Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak dla mnie- książka dobra dla studentów medycyny. Dużo nazwisk, dat i konkretów.
Niektóre opisy operacji i ostatnie kilka stron książki były dla mnie ciekawe.

Jak dla mnie- książka dobra dla studentów medycyny. Dużo nazwisk, dat i konkretów.
Niektóre opisy operacji i ostatnie kilka stron książki były dla mnie ciekawe.

Niestety nie poruszyła mnie ta książka tak jak inny.
Zdecydowanie zbyt.... może nie tyle przerysowany świat młodych ćpunów, co zbyt dziecinnie pokazany ( okej... w sumie czego wymagać od 14 latków.... ale jednak autorem nie jest nastolatek). Książka, którą chyba zrozumie każdy nastolatek, który aktualnie jest w huśtawce nastrojów- zaczynając od " hahaha hihihi jest świetnie" przez " nienawidzę moich rodziców" do " jestem taka dorosła i odpowiedzialna i śmieję się prosto w twarz tym, którzy mi mówią, że nie mam kontroli nad narkotykami"....
niestety do mnie- osoby już po okresie buntu taka forma nie dociera :)
Zbyt dziecinna, ot co.

Niestety nie poruszyła mnie ta książka tak jak inny.
Zdecydowanie zbyt.... może nie tyle przerysowany świat młodych ćpunów, co zbyt dziecinnie pokazany ( okej... w sumie czego wymagać od 14 latków.... ale jednak autorem nie jest nastolatek). Książka, którą chyba zrozumie każdy nastolatek, który aktualnie jest w huśtawce nastrojów- zaczynając od " hahaha hihihi jest...

Początek zapowiadał się świetnie. Zachwyciłam się Lale od pierwszej strony, jego pomysłami i sposobem na przetrwanie w Auschwitz. Czytałam strona po stornie z wielkim napięciem i za każdym razem kończyło się myślą " cwana z niego bestia!".
Do czasu... kiedy nie pojawiła się Gita. W tym momencie już każdy rozdział stał się dla mnie romansidłem a nie książką opisującą Auschwitz.
Rozumiem, że miłość pozwoliła im przetrwać te ciężkie chwile... ale w pewnym momencie wydawało mi się, że autorka zapomniała, gdzie się toczy akcja i zbyt skupiła się na tym motywie miłosnym.
Co nie zmienia faktu, że ostatnie strony chyba wywołały na mnie największe wrażenie zaczynając od zakończenia historii tatuażysty i jego wybranki serca, kończąc na tych paru zdaniach od ich syna. To chyba najbardziej mnie wzruszyło- dwie/ trzy strony opisujące Lalego i Gitę oczami ich syna. Coś pięknego.
Jedynie co mi przeszkadzało to właśnie ten zbyt mocno jak dla mnie rozwinięty wątek miłosny, za którymi nie przepadam.

Początek zapowiadał się świetnie. Zachwyciłam się Lale od pierwszej strony, jego pomysłami i sposobem na przetrwanie w Auschwitz. Czytałam strona po stornie z wielkim napięciem i za każdym razem kończyło się myślą " cwana z niego bestia!".
Do czasu... kiedy nie pojawiła się Gita. W tym momencie już każdy rozdział stał się dla mnie romansidłem a nie książką opisującą...