Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostatnie dni wakacji to dobry czas, by udać się na górską wędrówkę. Zapraszam zatem w Karkonosze. a to za sprawą książki Sławomira Gortycha “Schronisko, które przestało istnieć”.
Akcja powieści rozpoczyna się w momencie, gdy jej główny bohater, Maksymilian Rajczakowski, wyrusza na urlop właśnie w Karkonosze, do Śnieżnych Kotłów. To tam w tragicznych okolicznościach zginął jego ulubiony wujek, Artur, który porzucił dochodową karierę na rzecz zakupu i odbudowania nieczynnego schroniska w Śnieżnych Kotłach. Maks zamierza odkryć, co skłoniło wuja do takiej decyzji i zamieszkania w odludnym miejscu, w środku smaganych wiatrem i śniegiem gór. Nie spodziewa się, że tam na jaw wyjdą głęboko skrywane rodzinne tajemnice dotyczące nie tylko Artura, ale i jego samego, z tym że te sekrety wymagają cofnięcia się do czasów końca II wojny światowej i tuż powojennych. W tle tych tragicznych wydarzeń są także ukryte skarby pozostawione przez uciekających Niemców w 1945 roku. A te wszystkie wydarzenia rozgrywają się pośród cudnej urody górskiej przyrody.

Książka Sławomira Gortycha zabiera nas bowiem w magiczną wędrówkę po Karkonoszach, pokazuje ich piękno, potęgę, majestat. Zauroczyłam się opisami karkonoskich szczytów, szlaków, zabytków. Przy okazji poznałam też wiele legend związanych z tymi terenami, no i baśniową ( albo i nie, zdaniem niektórych bohaterów książki) postać Liczyrzepy vel Karkonosza. Odnalazłam także w powieści kilka miejsc, w których nie tak dawno byłam i miałam je jeszcze w pamięci.

Zainteresowała mnie też trudna przeszłość tych Ziem Odzyskanych, nieprzypadkowo zwanych również Dzikim Zachodem. Konflikty narodowościowe między Polakami, Niemcami a Czechami, napływ osiedleńców z niemalże całej Europy, dywersyjna działalność Werfwolfu, tak wyglądała codzienność w tamtych czasach. A za tymi suchymi stwierdzeniami kryły się prawdziwe dramaty ludzi.

“Schronisko.. “ to zatem spora dawka wiedzy historycznej i chwała autorowi za to. Może tylko momentami ta wiedza była przekazywana w sposób przypominający Wikipedię. Trochę sztywne były również dialogi między bohaterami, a im samym brakło naturalności i oryginalności.

W sumie debiut powieściowy Sławomira Gortycha podobał mi się, przede wszystkim z uwagi na osadzenie akcji w pięknych Karkonoszach, których dostojną urodę autor tak pięknie oddał.
A może znajdzie się ktoś, kto przywróci dawną świetność schronisku nad Śnieżnymi Kotłami. Chętnie bym je odwiedziła, a może spotkałabym tam Liczyrzepę…

Ostatnie dni wakacji to dobry czas, by udać się na górską wędrówkę. Zapraszam zatem w Karkonosze. a to za sprawą książki Sławomira Gortycha “Schronisko, które przestało istnieć”.
Akcja powieści rozpoczyna się w momencie, gdy jej główny bohater, Maksymilian Rajczakowski, wyrusza na urlop w...

