Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam dziwną słabość do tematu awarii w Czarnobylu i przeczytałem już o niej naprawdę sporo. Muszę jednak przyznać, że to właśnie książka Adama Higginbothama jest najlepszym, znanym mi, opracowaniem dotyczącym katastrofy w sowieckiej elektrowni. "O północy w Czarnobylu" szczegółowo opowiada o wydarzeniach krytycznej nocy, ich przyczynach oraz późniejszej akcji usuwania skutków wybuchu. Wszystko opisano bardzo przystępnym językiem i z beletrystyczną swadą. Szczerze polecam każdemu, kto interesuje się tą historią.

Mam dziwną słabość do tematu awarii w Czarnobylu i przeczytałem już o niej naprawdę sporo. Muszę jednak przyznać, że to właśnie książka Adama Higginbothama jest najlepszym, znanym mi, opracowaniem dotyczącym katastrofy w sowieckiej elektrowni. "O północy w Czarnobylu" szczegółowo opowiada o wydarzeniach krytycznej nocy, ich przyczynach oraz późniejszej akcji usuwania...

Brutalna prawda jest taka, że wszelkie katastrofy są rzeczą całkowicie normalną. Dochodziło do nich od zawsze, w każdym zakątku świata i dochodzić będzie nadal. Tak już jest. Dziwnie robi się dopiero wtedy, gdy ktoś zaczyna z jakichś powodów te katastrofy zatajać. Wtedy narasta wokół nich aura tajemniczości, która ze zwykłych zdarzeń czyni historie pełne niesamowitości i grozy. W doskonałej rzeczywistości PRL żadne katastrofy oczywiście występować nie mogły, więc praktyka ich ukrywania była zjawiskiem normalnym. Fakty odkrywane po latach, informacje wygrzebywane gdzieś w archiwach mają więc posmak owej groźnej tajemnicy. Dlatego tak bardzo lubię wszystko, co napisano na temat katastrof w komunistycznej Polsce.

Brutalna prawda jest taka, że wszelkie katastrofy są rzeczą całkowicie normalną. Dochodziło do nich od zawsze, w każdym zakątku świata i dochodzić będzie nadal. Tak już jest. Dziwnie robi się dopiero wtedy, gdy ktoś zaczyna z jakichś powodów te katastrofy zatajać. Wtedy narasta wokół nich aura tajemniczości, która ze zwykłych zdarzeń czyni historie pełne niesamowitości i...

W historii Titanica fascynują mnie dwie rzeczy: groza, jaka musiała towarzyszyć powolnemu pogrążaniu się wielkiego okrętu w oceanie i niezwykła sceneria, w której rozgrywał się dramat. Najpierw zderzenie z górą lodową, którego większość pasażerów nawet nie była świadoma. Później – niezrozumiałe poruszenie wśród załogi, oględziny zalanych już pomieszczeń i niewyobrażalny wyrok: statek zatonie, mamy mało czasu. Wreszcie - nagła, często chaotyczna ewakuacja, z góry skazana na niepowodzenie. Większość pasażerów musiała umrzeć. Wszystko działo się na środku oceanu, w ciemności i przy totalnej flaucie. Mrok rozjaśniały światła tonącego okrętu, a gdy ostatecznie zgasły, zostały już tylko gwiazdy. Takie, jakie zobaczyć można jedynie na środku oceanu. Woda wdzierała się do kolejnych przedziałów, okręt - coraz bardziej przechylony – zanurzał się w odmętach. Absolutnie nic nie mogło go uratować. Przed wodą nie było ratunku, nie istniała siła, która mogłaby zatrzymać ocean. Walczący o przetrwanie pasażerowie musieli mieć świadomość nieuniknionej zagłady. Ogromny dla człowieka statek, w porównaniu z bezkresem wód był niczym. Blaszaną puszką, która musiała zniknąć. W ostatnim akcie Titanic złamał się i pogrążył w głębinie. Jego marne, rozpołowione szczątku runęły w stronę dna – do pokonania miały 4 kilometry wody i nieprzeniknionej ciemności. Ci, którzy zostali na powierzchni, a dla których zabrakło miejsca w szalupach, powoli umierali z zimna. Na oceanie znów zrobiło się całkiem cicho.

Czy znalazłem to wszystko w książce Lorda? Tylko częściowo. „Titanic. Pamiętna noc” to bardzo rzetelna i skrupulatna relacja z ostatnich chwil legendarnego statku, zbudowana ze wspomnień pasażerów, którzy ocaleli z katastrofy. Oczywiście nadaje to „Titanicowi” walor niezwykle wiarygodnego dokumentu, ale efekt uboczny jest taki, że książka stanowi zbiór bardzo indywidualnych i subiektywnych opowieści. Zdecydowanie brak w tym wszystkim porządkującego narrację spojrzenia z zewnątrz i dramatyzmu, którego można by oczekiwać od opowieści o katastrofie. Mimo to każdy, kto interesuje się tematem Titanica powinien książkę Lorda przeczytać. Zawiera ona wiele cennych informacji i weryfikuje sporo mitów, którymi przez lata obrosła ostatnia noc najsłynniejszego transatlantyku.

W historii Titanica fascynują mnie dwie rzeczy: groza, jaka musiała towarzyszyć powolnemu pogrążaniu się wielkiego okrętu w oceanie i niezwykła sceneria, w której rozgrywał się dramat. Najpierw zderzenie z górą lodową, którego większość pasażerów nawet nie była świadoma. Później – niezrozumiałe poruszenie wśród załogi, oględziny zalanych już pomieszczeń i niewyobrażalny...

Ta książka jest najlepszym dowodem na to, że w celu zdobycia wiedzy lepiej sięgnąć po jedno rzetelne opracowanie niż czytać tysiąc bzdurnych stron internetowych. Chcesz dowiedzieć się, co naprawdę stało się na słynnej Przełęczy Diatłowa? Przeczytaj Alice Lungen! Prawda nie jest łatwa, ale z UFO i potworami z jądra ziemi nie ma nic wspólnego.

Ta książka jest najlepszym dowodem na to, że w celu zdobycia wiedzy lepiej sięgnąć po jedno rzetelne opracowanie niż czytać tysiąc bzdurnych stron internetowych. Chcesz dowiedzieć się, co naprawdę stało się na słynnej Przełęczy Diatłowa? Przeczytaj Alice Lungen! Prawda nie jest łatwa, ale z UFO i potworami z jądra ziemi nie ma nic wspólnego.