Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisanie paru słów o „Pani Ciszy” Arkadego Saulskiego okazało się być poważnym problemem . Dlaczego? Otóż ostatnio wpadłem w taki wir obowiązków, że w domu bywam po kilka godzin dziennie, a pod oczami wory z niedospania jak po radziwiłłowskim weselu. Tymczasem książka okazała się być wyśmienitą ucztą dla mego czytelniczego smaku. Autor nie bierze jeńców – po przeczytaniu pierwszej strony zostaje się połączonym niewidzialnymi więzami z tekstem, a odpuszczają one dopiero do skończeniu. Żadne głupotki w stylu praca, sen, czy rodzina, nie mogą i nie potrafią od „Pani Ciszy” oderwać.
Książka jest drugim tomem cyklu „Zapiski stali”, zaplanowanego na trzy tomy. Z racji, iż pragnę, by te moje parę słów było całkowicie bezspoilerowe, postaram ograniczyć się do ogólników. Z pewnością spoilerem nie będzie przytoczenie faktu, iż główny bohater „Czerwonego Lotosu” pojawia się na jej kartach i odgrywa znaczącą rolę w historii opowiadanej nam przez autora. Saulskiego jednak przy tym tomie będę wielce wychwalał za stworzenie postaci „tych złych”. Miłośnicy potężnych imperatorów/nekromantów/etc., dla których czystą przyjemnością poza kopaniem służby i demonicznym śmianiem się ze wszystkiego bywa np. zabranie dziecku cukierka, nie znajdą w tej powieści niczego dla siebie. Tu mamy do czynienia z postaciami z krwi i kości, które posiadają swoje wizje świata, swoje cele i które (o zgrozo!) potrafimy naprawdę zrozumieć, ba, nie zdziwiłbym się, gdyby co poniektórzy z czytelników troszkę im nawet pokibicowali.
Arkady Saulski jest świetny warsztatowo i prowadzi nas po kartach swej powieści w sposób, który pozwala nie tylko śledzić losy bohaterów i meandry fabuły, ale także uruchamia wyobraźnie sprawiają, iż „Pani Ciszy” zmienia się w mózgu czytelnika w arcyciekawy film. Równocześnie zaczynają się i w trakcie i po lekturze pojawiać pytania, ba, prawdziwe Pytania, takie ontologiczne. Bez uciekania się do zdradzania elementów fabuły, powiem tylko, że jednym z tak podjętych przez autora zagadnień jest to, że czasem najtrudniejszą przeszkodą, konfliktem w naszym życiu jest ten, w którym musimy się mierzyć z samym sobą.
Świat Niponu czerpiący garściami z ducha Japonii, a jednak wyjątkowy i posiadający swoją specyfikę, mimo wielości okrutnych i smutnych zdarzeń przetaczających się po nim na kartach „zapisków stali”, jest równocześnie tak piękny i plastyczny, że czytelnik wręcz marzy o posiadaniu literackiego teleportera, który potrafiłby go do tego uniwersum przenieść. Wierność tradycji, rytuały, Onna Bugeisha, roninowie, życie prostego piechura – czytając o tych wszystkich elementach świata, wprost czujemy powiew wiatru znad gór, zapach dobrze naostrzonej stali, czy też świst lecącego shurikena.
Na koniec pragnę jeszcze powiedzieć o tym, co dla mnie bardzo ważne, a w czym Arkady Saulski zaczyna się specjalizować. Sceny walki – sam jestem rekonstruktorem i miłośnikiem broni wszelakiej, dlatego też zawsze z uwagą czytam w powieściach fragmenty, w których toczą się walki na białą broń. I tak jak w „Czerwonym Lotosie” było pod tym względem świetnie, tak w „Pani Ciszy” autor wzniósł się na kolejny pułap. Walki są dynamiczne, realistyczne, po prostu widać je w wyobraźni czytelnika. I tak jak świetna fabuła i głębokie postacie zapewne zniechęciłyby twórców współczesnego kina hollywoodzkiego, tak widowiskowe walki z obu tomów „Zapisków stali” (choć te z „Pani” najbardziej) są wprost gotowymi elementami do scen bardzo widowiskowego kina.
Na koniec mam do Was tylko jedno slowo: czytajcie! Sam zaś wiercę się niecierpliwie w fotelu czekając na ostatni tom „Zapiskow stali” – „Bitwę Nieśmiertelnych”!

Napisanie paru słów o „Pani Ciszy” Arkadego Saulskiego okazało się być poważnym problemem . Dlaczego? Otóż ostatnio wpadłem w taki wir obowiązków, że w domu bywam po kilka godzin dziennie, a pod oczami wory z niedospania jak po radziwiłłowskim weselu. Tymczasem książka okazała się być wyśmienitą ucztą dla mego czytelniczego smaku. Autor nie bierze jeńców – po przeczytaniu...

Wystawiam rzadko, jeśłi nie nigdy (aż sam zaraz sprawdzę) oceny na LC, ze względu na ich bliskązeru miarodajność. Jako, że ktos postanowił dać książce, która jeszcze nie trafiłą nawet w recenzenckie ręce ocenę 2,0, to tym razem jednak sam też się na ocenę zdecydowałem. Bo mogę :)

Wystawiam rzadko, jeśłi nie nigdy (aż sam zaraz sprawdzę) oceny na LC, ze względu na ich bliskązeru miarodajność. Jako, że ktos postanowił dać książce, która jeszcze nie trafiłą nawet w recenzenckie ręce ocenę 2,0, to tym razem jednak sam też się na ocenę zdecydowałem. Bo mogę :)