Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podtrzymuję moje zdanie dotyczące Kronik Atlantydy - ostatnia cześć trylogii to dalej guilty pleasure, tylko tym razem jest tu niestety mniej pleasure.

Pierwsze sto stron było tak nudne, że autentycznie rozważałam porzucenie tej książki. Z jednej strony wiem, że fabuła musiała się rozwijać w taki a nie inny sposób, ale na szumiące bory - w rozważaniach Azraela i Taris pojawiały się w kółko te same rzeczy. Przez sto stron!

Potem na szczęście akcja się rozkręca i robi się naprawdę ciekawie - dostajemy nowe lokacje, mroczny klimat i interesująco wykorzystane fakty historyczne. Pojawia się też moja ulubiona postać, którą uważam za najlepiej wykreowaną w całej trylogii i kocham z całego serduszka (zgadniecie, o kogo chodzi?).

Z drugiej strony czułam, że w tej części absurd goni absurd. Wszyscy nagle zmieniają zdanie o osobach i wydarzeniach bez żadnej głębszej refleksji. Historia momentami jest tak niespójna, że aż boli. Potwornie trudne sytuacje rozwiązują się w sekundę bez żadnego większego problemu, a potem bohaterowie zachowują się absurdalnie, tylko po to, żeby autorka mogła nakręcić kolejną dramę. Połowa fabuły po prostu mnie zawiodła, a w dodatku jest tu trope, którego nie lubię ani ja, ani większość bookstagrama.

Na szczęście na plus są postaci, o których w końcu można powiedzieć, że mocno się rozwinęły i zaczęły zachowywać jak dorośli ludzie. Tzn. wszyscy poza Horusem, który cofnął się w rozwoju do poziomu gimbusa przez duże G.

Autentycznie nie wiem, co myśleć o tej książce. Szczególnie mocno boli mnie fakt, że zabrakło jej klimatu tajemnic i zagadek poprzednich części i mimo kilku dobrych momentów oraz nowych ciekawych mitologicznych/historycznych wątków, liczba tych złych, niewykorzystanych, czy po prostu głupich elementów mocno mnie zawiodła. Przy okazji relacja między Taris i Azraelem straciła coś ze swojego żaru i czuję niedosyt, jeśli chodzi o zakończenie!

Podtrzymuję moje zdanie dotyczące Kronik Atlantydy - ostatnia cześć trylogii to dalej guilty pleasure, tylko tym razem jest tu niestety mniej pleasure.

Pierwsze sto stron było tak nudne, że autentycznie rozważałam porzucenie tej książki. Z jednej strony wiem, że fabuła musiała się rozwija...

Rozwiń Zwiń

Seria Zrozum ma już kilka lat i wiele świetnych pozycji na koncie, a ja wciąż z miłością wspominam pierwszą - „Co nas (nie) zabije” Jennifer Wright, której humor był przewspaniały. Gdy sięgałam po „Jak nie zginąć w kosmosie”, myślałam, że oto w końcu pojawiła się pozycja równie cudowna, tyleż ciekawa w treści, co absurdalna w jej przekazie.

Paul Sutter postanowił przybliżyć nam, co może zabić nas w kosmosie i zabrał się do zadania na poważnie. Czeka nas tu dokładny opis tego, co stanie się z ciałem wystawionym na działanie próżni, albo wciągniętym do czarnej dziury, jak niebezpieczne jest promieniowanie kosmiczne, deszcz meteorytów, czy znalezienie się zbyt blisko supernowej (nie chcecie znaleźć się zbyt blisko, nawet w okularach przeciwsłonecznych).

W międzyczasie autor raczy nas perełkami w stylu „Proces ten jest znany w kręgach lekarskich pod nazwą „zgon” i zaleca się go unikać.” Albo „Żegnaj atmosfero, miło cię było poznać” (to o Marsie).