Rozwiń

Zwiń

“Poszukiwacz zwłok” zainteresował mnie tytułem i osobą autora, o którym tyle słyszałam, a z którego twórczością wcześniej się nie zetknęłam.
Mieczysław Gorzka, bo o nim mowa, w swojej najnowszej powieści wciągnął mnie w swoją historię, mocno zainteresował i sprawił, że “Poszukiwacz zwłok” zmienił się w książkę nieodkładalną. A stało się tak nie tylko za sprawą intrygującego wątku kryminalnego, pełnokrwistego, brutalnego, ale i świetnie wykreowanych bohaterów.
Śledztwo, które prowadzi Laura Wilk, potocznie zwana przez swych kolegów Wilczycą, dotyczy seryjnego zabójcy nastolatek. Pomaga jej policyjny psycholog, Maciej Lesicki. Wkrótce okazuje się, że zlecenie, które otrzymał od nieznajomej kobiety, a dotyczące odnalezienia zwłok dziewczyny zabitej przez laty, łączy się ze sprawą Poltergeista, bo tak media nazwały seryjnego mordercę nastolatek. Historia tylko na pozór wydaje się prosta, bowiem autor nieustannie trzyma nas w napięciu, wprowadza nowe wątki, postaci albo podsuwa fałszywe tropy. Tworzy misterną, skomplikowaną fabułę, zaskakuje nieprzewidywalnymi zwrotami akcji. Zabójstwa, mafia, korupcja, pieniądze, narkotyki, porachunki, zawiść, zemsta, niesamowity rollercoaster emocji!
Niejako przy okazji Gorzka buduje daleki od ideału, ponury świat polskich służb mundurowych i ich brudne powiązania z polityką. Jednocześnie “Poszukiwacz zwłok” to opowieść o tym, jak trudno być kobietą w policyjnym świecie zdominowanym przez mężczyzn. O wyzwaniach, jakie bohaterowie stawiają sami sobie i o tajemnicach, które skrywają, jedne są bardzo mroczne, inne wynikają z ludzkich słabości, a wszystkie one tworzą bardzo ciekawy portret psychologiczny postaci, zarówno tych głównych jak i drugoplanowych. Nieszablonowi to bohaterowie, z przeszłością, niejednoznaczną sytuacją obecną, uwikłani w trudne prywatne relacje i zależności. Dzięki temu zarówno Laura Wilk, Maciej Lesicki, Piotr Żołnierz czy komisarz Góralski to dobrze skrojone postaci, intrygujące, ale przede wszystkim autentyczne, wiarygodne. Niektórym z nich kibicujemy, innych nienawidzimy, ale na pewno jesteśmy w stanie wejść w ich świat, uwierzyć ich motywacjom, a nawet zżyć się z nimi. Zatem kiedy zanurzymy się już w ten mrok “Poszukiwacza zwłok” nie będzie dla nas ratunku. Musimy szybko dotrzeć do końca, do odkrycia tajemnicy. Tylko czy na pewno autor wszystko nas wyjaśni, a może ma w zanadrzu kolejną odsłonę powieści z Laurą Wilk, Lesickim i innymi?
Polecam “Poszukiwacza zwłok”, bo to świetny kryminał!

“Poszukiwacz zwłok” zainteresował mnie tytułem i osobą autora, o którym tyle słyszałam, a z którego twórczością wcześniej się nie zetknęłam.
Mieczysław Gorzka, bo o nim mowa, w swojej najnowszej powieści wciągnął mnie w swoją historię, mocno zainteresował i sprawił, że “Poszukiwacz zwłok...

