Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Były niezłe momenty w tej książce, fajnie udało się autorowi zbudować duszny, klaustrofobiczny klimat wioski, z której nie ma ucieczki.
Ale ogólna ocena jest słaba. Postać seryjnego mordercy pozbyta, zupełnie nijaka. Niedomknięte wątki, czyżby wstawione wyłącznie dla ozdoby do fabuły? Zupełnie nielogiczny, nieprawdopodobny modus operandi zbrodniarza - zaczął mordować, bo ... pierwsza dziewczyna nie chciała dać się wyskrobać??
I kim była Mara, o której opowiadał dziadunio? Postać Michała też niezbyt wiarygodna, IMO.
Raczej żadnych demonów przeszłości tutaj nie udało się obudzić. Ale chętnie sięgnę do innych książek Autora, bo lubię atmosferę takich małych społeczności zagubionych w dziczy. Może inne powieści wyszły mu lepiej ...

Były niezłe momenty w tej książce, fajnie udało się autorowi zbudować duszny, klaustrofobiczny klimat wioski, z której nie ma ucieczki.
Ale ogólna ocena jest słaba. Postać seryjnego mordercy pozbyta, zupełnie nijaka. Niedomknięte wątki, czyżby wstawione wyłącznie dla ozdoby do fabuły? Zupe...

Rozwiń Zwiń

Tym razem moja opinia dotyczy przekładu, a nie oryginału tej zabawnej opowiastki. Tłumaczce nie udało się oddać niczego z bogactwa stylu Miyazawy. Wiemy, że był synestetykiem, odbierał świat wszystkimi zmysłami i sam tworząc własne neologizmy (zwłaszcza onomatopeje) budował nastrój swych utworów. A co nam zostało z tego budowania nastroju po polsku? Weźmy zdanie ze str. 4: "Wiatr zadął przejmująco, liście zaszeleściły, trawa zaszumiała, a konary drzew poniosły echo." Dawno nie czytałem tak brzydkiego zdania ...
Podobnych lapsusów jest więcej. Nie wiem, czy tłumaczka na str. 11 zamierzała ... odwołać się do erudycji czytelnika, gdy tłumaczy 'teashi' (ręce i nogi) jako ... członki, w związku z czym napis na drzwiach do wędrowców głosił: "Prosimy nałożyć sowicie śmietany na twarz i członki?" Wyszedł natomiast bardzo pokraczny i rozwalający lekturę niby-żart. Zupełnie nie w duchu Miyazawy ...
I wreszcie tytuł. Tłumaczka powinna wiedzieć, że japoński jest raczej językiem "rzeczownikowym" - frazy nominalne, jeszcze z przydawką rzeczowną brzmią w nim dobrze i tak się zwykle formułuje tytuły utworów literackich. Polski tego nie lubi, "Jadłodajnia o licznych zleceniach" brzmi brzydko i jest najlepszym dowodem, że przy przekładzie literackim tłumaczenie dosłowne jest najgorszą możliwą strategią. Poza tym, zabito dwuznaczność oryginału: słówko 'chuumon' oznacza zarówno zamówienie w restauracji, jak i zlecenie/polecenie (np. do znajomego, a tutaj - do wędrowców ... by przygotowali się do spożycia ich). Polskie 'zlecenie' niczego nie ratuje, bo o ile można dać komuś zlecenie, to w restauracji jednak się zamawia, a nie zleca. Należało tutaj wykazać się polotem i sformułować to zupełnie inaczej.
Niestety, nie po raz pierwszy widzę, że Kirin ma pecha do ... nie najlepszych, zbyt dosłownych tłumaczeń (zwłaszcza tytułów). Choćby wspominając tytuł powieści, która miała premierę ostatnio - "Plecy, które chcę kopnąć". Po polsku to nie brzmi ...

Tym razem moja opinia dotyczy przekładu, a nie oryginału tej zabawnej opowiastki. Tłumaczce nie udało się oddać niczego z bogactwa stylu Miyazawy. Wiemy, że był synestetykiem, odbierał świat wszystkimi zmysłami i sam tworząc własne neologizmy (zwłaszcza onomatopeje) budował nastrój swych u...

