Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po traumatycznej śmierci rodziców Richard przeprowadza się do Ballantyne. Ma opinię niesympatycznego wyrzutka (na którą sam intensywnie pracuje). Jest ostatnią osobą, która widziała kolegów przed zaginieciem, przez co staje się głównym podejrzanym. Ze wszystkich sił próbuje udowodnić, że za przestępstwem kryje się czarna magia.

Zupełnie inna książka niż dotychczasowe Autora.
Surrealistyczna, z fajnymi zwrotami akcji, trochę w stylu Stephena Kinga (uwielbiam).

Przyjemna wakacyjna lektura na jeden dzień na plaży. Wolę Harrego Hola, ale i tak polecam - idealna jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego.

Po traumatycznej śmierci rodziców Richard przeprowadza się do Ballantyne. Ma opinię niesympatycznego wyrzutka (na którą sam intensywnie pracuje). Jest ostatnią osobą, która widziała kolegów przed zaginieciem, przez co staje się głównym podejrzanym. Ze wszystkich sił próbuje udowodnić, że z...

Rozwiń Zwiń

Troje nastolatków próbuje wejść w dorosłe życie – każdy z nich boryka się z innymi problemami: alkoholizm, brak pieniędzy, zimne relacje z rodzicami gdy nie spełnia się ich wyśrubowanych standardów. Pięknie nakreślony obraz Bydgoszczy lat 90 - lat transformacji i przemian. Historia odpowiedziana jest z punktu widzenia dwóch chłopców – narratorem jest Krzysztof – jego opowieść przeplata się z historią Jędrka. Co ciekawe książka nawiązuje do prawdziwych wydarzeń.
 
Autor nie trzymał się sztywnego podziału narrator – inne postacie powieści – jeden z chłopców widział oczami drugiego, przeczuwał co może się wydarzyć i mimo wszystko nie opuścił przyjaciela. Mimo zagrożenia, mimo przerażających czynów.
Odniosłam wrażenie, że miasto również było bohaterem tej powieści - milczącym i przyjmującym grzechy mieszkańców do brudnej wody Brdy.
 
To jest naprawdę dobra książka, napisana dobrym językiem, choć nie zawsze łatwa do przyjęcia. Nie czytałam do tej pory żadnej z książek Orbitowskiego, po lekturze „Innej duszy” z pewnością sięgnę po następne.

Troje nastolatków próbuje wejść w dorosłe życie – każdy z nich boryka się z innymi problemami: alkoholizm, brak pieniędzy, zimne relacje z rodzicami gdy nie spełnia się ich wyśrubowanych standardów. Pięknie nakreślony obraz Bydgoszczy lat 90 - lat transformacji i przemian. Historia odpowie...

Rozwiń Zwiń

Opowieść o losach czterech przyjaciółek dorastających w Tbilisi w Gruzji w latach 80-90 XX wieku. Był to czas kiedy Związek Radziecki drżał w posadach, Gruzja walczyła o niepodległość a mężczyźni próbowali zawładnąć swoim światem.
Po latach kobiety spotykają się na wystawie zdjęć Diny - próbują wytłumaczyć sobie swoją przeszłość i ból, poskładać życie. Zdjęcia obrazują ich historię.

Jest to przepiękna powieść. Dawno nie czytałam czegoś tak dobrego, pełnego pasji i pięknie napisanego. Zachwycił mnie sposób narracji, pełen retrospektyw, brzemienny w uczucia. Autorka przez pryzmat życia młodych kobiet pokazała Gruzję - jej szaleństwo i wieczną walkę, zatłoczone podwórka. Porwała mnie.
Delektowaniem się tą książką, starałam się ją sobie dawkować, a i tak skończyła się zbyt szybko.
Nie czytałam jeszcze „Ósmego życia” Haratischwili (na szczęście) - to będzie następna książka jaką kupię.

Przeczytajcie ją.

