Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doskonała, zaskakująco dobra i bardzo ciekawie skonstruowana historia. To jedna z tych książek, które są zagadką i której treść, wymowa i przesłanie są totalnym zaskoczeniem. Oczywiście to zaskoczenie w bardzo pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Oczekiwałam (tym bardziej patrząc na okładkę) lektury lekkiej, relaksującej, niefrasobliwej, ot idealnej na plażę. Otrzymałam historię świetną, mocną, bardzo mądra i z wieloznacznym przesłaniem. Złap zająca zaskakuje i na bardzo długo zapada w pamięć.
Autorka pochodząca z Bośni bez pardonu nawiązuje do tragicznego konfliktu w byłej Jugosławii. Jest mocno, dosadnie chociaż wszystko przebieg i skutki wojny, ukazane jest przez pryzmat przyjaźni dwóch przyjaciółek. Ta znajomość też jest dziwna, podobnie, jak dziwna i wieloznaczna, nie do końca zrozumiała była wojna w Jugosławii. Bohaterki więcej dzieli niż łączy, w wielu sprawach są swoim przeciwieństwem. Zdawałoby się, że taka przyjaźń jest niemożliwa. A jednak.
Obraz Bałkanów, wizerunek dawnej Jugosławii, postępowania, myśli żyjących tam ludzi, to co w nich drzemało i czasami wydobywało się na wierzch, to wszystko ukazane jest niby za pewną zasłoną, a jednak dosadnie i mocno wali czytelnika po oczach i sercu. Czyta się z ciekawością, ale i wielkim bólem, że ludzie przez to wszystko musieli przejść.
Jedna z kobiet to muzułmanka, która po wojnie została w Mostarze, druga to Serbka, która wybrała życie w innym, dalekim od Bałkanów kraju. Po 12 latach braku kontaktu spotykają się. Daje to początek wspaniałej, ale jednocześnie przerażającej podróży w rzeczywistości tu i teraz, ale i do przeszłości, do duszy, skrywanych emocji, tego co siedzi w umyśle.
Liczne, choć delikatne nawiązania do Alicji w krainie czarów. Dwie historie, wielka i mała, ucieczka, podróż, która tak wiele zmienia, a jednocześnie nic nie ulega zmianie. Mocne, dosadne, zmuszające do myślenia. Polecam. Doskonały debiut. Oby jak najwięcej takich.

Doskonała, zaskakująco dobra i bardzo ciekawie skonstruowana historia. To jedna z tych książek, które są zagadką i której treść, wymowa i przesłanie są totalnym zaskoczeniem. Oczywiście to zaskoczenie w bardzo pozytywnym tego słowa znaczeniu.
Oczekiwałam (tym bardziej patrząc na okładkę) l...