Rozwiń

Zwiń

Bez zbytniego entuzjazmu sięgnęłam po “Trzykrotki” Katarzyny Kieleckiej, choć spodobał mi się tytuł. Zaczęłam czytać i przepadłam, bo to bardzo sympatyczna książka!
Nie myślcie, że głównym bohaterem powieści są rośliny doniczkowe. Skądże znowu! Tytułowe Trzykrotki to trzy przyjaciółki: Katarzyna zwana Kasiulą, Aleksandra i Kamila. Z okazji okrągłej rocznicy Kasiuli (co prawda kobietom wieku się nie wypomina, ale panie pierwszą, a nawet drugą młodość mają już za sobą) postanawiają wybrać się na wyprawę życia. Zdają się na los, ale ten płata im figla i na razie zdobywanie Kilimandżaro przesuwa się trochę w czasie. Za to nasze dzielne, niestrudzone i niezmordowane przyjaciółki wyruszają w misję śladem wnuczki jednej z nich. Wsiadają do kampera i rozpoczynają pełną przygód podróż po Europie. Oprócz “zdalnej” opieki nad Gają ( to wnuczka Kamili) zwiedzają romańskie zabytki we Francji I Włoszech, podziwiają majestatyczne alpejskie krajobrazy, ratują bezdomne koty, zawierają nowe znajomości… Są trochę szalone, zwariowane, nie boją się wyzwań i choć nie szczędzą sobie złośliwości, to rozumieją się doskonale i zawsze mogą na siebie liczyć.
Niech Wam się jednak nie wydaje, że “Trzykrotki” to tylko opis zwariowanej wycieczki lekko dojrzałych pań. O, nie! Autorka dotknęła w swej powieści wielu innych, ważnych spraw. Porusza problem relacji rodzinnych, zwłaszcza między rodzicami a dorosłymi dziećmi, pisze o rozterkach uczuciowych młodych ludzi, ich trudnych wyborach, pokazuje, jak niebezpieczne może być odrzucone uczucie. Pięknie kreśli postać osoby niewidomej, która wbrew przeciwnościom losu, spełnia się zawodowo. Przede wszystkim jednak Kielecka głosi pochwałę przyjaźni, która przetrwała wiele lat; przyjaźni prawdziwej, nieudawanej, takiej, której żadne różnice ani bagaż doświadczeń i charakterów nie zniszczą.
“Trzykrotki” to świetna powieść obyczajowa, bardzo sprawnie napisana, z wciągającą, dynamiczną akcją, wyrazistymi bohaterami, a właściwie bohaterkami, momentami humorystyczna, momentami poważna. Dla mnie była jedna z tych, które aż żal odkładać po przeczytaniu. Może doczekam się dalszego ciągu Trzykrotkowych przygód.
Szczerze polecam, czytajcie i pamiętajcie, że (...) “Trzecia młodość też jest od tego, by czynić głupoty. Tylko zdecydowanie wooolniej."

Bez zbytniego entuzjazmu sięgnęłam po “Trzykrotki” Katarzyny Kieleckiej, choć spodobał mi się tytuł. Zaczęłam czytać i przepadłam, bo to bardzo sympatyczna książka!
Nie myślcie, że głównym bohaterem powieści są rośliny doniczkowe. Skądże znowu! Tytułowe Trzykrotki to trzy przyjaciółki: K...

Rozwiń

Zwiń

“Światło po zmierzchu” to kolejna powieść obyczajowa Żanety Pawlik, równie interesująca i poruszająca jak te wcześniejsze - “Mowy nie ma” i “Tamarynd”. Tym razem głównymi bohaterami powieści autorka uczyniła mężczyznę po przejściach i kobietę z przeszłością czyli Julię Andrzejewską i Kosmę Tucholskiego.

Historia opowiada o znanej i cenionej aktorce Julii Andrzejewskiej, która ma w swoim dorobku wiele ról filmowych i teatralnych. Razem ze sławą idą w parze afery medialne, których Julia jest bohaterką. Po swoim ostatnim niechlubnym wyczynie postanawia wyjechać z miasta, zatrzymuje się na wsi u Bożki, przyjaciółki z lat młodości, z która odnowiła znajomość. Tam też poznaje Kosmę żyjącego od lat w małej chatce w głębi lasu. Kosma jest fotografem przyrody, wkłada w to całe swoje serce. Przez miejscowych uważany jest jednak za dziwaka, odmieńca. Drogi tych dwojga bohaterów krzyżują się ze sobą, pozornie wszystko ich dzieli, a może mają ze sobą więcej wspólnego niż im się wydaje?


Oczywiście, jak to w przypadku książek Żanety Pawlik, w jej powieściach pojawiają się kolejni, barwni bohaterowie, których losy również dostarczają czytelnikowi sporo emocji.

“Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść dotykająca niełatwych tematów. Jej bohaterowie, bardzo różnorodni, borykają się z życiowymi problemami, doświadczają trudnych sytuacji. Książki Żanety Pawlik są zatem tak realistyczne, tak wiernie oddające rzeczywistość, bo autorka porusza w nich ważne i aktualne problemy społeczne, nie boi się sięgać po trudne tematy. Tworzy realnych bohaterów, takich, których można by spotkać w sąsiedztwie. Każda jej postać wnosi wiele do fabuły i odgrywa ważną rolę w wydarzeniach, wywołując w czytelniku różne emocje, wzruszenie, współczucie, zrozumienie, czasem zdziwienie, a nawet zniecierpliwienie, czy niechęć.
“Światło po zmierzchu” to wielowątkowa powieść, sprawnie napisana, z wyrazistymi bohaterami. Na pewno skłoni do refleksji, chwili zastanowienia się nad tym, co w życiu jest najważniejsze, jakich wyborów dokonać, by było ono spełnione i szczęśliwe. Podobało mi się także otwarte zakończenie książki zmuszające czytelnika do uruchomienia wyobraźni i poprowadzenie historii Julii, Kosmy, Teresy po swojemu.
Polecam najnowszą książkę Żanety Pawlik miłośnikom dobrych powieści obyczajowych.

Cała recenzja: https://www.czytelnika.pl/2023/08/swiato-po-zmierzchu-zaneta-pawlik.html

“Światło po zmierzchu” to kolejna powieść obyczajowa Żanety Pawlik, równie interesująca i poruszająca jak te wcześniejsze - “Mowy nie ma” i “Tamarynd”. Tym razem głównymi bohaterami powieści autorka uczyniła mężczyznę po przejściach i kobietę z przeszłością czyli Julię Andrzejewską i Kosmę...

Rozwiń

Zwiń

„Dom w Riverton” to debiutancka powieść australijskiej pisarki Kate Morton. Jest ona autorką kilku powieści, znanym też polskim czytelnikom, m.in.: „Zapomnianego ogrodu”, czy Strażnika tajemnic”".
Historię tytułowego domu poznajemy z perspektywy prawie stuletniej Grace Bradley, przez wiele lat służącej arystokratycznej rodziny Hartford. Latem 1924 r. w tej posiadłości doszło do tragedii. Młody poeta, Robbie Hunter, w tajemniczych okolicznościach stracił życie. Wszystko wskazuje na to, że popełnił samobójstwo. Świadkami tego wydarzenia były dwie siostry Hartford - Hannah i Emmeline, ale żadna z nich nie chce mówić o tym, co się wtedy stało. Grace również była obserwatorem tych dramatycznych wydarzeń, ale przez wiele lat skrywała głęboko, gdzieś w zakamarkach pamięci, tę wiedzę. Udawało się jej to do czasu, gdy dostała list od pewnej młodej reżyserki, która postanowiła nakręcić film o związku poety z siostrami Hartford i jego samobójczej śmierci. Prosi więc Grace, jedynego żyjącą świadka wydarzeń w Riverton, o pomoc w opracowywaniu wszelkich szczegółów. Grace po kilkudziesięciu latach nieobecności odwiedza ponownie rezydencję, co wywołuje w niej bardzo silne emocje. Zaczyna snuć opowieść o swojej młodości, początkach pracy i życiu wszystkich mieszkańców Riverton. Opisuje swoją fascynację rodzeństwem Hartford a zwłaszcza starszą siostrą - Hannah; pierwszą wojnę światową wraz z jej tragicznymi następstwami, wreszcie lata tuż powojenne, gdy między siostrami - Hannah i Emmeline wybucha długo tłumiona rywalizacja. Czy w końcu powie jednak prawdę o tym, co stało się w 1924 roku ?
Największą zaletą książki jest dokładnie odtworzone tło historyczno-obyczajowe Anglii w burzliwym wieku dwudziestym. Obserwujemy koniec pewnego świata, wyraźnego podziału społecznego wywołanego wybuchem pierwszej wojny światowej, potem i drugiej oraz ich konsekwencje. Właśnie ta szczegółowość opisów, dbałość o detale i wierne odwzorowanie realiów XX wieku sprawiają,że dałam się wciągnąć w lekturę tej powieści i miałam poczucie "bycia" razem z Grace, Hannah i Emmeline, bo postacie wykreowane przez Morton są wyraziste i przemyślane.
„Dom w Riverton” to wielowątkowa powieść, z intrygującą historią o tajemnicach z przeszłości, tragicznej miłości i dokonywanych wyborach. Wiele tutaj emocji, samotności, zazdrości, źle ulokowanych uczuć, konfliktów, popełnionych błędów, niezrozumienia. Książka długa, z niespieszną, jakby senną narracją, szczegółowymi opisami czasów, które już przecież minęły i nie wrócą. Powieść polecam osobom lubiącym ciekawe historie rodzinne, tajemnice, sekrety i spokojną, nieszybką narrację.
Wydawnictwu “Albatros” bardzo dziękuję za egzemplarz recenzencki książki.