Opowieść o losach czterech przyjaciółek dorastających w Tbilisi w Gruzji w latach 80-90 XX wieku. Był to czas kiedy Związek Radziecki drżał w posadach, Gruzja walczyła o niepodległość a mężczyźni próbowali zawładnąć swoim światem.
Po latach kobiety spotykają się na wystawie zdjęć Diny - p...

Rozwiń Zwiń

Akcja powieści osadzona jest w XIII wieku. Cesarska Rzesza ma jednego władcę, nie ma on jednak wpływu na możnych i szlachtę, którzy zamiast dbać o dobro swoich ziem i mieszkańców, zajmują się własnymi interesami. Duchowni, zamiast szerzyć wiarę, układają się z politykami, gromadzą majątek i poszerzają wpływy. Autor garściami czerpał z historii i to historii, którą dotąd się nie interesowałam.

Młody Gunter zostaje wysłany do zakonu, by się uczyć i sposobić do pozostania w stanie duchownym. Nowicjat zaczyna z nim młody Marcus - chłopcy zaprzyjaźniają się, razem pracują i razem zdobywają wiedzę. Preceptorem jest Guillaume, człowiek gruntownie wykształcony, który z cierpliwością i zamiłowaniem do nauki otwiera przed uczniami wrota do wiedzy. Jego historia też jest ciekawa (nie zdradzę zbyt wiele, by nie odbierać innym przyjemności z czytania).

Jest w tej książce kilku bohaterów, którzy podbili moje serce - babcia Guntera - Margareta - która w słowach nie przebiera, ma cięty język i twardą ręką współzarządza majątkiem Arnstein.
Podobał mi się też Guillaume, którego logiczne wywody nieraz uratowały trudną sytuację zakonu lub uczniów, gdy zbyt mocno napsocili.

Odrobinę nierealne moim zdaniem było wielkie szczęście Guntera do spotykanych ludzi - wszyscy mądrzy i sprawiedliwi i mu przychylni. Posługa w zakonie przedstawiona była jako długie pasmo samych przyjemności, a nie ciężka praca jaką zapewne była. Na jego drodze nie stanął ani jeden człowiek, który sprawiłby mu przykrość.

Opis książki nie jest zachęcający dla czytelników, dla których powieść historyczna nie będzie pierwszym wyborem - nie oddaje tego, co można w tej historii znaleźć. A można znaleźć opowieść o poszukiwaniu wiedzy, o obronie swoich wartości i miłości do swojego rodu. O poszanowaniu logiki i prawa.

Książka napisana jest trudnym językiem, właściwym dla opisywanych czasów, ale do stylu mówienia bohaterów szybko się przyzwyczaiłam. Na plus należy ocenić przypisy, w których autor rozwiewał wątpliwości co do poszczególnych słów i wyjaśniał historyczne tło.
Zastanawiające dla mnie było użycie kursywy do dialogów - jeżeli był to celowy zabieg, ja tego celu nie odkryłam.

Norbertanin premierę miał w 2022, ale trudno znaleźć recenzje tej książki - mam wrażenie, że nie przebiła się do „świadomości czytelniczej”, a szkoda. Mimo paru mankamentów jest to dobra pozycja - do pochłonięcia w dwa wieczory.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Agrafka

Akcja powieści osadzona jest w XIII wieku. Cesarska Rzesza ma jednego władcę, nie ma on jednak wpływu na możnych i szlachtę, którzy zamiast dbać o dobro swoich ziem i mieszkańców, zajmują się własnymi interesami. Duchowni, zamiast szerzyć wiarę, układają się z politykami, gromadzą majątek ...

Rozwiń Zwiń

W zimnym laboratorium, Gifty szuka sposobu na zapobieganie i leczenie uzależnień. Dorastając zrozumiała, że Bóg nie pomoże, że liczyć może wyłącznie na swój intelekt. Brnie przez kolejne strony swojego doktoratu (zazwyczaj tkwiąc przed pustą kartką). Gdy odbiera telefon od pastora opiekującego się cierpiącą na depresje matką, zalewa ją fala wspomnień.
Gifty nie miała łatwego dzieciństwa - opuszczona przez ojca, opuszczana przez brata, który wpadł w uzależnienie od narkotyków, opuszczona przez matkę, która harowała długie dnie i noce, żeby utrzymać dwójkę dzieci w Ameryce. Opuszczona również przez Boga, do którego zwracała się o pomoc.

