Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moje trzecie spotkanie z pisarstwem Johna Eversona i tym razem było niestety najgorzej. "Drzewo rodowe" nie jest szczególnie ekscytujące...

Choć sam pomysł na tę powieść jest w zasadzie całkiem przyzwoity, to opowieści towarzyszy brak jakichkolwiek zaskoczeń. Jeśli zna się więcej, niż kilka literackich horrorów, fabuła będzie dla każdego niestety dość mocno przewidywalna.

Nie mam nic przeciwko dodaniu do opowieści pikanterii. W "Drzewie rodowym" nie brakuje scen seksu, tyle że nie są one ani szczególnie potrzebne, nie wywołują też w czytelniku większych emocji. Brak w nich pikanterii. A Everson potrafi dobrze pisać o cielesności, co pokazało kilka opowiadań ze zbiorów "Cokolwiek zechcesz" i "Igły i grzechy". Tutaj nie ma tego, co wyróżniało się tam - swoistej perwersyjnej lepkości, która hipnotyzuje.

Choć tempo akcji jest naprawdę dobre, to książce brakuje czegoś, co wyróżniłoby ją na tle innych horrorów. Sporym problemem jest też brak ciekawie nakreślonych bohaterów. Scott Belvedere jest mocno bezpłciowy, a postaci kobiece to na dobrą sprawę jedynie napalone statystki. Mogło to wyglądać zdecydowanie lepiej.

Dwie dobre książki i jedna mocno przeciętna - tak na tę chwilę wyglądają przeczytane przeze mnie dzieła Eversona. Nie jest w sumie źle, ale liczyłem jednak na podtrzymanie dobrej tendencji z dwóch zbiorów opowiadań. Generalnie wygląda na to, że autor lepiej sobie radzi w krótkiej formie. Będę jeszcze sprawdzał, czy tak jest w istocie, czy może jednak to "Drzewo rodowe" jest słabsze, a inne powieści trzymają poziom znany z króciaków.

To moje trzecie spotkanie z pisarstwem Johna Eversona i tym razem było niestety najgorzej. "Drzewo rodowe" nie jest szczególnie ekscytujące...

Choć sam pomysł na tę powieść jest w zasadzie całkiem przyzwoity, to opowieści towarzyszy brak jakichkolwiek zaskoczeń. Jeśli zna się wi...

Rozwiń Zwiń

Powiem szczerze, że dla mnie jest to książka bardzo trudna do oceny. Opowiadania często oparte są na bardzo interesujących pomysłach, ale rozwijają się w dość dziwnych (zbyt dziwnych?) kierunkach. Wiadomo - weird fiction, więc w sumie nie ma się co temu za bardzo dziwić.

Czasami mi te fabularne kierunki leżą, a ich nieoczywistość i możliwość wielorakiej interpretacji czaruje, ale jest tu kilka tekstów, które zupełnie do mnie nie trafiły, lub ich zwyczajnie nie zrozumiałem. Są "zbyt" - i tu można podstawić kilka różnych przymiotników.

Ogólnie rzecz biorąc lubię weird fiction, ale ten zbiorek nie stanie się jednym z moich ulubionych przedstawicieli gatunku, choć naprawdę doceniam jego klasę i erudycję autora. Na pewno wielu czytelników spodoba się mocniej niż stało się to w moim przypadku.

Powiem szczerze, że dla mnie jest to książka bardzo trudna do oceny. Opowiadania często oparte są na bardzo interesujących pomysłach, ale rozwijają się w dość dziwnych (zbyt dziwnych?) kierunkach. Wiadomo - weird fiction, więc w sumie nie ma się co temu za bardzo dziwić.

Czasami mi te fa...

Rozwiń Zwiń

Serial „Stranger Things” od samego początku zdobył oddane grono fanów. Nie ma w tym niczego dziwnego – po pierwsze tytuł udanie zagrał na sentymencie osób tęskniących do efektownej przygody rodem z lat osiemdziesiątych, po drugie zaś twórcy wykreowali bohaterów z krwi i kości, których los naprawdę widza obchodzi. Na tę chwilę na Netflixie wylądowały już cztery pełne sezony, ale miłośnicy Jedenastki i spółki nie muszą ograniczać się tylko do medium filmowego, uniwersum zostało bowiem poszerzone o książki i komiksy, rozwijające kolejne wątki, czasami tylko zasygnalizowane w serialu. Jednym z takich tytułów jest właśnie „Kamczatka”.

Kiedy do rosyjskich laboratoriów trafia nowa potencjalna broń masowego rażenia, jasne staje się, że prace przy jej rozwoju prowadzić mogą tylko najzdolniejsi naukowcy. Sęk w tym, że doktor Orłow nie kwapi się do pomocy państwu. Odpowiednie środki nacisku sprawiają jednak, że mężczyzna musi przynajmniej sprawiać inne wrażenie. Tymczasem dzieci Orłowa wyruszają w niebezpieczną podróż mającą na celu odnalezienie ojca i uzyskują pomoc ze strony byłego agenta KGB, obecnie skonfliktowanego z dawnymi zwierzchnikami.

Wątek rosyjski pojawił się w „Stranger Things” na wysokości trzeciego sezonu, został rozwinięty w czwartym. Pełnił w nich rolę dość efektownego, ale jednak dodatku, który z czasem zdecydowanie zyskał na znaczeniu i okazał się na tyle interesujący, że twórcy postanowili pójść w tym kierunku w jednym z komiksowych spin-offów. „Kamczatka” nie nawiązuje jednak bezpośrednio do wydarzeń będących udziałem młodych bohaterów z Hawkins. To niezależny prequel, który opisuje zupełnie inną historię i jest to w mojej opinii udany manewr – czytelnikom dał szansę na poznanie nowych bohaterów, a twórcom możliwość wyjścia poza znane lokacje i rozwinięcia obrazu świata przedstawionego.