Rozwiń

Zwiń

Ostatnia z rodu sprawia, iż człowiek zatraca się w lekturze, czuje się jakby siedział przy kominku i słuchał niesamowitej opowieści. Przynajmniej ja miałam i mam nadal (mimo upływu lat) takie odczucia.
Nie istotne, że książek traktujących o historii Polski, w tym o dziejach ostatnich z Jagiellonów, Zygmuncie Starym, Zygmuncie Auguście i królowej Annie Jagiellonce oraz jej mężu Stefanie Batorym powstało na przestrzeni lat całkiem sporo. Jednak Jasienica to Jasienica i tyle, klasa sama w sobie.
Sam autor znał (że tak się wyrażę) swoje miejsce w szeregu. Nigdy nie uważał żadnej swojej książki za dzieło naukowe. Sam tak pisał: Książki, które piszę, nie roszczą sobie żadnych pretensji do rangi dzieł naukowych, nie są podręcznikami ani popularyzacją nauki. To są zwyczajne eseje. Esejowi przysługują te same prawa, którymi się cieszy dramat, poezja czy powieść.
Dzięki takiemu podejściu powstały wspaniałe opowieści, w które zdecydowanie warto się zagłębić.
Ostatnia z rodu na tle Polski Piastów czy Polski Jagiellonów, jest trochę mniej znana, jednak równie doskonale napisana i godna polecenia. Autor wspaniale ukazuje historię, dzieje Polski za ostatnich Jagiellonów, ale także to co miało miejsce w krajach sąsiednich, zależności i zawirowania dynastyczne i efekt tychże.
Jasienica odmalowuje prze dnami obraz dostatniej Rzeczypospolitej, historię, obyczaje, zwyczaje skupiając się najbardziej na długim, jak na owe czasu panowaniu Anny Jagiellonki i jej siostrzeńca. Książka traktuje nie tylko o Annie, ale to właśnie ona, z różnych względów, wysuwa się na plan pierwszy. Mimo, iż była niezbyt atrakcyjna fizycznie, nazbyt (nawet, jak na owe czasy) pobożna i chorowita, to jednak wiele zrobiła dla Polski, wiele dokonała i zasługuje na pamięć i miejsce w literaturze, jakie oddaje jej Paweł Jasienica.
Ostatnia z rodu to wspaniała, porywająca, doskonale merytorycznie dopracowana opowieść, która każdego czytelnika zabierze w niezwykłą podróż. Całość jest bogato udokumentowana, poparta obszernym materiałem źródłoznawczym. Wszystkie elementy historii w wyjątkowy sposób są połączone w przecudowną historię.
Autor wiele opisuje, całość faszeruje wspaniałymi anegdotami, snuje opowieść barwną, czasami odrobinę sardoniczną, cudowną. I co istotne, o niczym nie zapomina, nic mu nie umyka, wszystko doprowadza do końca. Polecam. Cudowna książka, która zachwyci nawet przeciwników historii.

Ostatnia z rodu sprawia, iż człowiek zatraca się w lekturze, czuje się jakby siedział przy kominku i słuchał niesamowitej opowieści. Przynajmniej ja miałam i mam nadal (mimo upływu lat) takie odczucia.
Nie istotne, że książek traktujących o historii Polski, w tym o dziejach ostatnich z Jag...

Rozwiń

Zwiń

Wiele sobie po tej książce obiecywałam, może zbyt wiele. Blurb wydawcy zapowiada świetną, mroczną, bardzo klimatyczną lekturę
Mallory Quin, niania nieśmiałego 5-cio letniego Teddy'ego, z przerażeniem spostrzega, że jej podopieczny rysuje..mężczyznę w lesie, który ciągnie gdzieś zwłoki kobiety. Dorosły by czegoś takiego nie namalował, a co dopiero kilkuletnie dziecko. Sprawa jest o tyle zaskakująca, niepokojąca, iż chłopiec do tej pory rysował to co inne dzieci, drzewa, słoneczko, domy. Jednym słowem było to przeciętne, pogodne niefrasobliwe dziecko. Nagle taka zmiana.
Skąd mu takie coś przyszło do głowy? Co się za tym kryje?
Oczekiwałam mocnej, mrocznej, pełnej niepokoju opowieści. Otrzymałam niestety nużącą, żle napisaną, bardzo kiepską z niewykorzystanym potencjałem książkę. Wierzcie mi, na jej lekturę zdecydowanie szkoda czasu.
Sam pomysł bardzo dobry. Są nawet nieliczne, bardzo nieliczne niezłe momenty. Ale jest ich dosłownie kilka. Nie są one w stanie uratować całej, źle napisanej, nudnej książki.
A szkoda. Potencjał był i to spory. Niby schemat stary, zdarty do bólu. Jednak przy odpowiednim potraktowaniu fabuły, ciekawym piórze, można było napisać dobry, wciągający horror lub thriller. Niestety, ale tak się nie stało.
Całość sprawia wrażenie, jakby historię pisało kilka, całkowicie od siebie niezależnych osób. To, co napisali zostało bez ładu i składu połączone w jedną całość. Efekt, bardzo mizerny. I do tego to zakończenie. Litości.
Ja rozumiem, jest to debiut autora. Wcześniej napisał tylko książkę młodzieżową. Ale nawet biorąc to pod uwagę książka nie jest warta waszej lektury. Odradzam, zdecydowanie odradzam.

