Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po wydaniu "Folwarku Zwierzęcego" Orwella (a właściwie Blaira) można by śmiało nazwać Ezopem XX wieku. Co tu dużo mówić, książka jest po prostu dobra. Są wszystkie elementy rządów totalitarnych: propaganda, kult wodza, terror, niezliczona ilość kłamstw, ciężko pracujące społeczeństwo i pozory równości. Orwell nie tylko dokonał karykatury komunizmu, ale też zwrócił uwagę na zagrożenia czyhające po teoretycznie wygranej rewolucji, o których upojeni zwycięstwem buntownicy często zapominają.

Po wydaniu "Folwarku Zwierzęcego" Orwella (a właściwie Blaira) można by śmiało nazwać Ezopem XX wieku. Co tu dużo mówić, książka jest po prostu dobra. Są wszystkie elementy rządów totalitarnych: propaganda, kult wodza, terror, niezliczona ilość kłamstw, ciężko pracujące społeczeństwo i pozory równości. Orwell nie tylko dokonał karykatury komunizmu, ale też zwrócił uwagę na...

Widziałem kilka wystąpień Nicka Vujicica i bardzo mnie do siebie przekonał, więc jak tylko zobaczyłem jego książkę na sklepowej półce, to od razu wytrząsnąłem trochę grosza ze skarbonki. Miałem pewne oczekiwania wobec tej lektury. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? Cóż.. z grubsza tak ;)

Nick jest człowiekiem nieszablonowym, niezwykłym i wcale nie odwołuję się tutaj do jego wyglądu zewnętrznego. Jego życie od samego początku było nieustanną walką z kolejnymi, coraz to większymi przeszkodami. Nasz świat nie jest przystosowany dla ludzi bez kończyn, nie da się tego ukryć. I choć Nick miewał gorsze chwile, to nigdy nie zatrzymywał się w miejscu, cały czas parł naprzód, szukał nowych rozwiązań, nie poddawał się. Dla niego słowa typu "stagnacja" po prostu nie istnieją.
Gdy czyta się historię człowieka tak dotkliwie potraktowanego przez los, a któremu mimo to uśmiech nie schodzi z twarzy, to ciężko samemu się nie uśmiechnąć.
Po przeczytaniu "Bez rąk, ..." myślę, że każdy zacznie patrzeć w inny sposób na swoje problemy czy relację z innymi ludźmi- każdy powinien wynieść coś wartościowego z tych prawie 300 stron. Nick uczy, że często źródłem bólu i cierpienia jest egocentryzm,
a najlepszym lekarstwem na wszystkie dolegliwości jest bezinteresowna pomoc bliźnim i moim zdaniem jest to najważniejsze przesłanie, jakie chciał zawrzeć w swojej książce.

Rzeczą, która psuje obraz książki jest nieco fanatyczne podejście do religii. Rozumiem, że wiara miała ogromny wpływ na życie Nicka, zwłaszcza w początkowych latach, jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że serbski mówca wręcz dzieli ludzi na dwie kategorię: ludzie wierzących bez pamięci w Chrystusa i tych drugich, którzy go jeszcze nie odkryli. Sam jestem osobą wierzącą, może jedynie na trochę zmodyfikowanych zasadach, niemniej takie podejście mi się bardzo nie podoba.

Tak czy siak, książka zdecydowanie dobra. Ilekroć poczujemy się gorzej, w dołku, w sytuacji bez wyjścia, można śmiało przeczytać rozdział z owej lektury, powinno pomóc.

Widziałem kilka wystąpień Nicka Vujicica i bardzo mnie do siebie przekonał, więc jak tylko zobaczyłem jego książkę na sklepowej półce, to od razu wytrząsnąłem trochę grosza ze skarbonki. Miałem pewne oczekiwania wobec tej lektury. Czy moje oczekiwania zostały spełnione? Cóż.. z grubsza tak ;)

Nick jest człowiekiem nieszablonowym, niezwykłym i wcale nie odwołuję się tutaj...

Zakon Smoka może i nie powala tempem akcji, ale mimo to wzbudza ciekawość. Jest to w dużej mierze spokojna wycieczka po małych, średniowiecznych, serbskich wsiach, gdzie poznajemy ludowe, z reguły pogańskie tradycje i zwyczaje. Choć może brzmi to mało zachęcająco, to jednak nie ma w tym nic nudnego. Regularnie doświadczamy przenikania się dwóch światów- realnego i fantastycznego. Są wampiry, wilkołaki, centaury oraz masa stworzeń, o których wcześniej nic nie słyszałem. Na szczególna uwagę zasługują obrazowe opisy walk, co dla mnie jest dużym plusem. Wszystko wprawdzie odbywa się na zasadzie pewnego schematu- jest wybraniec, który ,żeby uratować wszystko i wszystkich, musi najpierw przejść przez masę prób i wyzwań, a co najważniejsze ma zdobyć potężny, magiczny przedmiot, zapewniający przewagę nad wrogiem. Cóż, mi ten schemat kompletnie nie przeszkadza. Jedyną rzeczą, która jak dla mnie średnio wpasowuje się w klimat mroku "Zakonu Smoka", to ksywa największego czarnego charakteru. Kulawy Daba, serio? To ma budzić przerażenie? Może stoi za tym dziwne tłumaczenie, albo po prostu ja jestem nad wyraz uszczypliwy. :P
Tak czy siak, "Zakon Smoka" jest zdecydowanie dobrą powieścią fantastyczną, która rzeczywiście może sprawiać wrażenie serbskiej wersji "Władcy Pierścieni". Myślę, że fanom Tolkiena szybko przypadnie do gustu.

Zakon Smoka może i nie powala tempem akcji, ale mimo to wzbudza ciekawość. Jest to w dużej mierze spokojna wycieczka po małych, średniowiecznych, serbskich wsiach, gdzie poznajemy ludowe, z reguły pogańskie tradycje i zwyczaje. Choć może brzmi to mało zachęcająco, to jednak nie ma w tym nic nudnego. Regularnie doświadczamy przenikania się dwóch światów- realnego i...