Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O dwie klasy lepsza od Rozważnej i romantycznej. Oprócz pokazywania umysłowej i emocjonalnej pustki ludzi z tamtych czasów, mamy ciekawie opowiedzianą historię i naprawdę dobrze wykreowane postaci. Widać, że autorka dojrzała. Zdecydowanie na plus krytyka bezmyślności matki i ograniczeń intelektualnych młodszych córeczek. Przyjemna lektura.

O dwie klasy lepsza od Rozważnej i romantycznej. Oprócz pokazywania umysłowej i emocjonalnej pustki ludzi z tamtych czasów, mamy ciekawie opowiedzianą historię i naprawdę dobrze wykreowane postaci. Widać, że autorka dojrzała. Zdecydowanie na plus krytyka bezmyślności matki i ograniczeń int...

Rozwiń

Zwiń

Wartościowa jako obraz części społeczeństwa w XVIII-wiecznej Anglii. I tylko takie spojrzenie pozwoliło mi przetrwać tę opowieść o ludziach, głównie kobietach, których życie jest puste jak wydrążona skorupa. Oczywiście warunki społeczne determinują mentalność. Sytuacja kobiet w tamtych czasach była koszmarna - bez żadnych praw, bez możliwości decydowania o sobie. Urodzenie, uroda i posag to to, co rozstrzygało o ich losie, a na żadne z nich nie miały wpływu. Jak czytam niektóre opinie typu" opis pięknej, minionej epoki, dobrze czułabym się w tym świecie", to jestem przerażona brakiem wyobraźni tych czytelniczek. Chyba faktycznie niezależność nie jest dla nich żadną wartością. Ciekawe, czy mówiłyby tak samo, gdyby urodziły się w chłopskiej chacie albo bez urody i posagu.
Egzaltacja, sentymentalizm, napuszone dialogi - trudne do zniesienia. I owszem postaci są wyraziście nakreślone. Nie ma żadnych wątpliwości kto jest kim i co sobą reprezentuje. To, co jest koszmarem to nadużywanie słów "miłość", "zakochiwanie się". Wystarczy, że osiłek zaniesie mnie na rękach i już staje się kandydatem na męża. Jestem przekonana, że takie książki, jakie pisała Jane Austen przyczyniają się do ciągłej tęsknoty kobiet za „romantyczną miłością”, która z prawdziwą relacją z drugim człowiekiem nie ma nic wspólnego. Utrwalają też obraz kobiet jako głupiutkich, płytkich, rozhisteryzowanych istot, których jedynym celem jest złapać męża. I tak to pokutuje w niektórych środowiskach do dziś.

Wartościowa jako obraz części społeczeństwa w XVIII-wiecznej Anglii. I tylko takie spojrzenie pozwoliło mi przetrwać tę opowieść o ludziach, głównie kobietach, których życie jest puste jak wydrążona skorupa. Oczywiście warunki społeczne determinują mentalność. Sytuacja kobiet w tamtych cza...

Rozwiń

Zwiń

To, co wyróżnia pisarstwo Zeruyi Shalev to na pewno jej umiejętność budowania złożonych, niejednoznacznych postaci i to głównie postaci kobiecych, które na swój sposób rozliczają się ze swoimi wyborami, czasami dojrzewają do zmiany dotychczasowego punktu widzenia, a przede wszystkim zaczynają lepiej rozumieć siebie i swoje związki. Tak było w „Bólu”, tak też jest w „Losie”. I o ile „Ból” to przede wszystkim opowieść rodzinna, to już „Los” zatacza znaczne szersze kręgi. Historia osadzona jest na tle wydarzeń politycznych i to one w znaczącej mierze determinują życie i problemy zarówno Rachel, jak i Atary. Interesujące było, jak autorka przedstawia zależność pomiędzy przyjmowaniem odpowiedzialności i wynikającym z niej poczuciem winy, które to, gdy są w nadmiarze, zbyt mocno zatrzymują nas w przeszłości, nie pozwalając na docenianie tego, co mamy tu i teraz, niszczą relacje rodzinne. Dlatego zastanawiam się nad samym tytułem książki. Czyżby łatwiej, zdrowiej jest powiedzieć sobie: „taki los”, zaakceptować i ruszyć dalej, w przyszłość?
Były też momenty, w których książka mnie irytowała. To przede wszystkim wracanie przez setki stron do tych samych pytań, które zadają sobie bohaterki. Rozumiem, że żyją w swoistym zapętleniu, poszukują, ale ciągle i ciągle powtarzające się rozważania dotyczące niektórych wydarzeń były już po pewnym czasie po prostu nużące.