Cała recenzja: https://www.czytelnika.pl/2023/08/dom-w-riverton-kate-morton.html

„Dom w Riverton” to debiutancka powieść australijskiej pisarki Kate Morton. Jest ona autorką kilku powieści, znanym też polskim czytelnikom, m.in.: „Zapomnianego ogrodu”, czy Strażnika tajemnic”".
Historię tytułowego domu poznajemy z perspektywy prawie stuletniej Grace Bradley, przez ...

Rozwiń

Zwiń

“Źródlisko” Ewy Przydrygi to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, pierwsze, ale na pewno nie ostatnie, bo wspomniana wcześniej książka wypadło bardzo obiecująco.
Otóż główna bohaterka, Lila, w konkursie radiowym wygrywa rodzinny wyjazd do wyjątkowej posiadłości, bardzo nowoczesnej, naszpikowanej elektroniką. A ten smart dom mieści się gdzieś na odludziu, z dala od ludzkich siedzib. Lila przyjeżdża więc tam ze swoimi najbliższymi. Oczywiście, na początku nic nie wskazuje na to, by wyjazd do tego oryginalnego domiszcza stał się najgorszym koszmarem, horrorem z najczarniejszych snów. A tak właśnie się wydarzyło, bowiem już następnego ranka rodzina Lili staje przed bardzo
trudnym wyzwaniem i rozpoczyna okrutną grę, dramatyczny wyścig z czasem, którego stawką jest życie jednego z członków rodziny kobiety. Dlaczego? Czy ktoś zaplanował w najdrobniejszych szczegółach misterny plan zemsty z wykorzystaniem inteligentnego domu?

“Źródlisko” to bardzo niepokojący, mroczny, emocjonujący thriller, którego gęsta, duszna atmosfera osacza czytelnika już od pierwszych stron. Jest przerażająco, napięcie rośnie z każdą stroną, z każdą zagadką, przed którą stają bohaterowie, atmosfera się zagęszcza, emocje sięgają zenitu…
Ewa Przydryga napisała świetną książkę, z niebanalną fabułą (ta podziwu godna znajomość elektroniki i chemii!), bardzo wnikliwie przedstawiła swoich bohaterów, którzy nie są idealni, każdy z nich ma coś do ukrycia, a wszystkich łączy jedno - niezwykle dramatyczne wydarzenie sprzed lat. Ukazała mroczną stronę psychiki, prawdziwe oblicza ludzi skazanych na samych siebie, stających wobec najdramatyczniejszej próby w ich życiu. Autorka porusza też inne tematy, choćby problem odpowiedzialności za własne czyny, winy i kary, ochrony rodziny za wszelką cenę. Ten moralny aspekt powieści zwrócił moją uwagę i dał wiele do myślenia.
“Źródlisko” to thriller najwyższej próby, zatrważający, wciągający, intrygujący, z wyważonymi wątkami psychologiczno-obyczajowymi, wyśmienicie skonstruowaną intrygą kryminalną. Lektura tej książki pochłonęła mnie bez reszty i nie przeszkadzało mi w ogóle że niektóre sceny były pozbawione realizmu, bo uważam, że “Źródlisko” to obowiązkowa lektura dla miłośników kryminałów.

“Źródlisko” Ewy Przydrygi to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki, pierwsze, ale na pewno nie ostatnie, bo wspomniana wcześniej książka wypadło bardzo obiecująco.
Otóż główna bohaterka, Lila, w konkursie radiowym wygrywa rodzinny wyjazd do wyjątkowej posiadłości, bardzo nowoc...