Jak zatem prezentuje się sama opowieść? Trzeba powiedzieć, że historię skrojono w całkiem fachowy sposób. Została skondensowana do czterech zeszytów i, co za tym idzie, jest bardzo zwarta. Nie ma w niej nazbyt wiele momentów przestoju, akcja toczy się w szybkim tempie i jest intensywna. To w zasadzie odziera ten komiks z jakichkolwiek ambicji bycia „czymś więcej”, ale twórcy na dobrą sprawę wcale ich nie przejawiali, więc nie można rozpatrywać tego w kategoriach wady. Takie są po prostu fakty – nowe „Stranger Things” to tylko rozrywka, zbudowana w dodatku ze sprawdzonych elementów, takich jak standardowe przedstawienie Rosji jako państwa korzystającego z aparatu władzy do wypełniania wyznaczonych przez decydentów celów, mielącym przy okazji nieposłuszne jednostki. I choć to obraz zgodny z historią, to jednak także dość stereotypowy – w dziełach zachodniej popkultury rzadko widzimy Rosję przedstawioną inaczej niż w ten sposób, malowaną jedynie brudnymi, szarymi kolorami.

Wspomniana wcześniej czterozeszytowa forma wpływa na chyba najbardziej znaczącą wadę omawianego komiksu. To nadmierna skrótowość prezentowanych w nim wydarzeń. Najbardziej widać to w relacjach (także rodzinnych) między postaciami – niektóre rzeczy dzieją się wręcz z kadru na kadr, a jest to tym dziwniejsze, że bohaterowie, widząc siebie po latach, z miejsca przechodzą do porządku rzeczy w kwestiach, które powinny być przerobione zdecydowanie mocniej. Problem byłby do rozwiązania, gdyby dać „Kamczatce” dodatkowe dwa, może trzy zeszyty. Wówczas pewne rzeczy wybrzmiałyby mocniej i nie ukrywajmy, lepiej.

Bardzo dobrze prezentuje się warstwa graficzna albumu. Rysunki są klimatyczne, utrzymane w realistycznym stylu, co pasuje do opowieści ulokowanej w dość ponurych okolicznościach. Temu wrażeniu sprzyja także kolorystyka, która jest jakby przytłumiona i przybrudzona – takie przedstawienie państwa totalitarnego, choć nie zaskakuje, wyszło naprawdę dobrze. Na koniec dodam jeszcze, że każdy kolejny rozdział poprzedza grafika z okładką konkretnego albumu. A wspominam o tym dlatego, że te covery są naprawdę przedniej urody – warto zawiesić na nich oko.

Kolejny komiks z serii „Stranger Things” to rzecz przeznaczona przede wszystkim dla fanów uniwersum i to oni będą się podczas lektury bawić najlepiej, a to z tego względu, że wydarzenia przedstawione w serialu zyskają jeszcze szerszy kontekst. A czy zabawa dla pozostałych czytelników będzie równie dobra? Wydaje mi się, że tak – opowieść jest na tyle niezależna, że także osoby nieznające pierwowzoru nie powinny mieli żadnego problemu ze zrozumieniem zaprezentowanych w tym albumie wydarzeń. A jak wygląda „Kamczatka” w ujęciu całościowym? To po prostu rozrywka na przyzwoitym poziomie. Mnie tyle wystarczy.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/stranger-things-kamczatka-recenzja.html
oraz na łąmach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid033baB6jZ3gGeRyvFEuwaPKYyEqkyXMEFj48YKxzXZBNoLnSqiX1nKVQugL8vBQT27l

Serial „Stranger Things” od samego początku zdobył oddane grono fanów. Nie ma w tym niczego dziwnego – po pierwsze tytuł udanie zagrał na sentymencie osób tęskniących do efektownej przygody rodem z lat osiemdziesiątych, po drugie zaś twórcy wykreowali bohaterów z krwi i kości, których los ...

Rozwiń Zwiń

„Diuna” okazała się być kurą znoszącą złote jajka dla kontynuatorów dzieła Franka Herberta. Syn wielkiego pisarza, Brian, oraz Kevin J. Anderson już od wielu lat eksploatują to uniwersum, dodając do niego kolejne elementy, zapełniając białe karty i dopisując nowe wątki. Czy ma to jakiekolwiek uzasadnienie poza tym materialnym? Na początku wspólnej drogi pisarskiej tych gentlemanów powiedziałbym, że tak, obecnie mam jednak w tej materii coraz większe wątpliwości. Postaram się jednak odłożyć je na bok i podejść do „Wód kanly” z czystą głową.

Wojna o Arrakin zebrała krwawe żniwo. Zarządzający Diuną ród Atrydów został praktycznie rozbity przez swoich śmiertelnych wrogów, Harkonnenów. Jednym z ocalałych jest Gurney Halleck, zbrojmistrz pokonanych. Chroni się wśród przemytników i planuje kanly, uświęconą tradycją zemstę i chce wdrożyć w życie plan, który zada obezwładniający cios najeźdźcom.

Głównym bohaterem „Wód kanly” jest Gurney Halleck, zbrojmistrz Atrydów, który pragnie zemsty na znienawidzonych Harkonnenach. Jak wykreowali go Herbert i Anderson? W ich interpretacji mistrz balisety jest pozbawiony większej subtelności – to wojownik i człowiek czynu, którego żywiołem jest działanie. Brak mu psychologicznej głębi i choć w stosunku do oryginalnej „Diuny” to krok wstecz, to taki stan rzeczy nie jest też szczególnie dużym zaskoczeniem, a to dlatego, że autorzy nie dali nam podstaw ku temu, by oczekiwać, że nagle zaczną inaczej (lepiej niż dotąd) kreślić prowadzone przez siebie postaci.