To nie jest łatwa książka - Gifty musi borykać się z szowinizmem naukowego świata, z rasizmem mieszkańców Alabamy i demonami przeszłości. Autorka pokazuje przemianę dziewczynki w kobietę, przemianę wierzącego w wielkość Boga dziecka w naukowca. Narracja pełna jest przemyśleń i uczuć - bardzo mi się podobała.
Piękna, przemyślana historia.

W zimnym laboratorium, Gifty szuka sposobu na zapobieganie i leczenie uzależnień. Dorastając zrozumiała, że Bóg nie pomoże, że liczyć może wyłącznie na swój intelekt. Brnie przez kolejne strony swojego doktoratu (zazwyczaj tkwiąc przed pustą kartką). Gdy odbiera telefon od pastora opiekują...

Rozwiń Zwiń

Z niewyjaśnionych w książce powodów duże miasta orbitują nad Ziemią - mieszkańcy żyją w tak zwanych różańcach, miastach niepołączonych ze sobą. Każde z nich rządzi się swoimi prawami, ma własne władze, a podróżowanie między nimi jest praktycznie niewykonalne. W Warszawie życie mieszkańców jest ściśle kontrolowane, a potencjalni przestępcy eliminowani zanim popełnią wykroczenie (przywodzi to na myśl film pt. „Raport mniejszości”).
O konieczności eliminacji człowieka decyduje posiadana przez niego liczba punktów – a informację o liczbie punktów nielegalnie można kupić od człowieka potrafiącego „czytać” system. W Warszawie zbliżają się wybory na prezydenta – rozpoczyna się walka o władzę.
 
Historia jest ciekawa – lubię polityczne przepychanki i układy. Lubię też poznawać nowe światy – ten wykreowany przez Kosika jest ciekawy (chociaż wolałabym się więcej o nim dowiedzieć – Autor pozostawił we mnie pewien niedosyt). Narracja jest bardzo przystępna, niezrozumiałe szczegóły techniczne (które na ogół trzymają mnie na dystans od science fiction) nie odbierają przyjemności czytania. Niektóre wątki nie zostały wyjaśnione, np. czyje były sny o eliminacji czy dotyczące żony jednego z kandydatów na prezydenta (o innych nie piszę, nie chcę za dużo zdradzić).
Przyjemna lektura mimo pewnych niedociągnięć, z bardzo dobrym pomysłem na zakończenie.

Z niewyjaśnionych w książce powodów duże miasta orbitują nad Ziemią - mieszkańcy żyją w tak zwanych różańcach, miastach niepołączonych ze sobą. Każde z nich rządzi się swoimi prawami, ma własne władze, a podróżowanie między nimi jest praktycznie niewykonalne. W Warszawie życie mieszkańców ...

Rozwiń Zwiń

Zbiór opowiadań jednej z moich ulubionych autorek. O kobiecie, której zmarły mąż podpowiada co ma robić, o zabójczyni mężów, która spotyka mężczyznę, który ją skrzywdził w młodości, o kobiecie uznanej za wampira, o kobiecie, która widzi małe ludziki. W niektórych opowiadaniach możemy znaleźć odwołania do innych powieści Atwood - jakże miło jest spotkać znanych już bohaterów w innych okolicznościach.
Jedne opowiadania są lepsze, drugie trochę mniej - jak to bywa w takich zbiorach, ale wszystkie czyta się z ogromną przyjemnością.

