝑚𝑒𝑘 𝑤ł𝑎ś𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑑𝑎𝑤𝑎ł 𝑠𝑖ę 𝑛𝑎 𝑘𝑜𝑛𝑖𝑒𝑐 ś𝑤𝑖𝑎𝑡𝑎. 𝑂𝑝𝑢ś𝑐𝑖𝑙𝑖 𝑗ą 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑐𝑦, 𝑘𝑡ó𝑟𝑦𝑐ℎ 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎ł𝑎. Varnas, Amalia i Milda, ta trójka wkrótce znajdzie się w nie lada tarapatach.

Varnas we Wilnie dowodzi wojskami, które mężnie bronią się przed Krzyżakami. Dzielny i ceniony przez króla wojownik ulega jednak zaślepieniu zemstą na człowieku, który wymordował mu rodzinę i daje się wciągnąć w pułapkę, narażając przy tym nie tylko siebie, ale także życie swoich ludzi. Przez własną brawurę i zaćmiony nienawiścią umysł, wpada w ręce Krzyżaków, stając się ich jeńcem.

Amalia zamiast panią czuje się w zamku Rożnów jak więzień. Wie już, że jej mąż to człowiek, którego natura pozostawia wiele do życzenia, a okoliczności śmierci jego poprzedniej żony są dość niejasne i nikt na ten temat nie chce z nią rozmawiać.

Milda, żyjąca wśród złodziei, wcale nie jest bezpieczna, bo ręce ochmistrzyni są długie i wciąż próbuje zaszkodzić znienawidzonej przez siebie dziewczynie.

Jestem pod ogromnym wrażeniem umiejętności pisarskich autorki. Lucyna Olejniczak dla mnie jest mistrzynią w opisywaniu zwyczajów, strojów, potraw i pomieszczeń, a dodatkowo znakomicie potrafi oddać emocje bohaterów. Opis tego, co dzieje się z ochmistrzynią, gdy dotarło do niej, że przegrała, nie ma sobie równych. Pomimo że kobieta wydawała się na wskroś zła, autorka umiejętnie tłumaczy powody jej zachowania. Nikt nie rodzi się przecież zły, to okoliczności często sprawiają, że człowiekiem zaczyna rządzić zło, chociaż on sam jest przekonany o tym, że postępuje dobrze i właściwie.

Mimo upływu wieków, ludzie nie wiele się zmienili, wciąż żądni są sensacji i łatwo osądzają innych. Wystarczy jedna osoba w tłumie, która krzyknie: 𝑁𝑎 𝑠𝑡𝑜𝑠 𝑧 𝑛𝑖𝑚𝑖, 𝑧𝑑𝑦𝑐ℎ𝑎𝑗𝑐𝑖𝑒, 𝑤 𝑝𝑖𝑒𝑘𝑙𝑒 𝑠𝑚𝑜łę 𝑏ę𝑑𝑧𝑖𝑒𝑐𝑖𝑒 𝑝𝑖ć, a reszta tłumu z łatwością skazuje tymi słowami innych na wykluczenie, na śmierć, chociaż wcześniej słuchano słów tych ludzi z nabożną czcią. Okazuje się, że nie tylko łaska pańska na pstrym koniu jeździ.

Akcja sagi Lilie królowej jest osadzona w czasach, gdy Krzyżacy ogniem i mieczem narzucali poganom wiarę chrześcijańską. W swoich dążeniach zaborczych nie cofali się przed niczym, nawet oskarżali głęboko wierzących Polaków, sprzyjających Litwinom, o zdradę ideałów chrześcijańskich. Łupili i mordowali w imię Boga, lecz religijność Krzyżaków była obłudna, gdyż zbrodniczy Zakon rzekomo nawracający pogan, miał w tym swój interes, a swoimi barbarzyńskimi czynami od wiary w chrześcijańskiego Boga wręcz odstręczali. Zakonnicy mieniący się głosem Boga, nie wiele z Nim mieli wspólnego ani z honorem rycerzy. Nakazy religijne, czy zasady rycerskie były przez nich przestrzegane tylko wtedy, gdy było to dla nich wygodne i służyło pomnażaniu majątku.

Autorka wnikliwie opisuje życie w ówczesnego Krakowa, procedury inkwizycyjne, wspomina o istnieniu krakowskiej gminy żydowskiej, która ratuje Mildę przed wpadnięciem w ręce inkwizycji. Znalazło się też miejsce na wspomnienie o knowaniach przeciwko Jagielle środowisk prokrzyżackich - Zygmunta Luksemburczyka, urażonego z powodu utraty Rusi Halickiej i księcia Władysława Opolczyka, który zamierzał sprzedać Zakonowi należącą do niego ziemię dobrzyńską. Ich knowania miały na celu zrzucenie z tronu Jagiełły i rozbioru ziem polskich należących do Korony. W zniweczeniu tych planów pomaga Varnas, który przypadkiem wchodzi w posiadanie zdradzieckich pism i w ten sposób udaje mu się odkupić swoje winy w oczach króla, gdy zawiódł go jako dowódca.

Autorka umiejętnie stopniuje napięcie. Po chwilach spokojnej narracji, gdy akcja toczy się w Krakowie, nagle nabiera gwałtownego tempa, gdy dotyczy losów Amalii. Królowa sądzi, że Amalia jest bezpieczna i wiedzie szczęśliwe życie u boku męża na zamku w Rożnowie. Nie podejrzewa nawet, jak wielkie niebezpieczeństwo grozi jej przyjaciółce z rąk oszalałego z zazdrości męża okrutnika, który nie może Amalii darować, że wezwała pod jego nieobecność wojska królowej na pomoc, gdy on sam niefrasobliwie pozostawił zamek bez odpowiedniego zabezpieczenia. Gdy Zbigniew w podstępny sposób polecił zamordować astrologa Grzegorza pomagającego Amalii w ratowaniu zamku przed najeźdźcami, kobieta zaczyna obawiać się nie tylko o swoje życie, ale także swojej córeczki. Podejmuje drastyczną decyzję. Niestety próba ratowania siebie i dziecka kończy się fiaskiem.

