Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudo. Zdedydowanie moja ulubiona książka Olgi Gromyko, powala nawet Wolhę, której jestem fanką. Po prostu nie można się oprzeć żarłocznemu, niezrównanemu Weresowi i sarkastycznej, wrednej Szel. Dodać do tego jeszcze smoka młodzika, upartego szczyla, którego Weres traktuje jak syna i mamy patatającą drużynę marzeń. Polecam z całego serca.

Cudo. Zdedydowanie moja ulubiona książka Olgi Gromyko, powala nawet Wolhę, której jestem fanką. Po prostu nie można się oprzeć żarłocznemu, niezrównanemu Weresowi i sarkastycznej, wrednej Szel. Dodać do tego jeszcze smoka młodzika, upartego szczyla, którego Weres traktuje jak syna i mamy patatającą drużynę marzeń. Polecam z całego serca.

Gdyby nie moje zamiłowanie do wszystkiego, co dzieje się na pustyni, ta książka raczej nie wzbudziłaby moich zachwytów. Szybkie, lekkie czytadło, ale jednak bardzo wciągające. Polubiłam Shazi, za to khalif pozostawił mi sporo do życzenia. Książka, która jest naprawdę miłym sposobem spędzenia wolnego popołudnia, ale która nie utknie w pamięci, ba - za dwa dni zapomni się już imiona głównych bohaterów.

Gdyby nie moje zamiłowanie do wszystkiego, co dzieje się na pustyni, ta książka raczej nie wzbudziłaby moich zachwytów. Szybkie, lekkie czytadło, ale jednak bardzo wciągające. Polubiłam Shazi, za to khalif pozostawił mi sporo do życzenia. Książka, która jest naprawdę miłym sposobem spędzenia wolnego popołudnia, ale która nie utknie w pamięci, ba - za dwa dni zapomni się już...

" Zostało nam parę minut spokoju, pimppi. A potem znikamy. Na jakiś czas musimy wynieść się z Afryki. Szkoda. Nigdzie tak pięknie nie widać gwiazd." Ostatni tom mi się dłużył. Skłamałabym, gdybym napisała, że podobał mi się w całej rozciągłości. Brakowało mi komando-akcji Drakkainena. A jednak zakończenie wynagradzało wszystko, wywołało u mnie autentyczne, silne emocje. Naprawdę żałuję że to już koniec tej płockiej przygody. "Czas mija, a każdy z nas nocą wychodzi, by patrzeć na Morze Gwiazd. Wszyscy wierzymy, że pewnego dnia znów spadnie z niego gwiazda."

" Zostało nam parę minut spokoju, pimppi. A potem znikamy. Na jakiś czas musimy wynieść się z Afryki. Szkoda. Nigdzie tak pięknie nie widać gwiazd." Ostatni tom mi się dłużył. Skłamałabym, gdybym napisała, że podobał mi się w całej rozciągłości. Brakowało mi komando-akcji Drakkainena. A jednak zakończenie wynagradzało wszystko, wywołało...