Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy po raz pierwszy sięgałam po tę książkę, było o niej słychać w mediach społecznościowych. Szczególnie na tych profilach, którym bliskie jest wydawnictwo Edycji Świętego Pawła i treści, które wydają. Czytałam te opinie i sama chciałam poznać te historie, "usłyszeć" głosy bohaterek wywiadów.
Tylko że dwa lata temu nie byłam gotowa na te opowieści. Może nie chodzi konkretnie o stronę psychiczną, ale w jakimś stopniu czegoś mi brakowało. A nie chciałam przeczytać tego na odwal się...

Musiałam do niej dojrzeć, ale wielokrotnie biorąc ją do ręki, czułam, że nadejdzie ten moment. Wtedy jednak nie wiedziałam dwóch rzeczy.
Pierwszej, że będę pisać pracę magisterską dotyczącą kobiet, etyki troski i w jakimś stopniu macierzyństwa. A po drugie, że ta książka i lektury związane z pracą. Zaczną mnie prowadzić w kierunku szukania i odnajdywania własnej kobiecości i dojrzewania w niej.

Ile rzeczy jest w stanie człowieka zaskoczyć [to tak na marginesie].

Pani Karolina Guzik zaprosiła do współpracy jedenaście niesamowitych i inspirujących kobiet, takich jak ja i Ty. Nie są celebrytkami na pierwszych stronach gazet, a ludzie nie wpatrują się w nie jak w boginie. Są kobietami naszych czasów, które stawiły czoła i stawiają czoła, temu co przynosi im życie. I to w jaki sposób przez nie idą, zasługuje jak najbardziej na docenienie. Może stanowić również inspirację dla innych.

Zanim o samych wywiadach, chciałabym napisać coś jeszcze, choć pewnie Autorka tego nie przeczyta.

Pani Karolino, chciałabym Pani pogratulować odwagi rozmawiania o rzeczach trudnych, szczególnie z taką lekkością i empatią. Jak również głośnego dotykania tak zwanych tematów tabu, które wciąż i wciąż skrywamy pod dywanem. A te zamiatane problemy wciąż się kumulują i tworzą inne. To bardzo ważne, że powstają takie książki. Myślę, że mogą zmieniać powoli optykę wielu ludzi. Więc dziękuję.

Każdy wywiad, to historia, to żyjcie kobiety. Każda z nich jest inna, ale każda jest niezwykła. Doświadczyły w życiu różnych problemów, bolączek i strat, ale każdego dnia starają się żyć jak najlepiej. I w rozmowach przeprowadzonych przez Panią Karolinę otwarcie mówią o rzeczach trudnych, wielokrotnie dotykających bardzo ich same, ale również ich najbliższych. Nie brakuje rozmów na temat depresji, bezpłodności, samotności, doświadczenia mam dzieci niepełnosprawnych i barku empatii.

Przyznaję, że książka jest piękna, ale historie do łatwych nie należą, czytałam tę książkę z przerwami. Niektóre musiałam po prostu przemyśleć, poukładać w głowie czyjeś słowa. Nie wiem gdzie dalej doprowadzą mnie te inspirujące rozmowy, ale wiem, że zostawiły we mnie ślad, dobry znak.
By przeżywać swoją kobiecość i swoje życie w zgodzie ze sobą.

Polecam!

Kiedy po raz pierwszy sięgałam po tę książkę, było o niej słychać w mediach społecznościowych. Szczególnie na tych profilach, którym bliskie jest wydawnictwo Edycji Świętego Pawła i treści, które wydają. Czytałam te opinie i sama chciałam poznać te historie, "usłyszeć" głosy boha...

Rozwiń Zwiń

Poezja niejedno ma imię.
Myślę, że znajdzie się choć kilka osób, które się ze mną zgodzą.

To jest właśnie jej piękno, nie ma jednej właściwej formy pisania, ale również jednej interpretacji.
Za to ją pokochałam, dałam się jej oczarować i ponieść.
Z tych kilku powodów wciąż po nią sięgam. Znajdzie się jednak wielu, którzy uważają poezję za coś przestarzałego, co nie ma racji bytu.
Dla mnie poezja nie jest zaściankowa, bez niej zabrakło by finezji w tym szalonym, zabieganym świecie, a ona zdaje się być oddechem.