Amalia dotąd łudziła się, że jej mąż prostacki brutal, przy niej wysubtelnieje, nie przypuszczała nawet, jak bardzo ten człowiek jest szalony, nie zdawała sobie sprawy, że jest rozbójnikiem i zwykłym mordercą. Gdy Zbigniew zamyka ją w komnacie, ludziom wmawia, że jego żona oszalała i musi ją izolować. Nikt tego nie kwestionuje i nie poddaje w wątpliwość słów pana, bo każdy, kto ma odrobinę władzy może bezczelnie kłamać. Ludzie z wioski bardzo szybko zapomnieli o tym, co dla nich zrobiła i w ogóle nie interesują się jej losem. Jedynie Milda widzi i czuje, że jej przyjaciółka potrzebuje pomocy.

Zakochałam się w tej sadze na dobre. Kolejny raz, ta niesamowita powieść, przeniosła mnie w czasie i kolejny raz czytałam ją z wypiekami na twarzy. Chłonęłam atmosferę tamtych czasów całą sobą i przeżywałam wraz z bohaterami ich niecodzienne przygody. Autorka za pomocą słów namalowała specyficzny obraz średniowiecznej Polski. Zrobiła to tak perfekcyjnie, że chwilami wydawało mi się, iż przebywam pomiędzy bohaterami, przyglądając się ich życiu, przeżywając wszystko, to co oni. Całości dopełniają wspaniałe dialogi i cudownie wykreowani bohaterowie. Genialnie skonstruowana fabuła z zaskakującymi zwrotami akcji, nie pozwalała odłożyć książki ani na chwilę.

𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗. 𝑊𝑖𝑒𝑑ź𝑚𝑦 to kolejna moja niesamowita podróż do przeszłości, w którą zabrała mnie autorka. Doskonale odwzorowane tło historyczne, wyjątkowy styl, opisy, barwne historie bohaterów, to wszystko sprawia, że książkę czyta się jednym tchem, a fabuła tej powieści wciąga tak bardzo, że wszystko wokół nie ma znaczenia.

𝗡𝗮 𝘄𝘆𝗴𝗻𝗮𝗻𝗶𝘂

𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗. 𝑊𝑖𝑒𝑑ź𝑚𝑦 to wspaniała kontynuacja losów dwóch dzielnych przyjaciółek Amalii i Mildy, dwórek królowej Jadwigi nazywanych przez nią Liliami. Dziewczyny fałszywie oskarżone przez ochmistrzynię zostały wypędzone z dworu. Królowa, mimo swojej pozycji, nie mając inneg...

Rozwiń Zwiń

𝗝ę𝘇𝘆𝗸 𝗺𝗶ł𝗼ś𝗰𝗶

𝐶ℎ𝑦𝑏𝑎 𝑛𝑎 𝑡𝑦𝑚 𝑝𝑜𝑙𝑒𝑔𝑎 ż𝑦𝑐𝑖𝑒, 𝑏𝑦 𝑠𝑖ę 𝑘𝑟ę𝑐𝑖ć 𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑟𝑢𝑧𝑒𝑙𝑖 𝑐𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑛𝑛𝑜ś𝑐𝑖 𝑖 𝑤𝑦𝑐𝑖𝑠𝑘ać 𝑧 𝑡𝑒𝑔𝑜 ż𝑦𝑤𝑜𝑡𝑎 𝑡𝑜, 𝑐𝑜 𝑛𝑎𝑗𝑙𝑒𝑝𝑠𝑧𝑒. 𝑃𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑎ł𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑘𝑎 𝑑𝑤ó𝑗𝑘𝑖 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑐𝑖, 𝑠𝑡𝑎𝑡𝑒𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑚ęż𝑎𝑡𝑘𝑎, 𝑏𝑒𝑧 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎𝑛𝑘𝑎 𝑛𝑎 ℎ𝑜𝑟𝑦𝑧𝑜𝑛𝑐𝑖𝑒. – 𝐴𝑙𝑒 𝑧 𝑤𝑦𝑏𝑢𝑗𝑎ł𝑦𝑚𝑖 𝑓𝑎𝑛𝑡𝑎𝑧𝑗𝑎𝑚𝑖!

𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘 to niecodzienna książka, napisana przez duet świetnych autorek. To, co najbardziej przykuło moją uwagę w tej książce, to była okładka, jak na sroczkę okładkową przystało. Nietuzinkowa, niespotykana i oryginalna. Potem były to nazwiska autorek i oczywiście tytuł. 𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘. Przyznacie, że w zalewie rynku różnego rodzaju powieściami erotycznymi, ten tytuł wydaje się dość intrygujący. Wydawałoby się, że o miłości i seksie napisano już niemal wszystko i trudno z tego tematu wycisnąć coś nowego i nieszablonowego. Autorki bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły. Ich książka to nie tylko rozrywka w czystej postaci, ale to także jest powieść z przesłaniem, w której nie brakuje dobrego humoru, tak zwanych momentów, ale przede wszystkim opowiada o prawdziwej przyjaźni, którą czuć między bohaterkami od samego początku. Taką powieść mogły napisać tylko dwie kobiety, bardzo zaprzyjaźnione ze sobą, które przy tworzeniu swojej historii, doskonale się bawiły, by potem równie dobrze bawił się czytelnik.