Podobnie prosta jest sama opowieść. To nie zawsze musi być wadą, bo nawet nieskomplikowana fabuła potrafi być mocna, emocjonująca i angażująca. Czy takie są „Wody kanly”? Niekoniecznie, ale nie znaczy to wcale, że ten komiks nie ma nic do zaoferowania. Interesujące okazało się pokazanie szarej strefy Arrakis. Świat przemytników nie był szczególnie mocno eksploatowany w oryginalnej „Diunie”, dlatego zapełnienie tej białej karty wygląda naprawdę ciekawie. Manewr pozwala uzupełnić obraz świata, w jakim żyje Halleck po upadku Atrydów i pokazuje, z jakimi przeciwnościami musi się mierzyć, chcąc osiągnąć cel.

Jeśli przedstawiona w tym komiksie opowieść wyda się któremuś czytelnikowi znajoma, nie będzie w tym niczego dziwnego. „Wody kanly” ukazały się już po polsku, ale jako opowiadanie. Omawiany album jest po prostu komiksową adaptacją tekstu, który pojawił się dwa lata temu na łamach „Nowej Fantastyki”. Porównując oba dzieła, śmiało można powiedzieć, że specjalnie się między sobą nie różnią. Już oryginał był prosty i jednowątkowy, nie inaczej sprawa ma się z wersją komiksową, która stanowi przełożenie tekstu na nowe medium w skali praktycznie jeden do jednego.

Warstwa graficzna tej odsłony „Diuny” wygląda przede wszystkim nowocześnie. Rysunki są efektowne i miłe dla oka, sprawiają też wrażenie mocno cyfrowych. To ostatnie jedni uznają za zarzut, inni wręcz przeciwnie, ja stoję gdzieś pośrodku. Nie jest to mój ulubiony graficzny styl, ale przyznaję, że Francesco Mortarino jest dobry w tym, co robi. Na plus zaliczam także zamieszczoną na końcu albumu galerię okładek – niektóre są naprawdę śliczne i z pewnością sprawdziłyby się doskonale w roli plakatów.

Nowa „Diuna” to komiks w najlepszym razie przyzwoity. Autorzy nie muszą się go wstydzić, bo napisali go sprawnie, ale druga strona medalu jest taka, że trudno uznać go za tytuł komukolwiek do szczęścia potrzebny. Na półce postawią go zapewne jedynie wierni fani uniwersum, a zaprezentowana w nim historia, choć jest zrozumiała jako opowieść niezależna, to lepiej zadziała w kontekście znajomości wydarzeń z „Diuny” napisanej przez Franka Herberta. Ale gdy na scenę wchodzą porównania z oryginalnym sześcioksiągiem, wynik konfrontacji nie będzie trudny do przewidzenia. Ostateczny werdykt jest zatem taki – mamy do czynienia z albumem dla największych ultrasów „Diuny”. I tego się trzymajmy.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/diuna-wody-kanly-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02HweNir8zWz4PdPuX6axeLvM92R7UoQKJkeLKKJgwV5rmP2TPDDoHw2TNL7ZyEkgSl

„Diuna” okazała się być kurą znoszącą złote jajka dla kontynuatorów dzieła Franka Herberta. Syn wielkiego pisarza, Brian, oraz Kevin J. Anderson już od wielu lat eksploatują to uniwersum, dodając do niego kolejne elementy, zapełniając białe karty i dopisując nowe wątki. Czy ma to jakiekolw...

Rozwiń Zwiń

Odnoszę wrażenie, że jakiejkolwiek strony nie wskaże umowny kompas popkultury, tam znaleźć można Lovecrafta i jego „przedwieczną menażerię”. Gry, filmy, komiksy, literatura – Cthulhu stał się maskotką fandomu. Jako fanowi pisarstwa Amerykanina nijak mi taki stan rzeczy nie wadzi, ale potrafię też dostrzec, że te gościnne występy Przedwiecznych często są tylko magnesem na geeków, którzy łykną wszystko, co choćby tylko wspomina o ich ulubionych mrocznych bóstwach. Jednym z tytułów, który korzysta ze spuścizny HPL-a, jest „Zagłada Gotham”, ale akurat w tym przypadku można śmiało powiedzieć, że Mike Mignola czerpał z tego źródła jeszcze zanim stało się to modne.

Jest rok 1928. Właśnie mija dwadzieścia lat odkąd Bruce Wayne zniknął z Gotham City. Młodzieniec opuścił miasto, które odebrało mu rodziców, nikt nie wie jednak, że spadkobierca wielkiej fortuny uciekł także przed głosem zwiastującym zagładę metropolii. Teraz Bruce powraca, a tuż za nim kroczy przedwieczna groza, która chce zawładnąć nie tylko Gotham, ale i całym światem.

Gdzie na mapie tytułów z Batmanem w roli głównej plasuje się „Zagłada Gotham”? To przedstawiciel tak zwanych „elseworldów”, czyli opowieści umiejscowionych gdzieś obok głównej linii wydarzeń. Innymi słowy – są to komiksy, których twórcy mogą zupełnie nie przejmować się kanonem i popuścić wodze fantazji. Taki manewr ma bardzo wiele zalet, a największą z nich jest, przynajmniej w mojej opinii, możliwość zaprezentowania znanej postaci w niecodziennych okolicznościach i kreatywnej zabawy czy to wizerunkiem, czy ikonicznymi scenami. Nie inaczej dzieje się w „Zagładzie Gotham”, na kartach której Mike Mignola zmiksował elementy historii Batmana z „Mitologią Cthulhu”.

Kiedy na arenie wydarzeń danego dzieła popkultury pojawiają się Przedwieczni i gdy mamy do czynienia z tytułem pisanym na poważnie, czytelnik oczekuje kosmicznej grozy i nienazwanych okropieństw spoza otchłani czasu oraz specyficznego, ale doskonale rozpoznawalnego przez fanów, klimatu zagrożenia. Na tym polu „Zagłada Gotham” sprawdza się całkiem przyzwoicie, choć nie wygląda to do końca tak, jak bym się tego spodziewał. Przede wszystkim Mignola operuje bardziej na pojęciach „niepokój” i „klimat” aniżeli „groza” i „strach”. Nad całością unosi się też intrygujący, „weirdowski” zapaszek – jak się okazuje, do horroru inspirowanego Lovercaftem bardzo dobrze pasują niektóre elementy komiksów o Nietoperzu. Motyw rezurekcji Ra’s al Ghula czy też wygląd Oswalda Cobblepota – to idealnie harmonizuje z konwencją i robi klimat, dzięki któremu przy niektórych scenach można poczuć na plecach lekki dreszczyk.

