Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znam Woodstock i kocham go całym sercem, więc jak tylko zobaczyłam okładkę, książka niemal z marszu trafiła na moją półkę. Uwielbiam tę różnorodność wśród ludzi, która w ramach festiwalu potrafi współistnieć, i krzyczeć jednym głosem: miłość, pokój, muzyka! Hipolit Oliński w swojej książce Woodstock Generation, czyli Wyższa Szkoła Jazdy przedstawia pokolenie dawnych outsiderów, którzy swoim wizerunkiem i muzyką walczyli z systemem.

Pod ciekawymi ksywkami poznajemy grupę młodych ludzi, na widok których babcie mocniej zaciskają różaniec w dłoni. Długie włosy, glany i procentowy trunek nieustannie trzymany w ręce. Książka opisuje ich codzienność, w którą z niecierpliwością wplatają liczne festiwale muzyczne.

Liczyłam na historię, dzięki której poczuję, jakbym dosiadała się do paczki przyjaciół i przysłuchiwała ich rozmowie. A ta z kolei da mi odpowiedź na pytanie, kim tak naprawdę jest tytułowa Woodstock Generation? I tu niestety muszę stwierdzić, że bardzo mocno się zawiodłam. Zaledwie kilka razy pojawiły się dłuższe wypowiedzi, z których można wywnioskować, jaki dany bohater ma stosunek do innych subkultur, religii, rządu i ogólnie przyjętych praw społecznych. Jednak takich wstawek było jak kropla w morzu alkoholu, który w ich życiu jest wyżej ceniony niż woda.

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/historia-glanem-i-piwem-pisana

Znam Woodstock i kocham go całym sercem, więc jak tylko zobaczyłam okładkę, książka niemal z marszu trafiła na moją półkę. Uwielbiam tę różnorodność wśród ludzi, która w ramach festiwalu potrafi współistnieć, i krzyczeć jednym głosem: miłość, pokój, muzyka! Hipolit Oliński w swojej książce...

Rozwiń Zwiń

Mały Książę, trzecia najpoczytniejsza powieść na świecie, należy do kanonu lektur obowiązkowych w ósmej klasie. A lektura jak to lektura, narzucana obowiązkowo spotyka się z niechęcią wśród młodzieży, co niestety rzutuje na jej odbiór. Na szczęście zawsze można do niej wrócić, i odkryć to, czego się nie zauważyło mając te naście lat.

Istnieją przesłania mówiące o tym, że Antoine de Saint – Exupéry napisał tę historię zainspirowany własnymi doświadczeniami, po tym jak jego samolot rozbił się na Saharze. Jako że przelot ten miał być próbą pobicia prędkości na trasie Paryż – Sajgon, on i jego partner mieli minimalny zakres prowiantu, który po wypadku wyczerpał się niemal natychmiast. Odwodnieni, z halucynacjami, na skraju śmierci, zostali odnalezieni przez karawanę Beduinów, co jest jednym z wątków fabule.

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/zawsze-stajesz-sie-odpowiedzialny-za-to-co-oswoiłeś

Mały Książę, trzecia najpoczytniejsza powieść na świecie, należy do kanonu lektur obowiązkowych w ósmej klasie. A lektura jak to lektura, narzucana obowiązkowo spotyka się z niechęcią wśród młodzieży, co niestety rzutuje na jej odbiór. Na szczęście zawsze można do niej wrócić, i odkryć to,...

Rozwiń Zwiń

Kto nie zna głosu Marka Niedźwieckiego, niech pierwszy rzuci radiem! A co jeśli niewtajemniczonym powiem, że dziennikarz czaruje nie tylko słowem w eterze, ale także na piśmie? Mało tego, z wielką pasją uwielbia uwieczniać na fotografiach to, co widzi, a jeśli po raz kolejny odwiedza Australię, mam podejrzenie, że nawet kąpie się z aparatem. Australijczyk, to pozycja podróżnicza jego autorstwa, która zabiera nas w podróż na drugi koniec świata.

Książkę kupiłam po spotkaniu autorskim, które miało miejsce w 2017 roku we Wrocławiu. Słuchając pana Marka, miałam wrażenie, że w zasadzie jedną nogą jestem już na ziemi australijskiej, gdzie powietrze pachnie eukaliptusem. Słuchało się go wybornie. Opowieści były dowcipne, spójne i pełne zachwytów, co tylko podkreślało jego uwielbienie dla tej części świata.

