Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od dłuższego czasu nie sięgałam po żadną książkę polskiego autorstwa, gdyż zawsze kończyło się to niesmakiem i rozczarowaniem. Jednakże "Szeptucha" Miszczuk trochę "odczarowała" moją niechęć. Już sam opis książki bardzo mnie zainteresował i byłam podekscytowana na samą myśl, że zanurzę się w fantastyczny świat wierzeń słowiańskich.

Zaczynając od fabuły - brakowało mi dynamicznej akcji, plot twistów. Kilka bardziej porywających wydarzeń było, lecz zbyt mało jak na moje oko. Mitologia słowiańska została potraktowana z przymrużeniem oka, nie przeszkadzało mi to, ale liczyłam na coś mroczniejszego.

Muszę przyznać, że główna bohaterka zachowywała się dość infantylnie jak na osobę, która skończyła studia medyczne i nie jest już nastolatką. Mieszko okazuje jej uprzejmość, a ta od razu się w nim zadurza i przy większości spotkań rozpływa nad jego wyglądem, w szczególności nad wyrzeźbioną klatą. Dodatkowo nie błyszczała inteligencją, ciągle opierała się faktom i nie dostrzegała oczywistości.

Relacja między Gosią, a Mieszkiem nie była porywająca. Ona ciągle rozmyślała o nim, chciała mu zaimponować, a on był zdystansowany i nie zamierzał angażować się emocjonalnie.

Zdecydowanie najlepszą postacią była szeptucha Jaga. Prowadziła ona barwne życie, z ciekawością czyta się o tym jakimi metodami leczyła chorych i w jaki sposób pomagała mieszkańcom Bielin. Pod przykrywką staruszki kryła się młoda duchem, sprytna, zaradna i charakterna kobiecina.

Mimo wszystko książkę czyta się przyjemnie i nie trzeba przy niej dużo myśleć. Nie jest to literatura wyższych lotów, ale spełnia swoje zadania. Romans, fantastyka, humor - to wszystko tu znajdziemy. Dam szansę drugiej części, ale nie jestem pewna czy przeczytam całą serię.

Od dłuższego czasu nie sięgałam po żadną książkę polskiego autorstwa, gdyż zawsze kończyło się to niesmakiem i rozczarowaniem. Jednakże "Szeptucha" Miszczuk trochę "odczarowała" moją niechęć. Już sam opis książki bardzo mnie zainteresował i byłam podekscytowana na samą myśl, że zanurzę się w fantastyczny świat wierzeń słowiańskich.

Zaczynając od fabuły - brakowało mi...

Nie mogłam przebrnąć, niestety... Płaskie dialogi - ani zabawne, ani ciekawe, a do tego niczym nie poparte zachowania bohaterów. Dosłownie schemat za schematem, a potencjał w pomyśle na przybyszy nie z tego świata był - szkoda tylko, że tak bardzo zmarnowany.

Nie mogłam przebrnąć, niestety... Płaskie dialogi - ani zabawne, ani ciekawe, a do tego niczym nie poparte zachowania bohaterów. Dosłownie schemat za schematem, a potencjał w pomyśle na przybyszy nie z tego świata był - szkoda tylko, że tak bardzo zmarnowany.

Pierwszy raz czytam Colleen Hoover w tak mrocznej odsłonie. Dużo interesujących wydarzeń, tajemnic, cierpienia. Nawet w niektórych momentach tak mocno wpłynęła na moją wyobraźnię, że przeszły mnie dreszcze strachu. Polecam!

Pierwszy raz czytam Colleen Hoover w tak mrocznej odsłonie. Dużo interesujących wydarzeń, tajemnic, cierpienia. Nawet w niektórych momentach tak mocno wpłynęła na moją wyobraźnię, że przeszły mnie dreszcze strachu. Polecam!