Niestety ostatecznie nie jestem tą lekturą tak zachwycona, jak miałam nadzieję. Fizyka oczywiście jest dość trudna, tym bardziej fizyka kosmosu, w którym nie zawsze wszystko działa tak, jak na ziemi. A jednak wydaje się, że autor chciał wytłumaczyć czytelnikowi wszystko baaaaardzo dokładnie i przyznam Wam się, że pewne momenty książki były przez to bardzo nużące, może nie do końca niezrozumiałe (ale ja miałam fizykę jeszcze na studiach i coś tam z niej pamiętam), ale na pewno niczego szczególnego z niej nie wyniosłam. Było tam po prostu zbyt dużo zbyt trudnych i skomplikowanych informacji.

Za to oczywiście najbardziej ucieszył mnie ostatni rozdział - ten najbardziej abstrakcyjny, o zagrożeniach teoretycznych, wrogo nastawionych kosmitach i tunelach czasoprzestrzennych.

Dlatego jeśli kosmos jest Waszym konikiem i niestraszna Wam spora dawka naukowego gadania oraz terminologii - to książka idealna dla Was. Tym bardziej, jeśli lubicie trochę absurdalny humor. Ale nie spodziewajcie się po niej lektury lekkiej pokroju Neila deGrasse Tysona.

Seria Zrozum ma już kilka lat i wiele świetnych pozycji na koncie, a ja wciąż z miłością wspominam pierwszą - „Co nas (nie) zabije” Jennifer Wright, której humor był przewspaniały. Gdy sięgałam po „Jak nie zginąć w kosmosie”, myślałam, że oto w końcu pojawiła się pozycja równie cudowna, ty...

Rozwiń Zwiń

Cudzych pamiętników z zasady nie powinno się czytać i lepiej tego nie róbcie, jeśli jakiś wpadnie Wam w ręce. Wiem, co mówię, bo sama prowadziłam pamiętnik od podstawówki przez gimnazjum, po jakąś część liceum i w życiu nie chciałabym, żeby ktoś to przeczytał. Sama wracam do tego stosu zeszytów z lekkim zażenowaniem, ale dużo dużo większym wzruszeniem i rozrzewnieniem.

I z takim samym rozrzewnieniem czyta się „Z ręka na sercu”, gdzie mamy okazje zajrzeć do pamiętnika Tuvy - dziewczynki z Norwegii, która właśnie zaczyna siódmą klasę i uświadamia sobie, jak wiele może się zmienić w jedne wakacje. Podczas gdy część dziewczyn stara się być już dorosła, zaczyna się malować i chodzić z chłopakami, inne są wielkimi przeciwniczkami związków - dalej chciałyby bawić się w lesie, budować bazy i bić na patyki. A Tuva? Tuva jest pośrodku i zaczyna jej to coraz bardziej doskwierać, gdy konflikt między jej dwiema najlepszymi przyjaciółkami przeradza się w otwartą wojnę, a ona sama… chyba się zakochuje.

Ta urocza powieść graficzna w słodko-gorzki sposób przybliży Waszym pociechom burzliwy czas dojrzewania, odkrywania siebie, akceptowania zmian, jakie zachodzą w ciele i głowie młodego człowieka. Ale choć jest dla dzieci, na pewno z równym sentymentem spojrzą na nią także dorośli - w końcu opowiada o rzeczach, przez które przechodził_ każdy z nas - kłótniach z przyjaciółmi, pierwszych miłościach…

No i o budowaniu najlepszej bazy, której trzeba bronić przed innymi. Kto też budował bazy w dzieciństwie ręka w górę!

Kolejnym ogromnym plusem jest też queerowa reprezentacja i przedstawienie procesu odkrywania swojej orientacji, a także urocza relacja Tuvy z tatą. I sam sposób prowadzenia przez nią pamiętnika, w którym odnalazłam samą siebie sprzed lat. To był cudowny powrót do przeszłości!

Cudzych pamiętników z zasady nie powinno się czytać i lepiej tego nie róbcie, jeśli jakiś wpadnie Wam w ręce. Wiem, co mówię, bo sama prowadziłam pamiętnik od podstawówki przez gimnazjum, po jakąś część liceum i w życiu nie chciałabym, żeby ktoś to przeczytał. Sama wracam do tego stosu zes...