Dwie pisarki i przyjaciółki Kama i Pola, postanawiają napisać wspólnie erotyk, bo wiadomo erotyki, są w cenie, a one marzą o wydaniu bestsellera. W trakcie pisania książki, to co wydawało im się dziecinnie proste, okazało się, że wcale takie nie jest. Szybko zorientowały się, że ich książkowe bohaterki stworzone na użytek fabuły, nieoczekiwanie przyjmują ich tożsamość i przeżywają perypetie życiowe, które bardzo przypominają im ich własne. Boleśnie uświadamiają sobie, że ich fikcyjne bohaterki Liliana i Marika odzwierciedlają je same w rzeczywistości. Pola jest pierwowzorem Mariki, to sfrustrowana mężatka z dwójką dzieci, która żyje w pozornie idealnym związku, który od dawna jest nudny i wypalony. Natomiast odpowiednikiem Liliany jest wyzwolona singielka Kama, która imprezuje i bierze od życia, co się da, ale tak naprawdę szuka prawdziwej miłości, tylko że wciąż trafia niczym kulą w płot. Ich fikcyjne bohaterki czują i przeżywają to, co one. Pola i Kama już wiedzą, że ta książka stanowić będzie dla nich niesamowite wyzwanie. Nie uda im się napisać typowego erotyku, bo ich życie przecież, to nie bajka. Czyżby pisały książkę o sobie?

𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘 to wspaniała książka o dwóch kobietach, które przyjaźnią się już tyle lat, że każda z nich zna swoją przyjaciółkę lepiej niż siebie samą. Kobiety, które na pozór są szczęśliwe i wydawałoby się, że nic im nie brakuje, to tak naprawdę czują się samotne i niezadowolone ze swojego życia. 𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘 to ciekawie opowiedziana historia, potraktowana poważnie, chwilami z przymrużeniem oka. Pisana na serio, ale też żartobliwie, dowcipnie, dosadnie bez zbędnego koloryzowania o oczekiwaniach, zawiedzionych nadziejach i niespodziankach od losu. Nagłych i zaskakujących zwrotach, jak to często w życiu bywa.

Kiedy Kamie wydaje się, że w jej życiu wszystko zaczyna się układać, to co miało stanowić jej największą radość i nadzieję, nagle staje się tylko płonną mrzonką. W tej krótkiej chwili coś w niej umarło. Wiara. Nadzieja. Miłość.

Pola, która chciała coś poczuć, coś przeżyć. Raz w życiu nie mieć w głowie nic. 𝑁𝑖𝑒 𝑎𝑛𝑎𝑙𝑖𝑧𝑜𝑤𝑎ć. 𝑁𝑖𝑒 𝑝𝑙𝑎𝑛𝑜𝑤𝑎ć. 𝑁𝑖𝑒 𝑟𝑜𝑧𝑘ł𝑎𝑑𝑎ć 𝑛𝑎 𝑐𝑧𝑦𝑛𝑛𝑖𝑘𝑖 𝑝𝑖𝑒𝑟𝑤𝑠𝑧𝑒. 𝐵𝑦ć 𝑡𝑢 𝑖 𝑡𝑒𝑟𝑎𝑧. 𝐼 𝑐𝑧𝑒𝑟𝑝𝑎ć 𝑧 𝑐ℎ𝑤𝑖𝑙𝑖. 𝑃𝑙𝑎𝑛 𝑑𝑜𝑠𝑘𝑜𝑛𝑎ł𝑦. 𝑆𝑧𝑘𝑜𝑑𝑎 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜, ż𝑒 𝑒𝑚𝑜𝑐𝑗𝑒 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑟𝑧ą𝑑𝑧ą 𝑠𝑖ę 𝑤ł𝑎𝑠𝑛𝑦𝑚𝑖 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑎𝑚𝑖. 𝐼 𝑤𝑦𝑚𝑦𝑘𝑎𝑗ą 𝑠𝑖ę 𝑠𝑝𝑜𝑑 𝑘𝑜𝑛𝑡𝑟𝑜𝑙𝑖. Kobieta pakuje się w tarapaty i niestety to, co miało być ekscytującą przygodą, prowadzi prostą drogą do katastrofy w jej małżeństwie.

Obie kobiety stoją na życiowym zakręcie, ale od czego ma się przyjaciółkę i fikcyjne bohaterki, by z tego zakrętu wyjść jak najmniej poturbowanym.

