Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. zupełnie nie rozumiem idei powstania tej książki. To jak odgrzewanie starego kotleta. Serial sam w sobie nie był najwyższych lotów, ale oglądałam go z ciekawością, był apolityczy i można było na prawdę odpocząć oglądając go. Książka to jakiś koszmar. Mnóstwo nawiązań do polityki i sytuacji aktualnej kraju - jakby tego było mało w telewizji i internecie - postaci mdłe, dialogi infantylne, a już na domiar złego Magda, która snuje monologi w swojej głwie, które nijak się mają do całej treści. Postać Marioli i Wojtka ściągnięta do poziomu podłogi.... No i oczywisty szok na początku książki, który jeszcze byłabym w stanie przeżyć, gdybym znalazła w treści odpowiedź na pytanie: po co uśmierciłem jedną z głównych postaci? Magda przestaje być prawniczką, a jej jedynym sukcesem w książce jest znalezienie cudownego rozwiązania sprawy domniemanego gwłaciciela Marka. Sprawa rozwiązuje się na końcu książki i jest opisana na jakichś trzech stronach tekstu. Sama nie wiem jak przebrnęłam przez 500 stron tego, co miało być książką, a jest jedynie marną próbą zamiany scenariusza na prozę. Nie polecam. Niech już pan Radek zostanie przy pisaniu scenariuszy.

Nie, nie, nie i jeszcze raz nie. zupełnie nie rozumiem idei powstania tej książki. To jak odgrzewanie starego kotleta. Serial sam w sobie nie był najwyższych lotów, ale oglądałam go z ciekawością, był apolityczy i można było na prawdę odpocząć oglądając go. Książka to jakiś koszmar. Mnóstwo nawiązań do polityki i sytuacji aktualnej kraju - jakby tego było mało w telewizji i...

Wielu może powiedzieć, iż jest to zwykła, pochodząca ze średniej półki, literatura dla nastolatków. Cóż, może i tak jest. Jednak czytając tę powieść (mimo, iż jest ona całkowicie fikcyjna) uderzyło mnie, jak wiele historii los pisze obok nas. Nie wiemy co dzieje się za ścianą, a może to właśnie tam rozgrywa się prawdziwa tragedia, kiedy powoli, krok po kroku, chemia po chemii, traci się najbliższą osobę. Nie wiemy i obyśmy nigdy nie musieli się dowiedzieć, jak to jest kiedy choroba zabiera kogoś, kto jest nam niezwykle drogi. W książce autor porusza kwestie związane z chorobą, stratą, powolnym umieraniem, bólem, zarówno tym fizycznym, jaki i psychicznym. Główna bohaterka Hazel mimo młodego wieku zdaje się być nad wyraz dorosła. Wie, jak nieunikniona jest jej przedwczesna śmierć. Książka "wyciska" łzy i nie da się tego ukryć. Jednak poprzez łzy następuje refleksja, że nie ważne ilu ludzi uda nam się w życiu poznać, nie ważne ilu ludzi dotknie nasza historia. Ważne, aby znaleźć tą jedną jedyną, dzięki której nie odejdziemy w zapomnienie.

Wielu może powiedzieć, iż jest to zwykła, pochodząca ze średniej półki, literatura dla nastolatków. Cóż, może i tak jest. Jednak czytając tę powieść (mimo, iż jest ona całkowicie fikcyjna) uderzyło mnie, jak wiele historii los pisze obok nas. Nie wiemy co dzieje się za ścianą, a może to właśnie tam rozgrywa się prawdziwa tragedia, kiedy powoli, krok po kroku, chemia po...

Książka może i nie jest literackim arcydziełem, moze i jest banalna i schematyczna, ale jestem zdanua, iż czasami i taka literatura jest nam potrzebna. Historia pokazuje nam, że w dzisiejszym świecie, kiedy kazdy z nas chowa się za zimną maską obojętności, jest też miejsce na miłość i to taką prawdziwą. Książki nie nazwałbym może hitem czy fenomenem, ale na pewno nie spisywałabym jej na straty.

Książka może i nie jest literackim arcydziełem, moze i jest banalna i schematyczna, ale jestem zdanua, iż czasami i taka literatura jest nam potrzebna. Historia pokazuje nam, że w dzisiejszym świecie, kiedy kazdy z nas chowa się za zimną maską obojętności, jest też miejsce na miłość i to taką prawdziwą. Książki nie nazwałbym może hitem czy fenomenem, ale na pewno nie...