Sama książka okazała się jednak pewnym rozczarowaniem, ale to tylko i wyłącznie dlatego, że byłam nastawiona na kontynuację wrażeń ze spotkania. Tu jednak przechodzimy w formę codziennego blogowania - krótka treść uzupełniona atrakcyjnymi zdjęciami. Dlatego od razu radzę nastawić się, że nie jest to stricte przewodnik, a raczej pewna forma pamiętnika, uzupełniona o naprawdę atrakcyjne fotografie.

Czytaj więcej: https://55b558c7-site-preview.clickweb.home.pl/blog/kraj-koali-oczami-polskiego-niedźwiedzia

Kto nie zna głosu Marka Niedźwieckiego, niech pierwszy rzuci radiem! A co jeśli niewtajemniczonym powiem, że dziennikarz czaruje nie tylko słowem w eterze, ale także na piśmie? Mało tego, z wielką pasją uwielbia uwieczniać na fotografiach to, co widzi, a jeśli po raz kolejny odwiedza Austr...

Rozwiń Zwiń

Londyńska ulica Lowland Way jest wymarzonym miejscem do życia. Mili i pomocni sąsiedzi, zadbane otoczenie i Plenerowe Niedziele, czyli inicjatywa sąsiedzka, podczas której z ulicy znikają auta, a teren przejmują dzieci. Jednym słowem – miejska sielanka. Sielanka, którą przerywa nowy właściciel, wprowadzając się Tuż za ścianę jednego z klasycznych bliźniaków. Komitywa sąsiedzka zacieśnia swoje szyki jeszcze bardziej, bo przecież nic tak nie jednoczy jak wspólny wróg. Skąd takie negatywne nastawienie do nowego sąsiada i jakie będą tego skutki?

Louise Candlish przedstawia swoich bohaterów jako niezwykle zgraną i lubiąca się małą społeczność. Wspólna grupa działa na znanych komunikatorach, aby na bieżąco informować się o najważniejszych wydarzeniach. Sąsiedzkie spacery, polecanie sobie poszukiwanych specjalistów, wspólne wieczory przy kieliszku wina, by omówić lokalne tematy. I wreszcie – wspólny wróg. Intruz, który na ulicy zamieszkał dzięki otrzymanemu spadkowi i ani myśli wpasować się w sielski klimat. Może i nie szuka zaczepki, ale ewidentnie nie dostosowuje się do ustalonych reguł.

Oficjalne ścieżki rozwiązania problemu są na wyczerpaniu, a napięcie sięga zenitu. Nie pomagają prośby. Nie pomagają groźby. Aż nagle dochodzi do tragedii, która rzuca cień na wszystkich mieszkańców. Tak jakby nad ich wymuskaną ulicą ciemne chmury przysłoniły dotychczas nieustające słońce. Zamiast radosnych uśmiechów na powitanie pojawiły się pełne podejrzenia spojrzenia. Gdy w końcu w mediach pojawia się krytyczna uwaga na temat Lowland Way, w mieszkańcach pęka tama goryczy, i od teraz już nic i nikt nie jest pewny.

Tuż za ścianą to historia opowiadania naprzemiennie oczami mieszkańców, i niczym klepsydra odmierzająca czas do momentu zero, kiedy stało się faktem, że już nic nigdy nie będzie takie samo.

Świetnie poprowadzona historia, która daje złudzenie, że od samego początku zna się zakończenie. Pytanie tylko, jak do tego doszło? Autorka jak przynętę rozsypuje kolejne okruszki informacji, wodząc czytelnika za nos. Robi to w brawurowym stylu, więc trudno jej nie ulec. Kiedy myślimy, że już już mamy winnego, wtedy dorzuca kolejny, jeszcze lepszy kąsek, i poszukiwania zaczynają się od nowa.

