Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno żadna książka nie wywołała u mnie takich emocji, głównie - strachu. Cały opis totalitarnego państwa kontrolującego swoich obywateli na każdym kroku, jest tak autentyczny, że przeraża swoim... prawdopodobieństwem. "Folwark zwierzęcy" jest również rewelacyjny, jednak czytając "Rok 1984" można znacznie mocniej identyfikować się z bohaterami; każdy z nas mógłby być Winstonem. Obok wszechobecnej kontroli, najwięcej emocji wzbudza fakt, że z tego świata nie ma ucieczki, życie wszędzie wygląda tak samo, nie ma też nadziei na lepszą przyszłość. Orwell stworzył świat-koszmar, najgorszą możliwą wersję totalitarnej rzeczywistości w której nikt nie chciałby zostać uwięziony.

Już dawno żadna książka nie wywołała u mnie takich emocji, głównie - strachu. Cały opis totalitarnego państwa kontrolującego swoich obywateli na każdym kroku, jest tak autentyczny, że przeraża swoim... prawdopodobieństwem. "Folwark zwierzęcy" jest również rewelacyjny, jednak czytając "Rok 1984" można znacznie mocniej identyfikować się z bohaterami; każdy z nas mógłby być...

Piękna, przejmująca i smutna historia miłości, a jednocześnie zupełnie dla mnie inne ujęcie tematyki powstaniowej. Dołączam do ulubionych.

Piękna, przejmująca i smutna historia miłości, a jednocześnie zupełnie dla mnie inne ujęcie tematyki powstaniowej. Dołączam do ulubionych.

Bardzo krótko o bezsilności i niesprawiedliwości; mord, za który nikt nie odpowiedział i bardzo subiektywne pojecie "słuszności sprawy". Przyznam, że zaskoczyło mnie zakończenie, spodziewałam się czegoś nieco innego.

Bardzo krótko o bezsilności i niesprawiedliwości; mord, za który nikt nie odpowiedział i bardzo subiektywne pojecie "słuszności sprawy". Przyznam, że zaskoczyło mnie zakończenie, spodziewałam się czegoś nieco innego.

Smutny, tragiczny i bardzo prawdziwy obraz losu dzieci na wsi w XIXw. Dla Antka największą szansą byłoby to, co my, ludzie XXI wieku mamy, a czego zazwyczaj nie doceniamy - nauka oraz możliwość wyboru przyszłego zawodu. Bez wątpienia jedna z lepszych nowel Prusa.

Smutny, tragiczny i bardzo prawdziwy obraz losu dzieci na wsi w XIXw. Dla Antka największą szansą byłoby to, co my, ludzie XXI wieku mamy, a czego zazwyczaj nie doceniamy - nauka oraz możliwość wyboru przyszłego zawodu. Bez wątpienia jedna z lepszych nowel Prusa.

Muszę przyznać, że dawno się tak nie uśmiałam:) Opowiadania rewelacyjne, wywołują w czytelniku (a przynajmniej we mnie) szereg emocji - od refleksji nad naszym spojrzeniem na dobro i zło, aż po głośne wybuchy śmiechu. Gorąco polecam.

Muszę przyznać, że dawno się tak nie uśmiałam:) Opowiadania rewelacyjne, wywołują w czytelniku (a przynajmniej we mnie) szereg emocji - od refleksji nad naszym spojrzeniem na dobro i zło, aż po głośne wybuchy śmiechu. Gorąco polecam.

Po przeczytaniu drugiego tomu "Dziedzictwa" trochę trudno uwierzyć, że to już koniec, nie spotkamy więcej tak dobrze znanych bohaterów... Jednak przynajmniej ja sama nie czuję aż takiej pustki, jak po zakończeniu choćby "Kronik Amberu". Powód? Cały cykl czytało się przyjemnie, ale tak naprawdę nie wnosi on nic nowego do fantastyki, ot, magia, miecze, smoki, elfy, krasnoludy itp., itd. Dobre czytadło, ale czegoś zabrakło, choćby jednego oryginalnego elementu, który wyróżniałby właśnie tę serię na tle innych jej podobnych. Mimo wszystko, nie żałuję czasu poświęconego na czytanie i z pewnością zainteresuję się kolejnymi książkami autora, zwłaszcza, jeśli zdecyduje się na powrót do Alagaesi.

Po przeczytaniu drugiego tomu "Dziedzictwa" trochę trudno uwierzyć, że to już koniec, nie spotkamy więcej tak dobrze znanych bohaterów... Jednak przynajmniej ja sama nie czuję aż takiej pustki, jak po zakończeniu choćby "Kronik Amberu". Powód? Cały cykl czytało się przyjemnie, ale tak naprawdę nie wnosi on nic nowego do fantastyki, ot, magia, miecze, smoki, elfy, krasnoludy...

"Faraon" jest dla mnie historią upadku. Nie tylko upadku władcy i dynastii, ale upadku ideałów. Młody faraon podejmując walkę z kapłanami, tak naprawdę z góry skazany jest na porażkę; Prus jasno daje czytelnikowi do zrozumienia, że aby odnieść sukces, nie wystarczy walczyć z całych sił. Musimy urodzić się w odpowiednim czasie i miejscu lub umieć się dostosować do otaczającego nas świata. Ramzes XIII tej ostatniej umiejętności nie miał. Mimo to, gdyby nie kilka fatalnych w skutkach błędów, mógłby choć w części zrealizować swą wizję i rządzić Egiptem przez długie lata; z tego właśnie powodu jego śmierć wydaje się jeszcze bardziej tragiczna i bezsensowna.

"Faraon" jest dla mnie historią upadku. Nie tylko upadku władcy i dynastii, ale upadku ideałów. Młody faraon podejmując walkę z kapłanami, tak naprawdę z góry skazany jest na porażkę; Prus jasno daje czytelnikowi do zrozumienia, że aby odnieść sukces, nie wystarczy walczyć z całych sił. Musimy urodzić się w odpowiednim czasie i miejscu lub umieć się dostosować do...