Rozwiń Zwiń

Prija pamięta niewiele ze swojej przyszłości, jednak tajemnica, którą skrywa, mogłaby kosztować ją życie. Manila zostaje zesłana do niedostępnej świątyni, po tym, jak nie wykonała polecenia cesarza. Służąca i księżniczka, które dzieli wszystko, łączą siły w świecie, próbującym je złamać.

„Jaśminowy tron” oferuje nam nie tylko bardzo ciekawy system magiczny (który pokochacie!), ale też system wierzeń, tradycje, różne kultury i tarcia między nimi oraz polityczne machinacje. Świat jest cudownie zbudowany i pełen świetnych fantastycznych motywów, które wprawiają nas tylko w coraz większy zachwyt.

Tasha Suri po raz kolejny uwodzi wyjątkowym klimatem - trochę mrocznym, orientalnym, baśniowym, momentami wręcz onirycznym i ulotnym. Choć jest to równocześnie historia brutalna i w obrazowy sposób mówiąca o nierównościach - między bogatymi i biednymi, tymi u władzy i ich poddanymi, czy kobietami i mężczyznami.

W tym momencie przechodzimy do kolejnego cudownego elementu książki - jej fantastycznie feministycznego wydźwięku. W na wskroś patriarchalnym społeczeństwie, w którym najdostojniejszym czynem kobiety może być poświęcenie życia dla dobra państwa, autorka kreuje wspaniałe, wielowymiarowe bohaterki, które z pozoru może i wydają się słabe (głównie w oczach mężczyzn), ale drzemie w nich siła zdolna zmieniać świat.

A uroczy wątek wlw, w którym łączą się nie tylko losy dwóch zagubionych dziewczyn, ale również dwóch skłóconych światów, jest wisienką na tym przepysznym torcie.

Dlatego, jeśli jeszcze zastanawiacie się nad przeczytaniem tej książki - przestańcie. Czytajcie! ❤️

Prija pamięta niewiele ze swojej przyszłości, jednak tajemnica, którą skrywa, mogłaby kosztować ją życie. Manila zostaje zesłana do niedostępnej świątyni, po tym, jak nie wykonała polecenia cesarza. Służąca i księżniczka, które dzieli wszystko, łączą siły w świecie, próbującym je złamać.

...

Rozwiń Zwiń

Nasz kraj gloryfikuje matki, słynne Matki Polki, podporę narodu, ale równocześnie zdaje się zupełnie o nich nie pamiętać, co ostatnio widać niestety coraz wyraźniej.

Pamięta o nich natomiast Anna Dudek, która, sama będąc matką, postanowiła oddać głos właśnie im. W swoich reportażach odziera macierzyństwo z jego chwalebności, odczarowuje idealny obraz instagramowej mamy, nie boi się mówić o trudach, znojach i złych dniach. A jednak autorka nie przedstawia tylko jednego punktu widzenia. Zamiast tego ukazuje całe spektrum macierzyństwa.

Matki które chciały mieć dzieci, takie, które wcale ich nie chciały i te, które chciały a nie mogły. Matki niepełnosprawne, lub te, które urodziły niepełnosprawne dzieci. Tęczowe matki i matki tęczowych pociech. Matki alkoholiczki, matki z przemocowych rodzin, matki zastępcze, matki, które dzieci straciły albo mogły stracić.

A to wszystko nie gdzieś daleko, za granicą, tylko tutaj, w tym kraju mlekiem i miodem płynącym, z wiszącym nam nad głowami wyrokiem TK w sprawie aborcji, z utrudnionym dostępem do antykoncepcji, długim procesem adopcyjnym, nierefundowanym in vitro, ograniczonym wsparciem dla niepełnosprawnych matek i dzieci, homofobią i szpitalami, w których kobiety boją się rodzić. Jak pisze autorka „to nie jest miejsce, w którym łatwo wychowuje się dzieci (…)”.

Książka Anny Dudek jest naprawdę przejmująca. Polecam ją wszystkim, niezależnie od tego, czy planują posiadanie rodziny, czy wręcz przeciwnie. Obecnym mamom, które być może odnajdą w przedstawionych tu historiach siebie i tym przyszłym, żeby choć trochę lepiej były gotowe na to, co je czeka. A także, oczywiście i jak najbardziej, panom. Na mnie książka zrobiła ogromne wrażenie, otworzyła oczy i zmusiła do myślenia o tak wielu różnych sprawach, że jeszcze na długo pozostanie głęboko w mojej głowie. Być może na zawsze. Żeby o tych matkach, mamach i matulach nie zapomnieć.

