Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Afgańcy" to bez wątpienia rozbudowana, solidna i wyczerpująca analiza historyczna, polityczna i militarna minionej wojny w Afganistanie, pisana z dużym rozmachem i rzetelnością, ukazująca konflikt z wielu perspektyw. Na równi przytacza racje, opinie, wątpliwości i lęki szeregowego sołdata, afgańskiego bojownika jak i kremlowskiej wierchuszki. Przede wszystkim, książka winna być kluczem do rozwiązania zagadki wciąż niestabilnej, niemożliwej do opanowania współczesnej sytuacji w Afganistanie, a zarazem znakiem ostrzegawczym dla kolejnych pokoleń wojskowych i polityków, zakasujących rękawy do "niesienia demokracji" na muzułmańskie ziemie. Dzięki wnikliwości autora poznajemy od podszewki skomplikowany system zależności plemiennych i religijnych kraju oraz mentalność miejscowych, uzmysławiamy sobie całkowity brak płaszczyzn porozumienia między biegunowo różnymi społecznościami Europy i Bliskiego Wschodu. W świetle analizy Rodricka Braithwaite'a, dzisiejsza bezsilność Amerykanów usiłujących bezskutecznie zaprowadzić swoją koncepcję porządku w tym niegościnnym kraju znajduje głębokie uzasadnienie. Nie da się ukryć, że poznając historię, równie wiele dowiadujemy się o przeszłości, co o teraźniejszości, a nawet przyszłości.

"Afgańcy" to bez wątpienia rozbudowana, solidna i wyczerpująca analiza historyczna, polityczna i militarna minionej wojny w Afganistanie, pisana z dużym rozmachem i rzetelnością, ukazująca konflikt z wielu perspektyw. Na równi przytacza racje, opinie, wątpliwości i lęki szeregowego sołdata, afgańskiego bojownika jak i kremlowskiej wierchuszki. Przede wszystkim, książka...

Jeremy'ego Clarksona zazwyczaj wyobrażamy sobie za kierownicą jakiegoś kilkusetkonnego, plującego ogniem z rur wydechowych, płaskiego niczym deskorolka superauta pokroju Ferrari bądź Lamborghini, kręcącego kółka na torze wyścigowym z maniakalnym uśmiechem na twarzy. Dzięki tej książce frontman Top Geara przedstawia nam się z trochę innej strony: entuzjasty techniki jako takiej, doceniającego i szanującego dokonania z dziedzin innych, niż tylko motoryzacja. "Wiem, że masz duszę" to zbiór felietonów traktujących o wspaniałych, zapisanych na kartach historii maszynach. Pancernik Yamato, Boeing 747, karabin AK-47 - to tylko niektóre z wielkich konstrukcji, których dusze zgłębimy dzięki tej lekturze, w towarzystwie charakterystycznego poczucia humoru Clarksona, tu, jak się zdaje, nieco stonowanego, a może przyćmionego przez autentyczny, niekłamany zachwyt autora nad możliwościami współczesnej myśli technicznej. Jeśli maszyna nie musi być dla Ciebie tylko stertą blach, nitów i kabli, odnajdziesz się w tej książce.

Jeremy'ego Clarksona zazwyczaj wyobrażamy sobie za kierownicą jakiegoś kilkusetkonnego, plującego ogniem z rur wydechowych, płaskiego niczym deskorolka superauta pokroju Ferrari bądź Lamborghini, kręcącego kółka na torze wyścigowym z maniakalnym uśmiechem na twarzy. Dzięki tej książce frontman Top Geara przedstawia nam się z trochę innej strony: entuzjasty techniki jako...

Czy zakładający na siebie kostium nietoperza mulitimilioner-sierota, nie potrafiący oswobodzić się od demonów swojego dzieciństwa, budujący w piwnicach swej posiadłości tajemną jaskinię, spędzający noce tłukąc złoczyńców na miazgę niemal gołymi rękoma, jest człowiekiem normalnym? Czy jego zdrowie psychiczne nie powinno być poddane w wątpliwość, a on sam odizolowany od otoczenia dla jego dobra oraz dobra własnego? Tak złożone i poważne kwestie musi rozgrywać w swojej głowie Batman w tym komiksie, jednym z najważniejszych z mrocznym rycerzem w roli głównej. Zamaskowany bohater trafia do szpitala Arkham - między swoich psychicznie okaleczonych, pałających żądzą zemsty wrogów: spaczonych, wynaturzonych wyrzutków społecznych. Czy nie tam jest jednak jego miejsce?

To jeden z tych komiksów, które można przedstawić jako koronny argument przeciw obiegowym gadkom, jakoby historie obrazkowe z gruntu przeznaczone były dla dzieci i nastolatków. Trudno bowiem o bardziej dorosłą opowieść graficzną od "Azylu Arkham". Nacisk kładziony jest w głównej mierze na psychikę, dramaty rozgrywające się w głowie, nie w rzeczywistości. Pełno tu symboliki, monologów wewnętrznych, nieliniowej narracji, a już warstwa graficzna... ta jest wprost niebywała. Każda plansza to małe arcydzieło, lecz i tu wszystko szaleje: plamy odurzających barw na ciemnych, klaustrofobicznych tłach; groteskowa, wirująca kreska; cienie, dymy i mgły, spowijające kadry, odrealniające je do poziomu nocnego koszmaru. Wszystkie te zabiegi podkreślają buchającą emocjami, niezdrowymi i wypaczonymi jak mieszkańcy Arkham, fabułę.

Jako całość to dzieło trudne w odbiorze. Przerażające i gwałtowne, jak wolne spadanie w studnię obłędu, duszące gęstą atmosferą, stawiające co i rusz przed obrazami i myślami w najlepszym wypadku niewygodnymi, w najgorszym - odrażającymi i potwornymi. Gwarantuję jednak, że wyrobionego czytelnika, którego nie odrzucą te trudności, i który poradzi sobie z wyrafinowaną formą, komiks zahipnotyzuje i wciągnie w trans, z którego obudzi się dopiero długo po dobrnięciu do ostatniej strony. Na tym właśnie polega sztuka.

Czy zakładający na siebie kostium nietoperza mulitimilioner-sierota, nie potrafiący oswobodzić się od demonów swojego dzieciństwa, budujący w piwnicach swej posiadłości tajemną jaskinię, spędzający noce tłukąc złoczyńców na miazgę niemal gołymi rękoma, jest człowiekiem normalnym? Czy jego zdrowie psychiczne nie powinno być poddane w wątpliwość, a on sam odizolowany od...