I dziś zachęcam Was do przeczytania opinii na temat tomiku Pani Elżbiety JuszczakPasterze Dolin
Najpierw jednak kilka słów o autorce:

Elżbieta Juszczak - poetka urodzona w Kołobrzegu, pracuje naukowo na Wydziale Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Politechniki Koszalińskiej. Jest Autorką reportaży, artykułów i książek naukowych. Interesuje się historią regionalną, z zakresu której prowadzi badania, szczególnie historia prasy i propagandy. Autorka wydała kilka zbiorów wierszy, w swoim dorobku ma:Ona grzeszna, Pukanie, Świecąca ciemność,Alergie orazPasterze Dolin. Poza tomikami Autorka wydała również książki popularnonaukowe;Książka o wodzie,Książka o powietrzu,Książka o ziemi.

W tomik znajdziemy 57 wierszy, są bardzo różnorodne, gdybym próbowała znaleźć jedno słowo, wokół którego byłyby skupione. Można by rzec, pewnego tematu. To miałbym, przepraszam. Mam problem, żeby to jednoznacznie określić.

Autorka w swoich wierszach, z jednej strony, zabiera nas z dala od zgiełku i hałasu. Do ciszy, do łąk i lasów, po prostu na wieś.
Na przykład, gdy czytałam wiersz pt. Jabłka miałam wrażenie, jakbym znalazła się w sadzie.

Jabłka się toczą po płaskiej murawie,
Ich zimna twardość stwarza pewność ziemi.
Nie patrz na niebo, zajrzyj na twarz lata,
patrz jak w zieleni jabłko się czerwieni*.
Gdy czytałamPastereczkę, miałam wrażenie, że razem z podmiotem lirycznym spaceruję po łąkach, gdzie w pobliżu znajduje się jezioro. Piękne przestrzenie niezniszczone przez ludzką rękę, dziewicze.

Pastereczka jest młoda w zielonej sukience,
nachyla się do źródła i zanosi śmiechem.

Ten śmiech bierze lato, powietrze i łąka,
ten śmiech po dolinach i gajach się błąka.

Pod domem upada, a Bóg na to zerka,
podaruje Pasterce ze stawu lusterka(...)**.
I mimo że początek wielu wierszy wprowadza mnie w nastrój sielankowy, radosny, taki można powiedzieć wakacyjny. Takiego zachłyśnięcia się życiem. To w kolejnych wersach wielokrotnie Autorka w jakiś sposób przecina tę rozkosz życia. Pojawia się w moim odbiorze realizm życia, wchodzący jak dla mnie w bardzo skrajny pesymizm. Albo następuje zbiór jak dla mnie niełączących się skojarzeń. Autorka prawdopodobnie widzi coś, co dla mnie jest skryte. Dla wielu czytelników może być niezrozumiałe. Przeczytałam w życiu trochę poezji, napisałam sporo wierszy. Za eksperta się nie uważam, ponieważ poezja taka jest. Niezdefiniowana, niejednoznaczna. W jej nie, jest moje tak. W jej nie, właśnie jest niejedno piękno, ale będące ogromną zagadką. Takie dla mnie są wiersze Pani Elżbiety. Są zagadką, której na ten moment nie rozwiązałam. Przyznaję szczerze, że trudne są dla mnie do zinterpretowania i wyczucia. [Nie umiem połączyć jabłek i Nilu].
Tych, którzy lubią poetyckie wyzwania, zachęcam do próbowania. I sama mam ochotę zapytać Autorkę, "Co autor miał na myśli?".

Za możliwość zrecenzowania i przeczytania dziękuję Autorce Pani Elżbiecie Juszczak.

*cytat z wiersza pt.Jabłka,strona 68 w tomiku.
** cytat z wiersza pt. Pastereczka,s.9.

Poezja niejedno ma imię.
Myślę, że znajdzie się choć kilka osób, które się ze mną zgodzą.

To jest właśnie jej piękno, nie ma jednej właściwej formy pisania, ale również jednej interpretacji.
Za to ją pokochałam, dałam się jej oczarować i ponieść.
Z tych kilku powodów wciąż po nią sięgam. ...

Rozwiń Zwiń

Żyjemy w XXI wieku, w pośpiechu, w biegu, naszym częstym towarzyszem jest stres. "Na głowie" mamy tysiące zobowiązań, mniejszych i większych. Tylko czas jakoś tak szybko mija, wielu rzeczy nie dajemy rady zrobić. W tym szaleństwie potrafimy zapomnieć sami o sobie, o potrzebie odpoczynku, wyciszenia, chwili dla siebie. Relaksu, który możne niekoniecznie powinien być Netflixem?

Z pomocą przychodzi mała książeczka Ewy Liegman Prognoza pogody ducha wydana przez wydawnictwo Bratni Zew.
Znajdziemy w niej kilkadziesiąt refleksji dotyczących życia, otaczającego nas świata, czasu, doceniania chwili obecnej. Tak, tego ostatniego uczy nas Autorka. Dostrzegana tych małych, niewielkich rzeczy, które jak małe promyki pojawiają się w naszej codzienności. Czasem przelatującej jak letnia, gwałtowna burza...

