Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opowieść o życiu niedoskonałych artystów, każdego w swojej dziedzinie - malarzy, cierpiący na brak twórczej weny, niedorosłego ojca, który mimo dojrzałego wieku nie potrafi oprzeć się pokusom młodzieńczych kawalerskich lat, spełnionego sędziego, którego ułożone życie burzy adorowanie przez młodą kobietę, racjonalnej pomocy domowej, wewnętrznie żyjącej wciąż zamierzchłą przeszłością czy matki, która wmawia sobie, że na owe macierzyństwo wciąż jest za wcześnie.
Być może właśnie ze względu na ten kontrast postaci każdy może odnaleźć w tej powieści kogoś choć trochę podobnego do siebie - lekkoducha, rozważną, stabilną osobę, dojrzały racjonalizm czy chęć osiągnięcia spokoju w rodzinnym cieple.
Ciekawe, bardzo wciągające historie wielu osób, które przeplata jedna nić porozumienia, smutku i kolejnych rozczarowań.
Książka opowiadająca o ciągłej walce, konieczności wyborów, czasem pomiędzy złem i gorszym złem.
Jednak pozostawia moim zdaniem sporo niedomówień... Być może świadomie nie jest tu dokończony wątek Macieja, złej Joanny czy sielankowego życia Jerzego z Magdą. A szkoda.

Opowieść o życiu niedoskonałych artystów, każdego w swojej dziedzinie - malarzy, cierpiący na brak twórczej weny, niedorosłego ojca, który mimo dojrzałego wieku nie potrafi oprzeć się pokusom młodzieńczych kawalerskich lat, spełnionego sędziego, którego ułożone życie burzy adorowanie przez młodą kobietę, racjonalnej pomocy domowej, wewnętrznie żyjącej wciąż zamierzchłą...

Książka, która wymusza refleksje. To zbiór reportaży dotyczących osób, które w jakiś sposób wyrwały się z życia na wsi i wyruszyły do Warszawy. Głębokie emocje i dylematy, jakie im towarzyszą inspirują do własnych przemyśleń nad sensem bytu, przyszłością i celami, które przed sobą stawiamy. Nie mieszkałam na wsi, lecz znalazłam wiele podobieństw do wychowywania się na obrzeżach niewielkiej miejscowości. To samo zagubienie, próba przystosowania się lub pozostawania sobą mimo zmieniających się czasów i miejsc, w których mieszkamy. Wydaje mi się, że wraz ze "śmiercią" wsi w Polsce umiera wiele tradycji, a ludzie coraz częściej są tylko jednym wielkim anonimowym tłumem, ślepo podążającym za sukcesem, który jest tak naprawdę wielką niewiadomą.
Zdecydowanie polecam.

Książka, która wymusza refleksje. To zbiór reportaży dotyczących osób, które w jakiś sposób wyrwały się z życia na wsi i wyruszyły do Warszawy. Głębokie emocje i dylematy, jakie im towarzyszą inspirują do własnych przemyśleń nad sensem bytu, przyszłością i celami, które przed sobą stawiamy. Nie mieszkałam na wsi, lecz znalazłam wiele podobieństw do wychowywania się na...

"Haszyszopenki" to moim zdaniem książka o szukaniu autorytetów i ukrywaniu swojego prawdziwego "ja" za szczelnie zamkniętymi drzwiami mieszkania. Opowieść o mieszkańcach bloku, żyjących w czasach peerelowskiej rzeczywistości. Są oni nieufni i ukrywają mnóstwo wstydliwych tajemnic: pędzą i sprzedają bimber, zdradzają, mają problemy psychiczne czy niezdrowy pociąg seksualny do dzieci. Jednym zdaniem - byt każdego z mieszkańców to jego osobista tragedia, z którą ciężko sobie samemu poradzić.
Historia opowiedziana jest natomiast z perspektywy małego chłopca, dla którego właściwie wszystkie problemy dorosłych powinny być obce. Ale czy aby na pewno? Każdy z nich dotyka go na swój sposób, a chcąc odreagować, miesza się on w coraz to większe kłopoty.
Zakończenie książki zostawia dużo niedopowiedzeń. Tak jakby autor chciał pozostawić nas z refleksją, czy musi dojść do nieszczęścia, by ludzie zauważyli swoje zachowanie i zmienili je. A może wręcz przeciwnie, wypadek chłopca jeszcze bardziej odizoluje od siebie mieszkańców Kurwidołka?

"Haszyszopenki" to moim zdaniem książka o szukaniu autorytetów i ukrywaniu swojego prawdziwego "ja" za szczelnie zamkniętymi drzwiami mieszkania. Opowieść o mieszkańcach bloku, żyjących w czasach peerelowskiej rzeczywistości. Są oni nieufni i ukrywają mnóstwo wstydliwych tajemnic: pędzą i sprzedają bimber, zdradzają, mają problemy psychiczne czy niezdrowy pociąg seksualny...