Bardzo miło i szybko się czytało tą, jak i pozostałe 2 tomy o przygodach kuzynek kruszewskich i księżniczki Moniki oraz alchemika Michała. Lekkie fantasy, takie w sam raz na weekendzik. Pozdro

Bardzo miło i szybko się czytało tą, jak i pozostałe 2 tomy o przygodach kuzynek kruszewskich i księżniczki Moniki oraz alchemika Michała. Lekkie fantasy, takie w sam raz na weekendzik. Pozdro

Podzielę się z wami moją opinią na temat “Księżniczki” Andrzeja Pilipiuka, ale już na początku powiem, że mam do tej książki dosyć mieszane uczucia.

Jak pierwszy tom naprawdę mi się podobał i byłam ciekawa tego, jak potoczy się dalej ta historia, tak niestety drugi tom serii trochę mnie zawiódł. Mimo że autor trzyma podobny poziom jak w poprzedniej części, tak pewne wątki w tej książce sprawiły, że miałam częste uczucie konsternacji. Krótko po przeczytaniu wręcz czułam jakby część poruszanych tam tematów i wydarzeń była niezbyt potrzebna, zmieniło się to jednak po tym, jak odczekałam kilka dni. Nadal uważam, że było kilka niepotrzebnych rzeczy, ale może w kolejnym tomie okażę się, że jednak były potrzebne, ciężko mi powiedzieć, bo nie widziałam jeszcze tej książki.

Zapomnijmy na moment o fabule i skupmy się na bohaterach, z nimi na całe szczęście nie miałam jakiś wielkich problemów. Zdarzały mi się momenty, kiedy czułam jakby ich charaktery, w porównaniu z poprzednim tomem zostały spłaszczone i postacie same w sobie były dosyć nijakie. Możliwe, że było tak, ponieważ ten tom skupia się przede wszystkim na księżniczce Monice i to jej perspektywę poznajemy przede wszystkim, odwrotnie niż w poprzedniej książce, gdzie spędzaliśmy czas z każdą postacią w miarę po równo.

Podsumowując, nie uważam, aby ta książka była jakaś tragiczna, fabuła łączyła się z poprzednim tomem dosyć dobrze, ale po prostu miała rzeczy, które mnie w niej nie pasowały. Na pewno będę czytać kolejny tom, z nadzieją, że będzie lepszy niż ten, a wam polecam zapoznanie się z tą historią, ponieważ uważam, że naprawdę ma potencjał.

Podzielę się z wami moją opinią na temat “Księżniczki” Andrzeja Pilipiuka, ale już na początku powiem, że mam do tej książki dosyć mieszane uczucia.

Jak pierwszy tom naprawdę mi się podobał i byłam ciekawa tego, jak potoczy się dalej ta historia, tak niestety drugi tom serii trochę mnie zawiódł. Mimo że autor trzyma podobny poziom jak w poprzedniej części, tak pewne wątki...

Pierwszą część serii czytałam dość dawno temu, ale pamiętałam, że zrobiła na mnie raczej dobre wrażenie – liczyłam, że i „Księżniczka” będzie okazją do chwili przyjemnego czytelniczego relaksu. Niestety część druga już praktycznie od pierwszych stron okazała się o wiele nudniejsza niż tom poprzedni.
Przez jakąś połowę książki miałam wrażenie, że czytam sfabularyzowane opisy wytwarzania staromodnych broni samodzielnymi sposobami, i dopiero potem historia zawiązała się na tyle, aby ruszyła jakakolwiek akcja – ta zresztą nie była w ogóle angażująca: niby opisywała polowanie na bohaterów przez ich wrogów oraz knowania tychże, jednak przedstawione to było w sposób dość mętny, a nieraz naiwny i pretekstowy.
Kombinacja infantylnych zdarzeń, komentarzy narratora zachwalających dawne systemy ponad współczesne ustroje i nazbyt rozwlekłych opisów zbędnych fabularnie elementów spowodowały, że kompletnie nie zainteresowały mnie losy bohaterów. Autor poświęcił tyle miejsca na rozważania innej natury, jak choćby na temat broni, że zabrakło już go na zaprezentowanie sylwetek postaci tak, aby czytelnik mógł ich bardziej poznać i wczuć się w ich sytuację.
Po skończonej lekturze „Księżniczka” jawi mi się jako nudna sieczka: kawałek niezbyt dobrze obmyślonej fabuły pomieszanej z treściami zawierającymi wyraz fascynacji autora historycznymi narzędziami walki albo sposobami pędzenia wódki. A zakończenie to już w ogóle chyba jakiś żart.
Na pewno nie czuję się zachęcona do przeczytania kolejnych części.