Te krótkie, odrobinę metaforyczne powiastki są bardzo celne, podnoszą na duchu, zatrzymują i zachęcają do przyjrzenia się temu, w czym trwamy.
Do spojrzenia na życie w sposób, o którym czasem zapominamy. Bez zatkanych słuchawkami uszu, bez smartphone przed oczami. Zobaczyć życie bez filtrów, bez ulepszaczy.
Ewa Liegman moim zdaniem chce czytelnika zaprowadzić w podróż do wnętrza siebie, by to, co w środku, w sercu spotkało się z tym zabieganym człowiekiem.
Prognoza pogody ducha to bilet do chwili dla siebie, do trybu offline, bez powiadomień.

Te krótkie refleksje zostały zebrane przez Autorkę w cztery części, podzielone na cztery, jak pory roku; wiosna, lato, jesień zima. Jak cykl świata, cykl życia.
Znajdziemy w niej bardzo różne rozważania, lekkie i zwiewne jak wiosenny wiatr, ale i też trudniejsze jak pogoda w listopadzie.

Myślę, że wielu czytelników znajdzie w niej coś dla siebie, a przede wszystkim mały restart, który pomoże wyciszyć nasz mały świat.

Format tej książeczki jest idealny, by zabrać ją ze sobą razem z notesem na spacer np. do lasu i zapisać swoje myśli. Gdy przeglądałam i czytałam Prognozę pogody ducha pomyślałam, że można z niej skorzystać na różne sposoby.
Porozważać teksty w samotności, porozmawiać razem z rodziną, czy przyjaciółmi, a nawet porozmawiać z dziećmi. Może nie wszystkie refleksje będą dla nich odpowiednie, ale z pewnością kilka z nich może być ciekawe do wspólnych rozważań.

Zachęcam do podróży do krainy wyciszenia ;)

Żyjemy w XXI wieku, w pośpiechu, w biegu, naszym częstym towarzyszem jest stres. "Na głowie" mamy tysiące zobowiązań, mniejszych i większych. Tylko czas jakoś tak szybko mija, wielu rzeczy nie dajemy rady zrobić. W tym szaleństwie potrafimy zapomnieć sami o sobie, o potrzebie odp...

Rozwiń Zwiń

Wielu dorosłych myśli, że życie nastolatka to bułka z masłem. Czasem zachowują się tak, jakby sami zapomnieli, że byli nastolatkami. Ten wiek ma swoje prawa, właściwie jak każdy. Główna bohaterka jest nastolatką, która nagle bardzo się zmieniła... Jej rodzice nie chcą zaakceptować tej nagłej zmiany. Między dorosłymi i dziewczyną zaczyna dochodzić do nieporozumień. Złowrogich spojrzeń, uwag i kłótni. Tylko dlaczego nikt nie zapytał: czemu?

Państwo Różyccy są właścicielami dużej firmy w miasteczku, mają ogromny wpływ na to, co dzieje się wokół nich. Cóż pieniądze niektórym zamykają usta, innym dają pracę, a trzeci kupują za nie innych. Niewielu ludzi ma odwagę sprzeciwić się biznesmenom, a gdy już spróbują... Wszystkie drogi pozostają dla nich zamknięte, mały może niewiele. A pieniądze, no cóż, jak nie od dziś wiadomo, dają władzę. Tylko, czy słusznie?

Agnieszka była, cichą, spokojną i ułożoną, młodą dziewczyną. Grała na skrzypcach, dobrze się uczyła i do tego mogła nosić modne i drogie ubrania. Jest córką Różyckich, więc wydawałoby się, że ma wszystko. Niestety, nie. Ponieważ za pieniądze nie kupi się prawdziwych relacji. W szkole była samotna, ludzie uważali ją za kujonkę, od której trzymali się z daleka. Głownie z zazdrości.
Gdy po spotkaniu z rówieśnikami z klasy, usłyszała wiele słów pełnych nienawiści, coś się w niej skończyło...

Nagle przełamuje "strój" grzecznej dziewczynki, zaczyna się buntować i zachowywać tak, jak dzieciaki z jej klasy. Z grzecznej i ułożonej nastolatki, staje się rozkrzyczaną i głośną. Dynamizm tej zmiany początkowo jest niezrozumiały, z czasem autorka powoli wprowadza czytelnika dalej.
Im dalej, tym bardziej można się zastanawiać, kto właściwie jest tym złym. Czy zła dziewczyna, to naprawdę zła dziewczyna?