Wiele sobie po tej książce obiecywałam, może zbyt wiele. Blurb wydawcy zapowiada świetną, mroczną, bardzo klimatyczną lekturę
Mallory Quin, niania nieśmiałego 5-cio letniego Teddy'ego, z przerażeniem spostrzega, że jej podopieczny rysuje..mężczyznę w lesie, który ciągnie gdzieś zwłoki kobi...

Rozwiń

Zwiń

Wspaniała, wyjątkowa książka.
Widzialna ciemność rozpoczyna się opisem strasznego pożaru Londynu, który wywołał niemiecki atak rakietowy w czasie II wojny światowej. Z pożaru wylania się nagi chłopiec z mocno poparzoną twarzą. Nikt nie wie kim chłopiec jest, kim są jego rodzice, skąd tam się wziął.
Od tego momentu wiernie towarzyszymy chłopcu, śledzimy jego dorastanie, trudną, odrobinę dziwaczną osobowość, stawanie się mężczyzną.
Mamy jeszcze dwie inne bohaterki, bliżniaczki Sophie i Toni. Mimo, że są bardzo do siebie podobne fizycznie to mają zupełnie różne charaktery.
Ta trójka przewija się na kartach książki i wiernie im towarzyszymy. Śledzimy ich rozwój, poznajemy bez mała myśli, zastanawiamy się co my sami zrobilibyśmy na ich miejscu.
Autor, nieżyjący już Wiliam Golding, miał wyjątkowy dar wchodzenia w umysł swojego bohatera i przeprowadzania dokładniej nieomal wiwisekcji umysłu, poczynań i reakcji postaci. A jest co opisywać. Każdy z bohaterów ma pod górkę, każdy, gdy go poznajemy, jest w nieomal tragicznym położeniu i każdy krok po kroku dąży do samounicestwienia, wręcz zatraca się w nieszczęściu w tragedii.
Wszyscy w/w bohaterowie są pogubieni, niepewni, odstają od innych, są niedostosowani i walczą o siebie, o życie, o to żeby istnieć, a nie zniknąć.
Widzialna ciemność to wspaniała, ponadczasowa i bardzo poruszająca opowieść o dążeniu do istnienia o poszukiwaniu tożsamości, szczęścia. Od pierwszej strony za serce i umysł czytelnika chwyta mroczny klimat, otula nieszczęście dot. postaci, a niezwykle plastyczne opisy sprawiają, iż lektura jest jeszcze bardziej niesamowita. Otoczka czającej się w koło zagłady, takiej w mocnym, wręcz apokaliptycznym duchu, sprawia, iż książka na bardzo długo pozostaje w pamięci czytelnika.
To doskonała, wyborna, pełna smaków i aromatów książka do niespiesznego podczytywania i delektowania się nią. Polecam.

Wspaniała, wyjątkowa książka.
Widzialna ciemność rozpoczyna się opisem strasznego pożaru Londynu, który wywołał niemiecki atak rakietowy w czasie II wojny światowej. Z pożaru wylania się nagi chłopiec z mocno poparzoną twarzą. Nikt nie wie kim chłopiec jest, kim są jego rodzice, skąd tam s...