Przykład tej londyńskiej społeczności ukazuje, jak łatwo ludzie potrafią wspólnymi siłami budować otoczkę, która doda im jakości w oczach innych. Rzekome granie do wspólnej bramki i wymiana informacji, to tylko chęć kontrolowania oficjalnego wizerunku, który miło łechta ego. Na Plenerowej Niedzieli wyprasowane stroje i serdeczne machanie sobie przez zadbany trawnik, a za drzwiami kąśliwe uwagi i podejrzliwe spojrzenia zza przysłoniętych rolet.

W tej sytuacji okazuje się, że wspólny wróg z Tuż zza ściany obnażył, jak fałszywa i niestabilna była to konstrukcja wspólnotowa. A jak wiadomo, niestabilna konstrukcja bywa chybotliwa i wystarczy jeden ruch, bo wszystko legło w gruzach i zmieniło losy na zawsze.
Brawo dla autorki za tę powieść. Wie jak utrzymać napięcie i nie waha się użyć tej umiejętności. Oddawanie się takiemu zwodzeniu to czysta przyjemność.

Londyńska ulica Lowland Way jest wymarzonym miejscem do życia. Mili i pomocni sąsiedzi, zadbane otoczenie i Plenerowe Niedziele, czyli inicjatywa sąsiedzka, podczas której z ulicy znikają auta, a teren przejmują dzieci. Jednym słowem – miejska sielanka. Sielanka, którą przerywa nowy właści...

Rozwiń Zwiń

Mam wrażenie, że listopad to jest jedyny czas w roku, kiedy choć na chwilę zatrzymujemy się w pędzie życia. Zanim ulice rozbłysną milionami lampek, a w sklepie zaroi się od radosnych dekoracji, nastaje ten krótki moment zadumy. Kolorowe liście opadają na groby naszych bliskich, odmierzając kolejny rok rozłąki. Czy w tym wszystkim dopuszczamy do siebie fakt, że to święto kiedyś będzie także naszym dniem?

Roland Schulz przełamuje ten trudny temat i opowiada Jak umieramy. I to dosłownie, ponieważ jako bohatera tej historii wybiera mnie, ciebie… każdego, kto sięgnie po tę książę. Forma ta przyprawia o ciarki, bo mówi wprost, co stanie się z nami w kolejnych etapach, kiedy śmierć stanie się faktem. Jedyne co nas poróżni, to szybkość, z jaką zorientujemy się, że właśnie mamy za sobą ostatni raz. Ostatni oddech, ostatnie westchnienie nad ulubionymi lodami lub ostatni letni wieczór zepsuty przez wszechobecne komary.

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/tylko-sztuczne-kwiaty-nie-umierają

Mam wrażenie, że listopad to jest jedyny czas w roku, kiedy choć na chwilę zatrzymujemy się w pędzie życia. Zanim ulice rozbłysną milionami lampek, a w sklepie zaroi się od radosnych dekoracji, nastaje ten krótki moment zadumy. Kolorowe liście opadają na groby naszych bliskich, odmierzając...

Rozwiń Zwiń

Mroczne i makabryczne historie, dodatkowo oparte na prawdziwych historiach, zawsze wywołują dziwną ciekawość u ludzi. Niby wiadomo, że za tym nie może się kryć nic dobrego, więc z natury powinniśmy unikać takich tematów, a jednak jakaś niezrozumiała siła przyciąga. Glenn Puit, autor książki Wiedźma, wydanej w serii Prawdziwe Zbrodnie, oddaje w ręce czytelnika „historię kobiety, która musiała zabijać”, jak głosi podtytuł.

Pierwszym miejscem akcji staje się magazyn z wynajmowanymi schowkami na przedmieściach Las Vegas. Nasilający się smród sprawia, że pracownicy obiektu zwracają się do policji z prośbą o przegląd jednego z takich schowków. Otwarcie jego drzwi staje się także symbolicznym otwarciem drzwi do sprawy, która będzie elektryzowała opinię publiczną przez długie lata. Odkryte zwłoki znajdują się w takim stadium rozkładu, że nawet najwięksi policyjni weterani mają pierwszy raz styczność z takim przypadkiem. Naturalny pierwszy krok prowadzi do kobiety widniejącej na umowie najmu, ale już tu zaczynają się schody. O ile same dane są jasne i prawdziwe, o tyle faktycznie namierzenie tej osoby stanie się prawdziwym wyzwaniem.