Gdy słuchałam tej historii, pomyślałam jedno. Z życia wzięte.
Ta historia mogła wydarzyć się naprawdę, nie zdziwi mnie, gdy tak bywa. Żyjemy w świecie, w którym moda (nie zawsze dobra) kreuje świat, upodobania i zachowania nastolatków. Takie, przez które potem ktoś może cierpieć. Hejt, wytykanie, dokuczanie, obrażanie. To niestety rzeczy obecne w życiu, każdego dnia. W Internecie szczególnie. Bohaterka jest jednak ofiarą tego, czego doświadczyła w szkole.

Człowieka łatwo zniszczyć...dużo trudniej pomóc mu wstać i zmienić to, co potrzeba. Chyba w takich czasach żyjemy, łatwiej wyrzucić to, co zepsute, niż spróbować naprawić. To właśnie zrobili Różyccy, chcieli wyrzucić, a nie naprawić. Komu tak naprawdę zasłoniły się oczy i kim jest prawdziwa Agnieszka? Dziewczyna, która ukryła całe swoje ja, pod maskami, które ktoś chciał na nią nałożyć.

Powieść jest debiutem, wysłuchałam audiobooka dzięki współpracy z Autorką.

Wielu dorosłych myśli, że życie nastolatka to bułka z masłem. Czasem zachowują się tak, jakby sami zapomnieli, że byli nastolatkami. Ten wiek ma swoje prawa, właściwie jak każdy. Główna bohaterka jest nastolatką, która nagle bardzo się zmieniła... Jej rodzice nie chcą zaakceptować tej nagł...

Rozwiń Zwiń

W życiu czytelnika zdarzają się takie książki, które przyciągają od razu. Podświadomie czuję, że to historia dla mnie. I tak też było z Fotografem utraconych wspomnień Sanaki Hiiragi. Moja przygoda z japońską literaturą zaczęła się od Wrót Soseki Natsume, ale gdzieś polubiłam to inne spojrzenie. I zaczęłam zagłębiać się w inne powieści pochodzące z Japonii. W Europie patrzymy na świat w inny sposób, zobaczyłam to nie tylko przez podróże książkowe, ale i te w rzeczywistości.

Tym razem zostałam zabrana w niesamowitą podróż przez czas, fotografię i ludzkie życie. Historię doświadczonej osoby, która przeżyła wiele lat na świecie, młodego człowieka, który wiódł dynamiczny żywot, oraz do dziecięcej opowieści. Z jednej strony czytałam tę książkę z ogromnym zainteresowaniem, a z drugiej miałam wrażenie, że czas się zatrzymał, a ja wraz z nim. Autorka niesamowicie buduje fabułę, trzy historie, tworzące spojrzenie na nas samych, na to jak patrzymy na śmierć, na upływający czas i na decyzje jakie podejmujemy. Nasze życie to opowieść o nas samych, ale też i o tych, których spotykamy na drodze naszego życia, na chwilę, ta historia jest wspólna. Składamy się z nich jak puzzle. To refleksyjna książka, która zabrała mnie daleko stąd.

UWAGA! MOŻE BYĆ SPOJLER

Było/ jest w niej coś otulającego, mimo że nie sięga po łatwy temat. W naszych kręgach śmierć jest właściwie tematem tabu. Albo tworzymy z niej przerażająca kostuchę, albo bawimy się nią, niczym kot piłeczką, w filmach, w powieściach jest na porządku dziennym. Z tą różnicą, że tą fikcyjną przyjmuje się dość łatwo. W życiu nie jest to zbyt proste, ani przyjemne. A jak już przychodzi do rozmowy o niej, atmosfera staje się bardzo niezręczna. Autorka spogląda na nią z innej perspektywy. Ona nie jest wyrokiem, to część życia.


Podoba mi się w tej historii kreacja bohaterów, wiele ich dzieli, ale dzięki temu możemy wiele zaobserwować. Właściwie odważę się na stwierdzenie, że możemy zaobserwować co nieco w naszym społeczeństwie i przypatrzeć się innym. Książka może wprowadzić w zadumę. To miłe uczucie, przynajmniej jeśli chodzi o tę powieść.


Bardzo polecam!

W życiu czytelnika zdarzają się takie książki, które przyciągają od razu. Podświadomie czuję, że to historia dla mnie. I tak też było z Fotografem utraconych wspomnień Sanaki Hiiragi. Moja przygoda z japońską literaturą zaczęła się od Wrót Soseki Natsume, ale gdzieś polubiłam to inne spojr...

Rozwiń Zwiń