Rozwiń

Zwiń

Po kilku latach autorka wraca do świata Miniaturzystki. Takie powroty nie zawsze są dobre. Czasami po prostu się nie udają.
Jessie Burton powrót się udał i to bardzo.
Akcja Złotego domu rozgrywa się 18 lat po wydarzeniach z Miniaturzystki.
Trudno cokolwiek napisać o treści. Duża część tego, co chce wam przekazać będzie spojlerem Miniaturzystki. Dla osób, które tej książki jeszcze nie czytały to coś niewłaściwego.
Napisze tylko, iż ponownie odwiedzamy XVIII-wieczny Amsterdam. To tam toczy się akcja. Tym razem naszą przewodniczka i główną bohaterką jest Thea, kobieta ze wszech miar niezwykła, która o wiele wyprzedza swoją epokę. Thea jest niebanalna i niezwykła. Zdecydowanie odstaje od innych kobiet epoki i nie chce być tylko niemą lalką u boku mężczyzny. Czy jej się to uda? Czy w XVIII wieku, w świecie zdominowany przez szowinistycznych mężczyzn uda się jej żyć tak, jak chce?
Sylwetka silnej, niezwykłej kobiety to jeden z wielu atutów książki. W ogóle bohaterowie wyszli Burton wyśmienicie. Są niezwykli, niebanalni, wielowymiarowi i na długo zapadają w pamięć. Nie ma wśród nich osoby, która byłaby nijaka.
Do tego genialnie oddany obraz epoki. Na obrazach wielkich mistrzów Amsterdam XVIII wieku to miejsce wspaniałe. Jakie było w rzeczywistości? Jessie Burton szczegółowo nam to prezentuje. Od razu rzuca się w oczy, iż dokonała porządnego reserchu i podeszła do całej sprawy bardzo merytorycznie.Jej Amsterdam jest barwny, kolorowy, a przy tym okrutny i ponury oraz bardzo hermetyczny. Jestem ciekawa, czy takie miejsce przypadnie wam do gustu.
Poza tym mnóstwo tajemnic, które są kwintesencją zarówno Miniaturzystki, jak i Złotego domu. Sekrety, bardzo głęboko skrywane od zawsze towarzyszyły naszej bohaterce. Nie może ich poznać nawet mając już 18 lat. Co się za tym kryje?
Ta książka to szkatułka z klejnotami, detalami, drobiazgami, które składają się na obraz niezwykłej epoki i niebanalnej postaci, Thei. Polecam.

Po kilku latach autorka wraca do świata Miniaturzystki. Takie powroty nie zawsze są dobre. Czasami po prostu się nie udają.
Jessie Burton powrót się udał i to bardzo.
Akcja Złotego domu rozgrywa się 18 lat po wydarzeniach z Miniaturzystki.
Trudno cokolwiek napisać o treści. Duża część tego...

Rozwiń

Zwiń

Książkę podczytywałam przez ostatnie dni, we fragmentach, rozkoszując się treścią, przygotowaniem merytorycznym, opracowaniem. W każdym aspekcie książka jest wspaniała.
Chłopki to kolejna książka autorstwa Joanny Kuciel Frydryszak. Kolejna wspaniała książka autorki. Poprzednia, która mnie zachwyciła to Służące.
Treść wywołała we mnie falę wspomnień. Przed kilkoma dekadami spędzałam każde ferie, każde wakacje u ukochanej babci na wsi. Babcia, złota kobieta, bardzo doświadczona przez życie, wiele mi o sobie i swojej rodzinie, mamie, rodzeństwie opowiadała. Do dziś pamiętam te historie, czuję zapach pieczonego przez babcię chleba, czy smażonych powideł. Ehh to były casy, to byli ludzie, zupełnie różni od większości ludzi żyjących teraz.
Chłopki nie są książką, której celem jest wzruszanie czytelnika. Jednak jestem przekonana, iż wiele osób, w tym i ja, mocno się ta lekturą wzruszy.
Autorka w mistrzowski sposób przedstawia szeroko pojęta historię kobiet ze wsi. Jest to także cegiełka uzupełniająca bibliotekę historii społecznej Polski.
Bazując na wspomnieniach, listach, zdjęciach, pamiętnikach, artykułach prasowych Kuciel Frydryszak stworzyła mistrzowską książkę, w której głos oddaje swoim bohaterkom. To co mają one nam do powiedzenia w wielu osobach wywoła falę wspomnień, ale w wielu także wielkie zdziwienie.
Wspomniałam, że moja ukochana babcia wiele mi o sobie, swojej rodzinie opowiadała. Jednak będąc dzieckiem nad motywami, konsekwencjami nie zastanawiałam się. Dopiero teraz, wiele lat po jej śmierci, w trakcie lektury Chłopek pewne fakty powiązałam i nie ukrywam wiele zrozumiałam, m.in. czasami dziwne zachowanie babci.
Chłopki to arcyciekawa, doskonała merytorycznie książka, która ma także aspekt uświadamiający, jak na przestrzeni kilku dekad, maksymalnie 100 minionych lat, zmieniło się nasze społeczeństwo, jego decyzje, możliwości, jak zmieniły się same kobiety, jakiej zmianie uległo ich życie. W wielu kwestiach szokujące zmiany. Polecam. Mistrzowska i zdecydowanie warta przeczytania książka.

