Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najsłabsza jak na razie część. Pierwsze 400 stron bardziej przypomina powieść obyczajową, nie kryminał. Dopiero w drugiej połowie książki zaczyna się akcja i potwierdza się wszystko to, czego można było się domyślić dużo wcześniej. Aczkolwiek podobały mi się wspomnienia z życia matki Eriki.
A, i denerwuje mnie to, że w tej serii co chwila ktoś zachodzi w ciążę! Erika, Anna, dziewczyna Martina, Johanna, teraz znowu Erika...

Najsłabsza jak na razie część. Pierwsze 400 stron bardziej przypomina powieść obyczajową, nie kryminał. Dopiero w drugiej połowie książki zaczyna się akcja i potwierdza się wszystko to, czego można było się domyślić dużo wcześniej. Aczkolwiek podobały mi się wspomnienia z życia matki Eriki.
A, i denerwuje mnie to, że w tej serii co chwila ktoś zachodzi w ciążę! Erika,...

Ta książka to przede wszystkim ogromna dawka wiedzy o zespole Aspergera.
Polecam wszystkim fanom twórczości Jodi Picoult i nie tylko. ;)

Ta książka to przede wszystkim ogromna dawka wiedzy o zespole Aspergera.
Polecam wszystkim fanom twórczości Jodi Picoult i nie tylko. ;)

Jedna z niewielu lektur, która mi się naprawdę podobała. Mimo ze znałam zakończenie, nie mogłam powstrzymać łez przy czytaniu ostatnich stron.

Jedna z niewielu lektur, która mi się naprawdę podobała. Mimo ze znałam zakończenie, nie mogłam powstrzymać łez przy czytaniu ostatnich stron.

"Trzynaście zagadek" niestety nie powala na kolana. Długo się z nią męczyłam, aż w końcu poddałam się i oddałam do biblioteki, mimo że jej nie skończyłam.
Książka nie jest tragiczna. To ja po prostu bardzo nie lubię opowiadań.
Polecam tylko faną Christie i tym, którzy z przebrnięciem przez tego typu opowiadania nie mają problemu. ;)

"Trzynaście zagadek" niestety nie powala na kolana. Długo się z nią męczyłam, aż w końcu poddałam się i oddałam do biblioteki, mimo że jej nie skończyłam.
Książka nie jest tragiczna. To ja po prostu bardzo nie lubię opowiadań.
Polecam tylko faną Christie i tym, którzy z przebrnięciem przez tego typu opowiadania nie mają problemu. ;)

Moja pierwsza książka tej autorki i na pewno nie ostatnia. Mimo, że wszystkiego domyśliłam się dużo wcześniej, a zakończenie jest przewidywalne, czytało mi się bardzo przyjemnie. Duży plus za ciekawy temat i dobre opisy ze stołu operacyjnego.

Moja pierwsza książka tej autorki i na pewno nie ostatnia. Mimo, że wszystkiego domyśliłam się dużo wcześniej, a zakończenie jest przewidywalne, czytało mi się bardzo przyjemnie. Duży plus za ciekawy temat i dobre opisy ze stołu operacyjnego.

Książka jest rewelacyjna. Ma w sobie wszytko to, co powinna mieć dobra lektura - ciekawą, trzymającą w napięciu akcję i dobrze zarysowanych bohaterów. Są momenty, w których niektórzy czyletnic uronią kilka łez, a to również liczy się na plus.
Jak najbrdziej polecam, nie tylko faną Sparksa, ale także tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z jego powieściami.

Książka jest rewelacyjna. Ma w sobie wszytko to, co powinna mieć dobra lektura - ciekawą, trzymającą w napięciu akcję i dobrze zarysowanych bohaterów. Są momenty, w których niektórzy czyletnic uronią kilka łez, a to również liczy się na plus.

Jak najbrdziej polecam, nie tylko faną Sparksa, ale także tym, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z jego powieściami.

Czytałam bardzo, bardzo dawno i pewnie nawet bym jej nie ruszyła, gdyby nie to, że w 4 klasie to była moja lektura. Mimo wszystko, wspomnienia związane z tą książką mam dobre.
Żałuję, że nigdy nie sięgnęłam po dalsze tomy.

