Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy to każdy człowiek ma swoją wojnę, czy może każda klasa społeczna ją ma?

Gdzie nas rzuci, tam pożyjemy, a potem i tak przesypie to piach. O motywacjach, o oportunizmie, o winie, o ciągłości doświadczenia, o dziedziczeniu traum (czy może ciężaru doświadczeń), o podległości i bezbronności wobec historii, o Przemilczanym. Doskonale erudycyjna, ale nie przytłaczająca. Wspaniale polifoniczna powieść; otwarta, dyskursywna, wystarczająco oparta na źródłach i rozumieniu. Wróżę jej doskonałe starzenie się; wydaje się, że "Toń" będzie lekturą, do której warto będzie wrócić za dekadę - po nazbieraniu swoich własnych lektur, rozumień, doświadczeń, wysłuchań, dyskusji. Ogromna przyjemność, pełne zawłaszczenie czytelniczej uwagi. Stałe poczucie przy lekturze, że nie wyciągam wszystkiego, ale przecież to właśnie Przemilczenie jest cechą ludzi, którym życie wygarbowało skórę i dlatego nie mówią. Trzeba było pracować, żeby przetrwać.

Doskonale wypracowane dzieło.

Czy to każdy człowiek ma swoją wojnę, czy może każda klasa społeczna ją ma?

Gdzie nas rzuci, tam pożyjemy, a potem i tak przesypie to piach. O motywacjach, o oportunizmie, o winie, o ciągłości doświadczenia, o dziedziczeniu traum (czy może ciężaru doświadczeń), o podległości i bezbronnoś...

Rozwiń Zwiń

Nieudolnych porównań tyle, co kropel potu na szychcie. Niezgrabności stylistycznych więcej, niż stopni w hutniczym piecu. Było to wszystko nieczytelne, przeestetyzowane kosztem spójności fabuły, przehajpowane na niekorzyść bohaterów i sensu. I o ile Ewa jest nawet całkiem ciekawą figura, o tyle narracyjnie równoległa Maja jest irytującą makietą z wyobrażenia o millenialsce. Dawno nie spotkałam tak irytującej, tak ŻADNEJ postaci. Aż mi przykro, że to ona stanowiła cześć kręgosłupa po tej opowieści - osoba, która nawet na Kursie Pisania dla Początkujących nie powinna była się zdarzyć.

Im dalej w las, tym Cieplak gorzej pisze i bardziej bredzi. Może po tamtej stronie Brynicy to się sprawdza, po naszej nie.

#hutabatory

Nieudolnych porównań tyle, co kropel potu na szychcie. Niezgrabności stylistycznych więcej, niż stopni w hutniczym piecu. Było to wszystko nieczytelne, przeestetyzowane kosztem spójności fabuły, przehajpowane na niekorzyść bohaterów i sensu. I o ile Ewa jest nawet całkiem ciekawą figura, o...

Rozwiń Zwiń