Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść “Uczeń Nekromanty. Plaga” to pierwsza część serii, która trafiła do mnie dzięki #klubrecenzenta, zaś autorka napisała w niej przepiękną, osobistą dedykację, co niezwykle mnie ujęło. Choć objętość wolumenu - 793 strony - wydawała się spora, szybko zorientowałam się, że lekturę czyta się szybko, a kartek nieznanych jest coraz mniej. Niewątpliwie lekkość i przejrzystość składu ma tu duże znaczenie, jednak dynamika toczącej się akcji w większym stopniu przyczyniła się do tego, że pozycję połknęłam w niespełna 4 dni; jednak długo zbierałam myśli, żeby napisać tę recenzję.

Kiedy poznajemy Norgala, tytułowego ucznia nekromanty, jest on zaledwie małym, ciekawskim chłopcem, który nie spodziewa się, w jak epickich wydarzeniach weźmie udział w niedalekiej przyszłości. Jego opiekunowie to bliźniacze rodzeństwo mistrzów magii, Rothanna - mistrzyni alchemii oraz Rothgar, który oficjalnie pracuje jako miejski patolog, ponieważ w ich kraju - Syllonie - nekromancja, jego główna moc, jest zakazana i karana śmiercią. Dlatego też Norgal zostaje zapisany do Akademii jako eksternistyczny uczeń alchemii pod kuratelą mistrzyni Rothanny, jednak faktycznie posiada silniejszy dar niż Rothgar i szkoli się w tym samym kierunku, co jego mentor.

Jolina, na której toczy się akcja, jest planetą otoczoną trzema księżycami, przesyconą magią, pełną bóstw, różnorakich ras i tajemnic. Sytuacja polityczna pomiędzy krajami wspomnianymi w powieści jest napięta i zmierza do wojny. W tym świecie mało co jest oczywiste, często ma drugie, dużo mroczniejsze dno. Większość ras zamieszkujących tę planetę może się mieszać, więc różnorodność cech im przynależnych oraz dziedziczonych talentów magicznych daje nam spory wachlarz możliwości fabularnych.

Historia przedstawiona w powieści rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat, z krótszymi lub dłuższymi przeskokami czasowymi i geograficznymi; w tym czasie obserwujemy dorastanie chłopca, poznajemy nowe postacie, jesteśmy także świadkami wydarzeń religijnych i politycznych. Akcja przebiega wielowątkowo, przypomina trochę gobelin tkany na kilku krosnach - wiemy (a przynajmniej mamy nadzieję), że każdy element jest potrzebny, ale nie jesteśmy pewni, w którym miejscu będą biegły szwy, żeby stworzyć ostateczną całość. Możemy jedynie próbować zgadywać, jak splotą się losy poszczególnych osób - jednak większość naszych domysłów prawdopodobnie będzie błędna. Choć niektórzy bohaterowie pozornie osiągają swoje cele, nie ma tu szczęśliwych zakończeń.

“Ucznia Nekromanty. Plagę” polecam czytelnikom, którzy przymkną oko na szczeniacką bufonadę nastolatka - głównego bohatera i docenią wielowątkowe fabuły.
Postacie są tu złożone, opisane z niezwykłą starannością tak, że możemy je dobrze poznać i zrozumieć. Koncepcja walki światła z ciemnością i porządku z chaosem niej jest szczególnie nowatorska, ale autorka nadała jej interesujący i wielowymiarowy charakter.
Choć główną osią powieści jest mrok i degeneracja, zdecydowanie nie jest ona lekturą przytłaczającą - wręcz przeciwnie, bo w kolejne rozdziały wczytywałam się z prawdziwą przyjemnością.

Świat: 8
Bohaterowie: 9
Klimat: 9
Fabuła: 9,5
Przyjemność z czytania: 10

Średnia ocena: 9,1

Powieść “Uczeń Nekromanty. Plaga” to pierwsza część serii, która trafiła do mnie dzięki #klubrecenzenta, zaś autorka napisała w niej przepiękną, osobistą dedykację, co niezwykle mnie ujęło. Choć objętość wolumenu - 793 strony - wydawała się spora, szybko zorientowałam się, że lekturę czyta się szybko, a kartek nieznanych jest coraz mniej. Niewątpliwie lekkość i...

Od Klubu Recenzenta „Smocze Języki” otrzymałam do zrecenzowania powieść Piotra Wałkówskiego „Ziemia i Skrzydła”, składającą się z dwunastu rozdziałów z prologiem, która liczy 435 stron plus „polecajki” wydawnictwa. Minimalistyczna matowa okładka świetnie oddaje klimat opisywanych zdarzeń.

