Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dobra, choć nierówna.

Co do minusów. Autor słabo zarysował postacie kobiece. Z reguły istnieją na kartach powieści tylko dlatego, bo są czyimiś służącymi, córkami, żonami, czy matkami. Cóż, taki charakter epoki. Elementy miłosne stanowią najsłabszy aspekt ,,Barnaby...". Można je pominąć, bo tylko odsuwają na dalszy plan, to co bardziej pasjonujące.
Powieść jest niekiedy pretensjonalna, przeaktorzona. Nie rozumiem dlaczego bohaterowie sami do siebie mówią, mając głosić jakieś monologi.

Co do plusów. Tajemniczy wątek kryminalny. W pewnym sensie spaja on całą powieść. Niestety wielokrotnie spychany jest na dalszy plan. Można go też było lepiej zakończyć. Właściwie to mam wątpliwość, czy wątek kryminalny w ogóle został wyjaśniony.
W sposób charakterystyczny dla klasyki, ukazano nam całą masę bohaterów. Z początku mogą się oni mylić. Potem jednak dochodzimy do tego, że to ma sens, bo ich losy splatają się wokół historycznych wydarzeń.
Bardzo ciekawie i interesująco ukazano tzw. rozruchy Gordona. Wydarzenia dość nieznane w Polsce. Widać, że autor odrobił solidną lekcję historii.
Zachwycające są opisy, zwłaszcza dawnego Londynu. Wszystko to okraszone urokliwym, barokowym językiem. Jeśli ktoś był kiedyś w tym mieście, to z pewnością znajdzie w tej książce coś dla siebie.

Książkę polecam fanom klasyki, uodpornionym na dłużyzny, zwłaszcza miłosne. Daję mocne 6, bo nie przekonało mnie zakończenie, nie wykorzystano kryminalnego potencjału. Generalnie jednak, bardzo ciekawa opowieść.

Dobra, choć nierówna.

Co do minusów. Autor słabo zarysował postacie kobiece. Z reguły istnieją na kartach powieści tylko dlatego, bo są czyimiś służącymi, córkami, żonami, czy matkami. Cóż, taki charakter epoki. Elementy miłosne stanowią najsłabszy aspekt ,,Barnaby...". Można je pomi...

Rozwiń Zwiń

Czytałem bardzo dawno temu, stare wydanie, z ładnymi ilustracjami. Ciekawa powieść, fajna fabuła. Trochę archaiczne i z bardzo dużą ilością opisów, no ale tak to jest już z XIX-wiecznymi lekturami. Godne polecenia fanom klasyki.

Czytałem bardzo dawno temu, stare wydanie, z ładnymi ilustracjami. Ciekawa powieść, fajna fabuła. Trochę archaiczne i z bardzo dużą ilością opisów, no ale tak to jest już z XIX-wiecznymi lekturami. Godne polecenia fanom klasyki.

Bardzo dobra biografia, której niewiele brakuje do wybitnej, wymagająca jednak dobrej znajomości historii. Chyba nie jest to pozycja dla przeciętnego, niezainteresowanego tematem czytelnika.
Niezwykle szczegółowe przedstawienie losów niebagatelnego władcy, rządzącego sporą częścią znanego wówczas świata.

Jeśli miałbym skupić się na walorach wymieniłbym:

- dużą ilość zgrabnie umieszczonych cytatów. Z listów, pamiętników, urzędowej korespondencji. Bez wrażenia natłoku, układające się w opisy działania króla, obrazujące jego charakter.

- bardzo dobrze oddana psychika króla. W zasadzie stajemy się Filipem. Myślimy jak on. Tak trochę jak byśmy mieli go na podsłuchu. Analizujemy go jako: syna, męża, ojca, dziadka, brata, władcę, rozjemcę, cynika, zabójcę, dowódcę. Stopniowo przeraża nas ogrom rzeczy z jakimi ten władca zmagał się przez pracowite życie.

- umiejętność zainteresowania czytelnika tą postacią, bez lania wody, uciekania od tematu i szukania sensacji.

- bardzo dobry epilog, który stanowi podsumowanie całości, rozwiewające wątpliwości i ponowne ujęcie króla w pewne psychologiczne ramy.

Uwagi krytyczne? Miałbym niewielkie:

- można by trochę bardziej rozbudować tło historyczne. Zwłaszcza jeśli chodzi o stosunki gospodarcze, społeczne i inne historyczne postacie (np. Wilhelm Orański). O tym co się wówczas działo wokoło dowiadujemy się niewiele i to tylko tyle, ile miał z tym do czynienia Filip. Liczyłem np. na interesujące przedstawienie genezy Morysków. Oczywiście, idąc tym tropem można wpaść w pułapkę i odbiec od tematu. Cenię jednak biografie z dobrze oddanym tłem, choćby miały być bardzo obszerne.

