Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zrozumiałe Okropieństwo.

Zrozumiałe Okropieństwo.

Dzieło sztuki.

Dzieło sztuki.

Oszczędny, cholernie celny opis niełatwej relacji ojca i syna. Relacji w tym jej okresie, w którym chodzi już nie o rodzica i dziecko, a o ustaloną relację dwójki mężczyzn. Jest tu trochę voyeuryzmu (podglądanie biodegradacji, której ulega ciało ojca, jego psychika i godność), trochę szczerego braku litości wywiedzionego ze zniecierpliwienia, niechęci przyznania taryfy ulgowej zbudowanej na niemożności wyjścia z raz przyjętych wobec siebie postaw.
I druga część książki, która nie przynosi zbyt wielu objawień, tylko smutek. Dużo smutku.
Piękny język ale damn, nawet w tak ciasnej książeczce udało Ci się zmieścić swoje bycie starym, obleśnym zbokiem. Teraz to już chyba trzeba Ci to wybaczyć świnio.

Oszczędny, cholernie celny opis niełatwej relacji ojca i syna. Relacji w tym jej okresie, w którym chodzi już nie o rodzica i dziecko, a o ustaloną relację dwójki mężczyzn. Jest tu trochę voyeuryzmu (podglądanie biodegradacji, której ulega ciało ojca, jego psychika i godność), trochę szczerego braku litości wywiedzionego ze zniecierpliwienia, niechęci przyznania taryfy...