Nasz kraj gloryfikuje matki, słynne Matki Polki, podporę narodu, ale równocześnie zdaje się zupełnie o nich nie pamiętać, co ostatnio widać niestety coraz wyraźniej.

Pamięta o nich natomiast Anna Dudek, która, sama będąc matką, postanowiła oddać głos właśnie im. W swoich reportażach odzie...

Rozwiń Zwiń

Raczej po książkach nie piszę, nie podkreślam cytatów i nie używam znaczników. Jeśli jakieś zdanie złapie mnie za serduszko, po prostu je sobie zapisuję. Ale tutaj momentami czułam, że musiałabym zapisać KAŻDE zdanie. I tak oto znaczniki po raz pierwszy poszły w ruch ❤️

Blisko jest spokojną wioską, w której każdy zna każdego, a każdy dzień toczy się swoim niezmiennym trybem. Do czasu, gdy pojawia się obcy, dzieci zaczynają w nocy znikać z łóżek, a stare legendy wracają do życia.

"Wiedźma z Bliska" jest powieścią dogłębnie czarującą, pięknie napisaną, a równocześnie niezwykle klimatyczną, pełną magii, niemal ulotną. I tak mroczną, że nie polecam czytania jej wieczorem na tarasie, gdy w trawie tuptają jeże, a wiatr szumi w liściach drzew, bo może jeszcze usłyszycie coś, co będzie niepokojąco przypominało głosy. Jeśli nie będziecie słuchać uważnie, jakbyście patrzyli tylko katem oka.

Zachwyca też sama tematyka książki - wiedźmy, pierwotna magia i motyw niczym z kart baśni braci Grimm. A także miejsce akcji, mała, duszna wieś, z zamkniętą, ksenofobiczną społecznością, ulokowana pośrodku niczego i zewsząd otoczona tajemniczym wrzosowiskiem.

Jeśli jednak chodzi o samą fabułę, jest już trochę gorzej. Akcja w niektórych momentach rozwleka się niemiłosiernie i wydłuża całkowicie bezsensownie, a samo zakończenie jest rozczarowująco szybkie i odbywa się bez szczególnych fajerwerków.

Dlatego, choć jestem tą powieścią oczarowana, chciałabym być bardziej.

Raczej po książkach nie piszę, nie podkreślam cytatów i nie używam znaczników. Jeśli jakieś zdanie złapie mnie za serduszko, po prostu je sobie zapisuję. Ale tutaj momentami czułam, że musiałabym zapisać KAŻDE zdanie. I tak oto znaczniki po raz pierwszy poszły w ruch ❤️

Blisko jest spokoj...

Rozwiń Zwiń

Kiedy Rue odkrywa, że jej matka nie umarła, postanawia odnaleźć ją i odzyskać. Jednak intryga jej dziadka jest jeszcze bardziej rozległa niż początkowo sądziła, a magiczne stworzenia zaczynają kręcić się także wokół jej przyjaciół.

Kocham Holly Black, jej pełne spisków i tajemnic historie, ich mroczny klimat i zachwycający elfi świat. Na szczęście wszystko to znajdziemy w graficznej kontynuacji Mrocznego sąsiedztwa.

Niestety dochodzę do wniosku, że choć historia jak najbardziej do mnie przemawia, nie podoba mi się forma, w jakiej została przedstawiona. Mimo że ilustracje Teda Naifeha są świetne i super oddają jej klimat, sama fabuła jest mocno chaotyczna, wszystko dzieje się za szybko, akcja się urywa i ostatecznie całość wypada tak blado. Brakuje tu głębi.