- w większej części autor poszedł tropem chronologicznym. W niewielkim zakresie problemowo. Taki lekki dysonans rodzi pewne powtórzenia, mylą się papierze i żony. Wolę jednak tryb chronologiczny choć doceniam próbę ujęcia w jednym rozdziale życia rodzinnego.

- pomimo bardzo ciekawego przedstawienia wątku z don Carlosem (ten rozdział czyta się jak ekstra kryminał), jego zakończenie rodzi mini niedosyt. Autor przedstawił, dowodowo i poszlakowo, pobudki działania króla i jego syna. Co do śmierci księcia, po prostu zacytował 2 przeciwstawne źródła z epoki. I tyle. Nie zajął więc stanowiska, choćby otwartego.

Polecam. Na pewno w piątce najlepszych biografii jakie przeczytałem (a trochę przeczytałem). Mocne 8.

Bardzo dobra biografia, której niewiele brakuje do wybitnej, wymagająca jednak dobrej znajomości historii. Chyba nie jest to pozycja dla przeciętnego, niezainteresowanego tematem czytelnika.
Niezwykle szczegółowe przedstawienie losów niebagatelnego władcy, rządzącego sporą częścią znanego ...

Rozwiń Zwiń

Opasła, epicka i zbeletryzowana biografia szwedzkiego władcy, który mocno dał nam się we znaki.

Bardzo ciekawe spojrzenie na potop szwedzki. Ciekawe, bo ze szwedzkiej perspektywy, choć autor korzystał i z polskiej bibliografii. Ciekawe, bo wolne od naszej narodowej martyrologii i mesjanizmu. Losy Karola wzbogacone opisami stosunków społecznych i innymi wyrazistymi postaciami. Główny bohater jawi się jako gość, któremu ciągle było mało wojaczki i, który w końcu zadarł ze zbyt dużą ilością państw, a jego egzotyczne sojusze nie do końca się sprawdziły. Mam tu na myśli Jerzego Rakoczego, swoją drogą wątek przymierza obu panów opisany pasjonująco.

Połowa ,,akcji" dzieje się w Polsce. Autor dał tu mnóstwo serca. Wyszło wybitnie. Pozycja obowiązkowa dla pasjonatów Potopu.

Opasła, epicka i zbeletryzowana biografia szwedzkiego władcy, który mocno dał nam się we znaki.

Bardzo ciekawe spojrzenie na potop szwedzki. Ciekawe, bo ze szwedzkiej perspektywy, choć autor korzystał i z polskiej bibliografii. Ciekawe, bo wolne od naszej narodowej martyrologii i mesjani...

Rozwiń Zwiń

Moje kolejne udane spotkanie ze ,,złym" cyklem. Bardzo dobre, godne polecenia.
Mam jednak kilka uwag krytycznych. Książka pozostaje nieco w cieniu wcześniej przeczytanego przeze mnie Hitlera i Himmlera. Mam tu na myśli okres od wyjścia z więzienia Lansberg do roku 1933. Odbyło się wtedy wiele wyborów, partia rosła w siłę. O tych kwestiach, w ,,Hessie..." w przeciwieństwie do powyżej wymienionych, koszmarnie mało. A przecież zastępca Hitlera był jednym z głównych architektów tego sukcesu.
Bardzo pobieżnie potraktowano także Bractwo Thule. Aż dziw. To przecież surrealistyczny zaczątek chorej ideologii.

Autor skupia się na młodości Hessa, jego rodzinie, charakterze. Bardzo dobrze ukazano jego osobowość. Główny jednak nacisk położono na:
- relację z Hitlerem,
- lot do Szkocji,
- okresy więzienne (Landsberg i po 1941).
Generalnie, od momentu pojawienia się Hessa w Wielkiej Brytanii książkę czyta się jak doskonały szpiegowski kryminał, powoli ustępujący depresyjnej, więziennej opowieści o samotności.
Czasem zbyt obszernie cytuje się źródła (kilka stron na jeden cytat). Najbardziej istotne jest jednak to, że autor unika pokusy spiskowych teorii i przedstawia tę tajemniczą historię w sposób ujmująco rzetelny i pasjonujący.

Mocne 7

Moje kolejne udane spotkanie ze ,,złym" cyklem. Bardzo dobre, godne polecenia.
Mam jednak kilka uwag krytycznych. Książka pozostaje nieco w cieniu wcześniej przeczytanego przeze mnie Hitlera i Himmlera. Mam tu na myśli okres od wyjścia z więzienia Lansberg do roku 1933. Odbyło się wt...

Rozwiń Zwiń

Strasznie mnie to przemęczyło. Odkładałem na jakiś czas, by potem wrócić. Zawsze jestem otwarty na nowe, niszowe tematy, ale napiszę szczerze - najgorsza literatura faktu z jaką kiedykolwiek się zetknąłem. Sam jestem sobie trochę winien, biorąc pod uwagę od kogo tę lekturę dostałem (turbo feministyczna i lewicowa siostra) i co się jej wytyka w negatywnych komentarzach. Postanowiłem jednak sam się przekonać.

