Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czyta się szybko, wciąga jak większość skandynawskich kryminałów, ale..! No właśnie - może przeczytałam ich już zbyt wiele i ciężko mnie zaskoczyć? A może jednak ta fabuła jest rzeczywiście trochę wtórna? Zbyt szybko - by czerpać pełną satysfakcję z podążania za akcją - wiedziałam kto jest kim i kto zabija. Czyli po prostu - sporo podobieństw do innych, [czasem lepszych] pozycji. I niestety tutaj też pojawił się ten irytujący styl pisania w czasie teraźniejszym. Ale ogólnie "spoko". Jeśli ktoś nie czyta kryminałów nałogowo, to pewnie zachwyci się bardziej :)

Czyta się szybko, wciąga jak większość skandynawskich kryminałów, ale..! No właśnie - może przeczytałam ich już zbyt wiele i ciężko mnie zaskoczyć? A może jednak ta fabuła jest rzeczywiście trochę wtórna? Zbyt szybko - by czerpać pełną satysfakcję z podążania za akcją - wiedziałam kto jest kim i kto zabija. Czyli po prostu - sporo podobieństw do innych, [czasem lepszych]...

To moja pierwsza przeczytana książka Nory Roberts i chyba ostatnia. Fabuła tak bardzo przypomina Bastion Kinga, że aż się dziwię, że nikt nie oskarżył jej o plagiat. To pierwszy minus. Drugi za to, że styl w jakim została napisana jest niezmiernie niezręczny. Nie mam innego słowa, żeby to określić - po prostu niezręczny. Za dużo dialogów - kiepskich dialogów. Za duży sztampowych odzywek, za dużo bezsensownych opisów nieistotnych kwestii - do tego stopnia, że momentami miałam wrażenie, że czytam jakąś gazetę "dla kobiet" z opisem umeblowania pokoju, przepisów kulinarnych i porad modowych. Trzeci minus to fatalnie zarysowani bohaterowie - są płascy i bez życia. Czuje się, że istnieją jedynie na papierze. Zwłaszcza mężczyźni - widać, że autorka nie umie kreować męskich postaci - nie powinna tego robić. Czwarty minus za zbyt dużą ilość romansu. Zaczęło się spoko, ale im dalej tym gorzej. Raczej nie skuszę się na kolejne części.

To moja pierwsza przeczytana książka Nory Roberts i chyba ostatnia. Fabuła tak bardzo przypomina Bastion Kinga, że aż się dziwię, że nikt nie oskarżył jej o plagiat. To pierwszy minus. Drugi za to, że styl w jakim została napisana jest niezmiernie niezręczny. Nie mam innego słowa, żeby to określić - po prostu niezręczny. Za dużo dialogów - kiepskich dialogów. Za duży...

Jestem zupełnie zaskoczoną tą pozycją. Spodziewałam się czegoś kompletnie innego. Uwielbiam co prawda klimaty postapokaliptyczne, ale do przeczytania tej książki zniechęcała mnie [średnia w moim przekonaniu] gra. A tymczasem, to jest prawdziwa rosyjska perełka. Nie wiem dlaczego nikt nie porusza tej kwestii w recenzjach, ale rosyjska dusza aż wycieka z tej powieści. Wewnętrzne, smętne rozkminy głównego bohatera, dylematy dotyczące sensu istnienia, niewiele znaczące postacie drugiego planu, patetyczne przemowy zwykłych ludzi, wódka - dużo wódki, marazm, bezsilność, kombinatorstwo, poczucie winy, kwestia odpowiedzialności za innych, Związek Radziecki, patos, melancholijne piosenki śpiewane przy ogniskach, ludzie na Stanowiskach, którzy służą sprawie i tacy, którzy służą tylko sobie - to jest prawdziwa klasyczna rosyjska literatura w futurystycznej oprawie. Wspaniałe.

Jestem zupełnie zaskoczoną tą pozycją. Spodziewałam się czegoś kompletnie innego. Uwielbiam co prawda klimaty postapokaliptyczne, ale do przeczytania tej książki zniechęcała mnie [średnia w moim przekonaniu] gra. A tymczasem, to jest prawdziwa rosyjska perełka. Nie wiem dlaczego nikt nie porusza tej kwestii w recenzjach, ale rosyjska dusza aż wycieka z tej powieści....