Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Każda żywa istota odczuje wszystko, do czego odczucia została stworzona".

Zadziwienie to piękne słowo, na określenie niezwykłej fabuły powieści Richarda Powersa.
Ojciec tworzy symulacje na temat biologicznego życia na obcych planetach. W ten sposób zabiera swojego syna w podróż po wszechświecie. Wrażliwość chłopca jest bardzo nadszarpnięta po śmierci jego matki. Więź jaką próbuje stworzyć ojciec z synem jest niepowtarzalna, zaskakująca i warta poznania ponownie. Stwarza synowi taki rodzaj terapii, której może pozazdrościć każdy rodzic. Odlot, to słowo, które towarzyszyło mi przez wszystkie strony powieści.
Nie wszystko da się jednak naprawić, a wrażliwość, altruizm, empatia i chęć ratowania świata to najtrudniejsze z czym może borykać się małe dziecko. To jak zdobycie wszechświata i odkrycie nowej planety. Rola rodzica jaką sobie wyznaczył ojciec chłopca jest czymś, na co nikt w życiu nie mógł by się zdobyć.
W niebywały sposób opisany jest zachwyt nad wymierającymi gatunkami zwierząt, roślin i ptaków, ogólnie życie biologiczne jest najważniejszą sprawą dla obu bohaterów.
Gdyby można było przybliżyć się na moment do każdej żywej istoty odczuwającej i zrozumieć jej żywot, myślę że większość ludzi zrozumiałaby,co robimy na planecie Ziemia.
"Dasz wiarę, gdzie jesteśmy?"

"Zadziwnie" daje spełnienie po przeczytaniu i pozostaje długo w umyśle, po ostatnim akapicie chce się czytać znowu od początku.
Powieść i czytelnik zasługują na to, by przeżywać wszystko jeszcze raz.

"Każda żywa istota odczuje wszystko, do czego odczucia została stworzona".

Zadziwienie to piękne słowo, na określenie niezwykłej fabuły powieści Richarda Powersa.
Ojciec tworzy symulacje na temat biologicznego życia na obcych planetach. W ten sposób zabiera swojego syna w podr...

Rozwiń Zwiń

"Z początku człowiek mówi sobie, że nie będzie żył w ten czy inny sposób, wydaje mu się, że jest wolny, ale nie pamięta prawie o drobnych wyborach, których stale dokonuje.
Z latami życie stopniowo zamyka się wokół człowieka, twardniejąc jak skorupa, osaczając ze wszystkich stron, obwarowując meblami, długami, nawykami, wpędzając w coraz ciaśniejsze kanały, aż w końcu człowiek stwierdza, że nie ma już żadnego wyboru i może tylko aż do końca dreptać w jednym kierunku".

Judy Budnitz napisała historię o pierwszych krokach w stronę innego życia w bardzo niebanalny sposób łącząc przeszłość z teraźniejszością, jakby życie goniło przez nieznaną dzikość i furię, aż do jakiegoś punktu zaczepienia, spełnienia i zadowolenia. Tylko że nie sposób okiełznać tego parcia do przodu bez ciągłego oglądania się za siebie, ale też trwając wszystko wydaje się niemożliwe tylko żyjąc.
Cztery kobiety, cztery różne wymiary, inne spojrzenie na przeszłość, ale tak naprawdę nie zmienia się ich życie, mimo otoczenia, skostnienia i prób.
Przepiękna powieść, którą warto sobie dawkować. Niestety gnałam przez strony niczym wiatr porwana opowieściami przeszłych czasów. Będzie do czego wracać.

"Pomyślałam, jakie to dziwne, że życie obrasta człowieka nieproszone niczym chwast".

"Z początku człowiek mówi sobie, że nie będzie żył w ten czy inny sposób, wydaje mu się, że jest wolny, ale nie pamięta prawie o drobnych wyborach, których stale dokonuje.
Z latami życie stopniowo zamyka się wokół człowieka, twardniejąc jak skorupa, osaczając ze wszystkich stron, obw...

Rozwiń Zwiń