Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno oceniać każdy tom z osobna w takiej serii jak ta, gdzie kolejna część stanowiła bezpośrednią kontynuację poprzedniej. Jednak przy okazji ostatniej można pokusić się o próbę oceny zakończenia. A jest w nim coś co pozostawia pewien niedosyt.

Niby rozwiązuję się wątek zaginionego ojca głównego bohatera, ale nie tak jak można by tego oczekiwać. W pewnej chwili Zelazny jednym zgrabnych ruchem ucina wątek, jak robił to w poprzednich tomach, a czytelnik szukając kolejnej części uświadamia sobie, że właśnie ta była ostatnia.

Z przykrością stwierdzam, że zawiódł mnie taki finał. Z całym szacunkiem dla autora, którego twórczość uwielbiam, myślę, że czegoś zabrakło. Albo pomysłu albo jeszcze jednej części. Mimo tego niedociągnięcia "Kroniki Amberu" są dziełem wartym polecenia.

Trudno oceniać każdy tom z osobna w takiej serii jak ta, gdzie kolejna część stanowiła bezpośrednią kontynuację poprzedniej. Jednak przy okazji ostatniej można pokusić się o próbę oceny zakończenia. A jest w nim coś co pozostawia pewien niedosyt.

Niby rozwiązuję się wątek zaginionego ojca głównego bohatera, ale nie tak jak można by tego oczekiwać. W pewnej chwili Zelazny...

"Córka wikingów" to opowieść o dziewczynie, która dorasta do miłości, przebaczenia, wreszcie do wiary, w trudnych i brutalnych czasach. Z początku może się wydawać, że dominujący jest wątek romantyczny, ale z czasem saga porusza coraz bardziej złożone problemy. Bohaterka zmienia się pod wpływem różnych życiowych doświadczeń szukając własnej drogi do szczęścia i próbując odnaleźć się w otaczającym ją męskim świecie Wikingów. Ciekawa historia, pełna prawd życiowych, aktualnych również dziś, przedstawiona bez zbędnego melodramatu.

"Córka wikingów" to opowieść o dziewczynie, która dorasta do miłości, przebaczenia, wreszcie do wiary, w trudnych i brutalnych czasach. Z początku może się wydawać, że dominujący jest wątek romantyczny, ale z czasem saga porusza coraz bardziej złożone problemy. Bohaterka zmienia się pod wpływem różnych życiowych doświadczeń szukając własnej drogi do szczęścia i próbując...

Debiut Pratchetta. Warto przeczytać nie dla stylu i wykonania, ale dla pomysłu, który pozwolił autorowi uczynić z dywanu świat o własnych tradycjach i wierzeniach, zamieszkany przez fantastyczne istoty. Podsumowując - interesująca pozycja :)

Debiut Pratchetta. Warto przeczytać nie dla stylu i wykonania, ale dla pomysłu, który pozwolił autorowi uczynić z dywanu świat o własnych tradycjach i wierzeniach, zamieszkany przez fantastyczne istoty. Podsumowując - interesująca pozycja :)

"Czarnoksiężnicy z krainy osobliwości" to zbiór 24 opowiadań różnych, mniej lub bardziej znanych, twórców. Jak sugeruje podtytuł (co ciekawe widniejący tylko na niektórych wersjach okładki) w środku znajdziemy "Humoreski fantasy". I całe szczęście, że napis ten został usunięty, bo ani to humoreski, ani fantasy.

Trudno ocenić jednoznacznie to wydanie. Niektóre opowiadania świetnie pasują do całej idei, inne nieco mniej. Jednak autorowi, który teksty zebrał i uporządkował, należy się duży plus za podział na trzy kategorie i wstęp przed każdym opowiadaniem, przybliżający krótko pisarza i jego twórczość. Co ciekawe autor nie posługuje się terminem fantasy, ale pisze raczej o fantastyce, i to jest bliższe prawdy. Bo obok klasycznych dla fantasy motywów (magia i miecz), ostatni z działów nosi tytuł "Kosmonauci i kosmici" co raczej wskazuje na science - fiction.

Przymykając oko na pewne niedociągnięcia natury czysto formalnej, można przejść w końcu to sedna - czyli do opowiadań. Zapadły mi w pamięć szczególnie dwa utwory. "Mitologiczny zwierz" Stephena Donaldsona i "NA1IE" Kurta Vonneguta. Oba przedstawiające możliwy kierunek rozwoju cywilizacji w przyszłości. Zwłaszcza opowiadaniu Vonneguta nie można odmówić humoru, tylko, że czarnego. Pozostałe teksty są również godne uwagi. Pomijając stopień dopasowania do tematyki, całość oceniam dość dobrze.

