Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Charakter rodzi się z wypracowanych nawyków. Kogokolwiek byś udawał, byle wystarczająco konsekwentnie, tym się w końcu staniesz.

Charakter rodzi się z wypracowanych nawyków. Kogokolwiek byś udawał, byle wystarczająco konsekwentnie, tym się w końcu staniesz.

...w chwilach zwątpienia nie liczy się, co dobre, a co złe. Liczy się tylko to, co pozwala nam dalej żyć.

...w chwilach zwątpienia nie liczy się, co dobre, a co złe. Liczy się tylko to, co pozwala nam dalej żyć.

Zawsze powtarzałam sobie, że wszystko jest możliwe, było to wtedy boskie, a teraz potrzebuję wiary, że normalne życie jest możliwe.

Zawsze powtarzałam sobie, że wszystko jest możliwe, było to wtedy boskie, a teraz potrzebuję wiary, że normalne życie jest możliwe.

Inteligencja odzwyczaiła cię od uczciwości. Żyjesz między nimi, ale jak za szkłem matowym albo pod maską. Ich widzisz jasno i wyraźnie. Oni ciebie — tylko w części. I wiesz o tym. Że jest taka część ciebie — zachowania słowa uczucia myśli — która dla innych pozostaje niewidoczna. Inteligencja to rodzaj czapki niewidki. Bo nawet jak cię widzą — myślą, że widzą co innego, niż widzą. Tyle, co potrafią pomyśleć i zrobić sami. A ty się poruszasz za tą zasłoną. Robisz dzikie miny i pokazujesz im wała. (Nie widzą). Tak zwane sytuacje towarzyskie: wbijesz szpilę, oczernisz, poniżysz, spowodujesz zdradę i cierpienie — bezkarnie, bezwinnie. Bardziej inteligentni od początku żyją w nieustannym teście moralności: jak się Iks zachowa, gdy nikt Iksa nie widział, nikt nie słyszał, nikt się nie dowiedział. Etyka bogów.

Inteligencja odzwyczaiła cię od uczciwości. Żyjesz między nimi, ale jak za szkłem matowym albo pod maską. Ich widzisz jasno i wyraźnie. Oni ...

Jestem Polakiem – więc całą rozległą stroną swego ducha żyję życiem Polski, jej uczuciami i myślami, jej potrzebami, dążeniami i aspiracjami. Im więcej nim jestem, tym mniej z jej życia jest mi obce i tym silniej chcę, żeby to, co w mym przekonaniu uważam za najwyższy wyraz życia stało się własnością całego narodu.

Jestem Polakiem – więc całą rozległą stroną swego ducha żyję życiem Polski, jej uczuciami i myślami, jej potrzebami, dążeniami i aspiracjami...

Człowiek definiuje się przez swoje granice. Człowiek opisuje się na liniach oporu: to jeszcze jest człowiek, a to już nie; to jeszcze człowiek może, a tego już nie; to jeszcze jest ludzkie, a to już nie; to człowieka ogranicza — więc z tym walczy, naciska, wytęża myśl i wolę. Owe linie oporu stanowią fundamenty kultury, religii, filozofii, sztuki, języka, moralności, życia społecznego i politycznego. Wyznaczają także wektory szczęścia i nieszczęścia — ambicji, nadziei, lęków, ideałów — w życiu jednostkowym.

Człowiek definiuje się przez swoje granice. Człowiek opisuje się na liniach oporu: to jeszcze jest człowiek, a to już nie; to jeszcze człowi...

....cisza rzuca nagle człowieka na pastwę jego myśli. Albo te myśli były u przeciętnego obywatela trudne do wytrzymania, albo, jeszcze gorzej - nie było ich w ogóle i każda chwila ciszy uświadamiała mu boleśnie, jak bardzo jest w środku pusty.

....cisza rzuca nagle człowieka na pastwę jego myśli. Albo te myśli były u przeciętnego obywatela trudne do wytrzymania, albo, jeszcze gorze...

Czul, że jego widok ich podnieca. Ponieważ widzieli w nim ofiarę, mogli stać się katami.

Czul, że jego widok ich podnieca. Ponieważ widzieli w nim ofiarę, mogli stać się katami.

Ból może nie być jałowy, jeśli tylko uda się go w coś przemienić.

Ból może nie być jałowy, jeśli tylko uda się go w coś przemienić.