Autor przenosi nas w postapokaliptyczną przyszłość – rewolucyjny świat po wojnie atomowej, zamieszkiwany przez ludzi i smoki, którzy wspólnie próbują się wyzwolić z kościelno-feudalnej niewoli i stanowić o własnym losie na tle ścierających się sił politycznych. Fabuła toczy się w dobrze nam znanych realiach geograficznych; wiele miast i wsi wymaga jednak odbudowy lub przebudowy, nie tylko z powodu zniszczeń wojennych. Mieszkańcy Cesarstwa Polskiego chcą dostosować infrastrukturę do potrzeb obu gatunków, a także usunąć wszelkie przejawy dominującego Kościoła Katolickiego i właścicieli ziemskich. Sojusznicy działający w wielonarodowych klastrach porozumiewają się między sobą w esperanto lub po angielsku.

Głównymi bohaterami są ponad dziesięciometrowy smok rasy Nifreti – Miragomor oraz jego oberbrygadier, a zarazem podopieczny – półsmok Fulgus. W chwili, kiedy ich poznajemy, wracają na kontynent z Republiki Wszechamerykańskiej, aby wspomóc rewolucję wywołaną przez zwolenników Europejskiej Powszechnej Partii Komunistycznej oraz Zjednoczonej Europejskiej Konfederacji Pracy. Jako niezależni konwojenci przyłączają się nie tylko do grup walczących w bezpośrednich starciach, ale także biorą czynny udział w organizowaniu codziennego życia mieszkańcom małej miejscowości Osieki oraz, w miarę potrzeby, innych osad. Mają zarówno doświadczenie bojowe, jak i mnóstwo znajomości z pracy w konwojach transportowych, co pomaga zapewnić niezbędne materiały, środki i ludzi do stworzenia funkcjonalnych dwugatunkowych kolonii. Poznajemy wiele ras smoków, spotykamy sporo charakterystycznych postaci, jak choćby Hearn – nieustraszoną ludzką bojowniczkę ZEKP, która werbuje głównych bohaterów do pomocy w walkach czy Saptorysa – przyjaciela Fulgusa, z którym znają się od dzieciństwa. Każdego z nich poznajemy na różne sposoby – opowieści znajomych, wspomnienia oraz bezpośrednie rozmowy dają nam wgląd nie tylko w ich obecne charaktery, ale również w wydarzenia, które ich ukształtowały. Z łatwością przyszło mi zrozumienie poszczególnych motywów postępowania i sympatia do niektórych postaci, a mądrość Miragomora wzbudziła mój szacunek.

Osią fabuły jest konflikt zbrojny na tle politycznym. Na tej osnowie oparte są wątki obyczajowe, romantyczne i militarne. Tempo opisów dostosowane jest do wydarzeń – w skandynawskim obozie leczniczym czujemy spokój, walki zaś prowadzone są dynamicznie, możemy też poczuć niepokój związany z niespodziewanymi zwrotami akcji.

Niestety mnogość postaci i ras smoków momentami przytłacza. Miałam problem z wyobrażeniem sobie np. kolejnych latających stworów dołączających w trakcie bitwy – choć opisy ich cech szczególnych były zwarte, trochę spowalniały tempo akcji i wprowadzały lekki chaos.

Chociaż zdarzają się niedociągnięcia redakcyjne, z lekturą obcuje się bardzo przyjemnie. Całość oceniam zdecydowanie pozytywnie – byłam ciekawa losów bohaterów i z chęcią przeczytałabym o ich wcześniejszych lub późniejszych perypetiach. Ciekawi mnie zwłaszcza kwestia pochodzenia półsmoka oraz dalsze dzieje jednoczenia ludzi ze smokami. Pomocny byłby słowniczek z głównymi rasami smoków i skróconym opisem sił politycznych.

Polecam tę lekturę czytelnikom lubiącym political fiction, klimat postapo i – oczywiście – smoki.

Moja ocena (0-10):
Świat: 9
Bohaterowie: 7
Klimat: 8
Fabuła: 6
Przyjemność z czytania: 8

Średnia ocena: 7,6
Ocena końcowa: 38/50

Od Klubu Recenzenta „Smocze Języki” otrzymałam do zrecenzowania powieść Piotra Wałkówskiego „Ziemia i Skrzydła”, składającą się z dwunastu rozdziałów z prologiem, która liczy 435 stron plus „polecajki” wydawnictwa. Minimalistyczna matowa okładka świetnie oddaje klimat opisywanych zdarzeń.

Autor przenosi nas w postapokaliptyczną przyszłość – rewolucyjny świat po wojnie...

Dowcipne i lekkie - w sam raz do pociągu lub do poduchy po męczącym dniu.

Dowcipne i lekkie - w sam raz do pociągu lub do poduchy po męczącym dniu.