Przez to, że postaci nie zostały lepiej rozwinięte (może również ze względu na formę?), główna bohaterka jest dla mnie zagadką, nie czuję z nią zupełnie żadnej więzi, jej relacje są płytkie, a wątek romantyczny zupełnie nie przyspiesza bicia serca. Natomiast postaci drugoplanowe wydają się całkowicie obcymi ludźmi, co sprawia, że trudno śledzi się fabułę i dialogi między nimi.

Opowieść ma potencjał, ale wydaje mi się, że dużo bardziej cieszyłaby w formie pisanej.

Kiedy Rue odkrywa, że jej matka nie umarła, postanawia odnaleźć ją i odzyskać. Jednak intryga jej dziadka jest jeszcze bardziej rozległa niż początkowo sądziła, a magiczne stworzenia zaczynają kręcić się także wokół jej przyjaciół.

Kocham Holly Black, jej pełne spisków i tajemnic historie...

Rozwiń Zwiń

"Ciężar korony" jest ostatnim tomem przygód Beniamina Ashwooda, który przeszedł długą drogę od piwowara z wioski na końcu świata do rycerza walczącego z występkiem i demonami.

Jest to też książka, którą podsumowałabym czterema słowami: za szybko, zbyt łatwo. Historia, która rozwijała się przez pięć części, mogła skończyć się z trochę większym polotem.

Co prawda wszystkie wątki zostały zamknięte i doprowadzone do końca, ale boli mnie, że stało się to tak szybko, tym bardziej, że niektóre z nich wydawały się na pierwszy rzut oka tak trudne, że zdecydowanie można by o nich napisać całą oddzielną część (biorąc pod uwagę, że większość pierwszej mówi o zakładaniu browaru).

To samo tyczy się zakończenia. I wiecie, ja nie mówię, że tutaj powinna się rozegrać jakaś epicka bitwa, bo zgódźmy się, Benek do epickiego fantasy nie należy (choć bitwa z demonami była jak najbardziej zadowalająca), ale cała akcja mogła się jednak trochę bardziej skomplikować. Nie ukrywam, że to, jak bohaterom wszystko ładnie się układało w tej części, było po prostu nużące. A najbardziej newralgiczne momenty zdawały się… niezbyt emocjonujące.

Przejdźmy do dobrych rzeczy, bo kilka się tu znalazło. Podoba mi się, że Amelia w końcu nabiera jakiegoś charakteru i staje się kimś więcej niż side kickem Bena. Podoba mi się sama końcówka i jej przesłanie. Podoba mi się też to, że Cabbot nie pozostawił żadnych luźnych wątków i mamy tutaj ładne, pełne zamknięcie historii.

Czy jest ono takie, na jakie liczyłam? Nie do końca. Czy jestem rozczarowana? Trochę. Po przeczytaniu kilku poprzednich części spodziewałam się jednak czegoś lepszego i, choć nie mogę powiedzieć, żebym bawiła się bardzo źle, nie mogę też z czystym sercem powiedzieć, że bawiłam się wyśmienicie.

"Ciężar korony" jest ostatnim tomem przygód Beniamina Ashwooda, który przeszedł długą drogę od piwowara z wioski na końcu świata do rycerza walczącego z występkiem i demonami.

Jest to też książka, którą podsumowałabym czterema słowami: za szybko, zbyt łatwo. Historia, która rozw...

Rozwiń Zwiń

Czy są takie książki, które czytacie i zastanawiacie się, jak mogli_łyście nie zrobić tego wcześniej? U mnie zaliczają się do nich właśnie "Tancerze burzy".

Ale zacznijmy od początku, czyli cudownie, obłędnie wykreowanego świata na skraju katastrofy ekologicznej, w którym średniowieczna Japonia miesza się ze steampunkiem, na pięknie haftowanych strojach osadza się lotosowy popiół, a latostatki wypluwają w czerwone niebo kłęby trującego dymu. Co prawda czasami głowa już zaczynała mnie boleć od przydługich opisów, ale dla takiej kreacji świata byłam w stanie je znieść!

Równie cudowne jest wykorzystanie japońskiej mitologii, wplecenie jej w historię tego uniwersum, wprowadzenie legendarnych stworzeń i demonów.

