Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli chodzi o walory literacko-artystyczne, nic nadzwyczajnego;). Jednakże czytało mi się całkiem dobrze, choć postaci zdawały się nadmiernie udramatyzowane, a sugestia, że główny bohater miał w czasie wojny zrezygnować z walki z najeźdźcą na rzecz bycia z rodziną wydaje mi się nieco... naciągana i niesmaczna. Dlaczego? Długo by pisać, aczkolwiek wiadomo, że człowiek nie ma absolutnej władzy nad swoim życiem. Ot, dobre czytadełko na wakacje.

Jeśli chodzi o walory literacko-artystyczne, nic nadzwyczajnego;). Jednakże czytało mi się całkiem dobrze, choć postaci zdawały się nadmiernie udramatyzowane, a sugestia, że główny bohater miał w czasie wojny zrezygnować z walki z najeźdźcą na rzecz bycia z rodziną wydaje mi się nieco... n...

Rozwiń Zwiń

Czytało się całkiem dobrze, choć odniosłam wrażenie zbędnego upolitycznienia i ufeminizowania postaci Maryli. Zielone Wzgórze potrafiło jednak zatrzymać moją uwagę, bo niezależnie od czasów, zawsze gdzieś chodzi o miłość, przyjaźń i lojalność.

Czytało się całkiem dobrze, choć odniosłam wrażenie zbędnego upolitycznienia i ufeminizowania postaci Maryli. Zielone Wzgórze potrafiło jednak zatrzymać moją uwagę, bo niezależnie od czasów, zawsze gdzieś chodzi o miłość, przyjaźń i lojalność.

Dobra ze względu na opowiedzianą historię - na faktach. Niestety, literacko słaba, a dość baśniowy motyw porwania Niemki z domu jakoś zupełnie mi nie pasował. Oczywiście, historia opowiedziana jest z jednej perspektywy, ale plus dla autorki za otwartość i brak łatwych ocen.

Dobra ze względu na opowiedzianą historię - na faktach. Niestety, literacko słaba, a dość baśniowy motyw porwania Niemki z domu jakoś zupełnie mi nie pasował. Oczywiście, historia opowiedziana jest z jednej perspektywy, ale plus dla autorki za otwartość i brak łatwych ocen.

Moim zdaniem - bardzo na czasie. Tematyka trudna, choć podana w niezwykle elegancki sposób. Zmęczyły mnie trochę dłużyzny filozoficzne, ale to już trochę cecha charakterystyczna autora. Ma ona jednak prorocką wrażliwość, która rzadko się dzisiaj w literaturze zdarza. Polecam, choć to powieść dla wymagających i wytrwałych czytelników.

Moim zdaniem - bardzo na czasie. Tematyka trudna, choć podana w niezwykle elegancki sposób. Zmęczyły mnie trochę dłużyzny filozoficzne, ale to już trochę cecha charakterystyczna autora. Ma ona jednak prorocką wrażliwość, która rzadko się dzisiaj w literaturze zdarza. Polecam, choć to powie...

Rozwiń Zwiń

Książka, która pozwoliła mi na niezwykłą podróż i choć wszelkie przepowiednie, a tym bardziej wróżbitów, traktuję z lekkim przymrużeniem oka to przenikliwość refleksji autora jest wybitnie zaskakująca. Spostrzeżenia na temat świata (przemijającego) i ludzi, pragnących szaleńczej unifikacji w imię postępu wydają się być przestrogą. Na ile skuteczną? Smakuję tę literaturę i są to dla mnie godziny wytchnienia od płycizny dialogów o niczym i miernoty kultury obrazkowatości.

Książka, która pozwoliła mi na niezwykłą podróż i choć wszelkie przepowiednie, a tym bardziej wróżbitów, traktuję z lekkim przymrużeniem oka to przenikliwość refleksji autora jest wybitnie zaskakująca. Spostrzeżenia na temat świata (przemijającego) i ludzi, pragnących szaleńczej unifikacji...

Rozwiń Zwiń

Powieść z gatunku "literatury zaangażowanej", poruszającej problemy segregacji rasowej oraz walki z nią w południowych stanach USA. Czyta się szybko, akcja toczy się wartko, choć trudno byłoby doszukać się w tej opowieści szczególnych walorów literackich. To raczej fabularna publicystyka, lekka aczkolwiek niekoniecznie przyjemna, jeśli chodzi o opisywaną rzeczywistość.