Autorowi udało się w ciekawy sposób wkomponować znanych z kart różnych „Batmanów” bohaterów i złoczyńców (czasami są to dłuższe występy, czasami ograniczają się do króciutkich cameo). Co istotne, w zasadzie każda z tych postaci ma tu jakiś cel, nie jest wprowadzona kompletnie bezzasadnie. Przy lekturze „Zagłady Gotham” fani powinni się doskonale bawić wyłapując zarówno nawiązania do twórczości Lovercafta, jak i odnotowując kolejne modyfikacje i wariacje na temat postaci z Bat-uniwersum. Można się przyczepić tylko do nieco zbyt pospiesznej, odrobinę chaotycznej końcówki. Nie jest to jednak wada, która mogłaby znacząco wpłynąć na moje pozytywne postrzeganie tego komiksu.

Początkowo myślałem, że ilustracje są autorstwa Mike’a Mignoli – styl Troya Nixeya jest w kilku miejscach łudząco podobny do tego, jak rysuje autor „Hellboya”. Te prace początkowo sprawiają wrażenie nieco pokracznych – postaci potrafią być powykrzywiane i zdeformowane – musiała minąć chwila, zanim się do tego przyzwyczaiłem, ostatecznie jednak można powiedzieć, że warstwa graficzna pasuje do scenariusza, dobrze wizualizując brud nękanego przez przedwieczną grozę Gotham City.

Połączenie świata Batmana z panteonem Przedwiecznych okazało się całkiem interesujące. Mike Mignola i Richard Pace zaprezentowali nam sprawnie napisany komiks, który idealnie sprawdza się jako stanowiąca odskocznię od regularnych przygód Mrocznego Rycerza ciekawostka, a także hołd dla ponadczasowej klasyki literackiej grozy. I choć nie jest to album, który wszedłby do mojego „Top 10” historii o Nietoperzu, to na pewno warto go poznać.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/batman-zagada-gotham-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02aLRj7ZwbPFLCndMp9cpAtPxZbSEVzgwhhr3ixn7fSVmoqbpbMUhwkb1vYKvzeHtUl

Odnoszę wrażenie, że jakiejkolwiek strony nie wskaże umowny kompas popkultury, tam znaleźć można Lovecrafta i jego „przedwieczną menażerię”. Gry, filmy, komiksy, literatura – Cthulhu stał się maskotką fandomu. Jako fanowi pisarstwa Amerykanina nijak mi taki stan rzeczy nie wadzi, ale potra...

Rozwiń Zwiń

Marvelowska inicjatywa „Czerń, biel i krew” zaowocowała jak dotąd czterema albumami. Pomysł, choć prosty, okazał się wyjątkowo interesujący i dał twórcom możliwość zaprezentowania znanych bohaterów (i antybohaterów) w inny sposób niż zazwyczaj. Seria spodobała się czytelnikom, nic więc dziwnego, że nadal ukazują się jej kolejne odsłony. Nic też nie wskazuje na to, żeby miała się zakończyć. Kolejną, piątą już postacią, która otrzymała swój „trójkolorowy” tytuł, jest Moon Knight.

Chroni nocnych podróżnych, walczy nie tylko ze złem, ale również z demonami mieszkającymi w jego własnej głowie. Marc Spector, niegdyś najemnik, obecnie pięść Khonshu, egipskiego bóstwa Księżyca. Przed nami dwanaście krótkich opowiadań, które pokazują różne oblicza tego niebezpiecznego człowieka, napisanych przez znanych scenarzystów i zilustrowanych przez utalentowanych rysowników.

Forma wydania kolejnego komiksu z linii „Czerń, biel i krew” jest dokładnie taka sama, jak wcześniej. To antologia króciaków, które w zamyśle miały w kreatywny i niecodzienny sposób zaprezentować perypetie Moon Knighta. Jak to jest ze zbiorami, wszyscy dobrze wiemy – ich poziom nie zawsze jest wyrównany. I tak właśnie dzieje się w przypadku omawianego albumu. Niestety wydaje mi się, że znajdziemy w nim więcej flopów niż we wcześniejszych odsłonach tej linii wydawniczej.

Miarą wartości danego tytułu może być to, czy jego treść w jakikolwiek sposób wpłynie na czytelnika i pozostanie z nim chociaż na jakiś czas. Do pisania recenzji „Moon Knighta” zasiadałem kilka dni po lekturze i muszę przyznać, że początkowo miałem trudności z przypomnieniem sobie większości zawartych w nim opowieści. Szybkie przekartkowanie albumu poprawiło sytuację, ale bądźmy szczerzy – nie tak to powinno wyglądać. Rozczarował mnie zwłaszcza Jonathan Hickman. Mając w pamięci jego rewelacyjne „Black Monday Murders”, liczyłem może nie na coś równie imponującego (inna jest wszak skala obu tytułów), ale i tak porównanie wypada na niekorzyść opowieści „czarno-biało-krwistej”, która jest niestety bardzo chaotyczna i mimo mikrej objętości zwyczajnie męczy.

Problemem tej inkarnacji „Moon Knighta” jest to, że nie uświadczymy tu komiksów, które pociągnęłyby całość jakoś mocno do góry. Highlighty uratowały na przykład poprzedni album linii, czyli „Elektrę”, jednak nie dzieje się tak w przypadku zbioru o przygodach pięści Khonshu. Poziom większości opowiadań okazał po prostu przyzwoity, ale chyba żadne nie wykraczało ponad przeciętność. Było kilka ciekawych motywów (odwrócenie biegu wydarzeń jak w „Memento”, podróż w głąb umysłu czy próba prezentacji zawiłości osobowości wielorakiej), ale stanowczo za mało tu angażującej treści.