Ale "Tancerze burzy" to też poruszająca, wielokrotnie smutna i wzruszająca historia, a także wartka akcja, pełna napięcia, zwrotów, kłamstw i intryg. Ostatnie strony aż bałam się czytać!

Nie jestem jeszcze co prawda do końca przekonana do głównej bohaterki. Jej sytuacja na pewno jest ciekawa, nagle znajduje się w centrum uwagi, spisków, intryg i zaciętej walki o władzę, mimo że wcale tego nie chce i zupełnie nie czuje się gotowa na rolę, którą ma pełnić. A jej relacja z Burru jest przecudowna i świetnie przedstawiona. Ale z drugiej strony wydaje się zbyt idealna, jakby nikt nie mógł przejść obok niej obojętnie.

Tak czy inaczej, odkładałam lekturę tej książki już od jakiegoś czasu, ale wznowienie w końcu zmotywowało mnie do czytania i ogromnie się z tego cieszę!

Tym bardziej, że mimo wszystkich fantastycznych stworzeń i magicznych mocy, książka Kristoffa jest też przerażająco realistycznym odbiciem naszego własnego świata i tego, jak człowiek jest w stanie poświecić wszystko i doprowadzić do katastrofy dla większych zysków oraz zapewnienia sobie komfortu.

Czy są takie książki, które czytacie i zastanawiacie się, jak mogli_łyście nie zrobić tego wcześniej? U mnie zaliczają się do nich właśnie "Tancerze burzy".

Ale zacznijmy od początku, czyli cudownie, obłędnie wykreowanego świata na skraju katastrofy ekologicznej, w którym średni...

Rozwiń Zwiń

Ziva jest znana w całym królestwie jako kowalka, która tworzy niesamowitą broń o magicznych właściwościach. Pośród wielu zamówień przyjmuje jednak takie, które prowadzi do stworzenia potężnego miecza, zdolnego do wykradania sekretów. Ziva i jej siostra muszą opuścić dom i uciekać, by broń nie wpadła w ręce wrogów, którzy chcą użyć jej do podbicia królestwa. Po drodze zdobędą zaś nieplanowanych sprzymierzeńców.

„Pożeracz sekretów” jest przede wszystkim młodzieżówką - lekką, zabawną, która szybko wciąga i czyta się ją przyjemnie.

Motyw magii, którą posługuje się Ziva, jest ciekawy i całkiem oryginalny. Zresztą tak samo, jak nasza główna bohaterka, która, w przeciwieństwie do większości obecnie tworzonych MC, jest raczej nieidealna. Przebywanie wśród ludzi przyprawia ją o ataki paniki, a najbezpieczniej czuje się w swojej kuźni. Posiada też cechę, dzięki której staje się dużo bardziej przystępna i pozwala się z sobą utożsamiać - niską samoocenę. Jest zbyt wysoka, zbyt nieokrzesana, zbyt niezręczna, niezbyt odważna, niezbyt dziewczęca. Ale, jak się okazuje, są to jej największe atuty!

Najlepsze w tej książce są bezsprzecznie dialogi między bohaterami - zabawne, błyskotliwe i naprawdę urocze. To głównie one sprawiały, że z uśmiechem i zainteresowaniem przewracałam kolejne strony.

Bo zgódźmy się, ogólnie nie jest to książka wybitna. Magia, poza zdolnościami Zivy, nie została zbyt dobrze rozwinięta i brakuje jej większej systematyzacji. Akcja jest schematyczna, przewidywalna, a kolejne wydarzenia i dramatyczne sytuacje rozwiązują się zazwyczaj zbyt szybko i łatwo. Wątek miłosny też nie zrobił na mnie jakiegoś niesamowitego wrażenia.

Choć nie odmawiam jej uroku (arturiański motyw jest zdecydowanie na plus!), książka ostatecznie nie urzekła mnie niczym szczególnym.

Ziva jest znana w całym królestwie jako kowalka, która tworzy niesamowitą broń o magicznych właściwościach. Pośród wielu zamówień przyjmuje jednak takie, które prowadzi do stworzenia potężnego miecza, zdolnego do wykradania sekretów. Ziva i jej siostra muszą opuścić dom i uciekać, by broń ...

Rozwiń Zwiń