Czytałam bardzo, bardzo dawno i pewnie nawet bym jej nie ruszyła, gdyby nie to, że w 4 klasie to była moja lektura. Mimo wszystko, wspomnienia związane z tą książką mam dobre.

Żałuję, że nigdy nie sięgnęłam po dalsze tomy.

Zdecydowanie najgorsza część z całej sagi. Oczywiście, nielicząc tego dopisanego na szybko opowiadania - "Drugie życie Bree Tanner".

Zdecydowanie najgorsza część z całej sagi. Oczywiście, nielicząc tego dopisanego na szybko opowiadania - "Drugie życie Bree Tanner".

Do przeczytania "Dobranych" Ally Condie zachęciła mnie przede wszystkim okładka, która jest po prostu śliczna. Nie sposób przejść koło niej obojętnie w księgarni. I jak tu nie oceniać książki po okładce? Ale czy na pięknej oprawie plusy powieści się końcą? Jak najbardziej nie!



Akcja "Dobranych" toczy się, jak przypuszczam, w przyszłości, jak dalekiej nie wiadomo, w Społeczeństwie, miejscu, gdzie każda chwila twojego życia została już dokładnie zaplanowana tak, by zdaniem Społeczeństwa, przeżyć szczęśliwe i bezpieczne życie. Ale czy można mówić o szczęściu, kiedy nie wiemy czym jest własna wola? Czym jest szczęście, kiedy to Społeczeństwo decyduje o tym, kiedy trzeba iść spać, co i ile jeść, jaki mieć zawód, kogo kochać, z kim zakładać rodziny, czy nawet kiedy umierać? W takim świecie żyje szesnastoletnia Cassia wraz z wybraną przez Społeczeństwo rodziną i przyjaciół. Cass poznajemy w dniu, w którym ta ma dowiedzieć się, kogo ma kochać i z kim ma założyć rodzinę, w dniu Doboru. Zdaniem Społeczeństwa, tą osobą ma być Xander, najlepszy przyjaciel Cassii. Dziewczyna ślepo wierzy w decyzję Społeczeństwa i ufa, że to właśnie Xander jest osobą, którą kocha... do czasu. Do czasu, kiedy Cassia przez chwilę zamiast twarzy Xandera widzi Ky'a, młodzieńca z przerażającą przeszłością.



Nastolatka, wciąż wierząca w świetność Społeczeństwa, spotyka się z Funkcjonariuszką, która wyjaśnia jej, że to tylko pomyła i nie ma czym się martwić. Mimo to, Cassia wciąż ma wątpiwości i nie może przestać myśleć o twarzy Ky'a.



W końcu poznaje mężczyznę, którego, jak jej tłumaczono, przez pomyłkę zobaczyła w dzień Doboru. Jak nietrudno się domyśleć, między dwojgiem rodzi się uczucie, którego ani Ky, ani Cass, nie są w stanie przezwyciężyć. Właśnie wtedy dziewczyna zaczyna wątpić w doskonałość Społeczeństwa. Czy Społeczeństwo na pewno pragie jej szczęścia? Czy jest jakaś szansa, by od Niego uciec?



Przez pierwszą część książki było mi bardzo ciężko przebrnąć. Akcja rozwija się dość topornie, dlatego tak długo z nią walczyłam. Jednak było watro, bo jak przez pierwsze 150 stron, wolałam oglądać telewizję niż czytać, jak wtedy mi się wydawało, tego "gniota", tak później nie mogłam się oderwać!



Nietrafne, jak dla mnie, było porówanie "Dobranych" do fantastycznej serii "Igrzysk Śmierci", która kojarzy mi się przede wszystkim z rwącej, wbijającej w fotel akcji i okrucieństwa , a tego w powieści Ally Condie tego nie znalazłam.



Bardzo podobało mi się wyorażenie Społeczeństwa, które mogłoby się wydawać świeżynką na książkowym rynku. Jednakże czytając książkę Huxley'a "Nowy wspaniały świat", napisaną jakiś już czas przed "Dobranymi", możemy przenieść się w niebezpiecznie podobny świat do tego, który został wykreowany przez Condie. Osobiście nie miałam jeszcze okazji bliżej poznać powieść Huxley'a i może dlatego tak pozytywnie oceniam "Dobranych".

Z czystym sumieniem mogę polecić "Dobranych" jako jedną z lepszych nowości wydawniczych tego roku.

