Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z tą książką mam bardzo dziwną relację. Pochłonęłam ją praktycznie na raz, ale nie jestem w stanie powiedzieć czemu. Fabuła wcale nie była jakoś bardzo wciągająca, a jednak zarwałam noc żeby czytać dalej. Może to przez skomplikowane, a wręcz toksyczne relacje między postaciami, a bohaterzy w książce zawsze są aspektem, który intryguje mnie najbardziej. Tak więc ogromnym plusem tej książki było to, że polubiłam się z głównym bohaterem co nie zdarza się często. Neil nie irytował i zazwyczaj myślał racjonalnie. Reszta postaci była hmm... interesująca. Więc tak przez jakieś 80% książki cieszyłam się z samego obserwowania bohaterów i rozwijania się relacji między nimi, gdy pod koniec niespodziewanie wydarzyło się coś, że zaczęłam również interesować się fabułą. Może nie na tyle żeby z zapartym tchem śledzić akcje, ale jednak w końcu i ona przykuła moją uwagę. Tak więc "The Foxhole Court" nie jest według mnie ambitną pozycją, ale czytałam książkę z przyjemnością i z równie duża przyjemnością sięgnę po następne tomy.

Z tą książką mam bardzo dziwną relację. Pochłonęłam ją praktycznie na raz, ale nie jestem w stanie powiedzieć czemu. Fabuła wcale nie była jakoś bardzo wciągająca, a jednak zarwałam noc żeby czytać dalej. Może to przez skomplikowane, a wręcz toksyczne relacje między postaciami, a bohaterzy w książce zawsze są aspektem, który intryguje mnie najbardziej. Tak więc ogromnym...

Ojj co to była za podróż. Kolejny świetny tom serii przesycony akcją, plot twistami i ciekawymi relacjami między bohaterami. Jednak pomimo mojego zachwytu nad lekturą po pierwszych 150 stronach odłożyłam książkę na kilka miesięcy, dlaczego? Chyba potrzebowałam odpoczynku od głównej bohaterki, która jest niezwykle irytująca. Nie mogłam zdzierżyć z jej z Rowanem, który sam w sobie jest całkiem fajną postacią. Oczywiście do momentu, gdzie zaczyna z Aelin wymieniać czułe słówka. Denerwowało mnie również to jak Aelin traktowała innych. Chodziła ciągle nadąsana, nie dzieliła się swoimi planami z resztą, ale jednocześnie oczekiwała od wszystkich całkowitego oddania i zaufania. Najbardziej doskwierał mi sposób traktowania Doriana, który jest królem i włada nie gorszą mocą niż ona, a jednak to ona zawsze musiała być tą najważniejszą.

Skoro już o Dorianie, to mam nadzieję zobaczyć go więcej w następnej części oraz, że autorka w końcu wykorzysta jego potencjał, ponieważ tego trochę mi zabrakło w tej części. Aelin co chwila pustoszyła pola bitew swoją mocą, a co z Dorianem? Przecież też posiada niezwykłe moce. Czemu nie mogli połączyć swoich sił i być równym sobie na polach bitwy? Nie, Aelin zawsze była tą "najpotężniejszą", a Dorian zajmował się jakimiś resztkami także mam nadzieję, że w następnym tomie w końcu dostanie te swoje pięć minut.

Brakowało mi również Chaola (jestem w tej nielicznej grupie osób, które go lubią). Wiem, że dostał dla siebie całą książkę, ale został taki trochę odsunięty na bok, odrzucony od grupy. Więc mam też nadzieję, że w następnym tomie powróci, bo według mnie będzie świetnym dopełnieniem do drużyny. Są w niej fae, pół fae, wiedźmy, pół wiedźmy, zmiennokształtne, ale czego brak? Zwykłych ludzi. Tak więc przez cały tom miałam wrażenie, że drużyna jest niepełna.

Skupiłam się głównie na minusach jednak ogólnie ten tom wywołał na mnie bardzo pozytywne wrażenie, ponieważ pomijając Aelin mamy przecież mnóstwo innych bohaterów, jak Manon czy Lysandre, które sa świetnymi postaciami żeńskimi. Lysandra zasługuje na szczególne brawa. Z jednej strony troskliwa, wyrozumiała i empatyczna, a z drugiej bardzo rozsądna i wie co musi zrobić nawet jeśli miałaby sporo stracić. Umie myśleć rozważnie, czego brakuje Aedionowi czy Rowanowi czasem gdy chodzi o decyzje dotyczące Aelin. Wątek Manon także został tutaj świetnie poprowadzony, nie mogę się doczekać także rozwinięcia jej relacji z Dorianem. Oprócz bohaterów książka była pełna akcji. Może na początku rozwijało sie to dosyć powoli jednak potem.. działo się oj działo.

