Jesteśmy społecznością, która kocha książki

o matko jakie to długie

o matko jakie to długie

seria nijakich moralitetów, brzydko się zestarzała

seria nijakich moralitetów, brzydko się zestarzała

przed wyruszeniem na wojnę trzeba zebrać mcguffiny

przed wyruszeniem na wojnę trzeba zebrać mcguffiny

to ma więcej zakończeń niż powrót króla

to ma więcej zakończeń niż powrót króla

<3

<3

Klasa.

Klasa.

Jak widzę moje wrażenie po tej książce różni się od pozostałych. Nie przeczytałam jej na przymus tylko z własnej woli w czasie wakacji ;)
Podobała mi się bardzo, chociaż bije z niej smutek. Podobał mi się styl Żeromskiego - szczegółowe opisy przyrody, ale rozumiem, że dla niektórych może być ciężki.
Pewnie będę jeszcze wracać do tej książki i nie jestem tym zmartwiona.

Jak widzę moje wrażenie po tej książce różni się od pozostałych. Nie przeczytałam jej na przymus tylko z własnej woli w czasie wakacji ;)
Podobała mi się bardzo, chociaż bije z niej smutek. Podobał mi się styl Żeromskiego - szczegółowe opisy przyrody, ale rozumiem, że dla niektórych może być ciężki.
Pewnie będę jeszcze wracać do tej książki i nie jestem tym zmartwiona.

Zaskoczyła mnie. Z początku zapowiadało się na nic nie wnoszącą utopię, ale autor wszystko ładnie zakończył.Taka lekka, zabawna powieść. Bez wątpienia przeczytam "Próby ognia" i sprawdzę jak to się rozwinie. Polecam

Zaskoczyła mnie. Z początku zapowiadało się na nic nie wnoszącą utopię, ale autor wszystko ładnie zakończył.Taka lekka, zabawna powieść. Bez wątpienia przeczytam "Próby ognia" i sprawdzę jak to się rozwinie. Polecam

Miała być lekka odskocznia od świata fantasy i Jane Austen mi to zapewniła. Chociaż książka nie składa się z pościgów, ucinania głów i magii to jest bardzo dobra. Autorka ma wspaniały styl i to ratuje, trochę nudnawą fabułę. Klasyka przewidywalna i przekoloryzowana, ale i tak twarz się cieszy przy czytaniu.

Miała być lekka odskocznia od świata fantasy i Jane Austen mi to zapewniła. Chociaż książka nie składa się z pościgów, ucinania głów i magii to jest bardzo dobra. Autorka ma wspaniały styl i to ratuje, trochę nudnawą fabułę. Klasyka przewidywalna i przekoloryzowana, ale i tak twarz się cieszy przy czytaniu.

Trzecia część Kronik Obdarzonych bardzo, ale to bardzo mnie rozczarowała. Akcja rozwijała się tak mozolnie, że ma się ochotę rzucić książkę przez okno, aby odciąć się od widoku mizernego Gatlin.
Sam Ethan, który przez wcześniejsze powieści był świetny narratorem z pasją odkrywał świat Obdarzonych albo szukał swojej dziewczyny, w tej książce jakoś... kapcanieje. Domyślam sie, że autorki chciały przez to pokazać "cień", który zawisł nad bohaterami i trudne wybory, których musieli się podjąć, ale ja tego nie kupuje! Przez ten "zabieg" sama historia opowiedziana została dość monotomnie z lekkimi przebyskami scen ciekawych, lepszych. Miałam dziwne wrażenie, że Lena, Ethan i ich przyjaciele, w jakiś dziwny sposób przeżywają spotkania z Abrahamem, Sarafine-bez szwanku. Tak jakby autorki panicznie bały sie zranić fizycznie lub uśmiercić bohatera. Przełom nadchodzi z końcem książki. Według mnie jedynym dobrym wyjściem w całej powieści było... Zabicie Ethana. To właśnie te ostatnie 50 stron poruszyło mnie najbardziej i to właśnie te 50 stron daje mi motywacje do przeczytania następnej części.

Trzecia część Kronik Obdarzonych bardzo, ale to bardzo mnie rozczarowała. Akcja rozwijała się tak mozolnie, że ma się ochotę rzucić książkę przez okno, aby odciąć się od widoku mizernego Gatlin.
Sam Ethan, który przez wcześniejsze powieści był świetny narratorem z pasją odkrywał świat Obdarzonych albo szukał swojej dziewczyny, w tej książce jakoś... kapcanieje. Domyślam...