Rozwiń

Zwiń

Lipiec upływa u mnie pod znakiem kryminałów. Tym razem wybrałam powieść hiszpańskiej autorki Marii Oruñy “Ukryty port” i muszę przyznać, że był to bardzo dobry wybór, bowiem ma ona w sobie to, co lubię najbardziej: retrospekcję i tajemnicę mocno osadzoną w przeszłości.
Akcja książki rozpoczyna się w momencie, gdy główny jej bohater, Olivier, znużony swoją codziennością w Londynie, przenosi się do do odziedziczonej po matce Villi Marina na północnym wybrzeżu Hiszpanii. Pragnie tam otworzyć mały hotelik, w związku z czym przeprowadza remont. W trakcie prac remontowych odnalezione zostały zmumifikowane zwłoki maleńkiego dziecka, być może noworodka. I to odkrycie uruchamia ciąg dramatycznych zdarzeń, w dziwnych okolicznościach giną starsi ludzie, wszystko wskazuje na zaplanowane morderstwa, a wokół Oliviera zaczyna się robić niebezpiecznie. I wtedy na scenę wchodzi ona - perfekcyjna, ambitna porucznik Valentina Redondo. W trakcie żmudnego dochodzenia wychodzą na światło dzienne tajemnice rodziny Oliviera, odzywają się duchy przeszłości. Skuteczna pani porucznik doprowadza jednak do zakończenia śledztwa, a rozwiązanie zagadki "Aniołka z Villa Marina" jest naprawdę zdumiewające.

W książce zwróciłam uwagę na wspaniałą kreacją bohaterów, ich pogłębioną psychologiczną charakterystyką, autorka bardzo głęboko wniknęła w meandry umysłu psychopaty, tworząc interesujące studium takiego przypadku.
“Ukryty port" to bardzo wciągająca książka, wielowątkowa, która nie tylko zachwyca zawiłą i skomplikowaną intrygą kryminalną, ale także nieco mroczną, pełną tajemnic warstwą obyczajową powiązaną z przeszłością. Historia odgrywa w tej powieści istotną rolę, bowiem
losy Oliviera przeplatają się w książce z retrospekcją, fragmentami pamiętnika pewnej dziewczyny, mającego swój początek w trudnych latach wojny domowej w Hiszpanii. Pamiętnik ukazuje, jak wyglądało w tych brutalnych i bezwzględnych czasach życie jej i rodzeństwa, pokazuje też niecodzienną, pełną poświęcenia, miłości, ale niezwykle skomplikowaną siostrzaną relację. To także opowieść o marzeniach, by stać się kimś, by awansować w hierarchii społecznej. Niestety, cena takiego awansu była ogromna…
Książka Oruñy zrobiła na mnie ogromne wrażenie, dostarczyła wiele emocji, od jej lektury nie mogłam się oderwać. Autorka po mistrzowsku prowadzi fabułę, zaskakując nas zwrotami akcji, dawkując napięcie. Jeśli więc lubicie kryminały, mu koniecznie ją przeczytać!
A tytułowy ukryty port to takie bezpieczna miejsce, w którym można się zawsze schronić, uciec od swoich trosk, odpocząć od świata. Na pewno każdy z nas ma takie miejsce. A gdzie znajduje się Wasz ukryty port?

Lipiec upływa u mnie pod znakiem kryminałów. Tym razem wybrałam powieść hiszpańskiej autorki Marii Oruñy “Ukryty port” i muszę przyznać, że był to bardzo dobry wybór, bowiem ma ona w sobie to, co lubię najbardziej: retrospekcję i tajemnicę mocno osadzoną w przeszłości.
Akcja książki rozpo...