Najlepszą częścią albumu są bez wątpienia ilustracje. Założenia serii pozwalają na bardzo ciekawą grę kontrastami – to zresztą główna siła wizualiów cyklu od samego jego początku. W przypadku „Moon Knighta” ponownie jest to element, który w wielu z zamieszczonych w woluminie opowiadaniach został wykonany po mistrzowsku. Na deser dostajemy jeszcze galerię okładek, na których naprawdę warto zawiesić oko – praktycznie każda z nich to małe dzieło sztuki.

Wizualnie album utrzymano w trzech kolorach, ale jeśli chodzi o jego treść, barwa jest tylko jedna – to szarość. Najnowsza odsłona inicjatywy „Czerń, biel i krew” to niestety najsłabszy komiks z linii – zapychacz, który wleci do głowy i bardzo szybko z niej wyleci. Nie jest to co prawda rzecz dramatycznie słaba, ale nie sądzę, by ktokolwiek na długo zapamiętał ten tytuł i do niego wracał. Choć kolekcjonerzy, głównie ze względu na ilustracje, powinni jednak postawić go na półce.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/moon-knight-czern-biel-i-krew-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02cw8rWnCNrSpFAcgJ764iCM9VUU3rpUHSFhC5PiByX2C8Bjr1YowqsRrr1h6ZG3Hpl

Marvelowska inicjatywa „Czerń, biel i krew” zaowocowała jak dotąd czterema albumami. Pomysł, choć prosty, okazał się wyjątkowo interesujący i dał twórcom możliwość zaprezentowania znanych bohaterów (i antybohaterów) w inny sposób niż zazwyczaj. Seria spodobała się czytelnikom, nic więc dzi...

Rozwiń Zwiń

Kiedy spojrzy się na najświeższe dokonania Eda Brubakera, najpierw widzimy masę doskonałych komiksów. Po chwili zauważymy, że większość z nich jest utrzymana w podobnym klimacie. To opowieści o dość pesymistycznym wydźwięku, mocno nawiązujące do czarnego kryminału, często zahaczające o pulpowość. Dlatego też żadnym zaskoczeniem nie powinna być dla nikogo stylistyka drugiego tomu „Reckless”, bo to dokładnie taki komiks, jakiego można się było spodziewać. W tym braku zaskoczenia nie ma jednak niczego złego, a to z tej prostej przyczyny, że znowu otrzymaliśmy rzecz naprawdę wyborną.

Rok 1985 nie jest szczególnie udany dla Ethana Recklessa, byłego agenta FBI, obecnie pracującego jako ktoś w rodzaju prywatnego detektywa. Kiedy na obejrzanym filmie klasy znacznie niższej niż B dostrzega zaginioną przed laty kobietę, jest to początek ciągu zdarzeń mogących wciągnąć go w wir zabójczych tajemnic, które zalegają gdzieś na samym dnie dusznych uliczek półświatka Hollywood.

Druga odsłona „Reckless” z jednej strony jest przewidywalna, z drugiej zaś potrafi zaskoczyć. Na szczęście jest to zaskoczenie wyłącznie na korzyść. Może się podobać przede wszystkim sposób przedstawienia głównego bohatera, który nie jest tylko twardzielem przeżywającym ekscytujące przygody. Ed Brubaker pokazuje go jako człowieka wrażliwego, której to cechy nie zdołała zabić w nim nawet pełna przemocy przeszłość. A kiedy jego drodze pojawia się wyjątkowa kobieta, jest w stanie zrobić wiele, by pomóc jej w ważnej rodzinnej sprawie. Zarówno sam Ethan, jak i bohaterowie drugoplanowi zostali bardzo dobrze nakreśleni pod względem psychologicznym, ich motywacja jest bardzo wiarygodna, a to sprawia, że o ich perypetiach czyta się z jeszcze większym zainteresowaniem.

„Powiernik diabła” otoczony jest także delikatną mgiełką nostalgii, a przynajmniej ja tak ten album odbieram. Brubaker opisuje w nim lata osiemdziesiąte (to wtedy toczy się akcja) z wyraźnie wyczuwalnym uczuciem, i choć nie szczędzi nam ciemnych stron tamtych czasów, to autentyzm tego obrazu sprawia, że unosi się nad nim specyficzny, hipnotyzujący urok. Dużo wyjaśnia posłowie, które pozwala jeszcze lepiej zrozumieć zamysł autora podczas pracy nad tym komiksem.

Uwagę zwraca też to, w jaki sposób scenarzysta, czerpiący przecież garściami z wypełnionych przemocą opowieści groszowych, sam pokazuje przemoc na kartach swojego komiksu. Jego spojrzenie okazuje się mocno krytyczne, a uwaga czytelnika kierowana jest w dość nieoczywiste, może nawet zaskakujące rejony. Autor każe nam zastanowić się nad tym, co tak naprawdę znaczy być ofiarą przestępczości i jak dużym balastem może być naznaczone nią życie. Co ważne, przestępczość jest pokazana dokładnie tak, jak powinna – potrafi zniszczyć życie człowieka i rzucić cień także na życie zarówno osoby poszkodowanej, jak i jej rodziny. To sprawia, że druga odsłona „Reckless” musi być uznana za album dojrzalszy niż „jedynka”.

„Powiernik diabła” pozostaje przy tym wszystkim świetnie poprowadzonym kryminałem. Każdy element jest tu na swoim miejscu, scenarzysta wiarygodnie pokazuje rozwój prowadzonego przez głównego bohatera śledztwa, które ze stosunkowo prostej sprawy przeradza się w coś, co zahacza o bardzo niebezpieczne rejony sekciarsko-przemocowe. Brubakerowi udaje się ukazać przestępcze podziemie Los Angeles w sposób intrygujący i uniknąć przy tym romantyzowania zła.

