Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka luźna i bardzo ciekawa. Dla tych, którzy interesują się Koreą Południową będzie interesującą pozycją do przeczytania. O niektórych rzeczach opisanych tutaj wiedziałam już wcześniej jako miłośniczka tego azjatyckiego kraju, ale niektóre mnie zaskoczyły i nie wiedziałam o nich wcześniej. Książka pisana przystępnym językiem, a grafika jest bardzo ładna i dodaje uroku. Muszę również powiedzieć, że okładka jest piękna. Mijin Mok znam z Youtube jako Koreankę dlatego bardzo chciałam mieć ten tom. Książka okiem rodowitej Koreanki mieszkającej w Polsce naprawdę jest w cenie.

Książka luźna i bardzo ciekawa. Dla tych, którzy interesują się Koreą Południową będzie interesującą pozycją do przeczytania. O niektórych rzeczach opisanych tutaj wiedziałam już wcześniej jako miłośniczka tego azjatyckiego kraju, ale niektóre mnie zaskoczyły i nie wiedziałam o nich wcześniej. Książka pisana przystępnym językiem, a grafika jest bardzo ładna i dodaje uroku....

Książka nie jest taka znowu zła, wciągnęła mnie, jednakże uważam, że początek tomu był lepszy niż jego koniec, który został zrobiony tak na szybko, iż byłam w szoku. Jak to... już koniec? No po prostu zakończenie nieudane moim zdaniem.
"Księga Drzwi" początkowo mnie zaintrygowała. Uważam, że motyw magicznych książek jest oryginalny i po prostu niesamowity. Dla mnie powieść była o wiele lepsza, gdy bohaterka przenosiła się tylko w przestrzeni, a nie w czasie. Oczywiście to ostatnie także miało swoje plusy, jak na przykład spotkanie z dziadkiem czy panem Webberem. Chodzi mi o to, iż te podróże w przeszłość były dość chaotyczne. Bynajmniej ja nie mogłam się w tym chwilami odnaleźć. I niektóre rzeczy moim zdaniem nie miały sensu. Stawiam sobie pytanie co naprawdę było przeszłością, a co przyszłością. Na przykład: Hugo został wysłany w przeszłość w teraźniejszości bohaterów i jego "ból" został po którymś tam razie odebrany i przeszedł on na Rachel Belrose w tej przeszłości, ale przecież w teraźniejszości była zła i zagrażała. To tak jakby przeszłość minęła i działa się na nowo? Ona już wtedy im zagrażała, a to miało się dopiero wydarzyć.
Albo przykład numer dwa: pan Webber dał Cassie książkę. Potem Cassie cofnęła się w przeszłość, ale pan Webber nie miał książki. Skoro jej nie miał i nie dał jej Cassie to jak się u niej znalazła? Jak pan Webber w takim razie wszedł w posiadanie książki i jak mógł jej ją oferować? Cassie podarowała ją sama sobie? Podobno przeszłość się nie zmieniała, wszystko działo się dokładnie tak jak było, a wydaje mi się, że zmienili przeszłość Azakiego. Czyli jednak można było ingerować w przeszłość? Czasem mi się wydawało, iż przyszłość była tak naprawdę przeszłością i na odwrót. Ale może takie są uroki cofania się w czasie, mało czytałam na ten temat.
Takim małym mankamentem jest również to ile tych książek było- całkiem sporo przez co nie wydawały się takie znowu niezwykłe i rzadkie, ale niektóre zostały świetnie wymyślone- najciekawsze były chyba te: Księga Drzwi, Księga Iluzji, Księga Bólu, Księga Cieni i Księga Rozpaczy.
Co do kilku perspektyw nie uważam tego za minus. Myślę, że dzięki temu lepiej można było poznać bohaterów. Plusem jest także wykreowanie do cna złej i okrutnej postaci Kobiety czyli głównego czarnego charakteru tej książki. Kobieta nie miała żadnych pozytywnych cech. Trochę mnie zaskoczyło jak można być tak zepsutym jak ona.
Podsumowując: powieść dobra, ale z pewnymi minusami trochę psującymi odbiór. Jednakże jak na debiut tego autora to wyszło nawet trochę lepiej niż dobrze.

Książka nie jest taka znowu zła, wciągnęła mnie, jednakże uważam, że początek tomu był lepszy niż jego koniec, który został zrobiony tak na szybko, iż byłam w szoku. Jak to... już koniec? No po prostu zakończenie nieudane moim zdaniem.
"Księga Drzwi" początkowo mnie zaintrygowała. Uważam, że motyw magicznych książek jest oryginalny i po prostu niesamowity. Dla mnie powieść...

