Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przebijałem się przez te kilkaset stron (wirtualnych, bo na czytniku) z nadzieją, że autor powiąże jakoś dwa tematy tej książki: budowę libertariańskiej utopii w miasteczku Grafton w Nowej Anglii i niedźwiedzie, które tą wioskę atakowały.

Spoiler: nie powiązał.

Przebijałem się przez te kilkaset stron (wirtualnych, bo na czytniku) z nadzieją, że autor powiąże jakoś dwa tematy tej książki: budowę libertariańskiej utopii w miasteczku Grafton w Nowej Anglii i niedźwiedzie, które tą wioskę atakowały.

Spoiler: nie powiązał.

Otwierająca oczy, zmieniająca myślenie książka.

Otwierająca oczy, zmieniająca myślenie książka.

Można dyskutować, czy autor - podobnie jak w "Zapomnianej rewolucji" - się nie rozpędza, ale kluczowa teza - że Ptolemeusz wziął za "Wyspy Szczęśliwe" Wyspy Kanaryjskie, podczas gdy chodziło o zupełnie inne wyspy, znane w starożytności, i że konsekwencją tego błędu były wszystkie inne błędy jego dzieła (w szczególności "spłaszczenie" świata, którego ofiarami padli Kolumb i Magellan) jest po prostu przepiękna.

Warto czytać znając zasadnicze tezy "Zapomnianej rewolucji", zwłaszcza tę o fantastycznym rozwoju nauk w okresie hellenistycznym i głębokim upadku wiedzy w okresie rzymskim.

Można dyskutować, czy autor - podobnie jak w "Zapomnianej rewolucji" - się nie rozpędza, ale kluczowa teza - że Ptolemeusz wziął za "Wyspy Szczęśliwe" Wyspy Kanaryjskie, podczas gdy chodziło o zupełnie inne wyspy, znane w starożytności, i że konsekwencją tego błędu były wszystkie inne błędy jego dzieła (w szczególności "spłaszczenie" świata, którego ofiarami padli Kolumb i...

Nie wiem, co przedpiścy mają do tego rzekomego ego Kasparowa - może i ma ego, ale ma do tego niejakie powody.

Sama książka jest bardzo interesująca (chociaż raczej dla tych, którzy mają choćby podstawowe pojęcie o grze w szachy), ale dla mnie najciekawsze jest, że jedna z jej głównych tez między wydaniem oryginału (2017) a wydaniem polskim została zdezaktualizowana. Kasparow pisze o przewadze "modelu A" programów szachowych (opartych na sile obliczeniowej) nad "modelem B" (opartym na uczeniu się i znajdowaniu wzorców, tak jak grają arcymistrzowie) i pod pewnymi względami nie kryje rozczarowania z takiego rozwoju sytuacji. Tymczasem w właśnie w 2017 AlphaZero, program oparty na "modelu B" sprawił potężne lanie Stockfishowi, o czym Kasparow nie zdążył już napisać.

Nie wiem, co przedpiścy mają do tego rzekomego ego Kasparowa - może i ma ego, ale ma do tego niejakie powody.

Sama książka jest bardzo interesująca (chociaż raczej dla tych, którzy mają choćby podstawowe pojęcie o grze w szachy), ale dla mnie najciekawsze jest, że jedna z jej głównych tez między wydaniem oryginału (2017) a wydaniem polskim została zdezaktualizowana....