Rozwiń

Zwiń

“Morderstwo w księgarni” Merryn Allington to moje pierwsze spotkanie z tą autorką.
Zainteresował mnie tytuł, takie nieoczywiste zestawienie: morderstwo wśród regałów pełnych książek? Przeczytałam więc tę powieść angielskiej autorki i choć sama książka była raczej przewidywalna, a fabuła niezbyt odkrywcza, usilnie nawiązująca do klasycznych kryminałów Agathy Christie, to jej lektura sprawiła mi trochę przyjemności.
Lubię klimat angielskiej prowincji, małomiasteczkową atmosferę, tak dokładnie odtworzoną w powieści Allington. Podobała mi się też dwójka bohaterów, domorosłych detektywów: Flora Steele i Jack Carrington, usiłujących wyjaśnić tajemniczą śmierć młodego człowieka w księgarni będącej własnością Flory. Nie ma w tej książce krwawych scen, gwałtownych wydarzeń, akcja toczy się powoli, niespiesznie, mam więc okazję bliżej poznać mieszkańców
Abbeymead, całkiem niezłą zresztą galerię postaci, czasem trochę wścibskich, rozsiewających nieprawdziwe plotki o swoich sąsiadach, czego Flora doświadczyła na własnej skórze. Możemy też wpaść na pyszną drożdżówkę i ciepłą herbatkę do miejscowej kawiarenki, a przy okazji odkryć tajemnicę, jaką skrywa Klasztor, a właściwie jego niesympatyczny właściciel i odnaleźć … skarb!
Mimo że jej intryga kryminalna, a zwłaszcza samo zakończenie było nazbyt oczywiste i za proste, książka nie nudziła. A jej dodatkowym plusem były opisy typowo angielskiej pogody z wyjącym wiatrem, ulewami zasnuwającymi świat strugami deszczu, które lekko ochładzały gorącą lipcową atmosferę towarzyszącą mi podczas czytania “Morderstwa w księgarni”. Polecam jako niezobowiązującą, rozrywkową lekturę na lato.

“Morderstwo w księgarni” Merryn Allington to moje pierwsze spotkanie z tą autorką.
Zainteresował mnie tytuł, takie nieoczywiste zestawienie: morderstwo wśród regałów pełnych książek? Przeczytałam więc tę powieść angielskiej autorki i choć sama książka była raczej przewidywalna, a fabuła n...

Rozwiń

Zwiń

“Bursa” to moje pierwsze spotkanie z jej autorką, Katarzyną Wolwowicz, choć książka jest czwartą częścią cyklu o komisarz Oldze Balickiej.
Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron, a jej ciężka atmosfera została ze mną na długo.

Główna bohaterka, Olga Balicka, po jak się domyślam, zawirowaniach życiowych osiągnęła spokój. Ma przy sobie ukochanego męża, byłego policjanta zresztą, dzieci, urządza się w nowym domu, na obrzeżach Jeleniej Góry, w Sobieszowie. Tam właśnie autorka umieściła akcję tej powieści, stawiając przed Balicką, nową, trudną do wyjaśnienia, bardzo mroczną zagadkę kryminalną.

Otóż na terenie dawnej szkolnej bursy znaleziono zwłoki młodej kobiety, a nieopodal niej elementy różańca. Najpierw trzeba zidentyfikować zamordowaną i wyjaśnić, czy znalezione obok ciała elementy różańca mają związek ze sprawą, czy są przypadkowym znaleziskiem. Należy również ustalić, czy zaginięcie szesnastoletniego Tomka, mieszkającego w pobliżu bursy łączy się ze sprawą zamordowanej kobiety. Nie będzie to łatwe, bo ojciec Tomka nie spieszy się z zawiadomieniem policji i ewidentnie coś ukrywa.

Zespół Balickiej ma zatem sporo pracy, napotyka na wiele trudności, tajemniczych wydarzeń z przeszłości, niewyjaśnionych zagadek, mylących tropów. Po żmudnym śledztwie okazuje się, że kluczem do rozwiązania sprawy są odnalezione niedawno, podczas prac budowlanych prowadzonych na terenie bursy, trzy szkielety.

“Bursa” Wolwowicz to świetny kryminał, trzymający czytelnika w napięciu do ostatnich stron. Ta zaskakująca historia została niezwykle sprawnie napisana, tempo akcji nie zwalniało, wręcz przeciwnie, kolejne wydarzenia podsycały niepokój, budziły przerażenie, trwogę. Bohaterowie też są wyraziści, zdeterminowana Balicka, empatyczna Sarnecka, cyniczna aspirant Chmurzyńska. Zresztą Wolwowicz dużo miejsca poświęca w swej książce relacjom międzyludzkim, ukazuje ich wpływ na fabułę powieści, nie pomija tła społecznego, mimochodem porusza ważne kwestie np. problem autystycznego dziecka. To wszystko sprawia, że “Bursa” staje się wielowymiarową historią z elementami kryminalnymi, obyczajowymi i społecznymi.