Powieść z gatunku "literatury zaangażowanej", poruszającej problemy segregacji rasowej oraz walki z nią w południowych stanach USA. Czyta się szybko, akcja toczy się wartko, choć trudno byłoby doszukać się w tej opowieści szczególnych walorów literackich. To raczej fabularna publ...

Rozwiń Zwiń

Kto czytuje moje recenzje ten wie, że rzadko daję 10/10. W tym przypadku się nie wahałam. To wybitna literatura o walorach i estetycznych, i literackich, i erudycyjnych, i religijnych, i moralnych. Choć nieco przydługa i czasem zagmatwana w meandrach historiozofii "Opowieść ojca" pozwala wierzyć w wartość człowieczeństwa zespolonego ściśle z chrześcijaństwem, które jest więzią miłości z Bogiem oraz ludźmi. Przejmująca wędrówka Kanadyjczyka nabiera wymiaru przypowieści i mimo że autorowi nie udało się uniknąć pewnego rodzaju romantycznego melodramatyzmu, to jednak stworzył dzieło na miarę arcydzieła. Oby więcej podobnych powieści we współczesnej literaturze!

Kto czytuje moje recenzje ten wie, że rzadko daję 10/10. W tym przypadku się nie wahałam. To wybitna literatura o walorach i estetycznych, i literackich, i erudycyjnych, i religijnych, i moralnych. Choć nieco przydługa i czasem zagmatwana w meandrach historiozofii "Opowieść ojca"...

Rozwiń Zwiń

Valerie Perrin uwodzi czytelnika w subtelny i malowniczy sposób. Piękny język, styl, niespieszność, ale... no, właśnie, trzeba być uważnym, żeby w pewnym momencie zadać sobie pytanie: Czy tylko kochankowie żyją prawdziwą miłością? Czy małżeństwom niejako "z zasady" nie może się udać? Czy miłością można nazwać zdrady, namiętność, zauroczenie? Czy przysięga jeszcze coś współcześnie znaczy? Oczywiście, nie mogło też zabraknąć "dobrego i wrażliwego" geja... powyższe uwagi nie przesłoniły mi naprawdę przyjemnej lektury, bo kunszt pisarski doceniam. Uśmiechnęłam się przy postaci ks. Cedrica... Autorka chyba niewiele wie o duchowości... Powieść wartościowa, ale nie coś, co nazwałabym arcydziełem.

Valerie Perrin uwodzi czytelnika w subtelny i malowniczy sposób. Piękny język, styl, niespieszność, ale... no, właśnie, trzeba być uważnym, żeby w pewnym momencie zadać sobie pytanie: Czy tylko kochankowie żyją prawdziwą miłością? Czy małżeństwom niejako "z zasady" nie może się u...

Rozwiń Zwiń

Dawno nie czytałam tak mądrej książki: wiele w niej ważnych pytań i - na szczęście niewiele odpowiedzi, bo też Tiziano Terzani nie pozował na wszystkowiedzącego guru, lecz z niezwykłą przenikliwością potrafił przyglądać się światu i opisywać tak subiektywnie, jak to tylko możliwe, gdy poszukuje się prawdy. Nie sądziła, że ten dość opasły tom "połknę" w trzy dni... Piękna rozmowa o najważniejszych rzeczach, o celu życia, o ulotności i zgodzie na rzeczywistość, której zmienić się nie da. Lektura owej książki zachęcił mnie do sięgnięcia po wcześniejsze zapisy podróży w świat zewnętrzny i wewnętrzny Terzaniego. Mam nadzieję, że będzie to niesamowita przygoda.

Dawno nie czytałam tak mądrej książki: wiele w niej ważnych pytań i - na szczęście niewiele odpowiedzi, bo też Tiziano Terzani nie pozował na wszystkowiedzącego guru, lecz z niezwykłą przenikliwością potrafił przyglądać się światu i opisywać tak subiektywnie, jak to tylko możliwe, gdy posz...

Rozwiń Zwiń