I tu po raz kolejny można powiedzieć, że spotykamy się z wierzchołkiem góry lodowej, bo każda kolejna informacja odkrywająca tożsamość i życie tej kobiety sprawiają, że policja ma coraz więcej przekonania co do jej licznych przestępstw. I niestety im więcej przekonania, tym mniej dowodów na ich udowodnienie. Ponadprzeciętna inteligencja, bezwzględność w dążeniu do celu i zamiłowanie do czarnej magii sprawiają, że śledczy mają styczność z bardzo złożonym i niebezpiecznym przypadkiem.
Książka składa się z 45 rozdziałów, które wypełniają wspomnienia śledczych i innych osób zaangażowanych w temat, w tym znajomych, sąsiadów, współpracowników. Dodatkową pozycją są stenogramy z rozmów z podejrzaną oraz zdjęcia będące prawdziwymi dowodami z dochodzenia.

Wielbiciele tego gatunku literatury raczej nie będą zawiedzeni. Autor zmyślnie zebrał ze sobą wszystkie wątki, które odkrywane krok po kroku budują realny obraz kobiety, która samą obecnością potrafiła wywołać gęsią skórkę. Ewidentne zaburzenia psychiczne, systematycznie podkręcane od wczesnego i trudnego dzieciństwa, uczyniły z niej niezwykle wyrachowaną postać, która na wszystko ma plan, co tym bardziej czyni z niej trudniejszego przeciwnika.

Jedyne czego mi zabrakło, to szerszego rozwinięcia tytułowego wątku – Wiedźmy. Jest to ewidentna sugestia do styczności z czarnymi siłami, co moim zdaniem zostało zsunięte nieco na dalszy plan. Wspomniane, ale trudne w udowodnieniu, więc potraktowane nieco jako element tła. Stąd też mały zawód, ponieważ opisy na okładce sugerują, że jest to mimo wszystko jeden z fundamentów całej historii.
Nie zmienia to jednak faktu, że książkę, pomimo całej makabrycznej opowieści, czytało się dobrze. Dla osób interesujących się szerszymi zagadnieniami psychologicznymi świetny przykład na to, jak i czym można zniszczyć potencjalnie niewinnego małego człowieka, by finalnie stał się jednocześnie wyrachowanym i inteligentnym mordercą. Kogoś, kto wizualnie odbiega od jakiegokolwiek obrazu osoby niebezpiecznej, co tym bardziej robi z niego większe zagrożenie dla otoczenia.

Książka Wiedźma jest tylko jedną z pozycji serii Prawdziwe Zbrodnie, co może być prawdziwą gratką dla fanów książek czy produkcji filmowych opowiadających o prawdziwych, choć trudnych do zrozumienia i wyobrażenia tragediach. Jeśli jednak nie straszne Wam to, co czai się w mroku, to polecam.

Mroczne i makabryczne historie, dodatkowo oparte na prawdziwych historiach, zawsze wywołują dziwną ciekawość u ludzi. Niby wiadomo, że za tym nie może się kryć nic dobrego, więc z natury powinniśmy unikać takich tematów, a jednak jakaś niezrozumiała siła przyciąga. Glenn Puit, autor książk...

Rozwiń Zwiń

Z informacji o autorce dowiedziałam się, że swoją karierę zawodową zaczynała od pracy w telewizji jako dziennikarka śledcza. Kierunek rozwoju dość nietypowy, biorąc pod uwagę, że studiowała literaturę angielską. W momencie kryzysu zawodowego ciocia poradziła jej zmianę kierunku na pisarstwo. Rada zaowocowała debiutancką powieścią W zamknięciu. Czy zamiana kamery na pióro okazała się słusznym wyborem?