Małżonkom wydaje się, że cisza między rodzicami jest dużo gorsza niż burzliwe kłótnie. W tych kłótniach są przynajmniej emocje, 𝑎 𝑡𝑎𝑚 𝑔𝑑𝑧𝑖𝑒, 𝑠ą 𝑒𝑚𝑜𝑐𝑗𝑒, 𝑡𝑎𝑚 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧e 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑗𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒 𝑠𝑧𝑎𝑛𝑠𝑎 𝑛𝑎 𝑡𝑜, ż𝑒 𝑤𝑎𝑙𝑘𝑎 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑖𝑤 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒 𝑧𝑚𝑖𝑒𝑛𝑖 𝑠𝑖ę 𝑤 𝑤𝑎𝑙𝑘ę 𝑜 𝑠𝑖𝑒𝑏𝑖𝑒. W piekącej w uszy ciszy, tam nie ma już szansy na odgłosy jakiejkolwiek walki, bo to przecież zburzyłoby ułudę spokoju. Gdy para zaczyna się od siebie oddalać, 𝑤ó𝑤𝑐𝑧𝑎𝑠 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑐𝑖ęż𝑘𝑎 𝑤𝑧𝑎𝑗𝑒𝑚𝑛𝑎 𝑝𝑟𝑎𝑐𝑎, 𝑏𝑦 𝑚𝑖𝑚𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑐ℎę𝑐𝑖 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘 𝑟𝑜𝑏𝑖ć 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜, 𝑏𝑦 𝑠𝑖ę 𝑧𝑏𝑙𝑖ż𝑦ć – 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑤 𝑠𝑡𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑎𝑠 𝑢𝑟𝑎𝑡𝑜𝑤𝑎ć. 𝐷𝑙𝑎𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜 𝑤 𝑠𝑧𝑘𝑜ł𝑎𝑐ℎ 𝑛𝑖𝑘𝑡 𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑚ł𝑜𝑑𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑛𝑖𝑒 𝑢𝑐𝑧𝑦? Dlaczego nie uczy się w szkole dzieci pielęgnowania miłości?

Niełatwo jest przecież żyć samemu, człowiek nie jest stworzony do samotnego życia, bez miłości i rodziny. Wszystko w życiu dzieje się po coś i nic nie jest nam dane na zawsze, więc o swój związek z partnerem trzeba dbać. 𝑊𝑦𝑠𝑡𝑎𝑟𝑐𝑧𝑦ł𝑜 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑜𝑑𝑟𝑜𝑏𝑖𝑛ę 𝑝𝑖𝑒𝑙ę𝑔𝑛𝑜𝑤𝑎ć 𝑛𝑎𝑠𝑧𝑒 𝑢𝑐𝑧𝑢𝑐𝑖𝑒. 𝑊𝑦𝑠𝑡𝑎𝑟𝑐𝑧𝑦ł𝑜 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑡𝑟𝑜𝑐ℎę 𝑠𝑖ę 𝑝𝑜𝑠𝑡𝑎𝑟𝑎ć […] 𝐷𝑙𝑎𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑦 𝑘𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑦 𝑠𝑎𝑚𝑒 𝑠𝑜𝑏𝑖𝑒 𝑡𝑜 𝑟𝑜𝑏𝑖𝑚𝑦? 𝐷𝑙𝑎𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜 𝑛𝑖𝑒 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑠t𝑟𝑧𝑒𝑔𝑎𝑚𝑦 𝑘𝑜𝑙𝑒𝑗𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑝𝑜𝑘𝑜𝑙𝑒ń, 𝑤ł𝑎𝑠𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑐ó𝑟𝑒𝑘 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑 𝑡𝑦𝑚, 𝑐𝑜 𝑗𝑒 𝑢𝑛𝑖𝑒𝑠𝑧𝑐𝑧ęś𝑙𝑖𝑤𝑖? 𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘, to powieść o poszukiwaniu miłości, o popełnianiu błędów, o emocjach i ich braku, o pokonywaniu własnych słabości, o potrzebach i pragnieniach i w końcu o walce o siebie. Powieść o kobietach dla kobiet. Myślę jednak, że nie tylko. Może panowie, też by coś dla siebie w niej znaleźli, otwarłyby się im oczy na pewne sprawy. Nie jesteśmy, aż tak skomplikowane, wystarczy nas tylko szanować i kochać.

Rzeczywistość nie jest tak kolorowa, jak w marzeniach i snach. Życie to nie bajka i czasem wszystko musi runąć, żeby zrozumieć, że wcale się tego nie chciało.

Drodzy panowie, nie róbcie takich okrągłych oczu. 𝑂 𝑐𝑜 𝑛𝑎𝑚 𝑘𝑜𝑏𝑖𝑒𝑡𝑜𝑚 𝑡𝑎𝑘 𝑤 𝑜𝑔ó𝑙𝑒 𝑐ℎ𝑜𝑑𝑧𝑖? Wyobrażacie sobie, że my kobiety, by być szczęśliwe, pragniemy wszystkich bogactw świata. Wcale nie, my chcemy być tylko kochane i szanowane.

𝗝ę𝘇𝘆𝗸 𝗺𝗶ł𝗼ś𝗰𝗶

𝐶ℎ𝑦𝑏𝑎 𝑛𝑎 𝑡𝑦𝑚 𝑝𝑜𝑙𝑒𝑔𝑎 ż𝑦𝑐𝑖𝑒, 𝑏𝑦 𝑠𝑖ę 𝑘𝑟ę𝑐𝑖ć 𝑛𝑎 𝑘𝑎𝑟𝑢𝑧𝑒𝑙𝑖 𝑐𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑛𝑛𝑜ś𝑐𝑖 𝑖 𝑤𝑦𝑐𝑖𝑠𝑘ać 𝑧 𝑡𝑒𝑔𝑜 ż𝑦𝑤𝑜𝑡𝑎 𝑡𝑜, 𝑐𝑜 𝑛𝑎𝑗𝑙𝑒𝑝𝑠𝑧𝑒. 𝑃𝑜𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑎ł𝑎 𝑚𝑎𝑡𝑘𝑎 𝑑𝑤ó𝑗𝑘𝑖 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑐𝑖, 𝑠𝑡𝑎𝑡𝑒𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑚ęż𝑎𝑡𝑘𝑎, 𝑏𝑒𝑧 𝑘𝑜𝑐ℎ𝑎𝑛𝑘𝑎 𝑛𝑎 ℎ𝑜𝑟𝑦𝑧𝑜𝑛𝑐𝑖𝑒. – 𝐴𝑙𝑒 𝑧 𝑤𝑦𝑏𝑢𝑗𝑎ł𝑦𝑚𝑖 𝑓𝑎𝑛𝑡𝑎𝑧𝑗𝑎𝑚𝑖!

