Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już daaaawno nie czytałam książki która by mnie roztrzaskała na drobne fragmenty... Jakby po części pisana o mnie. Nie chciałam przechodzić przez to ponownie... Inga rozumiem.

"Zamrugała powiekami, by powstrzymać napływające łzy. Jej dłonie zaczęły drżeć, krople kawy spadły na spodnie od piżamy i podłogę. Czy mogła? Czy potrafiła stawić czoło tej rzeczywistości pooranej i popękanej jak jej własne ciało? Rzeczywistości pełnej dziur, brakujących fragmentów, wyrwanych przemocą."

Już daaaawno nie czytałam książki która by mnie roztrzaskała na drobne fragmenty... Jakby po części pisana o mnie. Nie chciałam przechodzić przez to ponownie... Inga rozumiem.

"Zamrugała powiekami, by powstrzymać napływające łzy. Jej dłonie zaczęły drżeć, krople kawy spadły na spodnie od piżamy i podłogę. Czy mogła? Czy potrafiła stawić czoło tej rzeczywistości pooranej i...

Przepełniała ich moc miłości tak silna, jak koszmarna była otaczająca ich rzeczywistość.

Przepełniała ich moc miłości tak silna, jak koszmarna była otaczająca ich rzeczywistość.

"Myślę, że krzyczę - ale krzyczę tylko w duchu. Myślę, że się ruszam, ale pozostaję nieruchoma. Porównuję się do drzewa: drzewo się nie przemieszcza, stoi wrośnięte w ziemię, nic nie mówi, nie płaczę nawet, gdy je tną, a jednak żyje. Gdyby ktoś postanowił mnie pociąć na kawałki, też nie zdołałabym zaprotestować. Przypominam drzewo pokryte grubą korą. Jak rozumiem, zostałam uwięziona. Zamknięta w trumnie własnego ciała."

"Myślę, że krzyczę - ale krzyczę tylko w duchu. Myślę, że się ruszam, ale pozostaję nieruchoma. Porównuję się do drzewa: drzewo się nie przemieszcza, stoi wrośnięte w ziemię, nic nie mówi, nie płaczę nawet, gdy je tną, a jednak żyje. Gdyby ktoś postanowił mnie pociąć na kawałki, też nie zdołałabym zaprotestować. Przypominam drzewo pokryte grubą korą. Jak rozumiem, zostałam...