Akapit o ilustracjach będzie tym razem wyjątkowo krótki. Bo cóż nowego mogę napisać o grafikach autorstwa niezrównanego Seana Phillipsa, współpracującego zresztą z Brubakerem nie pierwszy, nie drugi i nie piąty raz? To wciąż ta sama klasa i doskonałe wyczucie zamysłów scenarzysty. Wszyscy wiedzieliśmy, czego się spodziewać i dokładnie to otrzymaliśmy.

Sądziłem, że drugi tom „Reckless” będzie dziełem interesującym, nie spodziewałem się jednak, że okaże się aż tak dobry i będzie potrafił tak mocno dać do myślenia na dość nieoczywiste w sumie tematy. Tymczasem Ed Brubaker przeskoczył poprzeczkę ustawioną i tak dość wysoko przez pierwszą odsłonę serii i dał nam album, który można uznać za jeden z jego highlightów. Dlatego będę wypatrywać „trójki” z jeszcze większym zainteresowaniem.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/reckless-tom-2-powiernik-diaba-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02oMHT1mC7PtUEUDHAR4rX6ptuxNpSKRs2365eMUrZ64S8b6pRB6VhC971Qih3g8C2l

Kiedy spojrzy się na najświeższe dokonania Eda Brubakera, najpierw widzimy masę doskonałych komiksów. Po chwili zauważymy, że większość z nich jest utrzymana w podobnym klimacie. To opowieści o dość pesymistycznym wydźwięku, mocno nawiązujące do czarnego kryminału, często zahaczające o pul...

Rozwiń Zwiń

Choć nie należę do osób, które unikałyby grania w gry video i deprecjonowały tę gałąź popkultury, to nie miałem jeszcze do czynienia z serią „Far Cry”. Widać jednak, że wydawca gry zwraca uwagę na rozwój marki – obok właściwego produktu fani mają okazję zapoznać się także z komiksem, który stanowi wprowadzenie do szóstej części gry. Niektórzy powiedzą pewnie, że to zwykłe odcinanie kuponów, ale czy faktycznie musi tak być? Sprawdźmy zatem, jak prezentują się „Łzy Esperanzy”.

Juan Cortez to nałogowy partyzant, podąża wszędzie tam, gdzie tli się ogień konfliktu zbrojnego i udziela się na różnych światowych frontach. Choć stara się walczyć w słusznej sprawie, niekiedy oferuje swoje usługi temu, kto da najwięcej. Kolejnym miejscem, do którego trafia, jest Santa Costa, gdzie ścierają się z sobą trzy polityczne siły. Sytuacja jeszcze bardziej się pogarsza, gdy zostają tam odkryte złoża rzadkiego surowca.

Czy można zamknąć przyzwoitą fabułę na zaledwie osiemdziesięciu kilku stronach? Jeśli jesteście fanami wielotomowych serii, w których napięcia są rysowane subtelnymi pociągnięciami scenopisarskiego pędzla, a wątki bywają rozpisane na dziesiątki zeszytów, odpowiedź zapewne będzie przecząca. Jestem jednak przekonany, że owszem, zajmująca opowieść może być krótka, o czym przypomina chociażby wiele starszych „Thorgali”. W tym przypadku zasadniejsze pytanie brzmi: czy komiks będący na dobrą sprawę dodatkiem do dania głównego (w tym przypadku gry), może być pełnowartościowym produktem? Podejrzewam, że wielu czytelników powie, że nie. Jestem innego zdania, dlatego też do lektury „Łez Esperanzy” przystępowałem z czystą głową.

Nieważne, czy opowieść jest częścią franczyzy, czy towarzyszy czemuś jeszcze większemu, grunt, żeby była angażująca i sprawdzała się w oderwaniu od serii-matki. A w tej materii komiksowy „Far Cry” wypada przynajmniej przyzwoicie. To historia sensacyjna, która potrafi zainteresować. Jej główna siła to brak udawania tego, czym nie jest, a nie jest dziełem wiekopomnym. To czysta rozrywka, która nie aspiruje do bycia czymkolwiek więcej. Ta samoświadomość jest godna pochwały, bo pozwala twórcom skupić się na tym, co w tytule tego typu najważniejsze, czyli na akcji.

Patrząc całościowo – fabuła „Łez Esperanzy” jest całkiem angażująca, jednak w drugiej części omawianego albumu nieco za mocno skręca w rejony irytującego „zabili go i uciekł”, przynosząc rozwiązania w iście MacGyverowskim stylu. Taki kierunek nie był może zupełnie niespodziewany (wszak mamy do czynienia z komiksem opartym na grze akcji), ale w ostatecznym rozrachunku okazał się rozczarowujący, zwłaszcza po tym, jak w pierwszej połowie albumu Mariolle wykreował interesujący, subtelny klimat, czerpiąc nie tylko z sensacji, ale też z konwencji szpiegowskiej.

Warstwa graficzna „Łez Esperanzy” nie przynosi zbyt wielu fajerwerków. Widać, że artyści wykonali rzetelną robotę – pod tym względem nie ma im czego zarzucić, jednak ilustracje nie wyróżniają się niczym szczególnym. Ot, fachowa wizualizacja niezłego scenariusza. Warto zwrócić uwagę na nieco powiększony format wydania, sugerujący obcowanie z produktem z nieco wyższej półki.