𝐴𝑛𝑡𝑦𝑒𝑟𝑜𝑡𝑦𝑘 to niecodzienna książka, napisana przez due...

Rozwiń Zwiń

𝐉𝐚𝐬𝐧𝐨ść 𝐢 𝐦𝐫𝐨𝐤

Trudno się nie zachwycać, trudno nie podziwiać, skoro ta powieść jest tak wspaniale napisana, że namacalnie odczuwa się emocje bohaterów, uczestniczy w ich przygodach, mało tego odnosi się wrażenie, że siedzi się na murach zamku, na kamieniu, w leśnej chacie i przygląda wszystkiemu z bliska. Czuje zapach dymu ogniska, słyszy gwar rozmów na dworze króla, obserwuje bohaterów w ich poczynaniach.

W średniowieczu dzieciom od urodzenia przypisywano role, jakie będą mieli pełnić w swoim życiu, nawet rolę króla, czy królowej. Polityka i układy dla dorosłych miały ogromne znaczenie, a dzieci zazwyczaj były nieświadome decyzji podjętych przez ich opiekunów, często traktowały to jako zabawę, dopiero gdy zdawały sobie sprawę z ciężaru jaki na nie nałożono, gdyby mogły, chciałyby po prostu zniknąć. Rola kobiety w średniowieczu niewiele różniła się od tej w czasach nowożytnych. Jej przeznaczeniem było zamążpójście i wychowywanie potomstwa. Pod względem wyboru małżonka, również było podobnie: wszystkie małżeństwa były aranżowane, szczególnie wtedy, im większy majątek wchodził w grę. Dotyczyło to nie tylko królów, szlachetnie urodzonych, ale także kobiet pochodzących z warstw najuboższych.

ʟɪᴛᴡᴀ 1382 ʀ.

W taki właśnie sposób wychodziła za mąż siostra jednej z głównych bohaterek Litwinki Mildy, lecz młodym niedane było przekonać się, czy zaaranżowane małżeństwo okaże się szczęśliwe, bo podczas wesela dochodzi do najazdu Krzyżaków, którzy bezlitośnie pacyfikują wieś, nie oszczędzając nikogo. Ośmioletnia wówczas Milda ocalała tylko dlatego, że opuściła biesiadników, żeby nakarmić w lesie ocalonego od śmierci jastrzębia. Ten ranny jastrząb ocalił jej życie, ale dziewczynka widziała twarz zbrodniarza, który pozbawił ją rodziny i domu. Twarz Diabła, która już zawsze będzie ją prześladować. 𝑁𝑖𝑒 𝑚𝑖𝑎ł𝑎 𝑗𝑢ż 𝑟𝑜𝑑𝑧𝑖𝑛𝑦 𝑎𝑛𝑖 𝑑𝑜𝑚𝑢. 𝐶𝑎ł𝑦 𝑗𝑒𝑗 ś𝑤𝑖𝑎𝑡 𝑤 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑐𝑖ą𝑔𝑢 𝑗𝑒𝑑𝑛𝑒𝑗 𝑛𝑜𝑐𝑦 𝑜𝑏𝑟ó𝑐𝑖ł 𝑠𝑖ę 𝑤 𝑝𝑜𝑝𝑖ół. Te tragiczne wydarzenia są początkiem wspaniałej sagi, pełnej zwrotów akcji, nieoczekiwanych wydarzeń ze świetnie wykreowanymi bohaterami, zwłaszcza postaciami dzielnych kobiet.



ᴡʏsᴢᴇᴄʜʀᴀᴅ 1382 ʀ.

Druga z bohaterek niesforna i ciekawska Amalia przebywa na dworze węgierskiego króla Ludwika I Wielkiego. To wyjątkowo niepokorna osóbka i rzadko robi to, czego się od niej oczekuje. Podczas jednego z przyjęć przypadkowo podsłuchuje rozmowę, której nie powinna była usłyszeć. Amalii, w to, co niechcący usłyszała, nie chce uwierzyć ukochana Hedwig. Dodatkowo od zamkniętej w klasztorze umierającej matki, dowiaduje się prawdy o swoim pochodzeniu. Niestety tą wiedzą z nikim nie może się podzielić.

Cudem ocalała Milda trafia pod opiekę jedynego brata i jego żony Idy, którzy przeżyli, bo nie zdążyli przybyć na wesele. Niestety na dwójce jej najbliższych krewnych ciąży pewna tajemnica, którą zna człowiek, niemający wobec nich dobrych intencji, wciąż ich nachodzi i niepokoi. Gdy w zamian za milczenie żąda od Varnasa Mildy, ten podejmuje jedyną możliwą w tej sytuacji decyzję, by chronić żonę i siostrę.

Drogi Jadwigi, Amalii i Mildy, której na chrzcie nadano imię Anna, zeszły się w Polsce, gdy Jadwiga przybyła z Węgier do Krakowa, by zostać ukoronowaną na króla Polski. Wszystkie miały w tym momencie około dziesięciu lat. Milda została dwórką królowej i przyjaciółką Amalii. Pewnej zimowej nocy z daleka od ojczyzny przyrzekły sobie […] ż𝑒 𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑑𝑟𝑎𝑑𝑧ą 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑐ℎ 𝑠𝑒𝑘𝑟𝑒𝑡ó𝑤 𝑖 𝑐𝑜𝑘𝑜𝑙𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑏𝑦 𝑠𝑖ę 𝑑𝑧𝑖𝑎ł𝑜, 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒, 𝑎𝑙𝑒 𝑡𝑜 𝑧𝑎𝑤𝑠𝑧𝑒 𝑏ę𝑑𝑧𝑖𝑒𝑚𝑦 𝑠𝑖ę 𝑤𝑠𝑝𝑖𝑒𝑟𝑎ć 𝑖 𝑛𝑖𝑔𝑑𝑦 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎𝑤𝑖𝑚𝑦 𝑡𝑒𝑗 𝑑𝑟𝑢𝑔𝑖𝑒𝑗 𝑤 𝑝𝑜𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑖𝑒.