Pierwszą część serii czytałam dość dawno temu, ale pamiętałam, że zrobiła na mnie raczej dobre wrażenie – liczyłam, że i „Księżniczka” będzie okazją do chwili przyjemnego czytelniczego relaksu. Niestety część druga już praktycznie od pierwszych stron okazała się o wiele nudniejsza niż tom poprzedni.
Przez jakąś połowę książki miałam wrażenie, że czytam sfabularyzowane opisy...

Na słuchawkach kontynuacja nieco archaicznej już serii „Kuzynki” autorstwa Pilipiuka.
Do kuzynek Kraszewskich Katarzyny i Stanisławy oraz księżniczki Moniki dołącza alchemik Michał Sędziwój. Wszystko miesza się w alchemicznym tyglu, a spokój tylko względnie jest spokojny. Kolejne afery, kolejne wyolbrzymione przypadki absurdu ludzkich zachowań jakże charakterystyczne dla pióra Pilipiuka. Przez absurd do czytelnika, chyba to jest motto przyświecające Panu Grafomanowi. Kolejne potwierdzenie, że to pióro nie dla mnie pisze.
Jakoś to się słucha, ale czy się słyszy? O czym to było? Zapomniałem, ale przypominać nie będę. No i mocno się waham, czy nie złamać własny schemat funkcjonowania i odpuścić zakończenie serii.

Na słuchawkach kontynuacja nieco archaicznej już serii „Kuzynki” autorstwa Pilipiuka.
Do kuzynek Kraszewskich Katarzyny i Stanisławy oraz księżniczki Moniki dołącza alchemik Michał Sędziwój. Wszystko miesza się w alchemicznym tyglu, a spokój tylko względnie jest spokojny. Kolejne afery, kolejne wyolbrzymione przypadki absurdu ludzkich zachowań jakże charakterystyczne dla...

Radioaktywne złoto, pseudo wyznawcy, niby nieistniejąca parcela, pseudo wampir...
Jak zwykle - zabawnie.

Radioaktywne złoto, pseudo wyznawcy, niby nieistniejąca parcela, pseudo wampir...
Jak zwykle - zabawnie.

Każdy ma taką księżniczkę, jaką sobie uratuje.
; Księżniczka ;
Andrzej Pilipiuk
Wydawnictwo: Fabryka Słów.
Literatura: Fantasy.

A gdyby tak posiąść mądrość słów, wznieść wielkość czynów, stać się nieśmiertelnym, niezniszczalną, móc dokonać niemożliwych rzeczy, ratować świat choćby uratować jedno życie, a co gdyby ktoś pragnął zniszczyć ten jeden wielki cel, móc zniszczyć go w posadach tylko dlatego że jakieś idee nie godzą się z wierzeniem pogaństwa, legend, wierzeń. Niby cywilizowany świat a tyle guseł co ludzi na świecie. Po co niszczyć coś co jest klarowne, czyste i przejrzyste, ma kształt i smakuje wybornie? Chęć zysku jest zawsze siłą napędową, silniejszą, jak budowanie w sobie zawiści i chęci posiadania dóbr materialnych. Jakże łatwo można ulec pokusie i się niezmiernie sparzyć.

Druga część powieści fantasty Andrzeja Pilipiuka ; Księżniczka ; przenosi w czasy i losy główny bohaterek serii książek Kuzynek Kruszewskich. Zaznamy chwilowego spokoju, gdzie w życiu Katarzyny i Stanisławy odczuwamy stabilizację. Pracują w szkole, gdzie do ekipy nauczycieli dołącza alchemik Sędziwój. Kobiety pragną znaleźć kruszec z którego otrzymałyby kamień filozoficzny, ten magiczny pył dający gwarancje na długowieczność. Tymczasem księżniczka Monika, długowieczna wampirzyca, przyciąga do Krakowa dwójkę łowców wampirów. Ci ją porywają, a także znęcają się fizycznie, po to by uzyskać parę cennych informacji. Chcąc ją zgładzić nie wiedzą że tuż za rogiem czai się prawdziwe dla nich niebezpieczeństwo. Czy porywaczom ujdzie to na sucho? Co też wymyśli Stanisława z alchemikiem, eksperymenty chemiczne są w życiu potrzebne ale czy nie zagrażają życiu i kim jest golum?