Do przeczytania "Dobranych" Ally Condie zachęciła mnie przede wszystkim okładka, która jest po prostu śliczna. Nie sposób przejść koło niej obojętnie w księgarni. I jak tu nie oceniać książki po okładce? Ale czy na pięknej oprawie plusy powieści się końcą? Jak najbardziej nie!



Akcja "Dobranych" toczy się, jak przypuszczam, w przyszłości, jak dalekiej nie wiadomo, w...

Ze wszystkich książek Jodi Picoult, ta podobała mi się najmniej. Myślę, że powieść mogłaby wiele zyskać, gdyby Willow była nieco starsza, wtedy jej zachowanie wydawałoby mi się bardziej realne, mniej naciągane.

Ze wszystkich książek Jodi Picoult, ta podobała mi się najmniej. Myślę, że powieść mogłaby wiele zyskać, gdyby Willow była nieco starsza, wtedy jej zachowanie wydawałoby mi się bardziej realne, mniej naciągane.

Kolejna książka Jodi Piocult i znów zastanawiam się "Jak ona to robi"? Zanim przeczytałam "Karuzelę Uczuć" zetknęłam się już z kilkoma książkami tej autorki, więc wymagania, co do powieści były duże. Jednak w żadnym wypadku się nie zawiadłam!

"Karuzela Uczuć" przedstawia historię dwóch sąsiednich rodzin - Goldów i Harte'ów - żyjących ze sobą w wyjątkowo silnej przyjaźni... przez osiemnaście lat, a dokładnie do czasu, kiedy w noc z 7 na 8 listopada obie rodziny zostają wezwane do szpitala. Nikt nie może pojąc okrutnej prawdy - Emily Gold zmarła od kuli rewolwerowej, a jej rówieśnik i chłopak, Chris Harte, jest ciężko ranny w głowę i wlaczy o życie. Chris utrzymuje, że był to pakt samobójczy, a jemu po prostu nie udało się zabić, jednak wszystkie dowody wskazują na morderstwo z zimną krwią, za które oskarżony zostaje młody Harte. Sąd ma stwierdzić, czy rzeczywiście było to morderstwo i ustalić, co takiego skłoniło Chrisa do zamordowania swojej jednynej miłości. A może to nieudana próba samobójcza? Ale co takiego się stało, że osiemnastoletnia Emily straciła chęć do dalszego życia? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Książka uświadamia nam, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić dla ukochanej osoby, bo kiedy naprawdę kogoś kochamy, nasze pragnienia przestają się liczyć, a na pierwszy plan wysuwają się potrzeby drugiej osoby. Nawet jeśli spełnienie tego pragnienia równoznaczne jest z cierpieniem. Przestaje liczyć się nasze dobro, ważne jest tylko szczęscie ukochanej osoby, niezależnie od konsekwencji.

Bardzo ucieszyłam się, że adwokatem Chrisa był Jordan McAffee, który brał udział w procesie Petera z "Dziewiętanstu minut". Już wtedy darzyłam go szczególną sympatą, ale tym razem Jodi przeszła samą siebie przy kreowaniu jego postaci. Trafą decyzją było umieszczenie także Thomasa, syna Jordana, mimo młodego wieku, chłopak wykazał się wysoką inteligencją. Na kilka słów zasługuje też jedna z głównych bohaterek, zagubiona w życiu Emily, która mimo tego, na co skazała Chrisa, jest przeze mnie lubiana. Za to Melanie jest postacią, która budziła u mnie niewiarygodną niechęć i nienawiść. Melanie to bohaterka idealnie przedstawiająca zachowanie matki po stracie dziecka. Rozgoryczona, nieszczęściwa. I żadna zemsty...

Dawno nie czytałam powieści, która wywołałaby u mnie tyle emocji. "Karuzela Uczuć" jest wręcz bezwstydnie wzruszająca. Mało która historia wycisnęła ze mnie aż tyle łez. Ponad to, książka bezustannie trzyma w napięciu, tak że czytelnik wręcz nie może się od niej oderwać.

Nie jestem w stanie dać nic innego jak 10/10 i zaliczyć "Karuzelę Uczuć" do jednych z najlepszych książek Jodi Piocult. Jedyną wadą tej powieści była jej grubość. Zdecydowanie za krótka.