"Czarnoksiężnicy z krainy osobliwości" to zbiór 24 opowiadań różnych, mniej lub bardziej znanych, twórców. Jak sugeruje podtytuł (co ciekawe widniejący tylko na niektórych wersjach okładki) w środku znajdziemy "Humoreski fantasy". I całe szczęście, że napis ten został usunięty, bo ani to humoreski, ani fantasy.

Trudno ocenić jednoznacznie to wydanie. Niektóre opowiadania...

"Ostatnio dobrze sprzedają się książki z gatunku paranormal romance? Napiszę jedną." Pomyślała autorka. I tak powstała "Córka żywiołów".

Odrobina "Zmierzchu" z nutą magii, przypominającej mi pewien komiks z dzieciństwa, o nastoletnich czarodziejkach. Oklepana fabuła, nudni bohaterowie, ale wszystko w porządku, dopóki książka broni się interesującym wątkiem romantycznym. Niestety nie w tym przypadku. Motyw miłości głównej bohaterki z 'boskim' (a jakże) kolegą okazuje się totalnym fiaskiem w wykonaniu Leigh Fallon.

Książka zachęca przyjemną dla oka okładką, ale nie dajcie zwieść się pozorom. Polecam ją tylko wiernym miłośnikom gatunku.

"Ostatnio dobrze sprzedają się książki z gatunku paranormal romance? Napiszę jedną." Pomyślała autorka. I tak powstała "Córka żywiołów".

Odrobina "Zmierzchu" z nutą magii, przypominającej mi pewien komiks z dzieciństwa, o nastoletnich czarodziejkach. Oklepana fabuła, nudni bohaterowie, ale wszystko w porządku, dopóki książka broni się interesującym wątkiem romantycznym....

Powieść zupełnie inna od najpopularniejszej pozycji Greena - "Gwiazd naszych wina", jednak w pewien sposób w podobnej konwencji. Wśród pozycji dla młodzieży to mimo wszystko dość ciekawa propozycja. Autor porusza problemy nieodłącznie związane z dorastaniem, poszukiwaniem sensu w życiu i swojej własnej tożsamości, ale robi to w prosty i naturalny sposób. Nie zamienia swoich bohaterów w nastoletnich herosów ratujących świat, ale pokazuje ich w codziennym życiu. I moim zdaniem, właśnie to, sprawia, że tak wielu przypadła do gustu jego proza.

Powieść zupełnie inna od najpopularniejszej pozycji Greena - "Gwiazd naszych wina", jednak w pewien sposób w podobnej konwencji. Wśród pozycji dla młodzieży to mimo wszystko dość ciekawa propozycja. Autor porusza problemy nieodłącznie związane z dorastaniem, poszukiwaniem sensu w życiu i swojej własnej tożsamości, ale robi to w prosty i naturalny sposób. Nie zamienia swoich...

Szósty tom "Kronik Amberu" nie zawodzi czytelnika, wręcz przeciwnie! To także pierwsza część, w której narratorem nie jest Corwin, tylko jego syn - Merlin, co według mnie jest udanym zagraniem ze strony Zelaznego. Nowy bohater nadaje świeżości serii, a "Atury zguby" są moim zdaniem jednym z lepszych tomów "Kronik Amberu".

Szósty tom "Kronik Amberu" nie zawodzi czytelnika, wręcz przeciwnie! To także pierwsza część, w której narratorem nie jest Corwin, tylko jego syn - Merlin, co według mnie jest udanym zagraniem ze strony Zelaznego. Nowy bohater nadaje świeżości serii, a "Atury zguby" są moim zdaniem jednym z lepszych tomów "Kronik Amberu".

Bardzo ciekawa pozycja, dla wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o gatunku jakim jest fantasy. Mimo formy opracowania naukowego książka jest napisana przystępnym i zrozumiałym językiem, a jakiekolwiek błędy nie przeszkadzają w odbiorze. Dużym plusem są liczne przykłady, przytaczane przez autora do każdego z opisywanych zjawisk.

Bardzo ciekawa pozycja, dla wszystkich, którzy chcą wiedzieć więcej o gatunku jakim jest fantasy. Mimo formy opracowania naukowego książka jest napisana przystępnym i zrozumiałym językiem, a jakiekolwiek błędy nie przeszkadzają w odbiorze. Dużym plusem są liczne przykłady, przytaczane przez autora do każdego z opisywanych zjawisk.