Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gdy kobieta przychodzi do mężczyzny, którego kocha, czuwają nad nimi anioły".

Książka jest reklamowana następująco: "Pokochasz tę książkę tak jak Jeźdźca Miedzianego!". Z wielkim dystansem podchodzę zwykle do tego typu zachęt. Tak było i tym razem. Na pewno jest inna. Inny jest warsztat literacki autorki, inne słownictwo, konstrukcja akcji, jest bardziej wielowątkowa. I duch książki, to coś, co czyni powieść wyjątkową, wciągającą do granic możliwości, okazało się jeszcze silniejsze w moim odczuciu. Nie sposób oderwać się od lektury, a gdy zachodzi już taka potrzeba, to sprawia to niemal fizyczny ból. Po przeczytaniu Jeźdźca sądziłem, że niemożliwością będzie znaleźć pozycję o podobnych walorach, o tak pięknej i wielkiej miłości, o której mówimy, że się nie zdarza, podobnie lub jeszcze bardziej wzruszającej. Jakże się myliłem...

"Biała wilczyca" według mnie, nawet przebija "Jeźdźca Miedzianego". Gdy już wejdziecie w świat Kseni Fiodorowny, zapomnijcie o własnym świecie. Książka ta potrzebuje intymności, miejsca, gdzie będzie można ją w spokoju przeżywać. Nie czytajcie więc jej w poczekalni na dworcu, ani na ławce w parku. Zaszyjcie się, gdzieś, gdzie nikt was nie widzi i odpłyńcie, zabierając ze sobą paczkę chusteczek. Nie... Dwie paczki. Albo i więcej. Okrucieństwo wojny, pomieszane losy bohaterów, zarówno tych głównych, jak i tych z drugiego planu, ale przede wszystkim prawdziwą, skomplikowaną jak to zwykle bywa miłość, autorka przedstawiła w sposób mistrzowski.

"Szczęście nie sprzyja ludziom biernym. Trzeba je prowokować, zdobywać, trzeba po prostu na nie zasłużyć..."

Zabieram się teraz do czytania drugiej części pt.: "Wszystkie marzenia świata". Boję się jej, ale jednocześnie nic nie będzie mnie w stanie odwieść od lektury. "Biała wilczyca" kończy się w taki sposób, że jest to absolutnie wykluczone.

"Gdy kobieta przychodzi do mężczyzny, którego kocha, czuwają nad nimi anioły".

Książka jest reklamowana następująco: "Pokochasz tę książkę tak jak Jeźdźca Miedzianego!". Z wielkim dystansem podchodzę zwykle do tego typu zachęt. Tak było i tym razem. Na pewno jest inna. Inny jest warsztat literacki autorki, inne słownictwo, konstrukcja akcji, jest bardziej wielowątkowa. I...

"Nawet w czasie najgorszej burzy zdarzają się chwile spokoju, w których wszystko jest w zawieszeniu: spojrzenie, ból, emocje. To trwa zaledwie kilka sekund. Odprysk chwili. Ale właśnie w tym momencie życia, jak w żadnym innym, istota ludzka jest naprawdę sobą" - Theresa Revay, "Wszystkie marzenia świata".

Po przeczytaniu pierwszej części dyptyku, "Białej wilczycy", która wywarła na mnie wielkie wrażenie, obawiałem się drugiej części. Zwykle kontynuacje są gorsze, lub dużo gorsze od części pierwszej. Ale nie tym razem. Dalsze losy Kseni Fiodorowny, jej córki Nataszy i innych bohaterów powieści, całkowicie wciągają w świat końca II Wojny Światowej i tuż po. Powieść, jak poprzedniczka, prowadzona jest wielowątkowo. I podobnie głównym motywem jest miłość. Skomplikowana, trudna, także ta niemożliwa, taka która nie powinna się zdarzyć. Taka, która nie ma przyszłości, a mimo to rodzi się, trwa i rozkwita. I miłość w ostatecznym rozrachunku wygrywa zgodnie z łacińską sentencją "omnia vincit amor".

Powieść jest też o "ludziach młodych, żarliwych, utalentowanych, którzy niosą w sobie wszystkie marzenia świata". Natasza, Axel, Felix i wielu innych... W nich jest nadzieja na odbudowanie świata po starszliwej wojnie. Na ponowne odkrycie człowieczeństwa w gatunku ludzkim, który zgotował najokrutniejszy los milionom swoich pobratymców. W nich jest nadzieja na nowy ład, gdyż są ludźmi, kierującymi się sercem, dla których miłość jest najważniejsza, jest sensem życia.

Autorka zawarła też w pięknych sentencjach wiele prawd życiowych. Warto o nich pamiętać, bo życie to nie jest gra komputerowa. Mamy je tylko jedno. Oto kilka z nich:

"Wbrew powszechnemu mniemaniu na wolność trzeba sobie zasłużyć. A już zwłaszcza na wolność ducha. Nikt nie dostaje jej ot tak sobie".

"Nie należało marnować życia u boku kogoś, z kim niewiele nas łączy".

"Istnieją kłamstwa, które zabijają".

"Czasem to właśnie kobiety podejmują decyzje, bo gesty, które mogą zaważyć na całym późniejszym życiu, wymagają kobiecej brawury i szalonej odwagi".

"Niektóre miłości są jak rany. Każdy, najmniejszy nawet zarys wspomnienia rozrywa stare blizny".

"Nieszczęście lubi, gdy mu nadskakiwać".

"Nawet w czasie najgorszej burzy zdarzają się chwile spokoju, w których wszystko jest w zawieszeniu: spojrzenie, ból, emocje. To trwa zaledwie kilka sekund. Odprysk chwili. Ale właśnie w tym momencie życia, jak w żadnym innym, istota ludzka jest naprawdę sobą" - Theresa Revay, "Wszystkie marzenia świata".

Po przeczytaniu pierwszej części dyptyku, "Białej wilczycy", która...