Niepokorne dziewczyny, dwie wyraziste postaci są głównym motorem tej znakomitej powieści. Pomysły Amalii nie zawsze były najlepsze, bo często działała pod wpływem impulsu i często pakowała się w kłopoty. Milda natomiast była uparta i nieprzewidywalna. Nikt nie miał pojęcia, o czym myśli i co zamierza. Nieufna, jak leśne zwierzę, nie dała się oswoić. Dziewczyna miała coś w sobie, co Amalię nieco przerażało, ale też fascynowało. 𝑁𝑜 𝑐óż, 𝑘𝑎ż𝑑𝑦 𝑐𝑧ł𝑜𝑤𝑖𝑒𝑘 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑡𝑎𝑗𝑒𝑚𝑛𝑖𝑐ą, 𝑘𝑡𝑜 𝑚𝑜ż𝑒 𝑤𝑖𝑒𝑑𝑧𝑖𝑒ć, 𝑐𝑜 𝑠𝑖ę 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑒 𝑤 𝑔ł𝑜𝑤𝑎𝑐ℎ 𝑖𝑛𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖?

Piękne dziewczyny stanowiły prawdziwą ozdobę dworu królowej Jadwigi, a przy tym były najlepszymi przyjaciółkami i niemal ze sobą się nie rozstawały. 𝐾𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑎 ż𝑎𝑟𝑡𝑜𝑏𝑙𝑖𝑤𝑖𝑒 𝑛𝑎𝑧𝑦𝑤𝑎ł𝑎 𝑗𝑒 𝑠𝑤𝑜𝑖𝑚𝑖 𝑙𝑖𝑙i𝑎𝑚𝑖. 𝑅ó𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑐𝑒𝑛𝑛𝑦𝑚𝑖, 𝑗𝑎𝑘 𝑡𝑒 𝑧 ℎ𝑒𝑟𝑏𝑢 𝑑𝑦𝑛𝑎𝑠𝑡𝑖𝑖 𝐴𝑛𝑑𝑒𝑔𝑎𝑤𝑒𝑛ó𝑤, ℎ𝑎𝑓𝑡𝑜𝑤𝑎𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑛𝑎 𝑤𝑖ę𝑘𝑠𝑧𝑜ś𝑐𝑖 𝑗𝑒𝑗 𝑠𝑢𝑘𝑖𝑒𝑛 𝑖 𝑝ł𝑎𝑠𝑧𝑐𝑧𝑦.

18 lutego 1386 roku, po osiągnięciu przez królową wieku dwunastu lat, została wydana za mąż za Jagiełłę, który na chrzcie przyjął imię Władysław. 𝑀𝑎łż𝑒ń𝑠𝑡𝑤𝑜 𝐽𝑎𝑑𝑤𝑖𝑔𝑖 𝑖 𝐽𝑎𝑔𝑖𝑒łł𝑦 𝑖 𝑛𝑎𝑤𝑖ą𝑧𝑎𝑛y 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑧 𝑡𝑜 𝑠𝑜𝑗𝑢𝑠𝑧 𝑚𝑖𝑎ł𝑜 𝑖𝑠𝑡𝑜𝑡𝑛𝑒 𝑧𝑛𝑎𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑒 𝑑𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑠𝑡ę𝑝𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑠𝑡𝑢𝑙𝑒𝑐𝑖 𝑝𝑜𝑙𝑠𝑘𝑖𝑒𝑗 𝑖 𝑙𝑖𝑡𝑒𝑤𝑠𝑘𝑖𝑒𝑗 ℎ𝑖𝑠𝑡𝑜𝑟𝑖𝑖. 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘 𝑜𝑠𝑜𝑏𝑖ś𝑐𝑖𝑒 𝑚𝑎łż𝑜𝑛𝑘ó𝑤 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑙𝑖ł𝑜 𝑛𝑖𝑒𝑚𝑎𝑙 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑜. 𝑅óż𝑛𝑖ł 𝑖𝑐ℎ 𝑤𝑖𝑒𝑘, 𝑤𝑦𝑘𝑠𝑧𝑡𝑎ł𝑐𝑒𝑛𝑖𝑒 𝑖 𝑘𝑢𝑙𝑡𝑢𝑟𝑎, 𝑤 𝑘𝑡ó𝑟𝑒𝑗 𝑤𝑧𝑟𝑎𝑠𝑡𝑎𝑙𝑖. 𝐷𝑜𝑑𝑎𝑡𝑘𝑜𝑤𝑜 𝐽𝑎𝑑𝑤𝑖𝑔𝑎, 𝑏𝑦 𝑝𝑜ś𝑙𝑢𝑏𝑖ć 𝐽𝑎𝑔𝑖𝑒łłę, 𝑚𝑢𝑠𝑖𝑎ł𝑎 𝑝𝑜𝑑 𝑤𝑝ł𝑦𝑤𝑒𝑚 𝑝𝑎𝑛ó𝑤 𝑝𝑜𝑙𝑠𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑧𝑟𝑒z𝑦𝑔𝑛𝑜𝑤𝑎ć 𝑧 𝑚𝑎łż𝑒ń𝑠𝑡𝑤𝑎 𝑧 𝑊𝑖𝑙ℎ𝑒𝑙𝑚𝑒𝑚 𝐻𝑎𝑏𝑠𝑏𝑢𝑟𝑔𝑖𝑒𝑚. 𝐽𝑒𝑑𝑛𝑎𝑘, 𝑚𝑖𝑚𝑜 𝑖ż 𝑏𝑦𝑙𝑖 𝑘𝑜𝑚𝑝𝑙𝑒𝑡𝑛𝑖𝑒 𝑛𝑖𝑒𝑑𝑜𝑝𝑎𝑠𝑜𝑤𝑎𝑛𝑖, 𝑡𝑜 𝑢𝑑𝑎ł𝑜 𝑖𝑚 𝑠𝑖ę 𝑝𝑟𝑜𝑤𝑎𝑑𝑧𝑖ć 𝑧𝑔𝑜𝑑𝑛𝑒 𝑟𝑧ą𝑑𝑦. – Historia org.pl
Jadwiga i jej mąż to dwa odległe światy. 𝑊𝑖𝑒𝑑𝑙𝑖 𝑟ó𝑤𝑛𝑜𝑙𝑒𝑔ł𝑒 ż𝑦𝑤𝑜𝑡𝑦, 𝑎 𝑗𝑒𝑑𝑦𝑛𝑒 𝑐𝑜 𝑖𝑐ℎ łą𝑐𝑧𝑦ł𝑜, 𝑡𝑜 ś𝑙𝑢𝑏 𝑖 𝑤ł𝑎𝑑𝑧𝑎.