Ellie Power nie ma łatwego życia. Choroba psychiczna objawiająca się podwójną osobowością, nie pozwala jej na normalne funkcjonowanie. Każda noc niesie ze sobą lęk, że jej druga ja znowu da o sobie znać, a ostatnie wydarzenia pokazują, że nie cofnie się przed niczym. Ze względów bezpieczeństwa matka co noc zamyka na klucz drzwi do jej sypialni, co potencjalnie powinno uchronić je przed katastrofalnymi skutkami działań alter ego Ellie. Potencjalnie…

W zamknięciu, to mistrzowsko poprowadzona historia, którą stopniowo odkrywamy z trzech perspektyw: opowieści Ellie i transkrypcji nagrań dźwiękowych z jej wizyt u psychoterapeuty, oraz z punktu widzenia funkcjonariusza policji przydzielonego do sprawy. Autorka z rozmysłem droczy się z czytelnikiem, a dawkowane przez nią informacje są jak przeciąganie liny. Kiedy już zaczyna się odnosić wrażenie, że udało się odkryć prawdę, lina nagłym szarpnięcie zmienia naszą pozycję, a dostarczone nowe elementy układanki każą budować wizję od początku.
Trzeba przyznać, że każdy dialog, każda myśl i gest, zostały tu bardzo skrupulatnie przemyślane i przedstawione. Niby rzucone od niechcenia słowo, kilka rozdziałów dalej okazuje się słowem kluczem. Dziwne wrażenie, które jak samolot, szybko przesunęło nam się przed oczami, nie znika ot tak, ale zostawia po sobie smugi, które dają do myślenia. Detale, które budują całość i autorka znakomicie zdaje sobie sprawę z ich mocy. W tym na przykład przeszłość każdego z bohaterów, która odciskając swoje piętno, staje się kompasem w teraźniejszych działaniach.

No cóż, trzeba przyznać, że pozostawianie takiego talentu literackiego W zamknięciu było by wielką stratą. Kate Simants swoją debiutancka powieścią udowodniła, że potrafi budować, i co także bardzo ważne, umiejętnie stopniować napięcie. Osobiście trudno mi było oderwać się od czytania, czego dowodem jest wykipiana zupa.
Na szczególne uznanie zasługuje także wątek poświecony emocjonalnej manipulacji oraz pokazanie, jak potężna potrafi być to siła. Jak często ludzie są w stanie wytłumaczyć sobie nawet irracjonalne sytuacje, znajdując argumenty w uczuciu, które z prawdą ma niewiele wspólnego.

W tej sytuacji nie pozostaje mi nic innego, jak gorąco polecić kryminał W zamknięciu. Jak to sama autorka podsumowała, może w książce trupy nie ślą się gęsto, ale jak widać, i bez tego można napisać mroczną powieść. Proponuję garnek z zupą ściągnąć z gazu, zabezpieczyć się we wszystko, co może się przydać w trakcie lektury, i dopiero wtedy otworzyć książkę. I specjalne podziękowania dla cioci Charlotte za dobrą radę o zmianie profesji!

Z informacji o autorce dowiedziałam się, że swoją karierę zawodową zaczynała od pracy w telewizji jako dziennikarka śledcza. Kierunek rozwoju dość nietypowy, biorąc pod uwagę, że studiowała literaturę angielską. W momencie kryzysu zawodowego ciocia poradziła jej zmianę kierunku na pisarstw...

Rozwiń Zwiń

Dziś, 19 czerwca, w kalendarzu świąt nietypowych wypada Dzień Kota Garfielda. Kto nie zna tego nieszczupłego (!), leniwego i samolubnego rudego kocura, który na słowo dieta lub ćwiczenia dostaje alergii? Na szczęście nie jest to typowy przedstawiciel swojego gatunku, więc z przyjemnością i nieskrywaną ciekawością przekazuję głos innemu kotu o oryginalnym imieniu - Nieteraz, który opowie, jak wygląda Typowy kot i podzieli się wskazówkami … jak wytrzymać z ludźmi.

Nieteraz mieszka ze swoimi człowiekami - Beatą i Adrianem, oraz tfu!, psem Nierusz. No trudno, rodziny się nie wybiera, więc jakoś będzie musiał zaakceptować psa, choć nie oszukujmy się, najmądrzejszy to on nie jest. Nie to co kot, wiadomo.

Książka jest zbiorem opowieści, anegdot i wskazówek jak wytrzymać z ludźmi, a wszystko to opowiedziane z perspektywy kota. Istoty idealnej, pełnej gracji i honoru, a przynajmniej tak o sobie myśli. Co ważne, są to opowiastki z dnia codziennego, na pewno znane każdemu kto zgodził się, aby od dziś cała jego przestrzeń życiowa była naznaczona kłaczkami, a żadna czynność nie odbyła się bez kociego asystenta.

