Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytałam kilka książek Małeckiego i każda mi się szalenie podobała. Trochę byłam pewna, że Saturnin spodoba mi się równie mocno a tu kiszka… coś nie pykło. Nie poczułam tej opowieści, momentami wydawała mi się infantylna a fakt, że to piszę jest dla mnie okropny, bo uważam, że Małecki piszę pięknie i ciekawie.

Przeczytałam kilka książek Małeckiego i każda mi się szalenie podobała. Trochę byłam pewna, że Saturnin spodoba mi się równie mocno a tu kiszka… coś nie pykło. Nie poczułam tej opowieści, momentami wydawała mi się infantylna a fakt, że to piszę jest dla mnie okropny, bo uważam, że Małecki piszę pięknie i ciekawie.

Jakub Małecki - jak zwykle niezawodny. Zdałam sobie właśnie sprawę, że to jeden z nielicznych pisarzy, gdzie mam pewność, że każda jego książka mi się spodoba. To ten styl, ta wrażliwość, ta forma, to zaciekawienie smutkiem i próby go zgłębiania, analiza wewnętrznej nędzy, struktura beznadziei. Przygnębiające napawanie się tragedią, śmierć, ból i te sprawy.

Jakub Małecki - jak zwykle niezawodny. Zdałam sobie właśnie sprawę, że to jeden z nielicznych pisarzy, gdzie mam pewność, że każda jego książka mi się spodoba. To ten styl, ta wrażliwość, ta forma, to zaciekawienie smutkiem i próby go zgłębiania, analiza wewnętrznej nędzy, struktura beznadziei. Przygnębiające napawanie się tragedią, śmierć, ból i te sprawy.

To jest ta wrażliwość, której życzę sobie doświadczać w książkach. Nie jest super i nie jest lekko w tym świecie rdzawym, który stworzył autor. I przedstawił ten świat tym pięknym językiem, który jest prosty ale jak bardzo doskonały! I który zabiera człowieka gdzieś... jakoś... w głąb...? i który sprawia, że dobrze się trochę posmucić.

To jest ta wrażliwość, której życzę sobie doświadczać w książkach. Nie jest super i nie jest lekko w tym świecie rdzawym, który stworzył autor. I przedstawił ten świat tym pięknym językiem, który jest prosty ale jak bardzo doskonały! I który zabiera człowieka gdzieś... jakoś... w głąb...? i który sprawia, że dobrze się trochę posmucić.

Nie wiem co napisać… kolejny raz rozwaliła mnie historia przedstawiona przez autora. I ten język! Żadnego patosu, pretensjonalności. Jest za to prostota, której osiągnięcie jest najtrudniejsze, a co Małeckiemu wychodzi tak po prostu i to wychodzi genialnie. Nie dziwi mnie ta niezwykła popularność - jego książki nie są jakieś wydumane, niestrawne, nie jest to proza ciężkiego kalibru... niesie jednak ze sobą niesamowitą dawkę emocji, empatii, silnych i trudnych przeżyć, które dzięki autorowi stają przed nami otworem, odarte ze wszystkiego. Warto.

Nie wiem co napisać… kolejny raz rozwaliła mnie historia przedstawiona przez autora. I ten język! Żadnego patosu, pretensjonalności. Jest za to prostota, której osiągnięcie jest najtrudniejsze, a co Małeckiemu wychodzi tak po prostu i to wychodzi genialnie. Nie dziwi mnie ta niezwykła popularność - jego książki nie są jakieś wydumane, niestrawne, nie jest to proza ciężkiego...