Amalia, będąc dwórką królowej, wiodła spokojne i dostatnie życie, lecz podobnie jak inne kobiety nie miała prawa wybrać dla siebie męża, to królowa decydowała za kogo, jej dwórki wychodziły za mąż. Życie na Wawelu było zaszczytem i oferowało mnóstwo korzyści, ale zarazem stawiało wymagania. Dziewczyna szybko przekonała się, że nie jest panią swojej woli, a jej wybranek nie jest godny ręki panny z dworu. Marzenia Amalii zderzyły się z twardą rzeczywistością i nie miało to znaczenia, że królowa darzyła ją przyjaźnią. Nie miłość była najważniejsza, a status społeczny i majątek. Gdy kobieta sprzeciwiała się mariażowi z wybranym dla niej kandydatem, miała jeszcze jeden wybór, w postaci furty klasztornej.

Dwór rządził się swoimi prawami. Teraz przy pomocy mediów łatwo zaszkodzić czyjejś reputacji, ale w tamtych czasach, gdy naraziło się komuś wpływowemu, też znajdowano metodę, by go zniszczyć, Nie ważne, czy ktoś był winien, czy też nie. Ważne komu się naraził. Boleśnie przekonały się o tym obie przyjaciółki, gdy chciały, by na jaw wyszły sprawki ochmistrzyni Krystyny. Królowa nie mając innego wyjścia, chcąc chronić dziewczyny przed karą śmieci, Amalię wydaje za mąż, a Mildę skazuje na wygnanie.

Lucyna Olejniczak stworzyła przecudowną opowieść balansującą na granicy prawdy i fikcji literackiej. Oczarowała mnie doskonale skomponowaną fabułą, w której zaciera się linia pomiędzy fikcją a prawdą historyczną. Bardzo często zastanawiałam się, co jest prawdą, a co nie. Niesamowita powieść, napisana z rozmachem i ogromną znajomością historii. Wciąga od samego początku, aż do końca. Pełna zwrotów akcji i doskonale wykreowanych postaci. Pomimo że moja główna uwaga skupiona była na barwnych losach trzech kobiet i ich przyjaźni, to trudno mi było nie docenić wspaniale opisanych wydarzeń historycznych, które są doskonałym uzupełnieniem fabuły.

𝐿𝑖𝑙𝑖𝑒 𝑘𝑟ó𝑙𝑜𝑤𝑒𝑗. 𝑆𝑖𝑜𝑠𝑡𝑟𝑦 to cudownie snuta opowieść przygodowo- historyczna, pełna emocji, napisana pięknym językiem, niepozbawiona pewnej dawki humoru. Autorka zawarła w niej mądrość życiową czy też mądrość ludową. Rzeczywistość przenika tu się z podaniami i legendami. Na uwagę zasługuje wspaniale i drobiazgowo opisane tło historyczne, które pozwala wczuć się w klimat tamtych czasów. Jestem zachwycona pięknymi opisami, ciekawą fabułą, niesamowitymi zwrotami akcji i wspaniale przedstawioną relacją, która połączyła dwie obce sobie dziewczyny. Przepiękna podróż w czasie, z której niestety chwilowo musiałam wrócić, ale się cieszę, bo znów tam będę mogła się udać. Fabuła tej książki to wspaniała kanwa dla filmu przygodowego, o ile kiedyś się ktoś skusi, by przenieść losy jej bohaterów na duży ekran.