To, co wyróżnia pisarstwo Zeruyi Shalev to na pewno jej umiejętność budowania złożonych, niejednoznacznych postaci i to głównie postaci kobiecych, które na swój sposób rozliczają się ze swoimi wyborami, czasami dojrzewają do zmiany dotychczasowego punktu widzenia, a przede wszystkim zaczyn...

Rozwiń

Zwiń

Ciąg dalszy spotkań w kawiarni. Coś na plus? Poznajemy historie pracowników, wyjaśniają się niektóre zagadki, dostajemy czasami odpowiedź, jak dalej potoczyły się losy niektórych bohaterów z części pierwszej. Pojawiają się nowe możliwości "krzesełka". I postaci stają się nam troszkę bliższe, bo więcej się o nich dowiadujemy. Literacko tak samo bardzo przeciętnie i żadnych nowych wniosków. Takie sobie czytadełko.

Ciąg dalszy spotkań w kawiarni. Coś na plus? Poznajemy historie pracowników, wyjaśniają się niektóre zagadki, dostajemy czasami odpowiedź, jak dalej potoczyły się losy niektórych bohaterów z części pierwszej. Pojawiają się nowe możliwości "krzesełka". I postaci stają się nam tros...

Rozwiń

Zwiń

Pomysł intrygujący, ale literacko bardzo przeciętnie. Prościutkie dialogi, wielokrotne irytujące już po pewnym czasie powtórzenia. Miałam wrażenie, że ci ludzie chcąc się przenieść na tak krótki czas do przeszłości, w ogóle nie zastanawiali się, jak mają go wykorzystać, co tak naprawdę chcą powiedzieć. Powtarzający się schemat: najpierw nic nieznaczące small talki i w ostatniej minucie padają wreszcie te ważkie słowa, wyznania, potem mgła i już. To stawało się przewidywalne i nużące. Takie króciutkie etiudy, nie pozwalające pogłębić relacji z bohaterami.
Wartością tej książki jest na pewno inspirowanie czytelnika do refleksji, posadzenie siebie samego na tym krześle i zastanowienie się, czy było coś w mojej przeszłości, co było ważne, a tego nie powiedziałam. Podobała mi się zasada, że te spotkania co prawda nie zmieniają teraźniejszości, a jednak zmieniają nas - dają ulgę, uczą uważności, uświadamiają, że nie wykorzystujemy czasu, który jest nam dany na budowanie szczerych, otwartych relacji, że nie rozmawiamy ze sobą o sprawach naprawdę ważnych. I to wszystko mogłoby lepiej wybrzmieć, gdyby psychologiczna konstrukcja postaci była bardziej pogłębiona.

Pomysł intrygujący, ale literacko bardzo przeciętnie. Prościutkie dialogi, wielokrotne irytujące już po pewnym czasie powtórzenia. Miałam wrażenie, że ci ludzie chcąc się przenieść na tak krótki czas do przeszłości, w ogóle nie zastanawiali się, jak mają go wykorzystać, co tak naprawdę chc...

Rozwiń

Zwiń

To powieść analityczna, w której psychologia postaci gra główną rolę. Iris - kobieta już sporo po 40-ce, dyrektorka szkoły, żona, matka, kochanka. Brzmi banalnie prawda? Ale nie jest banalne to, jak Zeruya Shalev jej portret skonstruowała. Czym jest tytułowy ból? To ból fizyczny, ból odrzucenia, ból straty. I każdy z nich jest opowiedziany tak życiowo prawdziwie, że wiele/wielu z nas może się w nim przejrzeć (pod warunkiem, że ma już pewne doświadczenia, to książka zdecydowanie dla dojrzałego czytelnika). Historia rodziny, w której tyle spraw nigdy nie zostało powiedzianych, a które wpływają na to, jakie i dlaczego właśnie takie, są w niej relacje.
Czy Iris jest mi bliska? Tak. A czy ją lubię? Nie do końca. Bo jest dla mnie postacią dość reaktywną, odpowiadającą przede wszystkim na to, co dzieje się w jej otoczeniu, a nie kreującą swojego życia, podążającą za, a nie wyznaczająco kierunek. Może i przemyślała sobie pewne wydarzenia, może coś sobie uświadomiła, ale nie stała się w pełni samostanowiącą, odrębną jednostką. Jej nie definiuje jej JA. Ją definiują inni i bieżące wydarzenia.