Połączenie dwóch światów w których dowiecie się dużo o zamierzchłych czasach, ale wpadniecie w wir historii, tej starożytnej jak i poczujecie chemiczne związki łączące kilka pierwiastków. Do tego nie winna księżniczka która posiada niezwykłą moc i powieść staje się sama w sobie fantastyczną przygodą która przeniesie Was do Krakowa i jej legend. Bohaterki same w sobie są formą nad sztuką, Stanisława żyjąca ponad czterysta lat jest usposobieniem spokoju, arystokracji, ale jest uparta, zadziorna, waleczna i doba w swoich czynach i sumieniu, za to Katarzyna jest teraźniejszą postacią urodzoną w XXI w, byłą agentką CBŚ, co daje jej charakter mocny, dosadny ale lakoniczny, czasem lekka, łatwa w obyciu, nieraz roztargniona, lecz posiadająca łeb na karku, sumienna lubiąca wchodzić tam gdzie drzwi przed nosem jej zatrzaskują, obie panie dają pogrom nieoczywistych osobowości, dominują nad resztą i współgrają ze sobą tworząc dobry team. Czuć nie tylko w powietrzu dobry zastrzyk energii, ale atmosfery która tworzy klimat. Niesztampowość książki polega na tym że czyta się ją jednym tchem, porywająca, urzekająca, ciekawa, obrazowa, ale z dozą humoru, do której umieszczono to czym jest przyjaźń, lojalność, sumienność i praca. Książka która zatraca się w celach i przepowiedniach, posiada lukier ale i gorycz, można odnieść się do tych czasów i jej zawartych wartości, pojęć czym stajemy się dla rodziny i wice wersa, do ideologii, etyk, jest pragmatyczna, daje dużo do myślenia, kształtuje nasze rozumowanie świata, ale jest nie wątpliwie kusząca, jak sam gatunek który wskazuje na fantastykę spotykamy stwory, wampiry, obalamy stare porzekadła, bawimy się nią przenikając do fabuły która wtapia Kraków tamten i dziś, jest bez wątpienia ociekająca napięciem jak i emocjami, nie zaznacie spokoju. Polecam.

Każdy ma taką księżniczkę, jaką sobie uratuje.
; Księżniczka ;
Andrzej Pilipiuk
Wydawnictwo: Fabryka Słów.
Literatura: Fantasy.

A gdyby tak posiąść mądrość słów, wznieść wielkość czynów, stać się nieśmiertelnym, niezniszczalną, móc dokonać niemożliwych rzeczy, ratować świat choćby uratować jedno życie, a co gdyby ktoś pragnął zniszczyć ten jeden wielki cel, móc zniszczyć...

Moje drugie spotkanie z autorem, tym razem bardziej udane, bo humor Jakuba Wędrowycza zupełnie do mnie nie trafił. Po entuzjastycznej recenzji jednej ze znajomych sięgnęłam po „Księżniczkę”, nie zauważając, że to fantasy, gatunek, którego w zasadzie nigdy nie czytuję 😉. Do połowy nieźle się bawiłam, potem dłużyły mi się opisy budowy broni do polowania na wampiry. Zakończenie zaskakujące. Na plus – bardzo dobry styl autora, sporo dowcipu, dużo Krakowa.
Niezła rozrywka, polecam.

Moje drugie spotkanie z autorem, tym razem bardziej udane, bo humor Jakuba Wędrowycza zupełnie do mnie nie trafił. Po entuzjastycznej recenzji jednej ze znajomych sięgnęłam po „Księżniczkę”, nie zauważając, że to fantasy, gatunek, którego w zasadzie nigdy nie czytuję 😉. Do połowy nieźle się bawiłam, potem dłużyły mi się opisy budowy broni do polowania na wampiry....

