Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szczęście wśród inteligentnych osób to najrzadsza rzecz, jaką znam.

Szczęście wśród inteligentnych osób to najrzadsza rzecz, jaką znam.

Lubię siedzieć nisko (...) upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny.

Lubię siedzieć nisko (...) upadek nie jest wówczas tak niebezpieczny.

To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina. [przeł. Leon Ulrich, Kraków, 1895].

To nasza tylko, nie gwiazd naszych wina. [przeł. Leon Ulrich, Kraków, 1895].

Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.

Człowiek mógłby żyć samotnie przez całe życie. Tak, mógłby. Ale chociaż sam mógłby wykopać swój własny grób, musi mieć kogoś, kto go pochowa.

Człowiek mógłby żyć samotnie przez całe życie. Tak, mógłby. Ale chociaż sam mógłby wykopać swój własny grób, musi mieć kogoś, kto go pochowa.

Uderzcie w dzwony! Dmij, wichrze! Wrzej, toni! Skoro umierać mam, to z mieczem w dłoni.

Uderzcie w dzwony! Dmij, wichrze! Wrzej, toni! Skoro umierać mam, to z mieczem w dłoni.

Co „minęło”? — Myśl głupia, prostacza; wszak mijanie a nicość — to samo oznacza! Na cóż tworzenie wieczne, na cóż uganianie, jeśli stworzone pada w nicości otchłanie?! „Przeminęło!” — doprawdy powiedzieć trza śmiało: co minęło — właściwie nigdy nie istniało, jeno tą złudą bytu kręciło się w kole! Już ja wieczystą pustkę w zamian tego wolę.

Co „minęło”? — Myśl głupia, prostacza; wszak mijanie a nicość — to samo oznacza! Na cóż tworzenie wieczne, na cóż uganianie, jeśli stworzone pada w nicości otchłanie?! „Przeminęło!” — doprawdy powiedzieć trza śmiało: co minęło — właściwie nigdy nie istniało, jeno tą złudą bytu kręciło się w kole! Już ja wieczystą pustkę w zamian tego wolę.

Samotność Samotność jest jak deszcz. Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch; z równin niezmiernie szerokich, dalekich, w rozległe niebo nieustannie wrasta. Dopiero z nieba opada na miasta. Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu, kiedy ulice biegną witać ranek, i kiedy ciała, nie znalazłszy nic, od siebie odsuwają się rozczarowane; i kiedy ludzie, co się nienawidzą, spać muszą razem - bardziej jeszcze sami: samotność płynie całymi rzekami.

Samotność Samotność jest jak deszcz. Z morza powstaje, aby spotkać zmierzch; z równin niezmiernie szerokich, dalekich, w rozległe niebo nieustannie wrasta. Dopiero z nieba opada na miasta. Mży nieuchwytnie w godzinach przedświtu, kiedy ulice biegną witać ranek, i kiedy ciała, nie znalazłszy nic, od siebie odsuwają się rozczarowane; i kiedy ludzie, co się nienawidzą, spać musz...

Idę więc w świat i trwam, idę tam i powrotnie; mam swoją radość i ból swój mam, a wszystko to mam - samotnie.

Idę więc w świat i trwam, idę tam i powrotnie; mam swoją radość i ból swój mam, a wszystko to mam - samotnie.