Książkę podczytywałam przez ostatnie dni, we fragmentach, rozkoszując się treścią, przygotowaniem merytorycznym, opracowaniem. W każdym aspekcie książka jest wspaniała.
Chłopki to kolejna książka autorstwa Joanny Kuciel Frydryszak. Kolejna wspaniała książka autorki. Poprzednia, która mnie ...

Rozwiń

Zwiń

Naprawdę bardzo dobra, świetnie napisana i niezwykle wciągająca książka. Polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych i osobom tak kochającym antyczny świat, jak ja. To doskonała, mistrzowska powieść historyczna.
Autor porwał mnie niezwykle barwną, bardzo działającą na wyobrażnię narracją. Brawa także dla tłumacza. Dobry przykład jest równie ważny, jak dobre pióro autora.
Nie będę opowiadać treści. Jak to w przypadku książek traktujących o antyku sporo się dzieje. Mnóstwo w niej także bohaterów, wydarzeń.
Jednak spokojnie. Całość jest tak świetnie prowadzona, iż nawet osoby niezbyt orientujące się w dziejach antycznego Rzymu spokojnie się w fabule odnajdą.
Akcja toczy się w momencie, gdy Cesarstwo Rzymskie chyli się ku upadkowi, w czasach rządów Septymiusza Sewera. Wtedy śmiałkowie, gladiatorzy, podejmują się takiej antycznej mission impossible. Muszą na krańcach ówczesnego świata, odnaleźć kobietę i jej syna. Zadanie wydaje się banalne. I takiej jest, ale dla nas żyjących w XXI wieku. Ponad 17 wieków temu nic proste nie było.
Dodatkowo zadanie musi być perfekcyjnie wykonane. Jego niepowodzenie odbije się dramatycznymi skutkami na całym Cesarstwie Rzymskim. O co dokładnie chodzi? Dlaczego ta kobieta i jej dziecko są tak ważni? Tego nie zdradzę. Zachęcam za to do lektury tej świetnie napisanej i bardzo ciekawie napisanej książki. Satysfakcja czytelnicza gwarantowana.
Największymi atutami książki są świetnie nakreślone realia historyczne. Autor, mający na swoim koncie wiele książek historycznych, zrobił to z dbałością o dosłownie każdy szczegół. W trakcie lektury mamy wrażenie przebywania w antycznym świecie, jakby akcja toczyła się tuż obok.
Poza tym świetne dialogi, prawdziwe mistrzostwo. Tutaj po raz kolejny brawa dla tłumacza, Magdaleny Hermanowskiej. Tłumaczka wykonała kawał porządnej roboty.
Całość na wielki plus.
Bestie zza muru to pierwszy tom nowej serii Braterstwo areny. Zapowiada się prawdziwa kilkutomowa uczta czytelnicza.

Naprawdę bardzo dobra, świetnie napisana i niezwykle wciągająca książka. Polecam wszystkim miłośnikom powieści historycznych i osobom tak kochającym antyczny świat, jak ja. To doskonała, mistrzowska powieść historyczna.
Autor porwał mnie niezwykle barwną, bardzo działającą na wyobrażnię na...