Szczerze, trudno utrzymać powagę podczas czytania Typowego kota. Jego wywody na temat sposobów, jak wytrzymać z ludźmi, to prawdziwy majstersztyk, który nie tylko w niezwykle dowcipny sposób prezentuje przemyślenia kiciucha, ale także wyjaśnia pewne zachowania, które na co dzień wydają się niezrozumiałe i absurdalne. I do tego te komiksy. Trudno nie parskać śmiechem. Sama prawda.

Jakby nie było, teraz nie potrafię sprzątać kuwety bez tłumaczenia obserwującemu kotu, że ja tej kupy nie mam zamiaru kolekcjonować, i że doceniam jak pięknie ją zakopał. Już wiem, że nawet najbardziej puchate i ozdobione tysiącami majestatycznych łapek legowisko nie będzie tak wygodne i pachnące, jak karton, który może być wielofunkcyjny. Do spania, do chowania, do atakowania, no i do izolacji od otoczenia w trakcie obmyślania planu przejęcia władzy nad światem.

Bez dwóch zdań, kot Nieteraz ma charakterek, ale jest też typowym przedstawicielem gatunku, który dzięki swojej kociej uprzejmości pomaga nam, zwykłym karmicielom i miziaczom, sprostać jego potrzebom. Gwarantuję, że po lekturze tej książki dialogi z mruczącymi lokatorami staną się głębsze, dłuższe i pełne konkretnej argumentacji. Samo stwierdzenie, że wychodzę z domu, to już za mało. Trzeba uzasadnić potrzebę oddalenia się od swojego sierściucha, a jeśli nam się poszczęści, otrzymać ledwo zauważalne i wydane z wielką łaską leniwe mrugnięcie okiem.

Do wszystkich wielbicieli mruczących czworonogów – bierzcie i czytajcie to wszyscy! Typowy kot bez ogródek i zbędnego umilania (kici kici, chodź do panci kropci) przedstawia piramidę swoich potrzeb, która jest prosta i jasna, ale nie obędzie się bez ukochanego człowieka. Czasami durnowatego i działającego w sposób niezrozumiały, ale jednak ukochanego, wybranego, jedynego… No dobra, pies też może zostać.

Dziś, 19 czerwca, w kalendarzu świąt nietypowych wypada Dzień Kota Garfielda. Kto nie zna tego nieszczupłego (!), leniwego i samolubnego rudego kocura, który na słowo dieta lub ćwiczenia dostaje alergii? Na szczęście nie jest to typowy przedstawiciel swojego gatunku, więc z przyjemnością i...

Rozwiń Zwiń

Wielbicielom polskiego nurtu powieści kryminalnych Ryszarda Ćwirleja powinien być już znany. Wielokrotnie nagradzany za książki z nowego gatunku – kryminału neomilicyjnego, konsekwentnie i z pomysłem kreuje swoich bohaterów i tło im towarzyszące, o czym miałam okazję przekonać się podczas dwóch innych książek. Moje dotychczasowe wrażenia były bardzo pozytywne, więc tym bardziej jestem ciekawa, czy to, co do tej pory stanowiło dla mnie największy atut, dalej tak samo smakuje?

Śmiertelnie poważna sprawa przenosi czytelnika do maja 1983 roku. Pomimo wiosny w rozkwicie, która powinna przynosić radość, małym miasteczkiem w Wielkopolsce wstrząsa strach. Najpierw zaginięcie młodej dziewczyny, a następnie odkrycie jej poturbowanych zwłok zelektryzowało całą społeczność, i stało się tematem numer jeden, wypierając nawet pielgrzymkę Papieża do ojczyzny. Z pozoru rozwiązana sprawa okazuje się puszką Pandory.

Pomimo tego, że jest to Śmiertelnie poważna sprawa, żaden z bohaterów ani myśli o odstawieniu kufla piwa czy zimnej flaszki, i skupieniu się na robocie. Ćwierlej po raz kolejny świetnie ukazuje oblicze tamtego okresu, kiedy alkohol towarzyszył wszystkim i wszędzie, a pretekst można było zbudować na poczekaniu. Świat oparty na kombinowaniu, podejściu do pracy - byle odhaczyć i się nie namęczyć, a coś zyskać.