To powieść analityczna, w której psychologia postaci gra główną rolę. Iris - kobieta już sporo po 40-ce, dyrektorka szkoły, żona, matka, kochanka. Brzmi banalnie prawda? Ale nie jest banalne to, jak Zeruya Shalev jej portret skonstruowała. Czym jest tytułowy ból? To ból fizyczny, ból odrzu...

Rozwiń

Zwiń

O rodzinie, która niszczy, o tradycji, która niszczy, nawet wtedy, gdy prawnie już nie obowiązuje. Przerażające, że najzagorzalszymi obrońcami owej tradycji (jak ja nie znoszę tego "zjawiska”), są te osoby, które przez nią najwięcej wycierpiały - czyli kobiety. To one, jak chociażby tak paskudna postać jak Baby Koccama jest strażniczką "dobrych obyczajów" i powodem największych tragedii. Historię tej nieszczęsnej rodziny poznajemy głównie z perspektywy dzieci: Rahel i Esthy. Jak to dzieci, są pełne naiwności, braku zrozumienia, ale nikt tak jak dzieci nie oddaje prawdy emocji. Arundhati Roy w jednym z wywiadów powiedziała - "Być dzieckiem i umieć zrozumieć dorosłego to straszliwa rzecz" To dziedziczenie nieszczęść i zła.
Bardzo przejmująca powieść, niełatwa, wymagająca uważności, empatii i cierpliwości. Misternie skonstruowana, sami musimy składać sobie tę historię z kawałków rozrzuconych wspomnień i opowieści. Dużo zachwytu wzbudza język. Fakt, jest niezwykle bogaty w metafory, porównania, powtórzenia, często wręcz poetycki. Przyznam, że mnie trochę męczył. Ale to jedyny drobny zarzut.

O rodzinie, która niszczy, o tradycji, która niszczy, nawet wtedy, gdy prawnie już nie obowiązuje. Przerażające, że najzagorzalszymi obrońcami owej tradycji (jak ja nie znoszę tego "zjawiska”), są te osoby, które przez nią najwięcej wycierpiały - czyli kobiety. To one, jak chociażby t...

Rozwiń

Zwiń

Postanowiłam zacząć przygodę z Jackiem Ryanem. I podoba mi się. Wielowątkowa, wciągająca. Moralnie niejednoznaczna. Czy można walczyć złem ze złem? W przypadku takich kanalii, o których książka opowiada aż by się spontanicznie chciało powiedzieć "tak!". Ale jakieś okruchy wątpliwości zostają. Bardzo aktualne pytanie, gdy sformułuje się je troszkę inaczej: " czy można nie przestrzegać niekonstytucyjnego prawa, żeby przywrócić praworządność?"

Postanowiłam zacząć przygodę z Jackiem Ryanem. I podoba mi się. Wielowątkowa, wciągająca. Moralnie niejednoznaczna. Czy można walczyć złem ze złem? W przypadku takich kanalii, o których książka opowiada aż by się spontanicznie chciało powiedzieć "tak!". Ale jakieś okruchy wątpliw...

Rozwiń

Zwiń

Oby było więcej takich pisarzy jak Maciej Siembieda, który potrafi połączyć fascynującą historię opartą na faktach z równie emocjonującą fikcyjną opowieścią. Zachęcam wszystkich do sięgnięcia po twórczość tego autora. Zamiast czytać niekiedy bardzo przeciętne zagraniczne kryminały, czytajmy polskich autorów, bo zasługują na naszą uwagę.

Oby było więcej takich pisarzy jak Maciej Siembieda, który potrafi połączyć fascynującą historię opartą na faktach z równie emocjonującą fikcyjną opowieścią. Zachęcam wszystkich do sięgnięcia po twórczość tego autora. Zamiast czytać niekiedy bardzo przeciętne zagraniczne kryminały, czytajm...

Rozwiń

Zwiń