Także nie mogę się doczekać następnego, finałowego tomu i nie wątpię w to, że autorka serię "Szklany Tron" zakończy spektakularnie.

Ojj co to była za podróż. Kolejny świetny tom serii przesycony akcją, plot twistami i ciekawymi relacjami między bohaterami. Jednak pomimo mojego zachwytu nad lekturą po pierwszych 150 stronach odłożyłam książkę na kilka miesięcy, dlaczego? Chyba potrzebowałam odpoczynku od głównej bohaterki, która jest niezwykle irytująca. Nie mogłam zdzierżyć z jej z Rowanem, który sam w...

Drugi tom serii "Mroczne Intrygi" dorównuje poziomowi pierwszej, a nawet jestem skłonna powiedzieć, że jest trochę lepszy. Czytając, nie mogłam oderwać się od lektury. Dawno już nie czytałam tak wciągającej pozycji. Ogromna ilość bohaterów i ich różnorodność pozwala każdemu znaleźć coś dla siebie, a dzięki sposobowi, w jaki są opisani, można łatwo wczuć się w sytuacje bohatera, czuć jego emocje. Fabuła wciąga (ale trzeba przebrnąć przez pierwsze rozdziały żeby porządnie się rozkręciła), a końcówka łamie serce.

Ogrom bohaterów oznacza ogrom wątków. Każdy bohater ma swoją historię i nikt nie pojawia się w książce bez powodu. Mnóstwo bohaterów i każdy inny. Właśnie to jest dużym plusem. Różnorodność. Niektórzy mogą się czuć obrzydzeni/oburzeni wątkami, pojawiającymi się, jednak tolerancja jest naprawdę cenną wartością dlatego jestem wdzięczna, że tak wiele tematów zostało poruszone. Jak już wspomniałam każdy może znaleźć coś dla siebie. Akurat moim ulubionym wątkiem (jak i przypuszczam wielu innych) stała się historia Ty'a Kita i Livy. Fajnie się czytało rozdziały Kita, w których stopniowo przekonywał się do nocnych łowców i to jak ważni stali się z jego życiu Ty (<3) i Livy (</3). Ciekawy jest wątek Mark/Cristina/Kieran. Niektórzy mogą narzekać, że trójkąt miłosny (i w pełni to rozumiem), ale ja tam się naprawdę dobrze bawiłam śledząc ich perypetie :D Jakoś mniej interesował mnie tylko wątek Emmy i Juliana w tej części, ale to nic.

A co do pióra Clare, to nie zgadzam się z opiniami, że dalsze serie są gorsze od tych pierwszych. Dary Anioła czytałam 2 lata temu, wtedy zakochałam się w tej serii i chociaż nadal mam do niej wielki sentyment, to muszę stwierdzić, że nie zachwycają mnie tak jak kiedyś. Natomiast "Mroczne Intrygi" jak na razie są według mnie lepsze pod praktycznie każdym względem. Tak jak styl pisania autorki na początku jej twórczości nie był wybitny, tak teraz jest naprawdę na wysokim poziomie (przynajmniej jak na książki młodzieżowe) i widać bardzo wyraźnie jak jakość pisania poprawia się z każdą nową książką. I chociaż bohaterów Clare umiała bardzo dobrze kreować chyba od zawsze, to bohaterzy w tej serii są wybitnie wykreowani. A no i już nie wspomnę o samym Świecie Cieni również mistrzowsko stworzonym przez pisarkę. Naprawdę to jak został on rozwinięty, też jest godne podziwu. Także co do twórczości Cassandry Clare, to moim zdaniem jej poziom tylko wzrasta i staje się lepszy z każdą książką.

A co do tego, że bohaterze są tylko idealni i piękni, to w sumie są pół aniołami, nie? ;)

Drugi tom serii "Mroczne Intrygi" dorównuje poziomowi pierwszej, a nawet jestem skłonna powiedzieć, że jest trochę lepszy. Czytając, nie mogłam oderwać się od lektury. Dawno już nie czytałam tak wciągającej pozycji. Ogromna ilość bohaterów i ich różnorodność pozwala każdemu znaleźć coś dla siebie, a dzięki sposobowi, w jaki są opisani, można łatwo wczuć się w sytuacje...