Kiedyś był „Pan Samochodzik”. Hej przygodo! Kto by nie chciał tego przeżyć. Rozpalał wyobraźnię.
Dla współczesnych księżniczek - czytelniczek pisze Pilipiuk. Spójrzcie na okładkę, ale dziewczyna!
Ach, mieszkać w Krakowie, mieście szczególnym i fascynującym dla wtajemniczonych, poznać je od podszewki, mieć takie kuzynki, znajomych i przygody. Spotykać się z Michałem Sędziwojem i potrafić umknąć nawet pogromcom wiecie kogo. Nie mówiąc już o golemie i Bractwu Drugiej Drogi. Myślę, że każda panienka by chciała być taka jak tytułowa Księżniczka, nawet mimo pewnej drobnej niedogodności (tej związanej z koniecznością końskich eskapad)? A jeśli już nie jak Monika, to może jak Katarzyna, czy Stanisława lub chociaż się z nimi zaprzyjaźnić.
Trzeba czytać.
A jeśli się jest dojrzałym czytelnikiem - to też czytać, bo to dobry relaks po trudnej lekturze lub ciężkim dniu i dużo ciekawostek o Krakowie - mieście niezwykłym. Jest miło, trochę naiwnie i niewymagająco. Na odpoczynek w sam raz.

Kiedyś był „Pan Samochodzik”. Hej przygodo! Kto by nie chciał tego przeżyć. Rozpalał wyobraźnię.
Dla współczesnych księżniczek - czytelniczek pisze Pilipiuk. Spójrzcie na okładkę, ale dziewczyna!
Ach, mieszkać w Krakowie, mieście szczególnym i fascynującym dla wtajemniczonych, poznać je od podszewki, mieć takie kuzynki, znajomych i przygody. Spotykać się z Michałem...

Bardzo przyjemna fantasy przygodówka, choć pierwszy tom podobał mi się bardziej - więcej humoru, akcji i dziwactw.

Bardzo przyjemna fantasy przygodówka, choć pierwszy tom podobał mi się bardziej - więcej humoru, akcji i dziwactw.

Ze wszystkich "światów" Pilipiuka, czy może bardziej serii, bo w końcu nieraz te się z sobą przeplatają (co uważam za miły zabieg, dający poczucie większej głębi),"Kuzynki" przypadły mi najmniej. Co prawda to dopiero połowa drogi, ale "Oko Jelenia", "Norweski dziennik", czy serie opowiadań o Robercie Stormie i doktorze Skórzewskim ujęły mnie od pierwszych stron. Nie mogę napisać, że historia kuzynek Kruszewskich jest słaba, bo nie jest. Brakuje mi w niej jednak pewnej głębi. Postacie są dość płytkie, a ich zachowania naiwne. Podobnie jak przy I tomie, tu również irytuje mnie parę odgrzewanych kotletów, czyli wątki lub akapity poświęcone ciekawostkom historycznym, które pojawiały się już parę razy w innych książkach czy opowiadaniach. Barwienie bodaj bakterii, zachwyty nad (czy raczej zaskoczenia, że nikt nie zna) Čiurlionisa, czy Sweter Szczepanika, którego konstrukcja wydaje się bliźniaczo napisana m.in. w "Norweskim dzienniku" za pierwszym razem ciekawiły. Teraz denerwują. Już to wspomniałem przy poprzedniej opinii - Pilipiuk to człowiek z masą pomysłów, przeogromną wyobraźnią i jeszcze większą wiedzą. Dziwi mnie zatem fakt, że raz za razem powraca do tych samych ciekawostek, zamiast przytoczyć coś nowego. To, co natomiast muszę zaliczyć na plus, to zaskakujące rozwiązania i zwroty akcji w finałach. Może się starzeję i moje przeczucie mnie zwodzi, ale to faktycznie jedyna rzecz, która wyróżnia "Kuzynki" przy pozostałych książkach z dorobku Pilipiuka. Tak ostrych zakrętów nie kojarzę z innych historii.

Ze wszystkich "światów" Pilipiuka, czy może bardziej serii, bo w końcu nieraz te się z sobą przeplatają (co uważam za miły zabieg, dający poczucie większej głębi),"Kuzynki" przypadły mi najmniej. Co prawda to dopiero połowa drogi, ale "Oko Jelenia", "Norweski dziennik", czy serie opowiadań o Robercie Stormie i doktorze Skórzewskim ujęły mnie od pierwszych stron. Nie mogę...