Jak ja uwielbiam Atwood! Jej sarkastyczne poczucie humoru, nietrzymanie się rzeczywistości i cudowny feminizm. Odkryłam ją dzięki „Opowieści podręcznej”, chociaż moim zdaniem nie była to jej najlepsza powieść (już bardziej podobał mi się drugi tom - „Testamenty”). Potem było tylko lepiej. Moją ulubioną powieścią Atwood jest „Serce umiera ostatnie” - bardzo dobra historia.

Zbiór opowiadań jednej z moich ulubionych autorek. O kobiecie, której zmarły mąż podpowiada co ma robić, o zabójczyni mężów, która spotyka mężczyznę, który ją skrzywdził w młodości, o kobiecie uznanej za wampira, o kobiecie, która widzi małe ludziki. W niektórych opowiadaniach możemy znale...

Rozwiń Zwiń

Jeremi jest zwykłym dwunastolatkiem ze swoim małym światem i dużymi problemami. Razem z przyjacielem próbują dorosnąć - są trochę jeszcze chłopcami potrzebującymi matczynej dłoni, a trochę już młodymi mężczyznami chcącymi zawojować świat. Drzemie w nim jeszcze mały chłopiec, który chce być przytulamy, a jednak czuje, że już mu nie wypada, ze już jest na to za duży.
Choroba matki wywraca świat Jeremiego do góry nogami. Musi porzucić swoją drogę, żeby być przy matce. Czuje, że ma do spełnienia trudne zadanie, bardzo chce mu sprostać.

Gdy brałam tę książkę do ręki absolutnie nie spodziewałam się takiego ciężaru gatunkowego. Historia choroby matki opowiedziana ustami dziecka ma trochę większy wydźwięk. Przenikliwość dzieci jest przez nas zdecydowanie niedoceniana. Za infantylizmem, czasem brawurą kryją się ogromne pokłady miłości i potrzeba opieki.

Przelane na papier uczucia Jeremiego są bardzo silne, jego poczucie winy (zupełne niepotrzebne, ale to wiemy my, nie on) przygniata go zbyt dużym ciężarem. Nie jest to książka do przeczytania i zapomnienia. Porażająco smutna.

Jeremi jest zwykłym dwunastolatkiem ze swoim małym światem i dużymi problemami. Razem z przyjacielem próbują dorosnąć - są trochę jeszcze chłopcami potrzebującymi matczynej dłoni, a trochę już młodymi mężczyznami chcącymi zawojować świat. Drzemie w nim jeszcze mały chłopiec, który chce być...

Rozwiń Zwiń

Opisywane w książce wydarzenia osadzone zostały w XVII wieku - w czasach agresywnego kolonializmu. Marie Miteouamegoukoue, rdzenna mieszkanka Nowej Francji (Kanada), zostaje zmuszona do małżeństwa z francuskim żołnierzem. Narzucana przez chrześcijańskich misjonarzy wiara jest dla niej brutalna i nieprzystępna. Nie rozumie braku poszanowania dla przyrody, bezmyślnego zabijania zwierząt tylko dla przyjemności i tego, że misjonarze nie pozwalają kochać kogo się chce i jak się chce. Ziemie, będące dotąd domem dla Klanu Jeleni, jest bezlitośnie wydzierana przez kolonialistów.

Historia opowiedziana z punktu widzenia kobiet jak zawsze wzbudziła we mnie sprzeciw wobec absolutnej władzy mężczyzn, bezkompromisowości kościoła i wymuszonej uległości kobiet.
Narracja bardzo płynna i naprawdę ładna. Moim zdaniem dałoby się z tej historii wycisnąć więcej, niemniej przeczytałam ją z dużą przyjemnością. Książka inspirowana jest życiem autorki dodaje jej autentyczności.

Opisywane w książce wydarzenia osadzone zostały w XVII wieku - w czasach agresywnego kolonializmu. Marie Miteouamegoukoue, rdzenna mieszkanka Nowej Francji (Kanada), zostaje zmuszona do małżeństwa z francuskim żołnierzem. Narzucana przez chrześcijańskich misjonarzy wiara jest dla niej brut...

Rozwiń Zwiń