Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żaden pisarz nie dotyka mnie tak w punkt, jak Remarque.

Żaden pisarz nie dotyka mnie tak w punkt, jak Remarque.

Dwa osobliwe, nieprzejrzyste i wręcz oniryczne opowiadania zestawione dość znacząco ze sobą.
W "Białych nocach" Dostojewski igra z mimiką twarzy czytelnika; raz podnosząc jego kąciki ust w nieśmiałym uśmiechu jaki cechuje obserwacja niedoświadczonego mężczyzny stykającego się po raz pierwszy z nieokiełznanym uczuciem jaką jest miłość, a raz splatając jego brwi w agresywnym uścisku, który towarzyszy frustracji i poczuciu niesprawiedliwości na ludzkie krzywdy.
"Sobowtór"- chaotyczny początek, mglisty środek i zakończenie, które sprawia, że czytelnik odrywa wzrok od ostatniej strony w szale dezorientacji. Rosyjski mistrz literatury serwuje czytelnikom ciężką do przeżucia alegorię rozwarstwienia naszych osobowości na rzecz wymogów społecznych.

Dwa osobliwe, nieprzejrzyste i wręcz oniryczne opowiadania zestawione dość znacząco ze sobą.
W "Białych nocach" Dostojewski igra z mimiką twarzy czytelnika; raz podnosząc jego kąciki ust w nieśmiałym uśmiechu jaki cechuje obserwacja niedoświadczonego mężczyzny stykającego się po raz pierwszy z nieokiełznanym uczuciem jaką jest miłość, a raz splatając jego brwi w agresywnym...

Kapuściński delikatnie chwyta nas za głowy obracając je w stronę szerokiego okna jego kreacji, przez które z realistyczną przejrzystością obserwujemy inny świat, inny czas; wręcz inny wymiar, który to mistrz reportażu czyni dla nas dostępnym.

Kapuściński delikatnie chwyta nas za głowy obracając je w stronę szerokiego okna jego kreacji, przez które z realistyczną przejrzystością obserwujemy inny świat, inny czas; wręcz inny wymiar, który to mistrz reportażu czyni dla nas dostępnym.

Zręczność zszycia listów, zdjęć, tekstu w magnetyczną spójność przez zdolną autorkę fragmentowo przysłania zgrzytanie zębów z irytacji wywołanej jęcząco-narcystyczną postawą Witkacego wobec kobiet, życia, siebie samego.

Zręczność zszycia listów, zdjęć, tekstu w magnetyczną spójność przez zdolną autorkę fragmentowo przysłania zgrzytanie zębów z irytacji wywołanej jęcząco-narcystyczną postawą Witkacego wobec kobiet, życia, siebie samego.

Niesposób nie zawijać kącików ust w uśmiech na poupychane wszędzie z chaotyczną starannością aluzje i polityczno-społeczne wątki przebrane w szaty absurdu, surrealistycznej fantastyki oraz ulubionej- żartu.

Niesposób nie zawijać kącików ust w uśmiech na poupychane wszędzie z chaotyczną starannością aluzje i polityczno-społeczne wątki przebrane w szaty absurdu, surrealistycznej fantastyki oraz ulubionej- żartu.

W niepretensjonalny, niewymagający, lekki sposób Rusinek pielęgnuje od dawna zakorzenioną, bezinteresowną miłość do Szymborskiej.

W niepretensjonalny, niewymagający, lekki sposób Rusinek pielęgnuje od dawna zakorzenioną, bezinteresowną miłość do Szymborskiej.

Dostojewski "Zbrodnią..." kłania nam się nie tylko geniuszem przebranym za wybitnie splecione ze sobą słowa wychodzące spod pióra, lecz przede wszystkim jako najkompetentniejszy z psychologów, doskonały znawca ludzkich dusz. W zamian my, czytelnicy doceniający piękno literatury rosyjskiej, kłaniamy się przed jego dokonaniem niemożliwego- przetkaniem samego sedna ludzkiej psychiki w jeden utwór.

Dostojewski "Zbrodnią..." kłania nam się nie tylko geniuszem przebranym za wybitnie splecione ze sobą słowa wychodzące spod pióra, lecz przede wszystkim jako najkompetentniejszy z psychologów, doskonały znawca ludzkich dusz. W zamian my, czytelnicy doceniający piękno literatury rosyjskiej, kłaniamy się przed jego dokonaniem niemożliwego- przetkaniem samego sedna ludzkiej...

Za pomocą kilku bohaterów, których możnaby zliczyć na palcach u rąk, Dostojewski dokonuje po mistrzowsku przekroju człowieczego profilu każdego z nas, rozdrapuje stare strupy naszych impulsów, emocji, po których diagnozę nie sięgamy sami, ale którą autor podaje nam jak na tacy. Surową diagnozę Dostojewski przyprawia długostrawną filozofią oraz monologami nie z tej Ziemi, które mimo powodowania zawrotów głowy nie dają się pozostawić niedoczytanymi.

Za pomocą kilku bohaterów, których możnaby zliczyć na palcach u rąk, Dostojewski dokonuje po mistrzowsku przekroju człowieczego profilu każdego z nas, rozdrapuje stare strupy naszych impulsów, emocji, po których diagnozę nie sięgamy sami, ale którą autor podaje nam jak na tacy. Surową diagnozę Dostojewski przyprawia długostrawną filozofią oraz monologami nie z tej Ziemi,...

Początkowe rozgoryczenie szalonym narcyzmem artysty i obłędną manią wielkości przeradza się w sympatię i docenienie jego geniusza wraz z jego własnym dojrzewaniem.

Początkowe rozgoryczenie szalonym narcyzmem artysty i obłędną manią wielkości przeradza się w sympatię i docenienie jego geniusza wraz z jego własnym dojrzewaniem.