Czy na komiksowej wersji „Far Cry” warto zawiesić oko? Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca, ale trzeba w tym momencie dodać kilka istotnych uściśleń. Po pierwsze – warto mieć świadomość, że mamy do czynienia z dziełem towarzyszącym, a głównym produktem jest jednak gra. Po drugie – fabuła w pewnym momencie siada i przekracza próg wiarygodności. Po trzecie – chodzi tu w zasadzie o rozrywkę. Jeśli to wam nie przeszkadza, lektura powinna być całkiem przyjemna.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/far-cry-zy-esperanzy-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid0aqoGAJzRGxeGBYQgRLxd6cig6tXWEnpDqoSyvxNVJS8FjYaEfrTBqbVhXJWceg3Ql

Choć nie należę do osób, które unikałyby grania w gry video i deprecjonowały tę gałąź popkultury, to nie miałem jeszcze do czynienia z serią „Far Cry”. Widać jednak, że wydawca gry zwraca uwagę na rozwój marki – obok właściwego produktu fani mają okazję zapoznać się także z komiksem, który...

Rozwiń Zwiń

Sean Murphy, przez wiele lat znany głównie jako twórca charakterystycznych rysunków do wielu komiksów, jakiś czas temu postanowił spróbować szczęścia także jako scenarzysta. Nie zawsze wychodzi to dobrze (właściwie często wychodzi to źle, a czytelnik zostaje z produktem miałkim, może poprawnym formalnie, ale nieporywającym), ale muszę przyznać, że w przypadku Amerykanina jest zupełnie inaczej. Najpierw niezły „Biały Rycerz”, później jego dwie kontynuacje (pierwsza z nich była naprawdę błyskotliwa) i wygląda na to, że Murphy mocno uwierzył w swoje siły, bo oto przed nami „Plot Holes”, kolejny album, który został przez niego zarówno napisany, jak i narysowany.

Pisanie powieści nie należy do najłatwiejszych zadań. Stworzenie fabuły, która nie ociera się o banał może nastręczać sporych trudności. Nad „naprawianiem” złych książek czuwa grupa zwana Plot Holes. Jej członkowie to postaci literackie uratowane z kart literatury gatunkowej, których misja jest ważniejsza, niż można by przypuszczać. Pewnego dnia do grupy dołącza Cliff, niespełniony rysownik komiksów, a bohaterowie stają przed wyzwaniem, z jakim nigdy dotąd się nie mierzyli.

Od pierwszej strony „Plot Holes” czuć, że jest to komiks zrodzony z prawdziwej miłości do kultury. Czy taki swoisty list miłosny może być zarazem dziełem autonomicznym, posiadającym wartość i świecącym blaskiem, który nie jest odbity od innych tytułów? Sean Murphy udowadnia, że jak najbardziej tak. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że autor nie stara się niczego kopiować na siłę, a elementy zapożyczone są podporządkowane opowieści, nie stanowią celu samego w sobie. Dzięki temu „Plot Holes” zyskuje własny, unikalny charakter, nawet mimo operowania na popkulturowych kliszach.

Nie uświadczymy tu jednego głównego bohatera. Jak wskazuje tytuł, autor skupił się na całej drużynie edytorów książkowych fabuł, a najważniejsze jest to, że każdy z jej członków otrzymuje swoje pięć minut. To niezwykle istotne, bo pozwala na stworzenie więzi między czytelnikiem a bohaterami. Tego właśnie brakuje mi we współczesnych trykociarskich drużynówkach, w których postaci zbyt często są traktowane bardzo przedmiotowo. Tymczasem Murphy poświęca każdej odpowiednią ilość czasu, a co za tym idzie, umiejętnie buduje tło i uwiarygadnia ich motywacje. Dzięki temu losy ekipy Plot Holes nie są nam obojętne.

Omawiany komiks napisany jest w całkiem przemyślany, wręcz sprytny sposób. Dlaczego właśnie sprytny? Chodzi o to, że uwarunkowania świata przedstawionego dają bohaterom bardzo duże możliwości działania, a to skutkuje z kolei tym, że zastosowanie manewru „deus ex machina” staje się bardziej uzasadnione niż zazwyczaj. Murphy wprowadza także koncept skakania z jednej powieści do drugiej, odwiedzania różnych fabuł, to zaś mocno dynamizuje tę historię. Komiks jest mocno akcyjny, ale pędzącej dość szybko fabule towarzyszą ciekawe pytania, na przykład o to, czy fakt, że członkowie Plot Holes są postaciami wyjętymi wprost z kart nieudanych powieści i zostali napisani w określony sposób, determinuje ich zachowanie, czy może są w stanie przezwyciężyć to warunkowanie? Śledzenie działań bohaterów jest w tym kontekście naprawdę interesujące.

Jak prezentuje się „Plot Holes” w warstwie graficznej? Nie ma tu większych zaskoczeń – ilustracje są po prostu wyborne. Murphy jest w wysokiej formie, co udowadnia na każdej kolejnej stronie. Grafiki są ostre, wyraziste i niezwykle dynamiczne, co daje świetny efekt, który mocno cieszy oko. Album zawiera również sporo dodatków. To szkice koncepcyjne, projekty postaci, okładki, proces twórczy niektórych stron, a nawet fotografie wykorzystywanego przez autora podczas pisania modelu statku wykonanego z kartonu i brystolu. Dla każdego coś miłego.

Byłem bardzo ciekawy, jak wypadnie „Plot Holes”, bo ostatnimi czasy Sean Murphy jest w naprawdę wysokiej formie (zarówno pisarskiej, jak i graficznej). Szanse na podtrzymanie dobrej passy były więc spore i finalnie okazało się, że oczekiwania zostały spełnione w stu procentach, bo dostaliśmy komiks twórczy i angażujący, który emanuje uwielbieniem dla popkultury. Lektura przyniosła mi sporo przyjemności i autentycznej frajdy.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/plot-holes-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02iznPaCNTjaoXYvuCjNMLbtW8JVb6Wkd1TcAWCbD69ajfcaSnpeMeNXo5xQqrzipkl

Sean Murphy, przez wiele lat znany głównie jako twórca charakterystycznych rysunków do wielu komiksów, jakiś czas temu postanowił spróbować szczęścia także jako scenarzysta. Nie zawsze wychodzi to dobrze (właściwie często wychodzi to źle, a czytelnik zostaje z produktem miałkim, może popra...