Rozwiń

Zwiń

Byłam bardzo ciekawa, jaka to będzie książka.
Jest to na poły książka historyczna, a na poły luźna gawęda, opowieść, jakiej chętnie posłuchają nawet przeciwnicy historii.
Autorowi udało się połączyć ciekawy temat z bogatym źródłoznawstwem i bardzo lekkim, ale nie infantylnym językiem. Wyszła z tego ciekawa, bogato udokumentowana, w wielu momentach fascynująca lektura.
Autorowi nie można odmówić dwóch rzeczy, lekkiego, ciekawego stylu opowiadania i bogatej kwerendy. Dało to bardzo ciekawe efekty.
Dobór bohaterów, tu autor miał całkowitą dowolność. Niewiele go ograniczało. I nie ukrywam, poszedł na całość. Dobór bohaterów jest w wielu momentach hmm... bardzo ciekawy. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że było tylu uzurpatorów.
Jedno jest pewne, cała gama oszustów, naciągaczy, fałszywych arystokratów, np. tabun ocalałych z bitwy Warneńczyków, bliskich krewnych Jagiellonów i wiele innych osób, które sprawią, iż wielokrotnie otworzycie szeroko oczy...ze zdumienia. Ludzie potrafią być niesamowicie pomysłowi i bezczelni.
Czasem ci bohaterowie byli jedynie niegroźnymi mitomanami, którzy w koło robili tylko wiele szumu. Jednak często w pewien sposób osiągali sukces i mieli ogromny wpływ na bieg historii. Jak i dlaczego do tego dochodziło? Tego dowiecie się z lektury tej zadziwiającej książki.
Może nasuwać się pytanie, jakim cudem na przestrzeni dekad, wieków ludzie byli tak naiwni, że wierzyli w mitomańskie opowieści uzurpatorów? Autor wiele w tym zakresie tłumaczy. Warto prześledzić działania, plany i wykonanie hochsztaplerów. Ich pomysłowość zaskakuje, i to bardzo.
Każdy rozdział zakończony jest swoistym podsumowanie. Jest to jakby omówienie książek, sztuk teatralnych, filmów, malarstwa, rzeżb, których inspiracją stały się poczynania kolejnych oszustów, bohaterów tej książki.
Wielkim atutem jest bogata bibliografia i liczne zdjęcia. Gorąco zachęcam do lektury.

Byłam bardzo ciekawa, jaka to będzie książka.
Jest to na poły książka historyczna, a na poły luźna gawęda, opowieść, jakiej chętnie posłuchają nawet przeciwnicy historii.
Autorowi udało się połączyć ciekawy temat z bogatym źródłoznawstwem i bardzo lekkim, ale nie infantylnym językiem. Wysz...

Rozwiń

Zwiń

Idealna lektura po stresującym okresie w życiu, po trudniejszych lekturach. Jako odstresowywacz najnowsza książka Alka Rogozińskiego sprawdziła się doskonale.
Czarny, niezwykle inteligentny humor w najlepszym wydaniu. Jeżeli lubicie tego typu książki będziecie zachwyceni. Ja lubię.
Fabuła ciekawa, a jej potraktowanie to po prostu majstersztyk.
Główny bohater Rafał Krzysztoń został porzucony przez żonę dla swojego imiennika. Ze względu na niski wzrost konkurent nazywany jest Niziołkiem. Niby nie byłoby w tym nic niezwykłego. Pary się schodzą i rozchodzą. Zdrady są na porządku dziennym.
Jednak w niedługim czasie Niziołek zostaje zamordowany. To tez nie byłoby dziwne gdyby nie fakt, iż miało to miejsce w trakcie imprezy, na której obecny był Krzysztoń, czyli rogacz. Oprócz zdradzanego męża, który oczywiście miał największy moty żeby zabić Niziołka, w tym samym czasie w mieszkaniu przebywają niezwykle barwne postaci: upiorna sąsiadka z pistoletem, dziwna, przedziwna starsza pani z młotkiem, upiorna do entej potęgi mamusia Rafała, sam Rafał w towarzystwie sznurka, który odegra ważną rolę, była żona Rafała, gangster i jeszcze kilka hmmm bardzo ciekawych osób. Co ci bohaterowie wyrabiali, szczególnie starsze panie, to się w głowie nie mieści.
W ogóle postaci, ich opisy, spojrzenie na nie w bardzo krzywym zwierciadle, to robi całą robotę. Do tego cięte piór autora, spostrzegawcze oko i fantazja, niesamowita fantazja. Rogoziński ma pomysły i dodatkowo w niebanalny sposób przekłada je na papier. Każda jego książka to wspaniała zabawa i niezwykła, zapadająca na długo w pamięć przygoda.
Wspaniałe połączenie inteligentnego kryminału z czarną komedią. Idealna lektura nie tylko na lato. Polecam, zdecydowanie polecam.

