Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Czy ktoś może się urodzić zły? Co ma decydujące znaczenie: geny czy wychowanie? Czy ludzie mogą się zmienić, ukryć mroczną stronę swojej natury, przystosować się do społeczeństwa, postępować jak wszyscy?”

Witajcie w Chapel Croft, niewielkiej wiosce położonej w hrabstwie Sussex. W miejscu gdzie wszyscy się znają, są głęboko przywiązani do swojej ziemi, tradycji i religii.
Gdzie przyjezdnych traktuje się z niechęcią, o czym przekonuje się Jack Brooks, pastorka Kościoła anglikańskiego, przybyła by objąć tutejszą parafię po zmarłym proboszczu.
Szybko zaczyna się orientować, że śmierć jej poprzednika to tylko jedna z niewyjaśnionych tajemnic tego miejsca, a mieszkańcy wioski skrywają ich naprawdę sporo. Jednak gotowi są zrobić wiele, by nigdy nie wyszły one na światło dzienne..

„Płonące dziewczyny” to świetnie skonstruowany, pełen zagmatwanych wątków i tajemnic do odkrycia thriller. C.J Tudor z łatwością operuje słowem, tworząc niepokojący klimat i wciągając czytelnika w mroczny świat hermetycznej wioski, gdzie zło potrafi skryć się za niejedną maską.

Fabuła jest wciągająca i intrygująca, podparcie jej wątkami religijnymi, a zwłaszcza tych o egzorcyzmach i wplecenie historii krwawych prześladowań protestantów w XV wieku było świetnym pomysłem i ciekawym zabiegiem. Znając wcześniejsze książki Autorki i jej zamiłowanie do odrealnionych wątków paranormalnych, w których odnaleźć można inspirację twórczością Stephena Kinga, obawiałam się, że mogą one zaburzyć rytm i w tej książce. Jednak na szczęście tak się nie stało, Autorka co prawda nie zrezygnowała i tym razem z tego elementu, jednak udało jej się go zgrabnie przemycić i nie jest on zbyt nachalny czy przesadny.

Bohaterowie są wyraziście naszkicowani, od pierwszych chwil albo wzbudzają naszą sympatię albo wprost przeciwnie. Sama pastor Brooks odbiega od stereotypowego wizerunku osoby duchownej. Pali papierosy w ukryciu, zdarza jej się chlapnąć coś niezbyt miłego lub pokazać środkowy palec zupełnie nie po bożemu. Z czasem dowiadujemy się też więcej o jej przeszłości i z ciekawością odkrywamy kolejne fragmenty rozsypanych puzzli.

Całość czyta się płynnie, wątki choć jest ich sporo, są zgrabnie poprowadzone, logiczne i spójne, a zakończenie niejednego wywiedzie w pole. Uważny czytelnik bez trudu odnajdzie zadane między wierszami najważniejsze pytanie: czy człowiek rodzi się zły czy taki się staje, uwarunkowany przez rodzinę i środowisko?

„Wszyscy jesteśmy zdolni do zła. Większość z nas umie znaleźć argumenty, by to usprawiedliwić. Nie wierzę, że ludzie po prostu rodzą się źli. Wychowanie jest ważniejsze od wrodzonych predyspozycji. Jednak uważam, że niektórzy ludzie mają w sobie większy potencjał czynienia zła. Geny w połączeniu ze środowiskiem sprawiają, że stają się potworami.”

„Czy ktoś może się urodzić zły? Co ma decydujące znaczenie: geny czy wychowanie? Czy ludzie mogą się zmienić, ukryć mroczną stronę swojej natury, przystosować się do społeczeństwa, postępować jak wszyscy?”

Witajcie w Chapel Croft, niewielkiej wiosce położonej w hrabstwie Sussex. W miejscu gdzie wszyscy się znają, są głęboko przywiązani do swojej ziemi, tradycji i religii....

Sara Blosh, sukcesorka majątku rodziny Aleksandrowiczów, wydaje przyjęcie dla rodziny i sąsiadów w odziedziczonej posiadłości w Węglanowie.
Każdy z zaproszonych, a także sama gospodyni, pod maską pozornej uprzejmości i płaszczem konwenansów, skrywa swoje prawdziwe myśli i uczucia. Kiedy w gabinecie pałacyku zostaje znalezione ciało jednego z gości, staje się jasne, że jedna z masek pękła, a skrywane dotąd emocje eksplodowały niczym lawa po wybuchu wulkanu. O zbrodnię podejrzani są wszyscy uczestnicy przyjęcia. Lecz morderca jest tylko jeden..

„Sukcesja” to powieść zaskakująca i wyjątkowa. Ten wielowarstwowy thriller psychologiczny z intrygującą zagadką kryminalną, oparty jest na klasycznym schemacie, który przywodzi na myśl kryminały Agathy Christie. Mamy więc tajemnicze morderstwo, którego ktoś dokonał w zamkniętej przestrzeni i wąski krąg podejrzanych. Zabieg ten nie tylko sprawia, że z zaciekawieniem obserwujemy postępujące śledztwo, ale również ciągle podsyca w nas dreszczyk emocji, kiedy wchodząc głębiej w historię, próbujemy wytypować naszego sprawcę. Oczywiście Autorka cały czas wodzi nas za nos i podsuwa mylne tropy, żeby nie było to zbyt łatwe. Cała historia jest nie tylko ciekawa, ale również niezwykle dopracowana, logiczna i spójna.