Rozwiń Zwiń

Seria powieści o Mordimerze Madderdinie i innych bogobojnych inkwizytorach wskoczyła na wyższy poziom, a Jacek Piekara nareszcie przestał odcinać kupony i znacząco rozbudował wymyślone przez siebie uniwersum, dając czytelnikom odpowiedzi na pytania dręczące ich latami. Co więcej, jego nowa książka jest fascynująca i poruszająca, na zawsze zmienia też obraz świata przedstawionego.

Powyższe zdania bardzo chciałbym kiedyś napisać przy okazji kolejnej powieści z „cyklu inkwizytorskiego”, jednak coraz bardziej wątpię, że to się kiedykolwiek wydarzy. Tak, tak, jak się słusznie domyślacie, „nowy Piekara” nie tylko nie jest żadną rewolucją, ale jest też pozycją słabą.

W klasztorze Amszilas członkowie potężnego Wewnętrznego Kręgu Inkwizytorium snują plany na temat przyszłości świata. Decydenci Świętego Oficjum muszą wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, zbadać zależności i powiązania, a następnie podjąć decyzję, od której zależeć będzie przyszłość świata i to, w jaki sposób dokona się ewentualna zmiana jego oblicza. W centrum wydarzeń stoi Arnold Löwefell, dawny perski mag, obecnie wierny sługa uśpionego Jezusa Chrystusa.

Bardzo dobrym obrazem tego, w jaki sposób napisano czwartą odsłonę „Płomienia i krzyża”, jest jej pierwszy rozdział. Zajmuje on prawie połowę objętości powieści i w całości dotyczy dyskusji bohaterów o tym, co wydarzyło się w trylogii opisującej przygody Mordimera Madderdina na Rusi. O ile nie widzę niczego złego w idei spojrzenia na daną powieść z innej perspektywy, o tyle ma to sens jedynie wtedy, kiedy manewr poszerza obraz całości i odkrywa nieznane dotąd niuanse. Tutaj tego zwyczajnie nie ma – to po prostu wspominki na temat już przemielony, uzupełnione o ledwie kilka nowych, raczej nieistotnych informacji. Come on, panie Piekara! Nie tędy droga – można odcinać kupony ze zdecydowanie większym kunsztem i wdziękiem.

Opowiadania zawarte w pierwszych czterech tomach przygód inkwizytora Madderdina realizowały schemat rozwiązywania zagadki kryminalnej. Nie było w tym żadnej innowacji, ale Piekara prowadził te historie sprawnie, były one też, przynajmniej w znacznej mierze, zwyczajnie zajmujące. Czwarty „Płomień i krzyż” wygląda zupełnie inaczej. Akcja powieści w całości rozgrywa się w murach tajemniczego klasztoru Amszilas i opiera się jedynie na rozmowach między bohaterami. Nie uświadczymy tu żadnej akcji, żadnej intrygi, i prawie żadnej zagadki (na pewno nie kryminalnej). To zaś sprawia, że na karty książki wkrada się mocno wyczuwalna monotonia.

Nie miałbym większych zastrzeżeń, gdyby te wszystkie rozmowy prowadziły do czegoś ciekawego, tak się niestety nie dzieje. Mnóstwo dialogów to powtarzanie tych samych informacji, często dobrze znanych czytelnikowi od wielu tomów. Jacek Piekara mieli w kółko to samo, w kolejnych książkach zmieniając jedynie nieco scenerię i poszczególne składowe (zależy czy bohaterem jest Löwefell, czy Madderdin), ale nie wychodząc za bardzo z bezpiecznego rejonu, którym są quasi-filozoficzne dywagacje na tematy religijne i społeczne. Na poziomie siedemnastego tomu serii jest to męczące, tym bardziej, że to właśnie w najnowszych częściach cyklu to zjawisko osiąga swoje apogeum.

Autor stara się zachowywać pozory, że cała opowieść zmierza w jakimś ciekawym kierunku. W tym celu rzuca czytelnikowi pewną zagwozdkę na końcu tomu. Z oczywistych powodów nie powiem, o co dokładnie chodzi, ale pomysł na dalszy rozwój fabuły wydaje się ciekawy. Cóż jednak z tego, skoro ta ciekawostka jest jedyną interesującą składową czwartej części „Płomienia i krzyża”? Nie rekompensuje ona nijak – owszem, dobrze napisanych – ale jednak nudnych rozdziałów ją poprzedzających.

Kto wie, może ostatecznie jest jeszcze przed „cyklem inkwizytorskim” jakaś przyszłość, ale odnoszę wrażenie, że coraz mniejsze grono czytelników ma ochotę towarzyszyć autorowi w tej drodze i sprawdzić to na własne oczy. Może rzecz nie jest widoczna w wynikach sprzedaży (tego co prawda nie wiem, bo nie mam do nich wglądu, ale wnioskując po liczbie tomów całego cyklu, domniemywałbym, że nie jest tak źle), ale już opinie o kilku ostatnich tomach są z książki na książkę coraz gorsze. To coś znaczy. A jeśli w podejściu autora nie dojdzie do jakiejś zmiany, będzie tylko gorzej.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2023/07/jacek-piekara-pomien-i-krzyz-tom-4.html
oraz na łamach serwisu Szortal - https://www.facebook.com/Szortal/posts/pfbid02gKA2Tz31meaFDP4P282eNhbNfvG2nroEiboRyrNyAny3LhwCPkwVHdVmGfJPwzg6l

Seria powieści o Mordimerze Madderdinie i innych bogobojnych inkwizytorach wskoczyła na wyższy poziom, a Jacek Piekara nareszcie przestał odcinać kupony i znacząco rozbudował wymyślone przez siebie uniwersum, dając czytelnikom odpowiedzi na pytania dręczące ich latami. Co więcej, jego nowa...

Rozwiń Zwiń