Idealna lektura po stresującym okresie w życiu, po trudniejszych lekturach. Jako odstresowywacz najnowsza książka Alka Rogozińskiego sprawdziła się doskonale.
Czarny, niezwykle inteligentny humor w najlepszym wydaniu. Jeżeli lubicie tego typu książki będziecie zachwyceni. Ja lubię.
Fabuła ...

Rozwiń

Zwiń

Józef Hen to jeden z najwybitniejszych i najbardziej przeze mnie cenionych polskich pisarzy, reportażystów, scenarzystów. Mam wrażenie, iż to także autor zbyt mało doceniany i popularny. To także pisarz posługujący się wyjątkowo piękną polszczyzną.
Napisana w 1957 roku powieść jest poruszającą opowieścią o bardzo długiej tułaczce po Azji. Bohaterem jest 17-letni Bogdan Bergen, zwany Bożkiem. Ba skutek różnych zawirowań losu nasz bohater trafia do połączenia obozu pracy z batalionem pracy. Ma to miejsce pod Taszkientem. Samo położenie tego miejsca budzi niejaką grozę. Do tego czas II wojny światowej. Bożek zdany tylko na siebie próbuje przedostać się do armii Andersa.
To dopiero początek jego historii, która jest na równi burzliwa i ciekawa, wręcz fascynująca. Henowi, jak zwykle, udało się na kartach książki opisać z pozoru zwyczajne dzieje w niezwykły sposób. To co przydarzyło się Bożkowi było charakterystyczne dla okresu wojennego. Podobnych do Bożka postaci było wiele. Takie losy z jednej strony dla nas niezwykłe, dla ówczesnych zwyczajne. Cały czas nasuwa się też pytanie na ile autor sugerował się swoimi przeżyciami. W trakcie wojny Hen także znalazł się w dalekiej Azji i dotarł w końcu do generała Andersa. Jego losy bardzo zbiegają się z przeżyciami Bożka.
Autor kładzie nacisk na człowieczeństwo, trudy, pewne wartości, które sprawiają, że albo jest się przyzwoitym człowiekiem albo nie. Zderzenie z niedostatkami tamtego czasu, chorobami, nędzą, niewolą, głodem. To wszystko sprawia, iż pewne sprawy ulegają przewartościowaniu. Z drugiej strony mamy wiarę, pewne ideały i miłość.
Wszystko opisane bez patosu, bez nadęcia, ot tak, po prostu.
Niezależnie od tego, jak nazwiemy historię Bogdana Bergena, z pewnością jest to porywająca lektura, wspaniale opowiedziana, warta poznania. Nie ukrywam, nie jest to książka dla wszystkich. Podobnie, jak inne dzieła Józefa Hena jest to lektura dla osób ceniących piękny język, nieśpieszne ludzkie opowieści i pewne wartości. Z przerażeniem wręcz na jednym ze znanych portali przeczytałam, ze autor wpisu dawno tak się nie wynudził, że ta książka do bzdura, nuda. Dla mnie to wspaniałą, warta polecenia książka.
Autor pisze lekko, przyjemnie, choć w żadnym wypadku jego książka nie ociera się o tandetne czytadło. To doskonale dopracowana, świetnie napisana, z arcyciekawie nakreślonymi postaciami opowieść.
Warto wspomnieć także o niebywale pięknym języku, którym posługuje się w każdej swojej książce niezrównany Józef Hen.

Józef Hen to jeden z najwybitniejszych i najbardziej przeze mnie cenionych polskich pisarzy, reportażystów, scenarzystów. Mam wrażenie, iż to także autor zbyt mało doceniany i popularny. To także pisarz posługujący się wyjątkowo piękną polszczyzną.
Napisana w 1957 roku powieść jest porusza...

Rozwiń

Zwiń