Książka skłoniła mnie do refleksji nad złożonością ludzkich charakterów, przeraziła siłą zła tkwiącego w naturze ludzkiej i tym, jak daleko może posunąć się człowiek w swym okrucieństwie.
To pozycja na pewno warta przeczytania: zaskakujące zwroty akcji, doskonała intryga kryminalna, mroczna atmosfera sprawiają, że od lektury trudno się oderwać. Zapewniam, że lektura “Bursy” dostarczy mocnych wrażeń!

“Bursa” to moje pierwsze spotkanie z jej autorką, Katarzyną Wolwowicz, choć książka jest czwartą częścią cyklu o komisarz Oldze Balickiej.
Powieść wciągnęła mnie od pierwszych stron, a jej ciężka atmosfera została ze mną na długo.

Główna bohaterka, Olga Balicka, po jak się domyślam, za...

Rozwiń

Zwiń

Niedawno przeczytałam “Samotnię” Anny Kańtoch.
Po pierwsze - zaskoczenie, bo to powieść inna od tych, do których przyzwyczaiła mnie autorka. Inna - ale to wcale nie znaczy, że gorsza, bo przecież Anna Kańtoch pisze tylko dobre książki!
Otóż bohaterem “Samotni” jest znany pisarz, Leon Cichy, który w wyniku wypadku traci wzrok. Ociemniały błąka się po swoim domu, próbując odnaleźć się tej nowej, trudnej dla niego sytuacji. W dodatku odnosi wrażenie, że jego żona (druga) nie jest tą właściwą, a tylko pod nią się podszywa. Co w tej sytuacji ma zrobić żyjący w ciemności pisarz, przebywający gdzieś na odludziu w swoim domu nazwanym chyba nieprzypadkowo Samotnią. Członkowie rodziny nie podzielają jego wątpliwości, składając je na karb urazu po niedawnym wypadku, ale Cichy ma swoje przemyślenia… I my również, wspólnie z nim, zastanawiamy się, co tak naprawdę się wydarzyło, a autorka nie ułatwia nam rozwiązania zagadki, bo fabuła powieści została misternie skonstruowana.
A klimat książki, jak rasowy thriller, pełen mroku, ciemności, w której pogrążamy się razem z bohaterem w jego Samotni. Klimat pełen tajemnic, niedopowiedzeń, z rosnącym napięciem. Niby zbliżamy się do rozwiązania intrygi, ale tak naprawdę do ostatniej strony, nie wiemy, co się wydarzyło, kto jest winny, a kto ofiarą. Zakończenie, jak przystało na dobry kryminał, zaskakujące, a wszystkie wątki zgrabnie połączyły się w czytelną całość.
Ciekawa też forma powieści, zabieg narracyjny polegający na oddaniu głosu bohaterowi, który nie mogąc pisać, nagrywa swoje wypowiedzi. Stąd krótkie rozdziały w formie kolejnych nagrań. Cichy opowiada swoją historię, a pierwszoosobowa narracja doskonale podkreśla izolację bohatera, jego samotność, zagubienie, bezradność w niektórych codziennych sytuacjach, uzależnienie od innych osób i wprowadza nastrój niepokoju, lęku towarzyszącemu bohaterowi, który nie wie, kto jest po jego stronie, komu może zaufać.
“Samotnia” to mistrzowsko skonstruowany kryminał, z dopracowaną intrygą, świetnymi kreacjami bohaterów, budzący napięcie i ciekawość. Polecam miłośnikom dobrych powieści kryminalnych!

Niedawno przeczytałam “Samotnię” Anny Kańtoch.
Po pierwsze - zaskoczenie, bo to powieść inna od tych, do których przyzwyczaiła mnie autorka. Inna - ale to wcale nie znaczy, że gorsza, bo przecież Anna Kańtoch pisze tylko dobre książki!
Otóż bohaterem “Samotni” jest znany pisarz, Leon Cichy...

Rozwiń

Zwiń