Dziwne i okrutne to były czasy, gdy na dworach trwała nieustanna walka o władzę i wpływy. Knowaniom i intrygom nie było końca, bo pragnienie władzy było cechą wszystkich królów. Pytanie, skąd brała się ta pazerność, która wtrącała ludzi w otchłań nieprawości. Patrząc na to z boku, to czy od tamtych zamierzchłych czasów zmieniło się aż tak wiele. Walka o władzę wciąż trwa. Ludzie zawsze pragnęli tego, co niemożliwe i sięgali po to, bez skrupułów Obserwując dzieje świata i państw, nasuwa mi się jedno spostrzeżenie. W historii świata wciąż wszystko powtarza się na nowo, chociaż czasy się zmieniają. 𝑅𝑜𝑧𝑑𝑎𝑟𝑐𝑖𝑒 𝑤 ł𝑜𝑛𝑖𝑒 𝐾𝑜ś𝑐𝑖𝑜ł𝑎, 𝑒𝑝𝑖𝑑𝑒𝑚𝑖𝑒, 𝑢𝑝𝑎𝑑𝑒𝑘 𝑜𝑏𝑦𝑐𝑧𝑎𝑗ó𝑤 […] czyż nie brzmi to znajomo. Walka o władzę zawsze była brutalna, nikt nie miał skrupułów przed stosowaniem drastycznych środków. Cezary z Heisterbach powiedział: 𝐾𝑎ż𝑑𝑦 𝑏𝑜𝑔𝑎𝑐z 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑧ł𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑒𝑚 𝑙𝑢𝑏 𝑠𝑦𝑛𝑒𝑚 𝑧ł𝑜𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑎. Dobroczynność władców też budziła kontrowersje, podobnie jak dziś, bo jeśli opływa się w zbytki, to parę groszy rzucone biedakom jest jak wynoszenie resztek obiadu psom. 𝑃𝑟𝑎𝑤𝑑𝑧𝑖𝑤𝑒 𝑚𝑖ł𝑜𝑠𝑖𝑒𝑟𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑤𝑡𝑒𝑑𝑦, 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦 𝑠𝑎𝑚𝑒𝑚𝑢 𝑚𝑎 𝑠𝑖ę 𝑛𝑖𝑒𝑤𝑖𝑒𝑙𝑒. […] 𝑚𝑖ł𝑜𝑠𝑖𝑒𝑟𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑖 𝑖𝑑𝑒𝑎ł𝑦 𝑠ą 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑤 𝑘𝑠𝑖ę𝑔a𝑐ℎ. 𝑊 𝑝𝑟𝑎𝑤𝑑𝑧𝑖𝑤𝑦𝑚 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑧𝑎𝑐ℎ𝑜𝑤𝑢𝑗ą 𝑠𝑖ę 𝑖𝑛𝑎𝑐𝑧𝑒𝑗.

𝐿𝑢𝑑𝑧𝑖𝑒 𝑧 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑠𝑧ł𝑦𝑐ℎ 𝑤𝑖𝑒𝑘ó𝑤 𝑝𝑜𝑧𝑛𝑎𝑗ą 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑒 𝑧 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑑𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑠 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑛𝑖𝑒𝑧𝑛𝑎𝑛𝑒, 𝑖 𝑛𝑎𝑑𝑒𝑗𝑑ą 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑦, 𝑔𝑑y 𝑐𝑖, 𝑘𝑡ó𝑟𝑧𝑦 𝑝𝑟𝑧𝑦𝑗𝑑ą 𝑝𝑜 𝑛𝑎𝑠, 𝑑𝑧𝑖𝑤𝑖ć 𝑠𝑖ę 𝑏ę𝑑ą, ż𝑒 𝑛𝑖𝑒 𝑧𝑛𝑎𝑙𝑖ś𝑚𝑦 𝑡𝑒𝑔𝑜, 𝑐𝑜 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑡𝑎𝑘 𝑜𝑐𝑧𝑦𝑤𝑖𝑠𝑡𝑒. […] 𝑁𝑜 𝑡𝑎𝑘, 𝑛𝑖𝑒𝑠𝑎𝑚𝑜𝑤𝑖𝑡𝑒, 𝑗𝑎𝑘 𝑑ł𝑢𝑔𝑖𝑒 𝑠ą 𝑑𝑧𝑖𝑒𝑗𝑒 𝑡𝑒𝑔𝑜 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑎 […]. 𝑇𝑦𝑙𝑢 𝑙𝑢𝑑𝑧𝑖 𝑚𝑖𝑒𝑠𝑧𝑘𝑎ł𝑜 𝑡𝑢 𝑝𝑟𝑧𝑒𝑑 𝑛𝑎𝑚𝑖. 𝐼 𝑡𝑎𝑘 𝑛𝑖𝑒 𝑤𝑖𝑒𝑙𝑒 𝑜 𝑛𝑖𝑐ℎ 𝑤𝑖𝑒𝑚𝑦. 𝑀𝑦 𝑡𝑒ż 𝑝𝑒𝑤𝑛𝑖𝑒 𝑏ę𝑑𝑧𝑖𝑒𝑚𝑦 𝑘𝑖𝑒𝑑𝑦ś 𝑑𝑙𝑎 𝑛𝑎𝑠𝑡ę𝑝𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑝𝑜𝑘𝑜𝑙𝑒ń 𝑗𝑢ż 𝑡𝑦𝑙𝑘𝑜 𝑜𝑑𝑙𝑒𝑔łą ℎ𝑖𝑠𝑡𝑜𝑟𝑖ą.

𝐉𝐚𝐬𝐧𝐨ść 𝐢 𝐦𝐫𝐨𝐤

Trudno się nie zachwycać, trudno nie podziwiać, skoro ta powieść jest tak wspaniale napisana, że namacalnie odczuwa się emocje bohaterów, uczestniczy w ich przygodach, mało tego odnosi się wrażenie, że siedzi się na murach zamku, na kamieniu, w leśnej chacie i przygląda wsz...

Rozwiń Zwiń