Białe Noce...

Tak to jest, kiedy po wielkich przygodach miłosnych, w których uczestniczyliśmy z wiarą i nadzieją, dochodzimy do smutnego zakończenia, w którym znowu zostajemy osamotnieni w czterech pustych, znienawidzonych ścianach. Trzeba ruszać do przodu.

Białe Noce...

Tak to jest, kiedy po wielkich przygodach miłosnych, w których uczestniczyliśmy z wiarą i nadzieją, dochodzimy do smutnego zakończenia, w którym znowu zostajemy osamotnieni w czterech pustych, znienawidzonych ścianach. Trzeba ruszać do przodu.

ocena dotyczy tylko "sobowtóra"

ocena dotyczy tylko "sobowtóra"

Białe noce: Anatomia friendzone...

Białe noce: Anatomia friendzone...

Cieszę się, że przed lekturą tej książki kilka lat temu obejrzałem współczesną adaptację i po prostu wiedziałem o co chodzi w fabule. Gdybym tego nie wiedział to ciężko byłoby mi się przebić przez "Sobowtóra". Język głównego bohatera,ale także postaci pobocznych jest niesamowicie irytujący. Liczne powtórzenia, ciągłe korzystanie z imion patronimicznych, wypowiedzi w stylu "masła maślanego",itp. To wszystko jest strasznie drażniące. Jednakże zakończenie w sposób zadowalający tłumaczy dlaczego "Sobowtór" wygląda tak,a nie inaczej :)

Cieszę się, że przed lekturą tej książki kilka lat temu obejrzałem współczesną adaptację i po prostu wiedziałem o co chodzi w fabule. Gdybym tego nie wiedział to ciężko byłoby mi się przebić przez "Sobowtóra". Język głównego bohatera,ale także postaci pobocznych jest niesamowicie irytujący. Liczne powtórzenia, ciągłe korzystanie z imion patronimicznych, wypowiedzi w stylu...

Dwa osobliwe, nieprzejrzyste i wręcz oniryczne opowiadania zestawione dość znacząco ze sobą.
W "Białych nocach" Dostojewski igra z mimiką twarzy czytelnika; raz podnosząc jego kąciki ust w nieśmiałym uśmiechu jaki cechuje obserwacja niedoświadczonego mężczyzny stykającego się po raz pierwszy z nieokiełznanym uczuciem jaką jest miłość, a raz splatając jego brwi w agresywnym uścisku, który towarzyszy frustracji i poczuciu niesprawiedliwości na ludzkie krzywdy.
"Sobowtór"- chaotyczny początek, mglisty środek i zakończenie, które sprawia, że czytelnik odrywa wzrok od ostatniej strony w szale dezorientacji. Rosyjski mistrz literatury serwuje czytelnikom ciężką do przeżucia alegorię rozwarstwienia naszych osobowości na rzecz wymogów społecznych.

Dwa osobliwe, nieprzejrzyste i wręcz oniryczne opowiadania zestawione dość znacząco ze sobą.
W "Białych nocach" Dostojewski igra z mimiką twarzy czytelnika; raz podnosząc jego kąciki ust w nieśmiałym uśmiechu jaki cechuje obserwacja niedoświadczonego mężczyzny stykającego się po raz pierwszy z nieokiełznanym uczuciem jaką jest miłość, a raz splatając jego brwi w agresywnym...

I. "Białe noce" polecam każdemu. Jest to bardzo dobre opowiadanie, które przeszywa serce strzałą smutku. Może i napisałam to dość górnolotnie, ale właśnie takie są "Białe noce". Nieco patetyczne, przepełnione niespełnionymi marzeniami i mgłą rozpaczy.

II. "Sobowtór" to historia szaleństwa. To fiksum dyrdum głównego bohatera. To droga do obłędu. Trudna sprawa, odrażająca. Jest to głęboka analiza pomyleńca, który nie wie już, co jest czym. Nawet lustro odbija inną, obcą twarz - twarz śmiertelnego wroga.


7/10

I. "Białe noce" polecam każdemu. Jest to bardzo dobre opowiadanie, które przeszywa serce strzałą smutku. Może i napisałam to dość górnolotnie, ale właśnie takie są "Białe noce". Nieco patetyczne, przepełnione niespełnionymi marzeniami i mgłą rozpaczy.

II. "Sobowtór" to historia szaleństwa. To fiksum dyrdum głównego bohatera. To droga do obłędu. Trudna sprawa, odrażająca....

Przerażające studium ludzkiej złośliwości, cynizmu, wrogości, bezkarności a wreszcie bezradności wobec tych poczynań. Opowieść o sobowtórze mnie zaciekawiła, ale znowu miałam ten sam problem, co zazwyczaj z trudnymi, długimi rosyjskimi nazwiskami; jak je wszystkie ogarnąć?...

Przerażające studium ludzkiej złośliwości, cynizmu, wrogości, bezkarności a wreszcie bezradności wobec tych poczynań. Opowieść o sobowtórze mnie zaciekawiła, ale znowu miałam ten sam problem, co zazwyczaj z trudnymi, długimi rosyjskimi nazwiskami; jak je wszystkie ogarnąć?...

Tylko Sobowtor

Tylko Sobowtor

Sobowtór niezły, białe noce trochę lepsze... Inaczej wymaga się od człowieka, który napisał "Braci Karamazow", z perspektywy tych lepszych popisów twórczych. Niemniej każdemu fanatowi Dostojewskiego trzeba tutaj zajrzeć.

Sobowtór niezły, białe noce trochę lepsze... Inaczej wymaga się od człowieka, który napisał "Braci Karamazow", z perspektywy tych lepszych popisów twórczych. Niemniej każdemu fanatowi Dostojewskiego trzeba tutaj zajrzeć.

Przeczytałam "Białe noce". Szacunek do Dostojewskiego i do jego dorobku literackiego mam ogromny. Opowiadanie nakreśla nam nieudaną próbę odnalezienia szczęścia u boku drugiego człowieka. Nieudaną przez cynizm i pewnego rodzaju wyrahowanie kobiety. Początkowo ona sama potrzebowała pomocy, później pogrążyła w samotności człowieka, który dopiero co się z niej wydostał....
A poetyka słów autora w "Białych nocach"- cudo!

Przeczytałam "Białe noce". Szacunek do Dostojewskiego i do jego dorobku literackiego mam ogromny. Opowiadanie nakreśla nam nieudaną próbę odnalezienia szczęścia u boku drugiego człowieka. Nieudaną przez cynizm i pewnego rodzaju wyrahowanie kobiety. Początkowo ona sama potrzebowała pomocy, później pogrążyła w samotności człowieka, który dopiero co się z niej wydostał....
A...