Kolejna książka Jodi Piocult i znów zastanawiam się "Jak ona to robi"? Zanim przeczytałam "Karuzelę Uczuć" zetknęłam się już z kilkoma książkami tej autorki, więc wymagania, co do powieści były duże. Jednak w żadnym wypadku się nie zawiadłam!

"Karuzela Uczuć" przedstawia historię dwóch sąsiednich rodzin - Goldów i Harte'ów - żyjących ze sobą w wyjątkowo silnej...

Przeczytałam już kilka książek autorstwa Jodi Picoult, a ta jest moją ulubioną. Jest tak wstrząsająca, że w pewnych momentach musiałam przerywać czytanie, bo po prostu nie byłam w stanie przeżywać dłużej przykrości Petera.
Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę.

Przeczytałam już kilka książek autorstwa Jodi Picoult, a ta jest moją ulubioną. Jest tak wstrząsająca, że w pewnych momentach musiałam przerywać czytanie, bo po prostu nie byłam w stanie przeżywać dłużej przykrości Petera.
Na pewno jeszcze nie raz do niej wrócę.

Od tej właśnie książki zaczęłam przygodę z literaturą Jodi Piocult. Wspaniała - takie było moje pierwsze wrażenie. I rzeczywiście, jest wspaniała. Jednak przekonałam się, że pani Picoult ma wiele dużo lepszych książek niż ta.
Bez Mojej Zgody polecam, jednakże pamiętajcie, że to nie wszystko na co stać autorkę. ;)

Od tej właśnie książki zaczęłam przygodę z literaturą Jodi Piocult. Wspaniała - takie było moje pierwsze wrażenie. I rzeczywiście, jest wspaniała. Jednak przekonałam się, że pani Picoult ma wiele dużo lepszych książek niż ta.
Bez Mojej Zgody polecam, jednakże pamiętajcie, że to nie wszystko na co stać autorkę. ;)

Nie tak dobra jak Cień Wiatru czy Gra Anioła, ale i tak polecam. Przede wszystkim młodszym czytelnikom. ;)

Nie tak dobra jak Cień Wiatru czy Gra Anioła, ale i tak polecam. Przede wszystkim młodszym czytelnikom. ;)

Ze wszystkich książek jakie przeczytałam, Cień Wiatru jest moją ulubioną. Niezwykle wzruszająca. I przede wszystkim Barcelona, Cmientarz Zaginionych Książek. Od czasu, kiedy przeczytałam tę powieść obiecałam sobie, że jak już pojadę do Barcelony to znajdę takie Cmientarz. ;)

Ze wszystkich książek jakie przeczytałam, Cień Wiatru jest moją ulubioną. Niezwykle wzruszająca. I przede wszystkim Barcelona, Cmientarz Zaginionych Książek. Od czasu, kiedy przeczytałam tę powieść obiecałam sobie, że jak już pojadę do Barcelony to znajdę takie Cmientarz. ;)

Po przeczytaniu pierwszej części obawiałam się, że kontynuacja już nie utrzyma poziomu Igrzysk Śmierci. Nieprawdopodobne wydawało mi się to, że ta część może być jeszcze lepsza do poprzedniej. A jednak!

Po przeczytaniu pierwszej części obawiałam się, że kontynuacja już nie utrzyma poziomu Igrzysk Śmierci. Nieprawdopodobne wydawało mi się to, że ta część może być jeszcze lepsza do poprzedniej. A jednak!

Złodziejka Książek to powieść, która totalnie zmieniła mój pogląd na II wojnę światową. Uświadomiła mi, że w Nieczech też było bardzo, bardzo ciężko i nie każdny Niemiec był zły.
Jak najbardziej polecam.

Złodziejka Książek to powieść, która totalnie zmieniła mój pogląd na II wojnę światową. Uświadomiła mi, że w Nieczech też było bardzo, bardzo ciężko i nie każdny Niemiec był zły.
Jak najbardziej polecam.

To jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam! Z czystym sumieniem mogę zaliczyć się do grona wielbicieli Igrzysk Śmierci. Wzrusza. Zaskakuje. I uzależnia!

To jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam! Z czystym sumieniem mogę zaliczyć się do grona wielbicieli Igrzysk Śmierci. Wzrusza. Zaskakuje. I uzależnia!