Rozwiń Zwiń

Jest to nadal jedna z najważniejszych i jedyna po polsku tak obszerna antologia przekładów z klasycznej literatury japońskiej, wartościowa dla miłośników i niezbędna na zajęciach ze studentami - tu się zgodzę. Zastanawiam się tylko, czy prof. Melanowicz dobrze zrozumiał rolę redaktora naukowego? Bo rzetelna redakcja naukowa wymagałaby przynajmniej wspomnienia w bibliografii, że w przypadku licznych utworów są już nowsze, lepsze przekłady poczynione przez innych tłumaczy. A tutaj ani słowa. Jednak w 2012, kiedy wychodziło to nowe wydanie "10000 liści", mieliśmy już na polskim rynku przekład "Zapisków spod wezgłowia", "Pamiętnika z Tosy", czy fragmentów "Zapisków dla zabicia czasu", nie wspominając tutaj o pojedynczych wierszach. Gdyby takie informacje się pojawiły, otworzyłyby czytelnikom szerszą perspektywę i dały możliwość porównania - zwłaszcza tym, którzy nie cenią nadmiernie przegadanych i często nieporadnych stylistycznie, zwyczajnie nieładnych przekładów prof. Kotańskiego. A tak powstał panegiryk na cześć prof. Kotańskiego ... Tyle i tylko tyle.
Nie piszę tego egoistycznie li tylko we własnym imieniu (choć jestem tłumaczem "Pamiętnika z Tosy") lecz również moich kolegów i koleżanek, tłumaczy klasycznej literatury japońskiej. Jesteśmy i tłumaczymy, wydajemy. Niejeden utwór, z którego Kotański przetłumaczył zaledwie fragment, jest już dostępny w całości po polsku. Pod tym względem prof. Melanowicz i Wydawnictwo Naukowe PWN merytorycznie dali ciała :(

Jest to nadal jedna z najważniejszych i jedyna po polsku tak obszerna antologia przekładów z klasycznej literatury japońskiej, wartościowa dla miłośników i niezbędna na zajęciach ze studentami - tu się zgodzę. Zastanawiam się tylko, czy prof. Melanowicz dobrze zrozumiał rolę redaktora nauk...

Rozwiń Zwiń

Antologia słabiutka na wielu poziomach. Dobór twórców i utworów niekoniecznie reprezentatywny (np. pominięcie przy Takahashim Shinkichim wierszy dadaistycznych uważam za mały skandal tej publikacji - czyżby tłumacze wystraszyli się ... dadaistycznego "bełkotu"?). Tłumaczenia w większości złe ('słabe' byłoby eufemizmem) - przegadane, niezgrabne stylistycznie. Tłumaczenie piosenek i sonetów Nakahary Chuuyi jako ... niezgrabnych białych wierszy jest drugim skandalem tej antologii.
W sumie to czego się spodziewałem? Po prof. Kotańskim, który był wybitnym naukowcem, lecz bardzo słabym tłumaczem i po publikacji wydanej w modelu self-publishingu?? Szkoda, zmarnowano potencjał na świetną antologię poezji.
Absolutnie nie polecam! Ten przekład jest toksyczny. Zatruje i może wręcz zniszczyć wrażliwość poetycką czytelnika.

Antologia słabiutka na wielu poziomach. Dobór twórców i utworów niekoniecznie reprezentatywny (np. pominięcie przy Takahashim Shinkichim wierszy dadaistycznych uważam za mały skandal tej publikacji - czyżby tłumacze wystraszyli się ... dadaistycznego "bełkotu"?). Tłumaczenia w wi...

Rozwiń Zwiń

Dlaczego nikt z recenzentów nie napisał o czymś, co wręcz bije po oczach - tłumaczka nie odmienia japońskich nazw własnych!!! "Przeszliśmy Unahanayama", "czekał na nas znajomy kupiec z Osaka" itd. przez wszystkie wpisy.
Język polski ma deklinację, nadal ma 7 przypadków, których używamy (no, może wołacz w mowie potocznej ciut zanika, ale nie inne).
Tłumaczka, która nie umie używać języka ojczystego?! Redaktorka świetnego skądinąd wydawnictwa, która nie umiała tego poprawić?! Brak słów ...

Dlaczego nikt z recenzentów nie napisał o czymś, co wręcz bije po oczach - tłumaczka nie odmienia japońskich nazw własnych!!! "Przeszliśmy Unahanayama", "czekał na nas znajomy kupiec z Osaka" itd. przez wszystkie wpisy.
Język polski ma deklinację, nadal ma 7 przypadków...

Rozwiń Zwiń