Akcja książki rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych; dzięki retrospekcjom możemy w pełni obserwować wydarzenia, które stały się niejako zapalnikiem późniejszych zachowań bohaterów, oraz przemiany, jakie w nich zachodziły.
Sami bohaterowie wykreowani są rewelacyjnie. Złożeni, niejednoznaczni, pełni sprzeczności.
Przepełnieni uczuciami, które buzują w nich jak w tyglu, zadawnionymi żalami, tęsknotami, traumami z przeszłości. Ich osobowości, zachowania, wybory, budzą silne, często skrajne emocje.

Lecz oprócz całej galerii tych nietuzinkowych postaci, jest jeszcze jeden bohater, który skrywa się poniekąd w cieniu, a który tak naprawdę dominuje i definiuje wszystko.
Mowa tu oczywiście o miłości, która przybierać może czasem bardzo ciemną barwę i złą, destrukcyjną formę.

Joanna Dulewicz ukazuje nam to z niezwykłą wnikliwością, bierze pod lupę miłość bezwarunkową, ale i ślepą, zaborczą, obezwładniającą, patologiczną. Miłość do pieniędzy, luksusu, a także miłość utraconą, czy narcystyczną, do samego siebie. Uwypukla również w sposób jakże emocjonalny ten atawistyczny, pierwotny głód miłości, który od dziecka nosi w sobie każdy człowiek i który nie zawsze jest zaspokojony. Unaocznia, że miłość może być również niebezpiecznym grzęzawiskiem, z którego nie potrafimy lub nie możemy się wydostać. Może być sukcesją, z którą przyjdzie nam mierzyć się całe życie.

„Rodzina, myślała Valeria, to błogosławieństwo i przekleństwo człowieka. Ta, z której się wywodziła, w pewien sposób ją upośledziła. Pewnie dlatego ta, którą w końcu udało jej się założyć-mimo, że dbała o nią najlepiej jak potrafiła- stała się grzęzawiskiem wzajemnych relacji, ukrytym za fasadą dostatniego życia, grzęzawiskiem, w które każdy z członków coraz bardziej się zapadał.”

„Sukcesja” to mistrzowskie połączenie kryminalnej zagadki z wnikliwym stadium o ciemnych barwach miłości. Intrygujące, niepokojące, zapadające w pamięć. Bardzo polecam.

Sara Blosh, sukcesorka majątku rodziny Aleksandrowiczów, wydaje przyjęcie dla rodziny i sąsiadów w odziedziczonej posiadłości w Węglanowie.
Każdy z zaproszonych, a także sama gospodyni, pod maską pozornej uprzejmości i płaszczem konwenansów, skrywa swoje prawdziwe myśli i uczucia. Kiedy w gabinecie pałacyku zostaje znalezione ciało jednego z gości, staje się jasne, że...

Nie jest żadną tajemnicą, że lubię twórczość Roberta Małeckiego. Na każdą jego książkę czekam z niecierpliwością i zastanawiam się, jaką tym razem historię chce nam opowiedzieć i czy mnie ona zaskoczy?

„Najsłabsze ogniwo” jak sam Autor przyznaje, to forma podziękowania dla Harlana Cobena, amerykańskiego twórcy kryminałów i thrillerów. To właśnie po lekturze jednej z jego książek, Robert Małecki podjął decyzję o rozpoczęciu własnej pisarskiej kariery.
W najnowszej książce Małeckiego czytelnicy odnajdą ten specyficzny klimat, który znaleźć można w książkach Cobena. Co jednak najistotniejsze- Robert Małecki nie powiela schematów, nie podpiera się gotowcami, ale na luźnej nitce inspiracji tka swoją własną, niebanalną i ciekawą opowieść.

Piotr Warot, pisarz powieści obyczajowych, wraz z żoną i dwójką dzieci wiedzie spokojne i dość uporządkowane życie w domu w podtoruńskiej wsi. Sielankę niespodziewanie burzy zaginięcie jego brata, oraz dziewczyny Aleksa, Aliny. Policja początkowo sądzi, iż para wyjechała na romantyczny urlop, jednak kiedy znika również Kuba, syn sąsiadów Warota, okazuje się że każdy z tego kręgu skrywa swoje własne tajemnice, nawet jego najbliżsi.
Pajęczyna kłamstw robi się coraz gęstsza i coraz mocniej się zaciska, a jej przerwanie prowadzi do nieoczekiwanego finału..
„(…) W każdym łańcuchu kłamstw znajduje się najsłabsze ogniwo…
-I ono w końcu pęknie (…)”

„Najsłabsze ogniwo” to intrygujący, wielowarstwowy thriller, w którym motyw przewodni, kryminalna zagadka, jest równie ważna jak płaszczyzna psychologiczna świetnie wykreowanych bohaterów. Całość jest idealnie wyważona, z dobrze zachowanymi proporcjami, przemyślana i dojrzała, ale napisana przejrzyście i z lekkością.
Fabuła wciąga od samego początku i pomimo tego, że akcja nie mknie jak pendolino, kartki same się przewracają, a my pragniemy poznać odpowiedzi na wszystkie pytania.
Zdecydowanie polecam. Robert Małecki nie przestaje mnie zaskakiwać i każdą swoją kolejną książką udowadnia, że wie jak pisać. Jak dobrze pisać.

Nie jest żadną tajemnicą, że lubię twórczość Roberta Małeckiego. Na każdą jego książkę czekam z niecierpliwością i zastanawiam się, jaką tym razem historię chce nam opowiedzieć i czy mnie ona zaskoczy?

„Najsłabsze ogniwo” jak sam Autor przyznaje, to forma podziękowania dla Harlana Cobena, amerykańskiego twórcy kryminałów i thrillerów. To właśnie po lekturze jednej z jego...