Na szczególne uznanie zasługuje świetne odtworzenie małomiasteczkowego klimatu. Sąsiedzkie sympatie i animozje, wiedza wszystko o wszystkich, notoryczne kombinowanie i nieustannie lejące się procenty. Momentami można odnieść wrażenie, że czytelnik może odurzyć się od samego czytania, bo nie ma strony bez okoliczności do degustacji, ale to tylko podkreśla charakter tego miejsca, czasu i mentalności.

Czy Śmiertelnie poważna sprawa znalazła swoje rozwiązanie zgodnie z prawem? Ryszard Ćwirlej z pozoru dość proste śledztwo potrafi opowiedzieć tak, że i wzburzy krew, i wywoła śmiech. Prawdziwa mieszanka charakterów, które stanowią kwintesencję małomiasteczkowości. Do tego bardzo żywe opisy tła połączonego z lokalną gwarą, które po razu kolejny utwierdzają mnie, że autor doskonale zna świat, który kreuje w swoich książkach. Może to być szczególnie ciekawe dla młodych osób, które niektóre sytuacje życiowe znają tylko z opowieści starszych członków rodziny. Sytuacje, kiedy żeby wezwać policję na miejsce zdarzenia należało pobiec bezpośrednio na komisariat lub do sąsiada, który był na tyle majętny, by mieć telefon. Dla niektórych nie do pomyślenia, dla innych po prostu wspomnienia.

Szczerze polecam dać się porwać tej historii!

Wielbicielom polskiego nurtu powieści kryminalnych Ryszarda Ćwirleja powinien być już znany. Wielokrotnie nagradzany za książki z nowego gatunku – kryminału neomilicyjnego, konsekwentnie i z pomysłem kreuje swoich bohaterów i tło im towarzyszące, o czym miałam okazję przekonać się podczas ...

Rozwiń Zwiń

Moje trzy pierwsze skojarzenia ze Szwajcarią, to piękne widoki, bogactwo i czekolada. Dokładnie w takiej kolejności, choć nie wiem dlaczego, bo czekoladę cenię sobie naprawdę wysoko. Ale wracając do naszej gwiazdy wieczoru - Szwajcarii, to nie licząc dwudniowego epizodu, jest to dla mnie kraj, który znam tylko z opowieści nielicznych bywalców i przepięknych zdjęć. Fotografii, które nie pozostawiają złudzeń, że tylko farciarzy i bogaczy stać na to, by codziennie po przebudzeniu widzieć takie cuda. Na szczęście znalazł się ktoś, a dokładniej Agnieszka Kamińska, która postanowiła pokazać prawdę, że nie tylko widokami Szwajcar żyje. A więc zapraszam do Szwajcarii. W Podróż przez raj wymyślony. Odjazd!

Rodowita słupszczanka postanawia opuścić morze (za którym nieustannie tęskni), by za głosem serca rwącemu się do T., przeprowadzić się w głąb kontynentu, gdzie królują piękne i majestatyczne góry. Przeprowadzić się do kraju, który stanowi ewenement światowy pod wieloma względami i budzi skojarzenia raju na ziemi dostępnego dla wybranych.

W swojej książce Agnieszka Kamińska rozprawia się z tym mitem, pokazując Szwajcarię taką, jak jest naprawdę. I zupełnie nie chodzi o to, by wyciągać wszystkie trupy z szafy i na siłę udowodniać, że do raju tu daleko. Celem jest obalenie przekonania, że wszyscy Szwajcarzy rano punktualnie stawiają się do pracy w banku, a po południu spacerują po Alpach, zajadając czekoladę Toblerone, i uprzejmym skinieniem pozdrawiając fioletowe krowy.

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/tam-gdzie-trawa-bardziej-zielona

Moje trzy pierwsze skojarzenia ze Szwajcarią, to piękne widoki, bogactwo i czekolada. Dokładnie w takiej kolejności, choć nie wiem dlaczego, bo czekoladę cenię sobie naprawdę wysoko. Ale wracając do naszej gwiazdy wieczoru - Szwajcarii, to nie licząc dwudniowego epizodu, jest to dla mnie k...

Rozwiń Zwiń