Zacznę od plusów, bo jakieś jednak się nasuwają. Autor ma gigantyczną wiedzę i przynajmniej stara się jakoś ją przelać na papier (doceniam, ale co wyszło to wyszło). Pomysł jest doskonały, istny samograj (zmarnowany niestety). Książka (w natłoku innych rzeczy) zawiera trochę ciekawych informacji, chyba wcześniej nie do końca tkniętych.

Minusy? Oj sporo.

- Napuszony, bardzo emocjonalny styl. Dobrze, już dobrze, to nie jest prawda objawiona, że chłopów chłostano. Sęk w tym, że czasem zadawałem sobie pytanie, czy to nie jest jakaś przemocowa liryka. Cenię, gdy autorzy dodają, oprócz suchych faktów, coś od siebie. Tu jednak jest prawie tylko, coś od siebie i garść faktów.

- Siłowe przedstawianie ,,prawd objawionych". Autorowi wydaje się, że wymyślił drugie koło, przy czym nie ma, w wielu kwestiach nic nowego do dodania. Przykład - średnia, procentowa ilość szlachty w Polsce. Zdaniem autora to nie tak, bo przecież na Ukrainie mogło być tyle procent, a w Małopolsce tyle procent. Aha, rzeczywiście, nowatorskie podejście.

- Nachalne przemycanie, antyglobalistycznych i lewicowych poglądów. ,,Płakanie" nad tym ile to mamy dziś niewolników i jak źle redystrybuuje się dobra, bez poparcia tego źródłami i wyjaśnieniu, co autor ma na myśli.

- Skrajne odchodzenie od tematu, olbrzymia ilość luźnych dygresji. Przykładowo mamy rozdział o jakiejś działalności chłopów. Następnie przechodzimy do USA, niewolnictwa, globalizacji, Starożytnego Rzymu i tak w kółko.

- Koszmarnie chaotyczny styl. Czytam o czymś, w jakimś rozdziale i ja nic z tego nie wiem, kompletnie nie rozumiem. Autor sam już się gubi w tym o co mu chodzi. Niewolnicy, niewolnicy sensu stricto, niewolnicy których mamy dzisiaj (czyli właściwie nie wiem o kogo chodzi).

- Jak można napisać, że przed wprowadzeniem na terenach Polski Chrześcijaństwa nie było tam religii? To albo prowokacja, albo skrajna niewiedza.

- Upieranie się, by nazywać nasze ziemie Polszczą.

Reasumując, był super pomysł, jest gigantyczna wiedza. Wrzucono to do garnka, dolano wody, duuuuuużo wody. Wymieszono z dygresjami o wszystkim i niczym i ze światopoglądem autora. Jeszcze raz mocno, mocno wymieszano. I tak powstała ta książka.

Strasznie mnie to przemęczyło. Odkładałem na jakiś czas, by potem wrócić. Zawsze jestem otwarty na nowe, niszowe tematy, ale napiszę szczerze - najgorsza literatura faktu z jaką kiedykolwiek się zetknąłem. Sam jestem sobie trochę winien, biorąc pod uwagę od kogo tę lekturę dostałem (turbo ...

Rozwiń Zwiń

Rzetelna, historyczna literatura faktu zawsze ma u mnie 7/10, na dzień dobry. Tak jest i w tym przypadku. Fajnie było to czytać na urlopie w kraju fiordów i białych nocy. Konkretne przygotowanie, fachowość, solidna baza źródłowa. Plusy i minusy, które mogłyby ocenę podwyższyć bądź obniżyć w zasadzie kompensują się.

Z plusów, poza tymi wymienionymi na wstępie, należy uwzględnić opisanie niszowego tematu ośrodków z nordyckimi dziećmi, a także niemały udział Norwegów w zbrodniach na sowieckich jeńcach wojennych i robotnikach przymusowych. Najlepsze rozdziały pierwsze i ostatnie (budowa nowego ,,niemieckiego" Trondheim).

Minusy. Nie porwały mnie techniczne i architektoniczne aspekty odbudowy miast i stawianie Domów Żołnierzy. W tej części lektura jest ciut bardziej naukowa niż popularna. Nadto, to trochę dziwne, że książka poświęca tylko 3 zdania norweskiemu ruchowi oporu.

Reasumując, chciałem dać mocne 6, ale dobra, może nawet poruszająca, końcówka, wyciągnęła na słabsze 7.

Rzetelna, historyczna literatura faktu zawsze ma u mnie 7/10, na dzień dobry. Tak jest i w tym przypadku. Fajnie było to czytać na urlopie w kraju fiordów i białych nocy. Konkretne przygotowanie, fachowość, solidna baza źródłowa. Plusy i minusy, które mogłyby ocenę podwyższyć bądź obniżyć ...

Rozwiń Zwiń