Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczyna się świetnie, niestety, im dalej, tym gorzej - zatraca się gdzieś miłość i wstręt głównej bohaterki do jedzenia i ciała, wynikające z nieprzepracowanych traum, a na pierwszy plan wychodzi jej egoizm. Dla mnie nie wybrzmiało tłumaczenie niektórych decyzji bohaterki wieczną niepewnością i potrzebą kontroli - Rachel była zwyczajnie samolubna.

Nie jest to zła książka, ale rewelacyjna - według mnie - też nie.

Zaczyna się świetnie, niestety, im dalej, tym gorzej - zatraca się gdzieś miłość i wstręt głównej bohaterki do jedzenia i ciała, wynikające z nieprzepracowanych traum, a na pierwszy plan wychodzi jej egoizm. Dla mnie nie wybrzmiało tłumaczenie niektórych decyzji bohaterki wieczną niepewnością i potrzebą kontroli - Rachel była zwyczajnie samolubna.

Nie jest to zła książka,...

Strasznie męcząca.

Strasznie męcząca.

Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Pomysł może i był dobry, ale poplątane wątki, niekiedy prowadzone po łebku, kiepska główna kobieca postać i parenaście głupotek/błędów fabularnych sprawiły, że nie polubiłam się z tą książką.

Kilka przykładów, które szczególnie zapadły mi w pamięć:

- Sonia idzie z przyjaciółką do baru, gdzie przebywają strasznie groźni motocykliści, siejący postrach w całym mieście. Sonia szuka panicznie wzrokiem wyjścia i niby się boi, ale sutki i tak jej stają.

- Shade na oczach Soni morduje kandydata do klubu, a później odwozi ją do domu i całuje. Sonia oczywiście uważa, że on jest bebe i morderca, ale pocałunek oddaje, a potem o nim ciągle myśli, bo co tam, to killer, ale przystojny. Widzieli się tutaj jakieś dwa razy, żeby nie było, plus Sonia nie jest już nastolatką, tylko ma dwadzieścia parę lat, więc mogłaby, nie wiem, zacząć myśleć na przykład?

- Sonia z dnia na dzień decyduje się wyjechać, w środku nocy właściwie. Wszystko spoko, ale nikomu o tym nie mówi, łącznie ze swoim pracodawcą, bo co tam, walić pracę, przecież dorośli ludzie nie wiedzą, co to konsekwencje (a podobno pracuje tam, by uratować matkę od długów).

- Shade porywa Sonię, a ta jakby nigdy nic idzie z nim do łóżka. Również po tym, jak Shade zamyka ją w klatce i trzyma tam parę godzin związaną. Parskłam tutaj okrutnie. W międzyczasie, między jednym łóżkiem a klatką, są w klubie tych szalenie groźnych motocyklistów, ale Sonia, zamiast uciekać (bo nikt jej tam nie pilnuje), pije w najlepsze drinki.

A potem to już w ogóle się robi, bo się okazuje, że Sonia jest swoją zaginioną siostrą Sarą, a to Sonia zaginęła. Miałam wrażenie, że czytam w ogóle inną powieść, o czymś innym.

Sonia/Sara jest bardzo źle poprowadzoną postacią od samego początku. Przedstawiona jako cichy dziwak, z obsesją na punkcie zaginionej siostry, zachowuje się jak rozwydrzona, niemyślaca nastolatka - na pewno nie jak cicha i taka niby wycofana postać. Po zmianie w Sarę niby ma wyrzuty sumienia i chce sie zmienić, ale i tak zachowuje się jak zwykła gówniara. Shade za to jest poprowadzony bardzo konsekwentnie, jako twardy mężczyzna sięgający po swoje. Reszta bohaterów to zlepek ksywkek i imion, jako tako jeszcze Amy daje rade ze swoimi motywacjami i postępowaniem. Bo reszta to niby coś tam robi i pyskuje, ale właśnie, niby. W ogóle nie czułam tego, że są taaaacy przerażający i tak to miasto terroryzują. Większy nacisk był położony na ich imprezy i chlanie, niż rzeczywiście ich brudne interesy.

Sam wątek poszukiwania Sary/Soni to jakieś wielkie nieporozumienie - bohaterowie są tacy mądrzy i w ogóle, a gdyby nie to, że autorka zrobiła zabieg "deus ex machina", to w życiu by na nic nie wpadli. Wątek z amnezją głównej bohaterki był ciekawszy, ale niestety, tak poprowadzony, że wszystko się zlało w jedno wielkie bagno. Poza tym czas w tej powieści kuleje - raz bohaterowie mówią, że Sonia zniknęła parę lat wcześniej, raz że rok, a na sam koniec okazuje się, że minęło ledwo pół roku, odkąd stała się taka tragedia. Bardzo to było męczące, nawet jeśli można uznać, że mówiąc "parę lat", używali metafor.

Z pewnością nie sięgnę po kolejne książki z serii, nie jest to dla mnie, jak widać. Natomiast cieszę się, że są różne gusta i książka trafiła w serca innych czytelników.

Nie wiem, czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego. Pomysł może i był dobry, ale poplątane wątki, niekiedy prowadzone po łebku, kiepska główna kobieca postać i parenaście głupotek/błędów fabularnych sprawiły, że nie polubiłam się z tą książką.

Kilka przykładów, które szczególnie zapadły mi w pamięć:

- Sonia idzie z przyjaciółką do baru, gdzie przebywają strasznie...