Książka, która zaintrygowała mnie piękną okładką, opisem oraz poprzez pozytywne recenzje użytkowników. Szczerze powiedziawszy nie miałam o niej wcześniej pojęcia i jaka byłam zaskoczona, że ten tom powstał w XIX wieku.
Carmillę czyta się szybko jest to krótka historia ma nieco ponad 100 stron. Najlepszy klimat tego opowiadania czuć wieczorem przy zaświeconej lampce- efekt niesamowity.
Książka subtelna, ale jak na tamte czasy nowatorska. Autor złamał tabu, dla nas obecnych w XXI wieku pocałunek w policzek między kobietami to nic niezwykłego, ale weźmy pod uwagę okres, w którym pisarz stworzył tą opowieść. Przepiękne ilustracje jestem nimi zachwycona.
Być może teraz mając do dyspozycji wiele książek czy filmów o wampirach nie czujemy powiewu świeżości, temat jest nam bardzo dobrze znany, ale od czegoś ta fascynacja krwiopijcami się zaczęła. Zresztą kobieta wampir, wampirzyca brzmi naprawdę dobrze.
W tym tomie mamy do czynienia z toksyczną miłością gdzie jedna z osób ma co prawda piękny wygląd, ale brzydkie wnętrze i zgniłą duszę.

Książka, która zaintrygowała mnie piękną okładką, opisem oraz poprzez pozytywne recenzje użytkowników. Szczerze powiedziawszy nie miałam o niej wcześniej pojęcia i jaka byłam zaskoczona, że ten tom powstał w XIX wieku.
Carmillę czyta się szybko jest to krótka historia ma nieco ponad 100 stron. Najlepszy klimat tego opowiadania czuć wieczorem przy zaświeconej lampce- efekt...

Książka nie do końca mnie usatysfakcjonowała. To jak został potraktowany Jem było dla mnie straszne- to moja ulubiona postać w tej trylogii, prawdziwy dżentelmen, a został tak nieładnie potraktowany przez Tessę.
No właśnie Tessa. Jej niezdecydowanie doprowadzało mnie do szału. I wcale nie przekonywały mnie tłumaczenia, że kocha i Willa i Jema. W sumie to ich zwodziła, sama nie wiedziała czego chciała. Główną bohaterkę można cenić za odwagę- tej jej nie brakowało, ale nie mogę jej wybaczyć pogrywania z uczuciami, zwłaszcza Jema.
W przemianę Willa jakoś nie do końca uwierzyłam. Zraził mnie już na początku i nic tego nie zmieniło. Gdyby wobec mnie chłopak był tak niegrzeczny i okrutny to nigdy bym nie wybaczyła. Na miejscu Tessy wybrałabym Jema i to bez wahania. Ale to moja subiektywna opinia.
3 tom podobnie jak 2 jest strasznie rozwleczony. Zaczyna się coś dziać bliżej końca by później przez niemal 100 stron (a przynajmniej tak mi się wydaje, może nieco mniej) znowu było dennie. Zbyt szybko pozbyto się Mortmaina i zażegnano niebezpieczeństwo- chociaż Mortmaina szczerze nienawidziłam i nim gardziłam więc ucieszyłam się, że zginął w taki sposób, a nie inny. Należało mu się po prostu. Tylko przez to właśnie, że tego czarnego charakteru prędko unicestwiono, tom znowu zrobił się nużący. Miałam już dość tych miłosnych zawirowań, kto z kim. Może to dziwnie zabrzmi ,ale za dużo było tu tej miłości, trójkątów. A za mało akcji.
W moim odczuciu najlepszy był 1 tom- tam działo się coś więcej.
Nastolatką już dawno nie jestem, ale pomyślałam, że nie zaszkodzi mi przeczytać książkę dla młodzieży. I bynajmniej nie dlatego książka niezbyt mi się spodobała- sądzę, że nawet będąc w tym wieku naście lat nie podpasowałaby mi. Zwłaszcza, że 1 tom dostałam od koleżanki na urodziny, zaciekawił mnie więc kupiłam pozostałe 2 tomy i się rozczarowałam.

Książka nie do końca mnie usatysfakcjonowała. To jak został potraktowany Jem było dla mnie straszne- to moja ulubiona postać w tej trylogii, prawdziwy dżentelmen, a został tak nieładnie potraktowany przez Tessę.
No właśnie Tessa. Jej niezdecydowanie doprowadzało mnie do szału. I wcale nie przekonywały mnie tłumaczenia, że kocha i Willa i Jema. W sumie to ich zwodziła, sama...