Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wejdziesz na pokład promu? „Baltica” zaprasza! Ale… miejcie się na baczności, to nie będzie zwykła wycieczka.
Rejs MF Baltica to rozrywka, przygoda, zabawa. Takie są założenia podróżnych, ale oni jeszcze nie wiedzą, że ich plany ulegną zmianie. Drastycznej zmianie. Zastąpi je spotkanie z… mordercą?!

„Przechodząc przez automatycznie otwierane drzwi, nie mógł pozbyć się wrażenia, że wkracza do innego świata”

Niech tylko podróżni napiją się darmowego napoju, niech dotrą do windy… Nastąpi cięcie. Modyfikacja. Niczego nie będziecie już pewni, a w głowie zacznie Wam dzwonić refren: „Co tu się wyprawia?! Czy to wszystko dzieje się naprawdę?!”

Bohaterowie wpadną w pętlę zdarzeń i choć pewne charakterystyczne sceny będą się powtarzać, to jednak będą zupełnie inne - wszystko zmienia perspektywa. Ale co sprawia, że patrzymy na to samo, ale mamy różne obrazy? Tego nie mogę napisać, żeby nie psuć zabawy, ale gwarantuję – finał zmiata z planszy! W końcu to prequel trylogii „Boskiej proporcji”, więc wiecie, że należy się spodziewać zaskakujących, niebanalnych rozwiązań i psychologicznych akrobacji.

Piotr Borlik stworzył powieść z wyrazistymi bohaterami – jednych polubimy od razu, jak Celinę, która zachowuje się jak Agata Stec na emeryturze, innych niekoniecznie, a jeden z pasażerów z pewnością da radę zirytować wszystkich czytelników ;) Ale jeśli myślicie, że ich poznacie… jesteście w błędzie, to tylko powierzchowna wiedza, zagadka tkwi głębiej. W uzyskaniu odpowiedzi nie pomogą dziwne zaniki pamięci, których doświadczają i zaskakujące zmiany nastroju.

Spokojny początek to preludium do mrocznych wydarzeń tego rejsu. „Baltica” zdumiewa zastosowanymi rozwiązaniami fabularnymi, hipnotyzuje używając scen/postaci – kluczy, stosuje mantrę, która zamiast uspokajać, pobudza ciekawość i apetyt na zrozumienie tego, co się dzieje z bohaterami. Borlik wykazał ekwilibrystyczny talent konstruując fabułę. Pozostawia czytelnika w osłupieniu i zachwycie.

Przybijam #ZuzyZnakZajebistości i #polecam mój #patronat

Wejdziesz na pokład promu? „Baltica” zaprasza! Ale… miejcie się na baczności, to nie będzie zwykła wycieczka.
Rejs MF Baltica to rozrywka, przygoda, zabawa. Takie są założenia podróżnych, ale oni jeszcze nie wiedzą, że ich plany ulegną zmianie. Drastycznej zmianie. Zastąpi je spotkanie z… ...

Rozwiń Zwiń

Jen widzi z okna coś, czego nikt nie chciałby zobaczyć – jej syn, wracający nocą do domu, atakuje nożem nieznanego mężczyznę i zabija go. Kilka minut zmienia życie całej rodziny. Ale rano okazuje się, że wczorajszy koszmar jeszcze nie nastąpił! Kobieta budzi się dzień wcześniej i ma szansę zmienić bieg tej historii, ale żeby to zrobić, musi zrozumieć, co się stało, jak doszło do tego, że jej mądry, zabawny, rozsądny syn dopuścił się zbrodni. Czy za bardzo pochłonęła ją praca zawodowa i przegapiła krytyczne wydarzenia z życia syna? Nie dopilnowała, nie wychowała dobrze? Nie wspierała wystarczająco, nie rozumiała?

„To jest szaleństwo, za co potrafią się winić matki”

W tej zadziwiającej pętli czasu kobieta cofa się do wydarzeń, które już miały miejsce – dzień, dwa, trzy dni wcześniej. I jeszcze dalej, do tych, które były znaczące, bo doprowadziły do dramatycznego finału. Jen dostała szansę obserwować, zrozumieć, a może nawet uratować swoje dziecko przed okrutnym przeznaczeniem.

„Jakie to złowieszcze, przeżywać swoje życie wstecz. Dostrzegać rzeczy, które wcześniej się przegapiło”

Pośpiech, zmęczenie, brak skupienia na synu – to wszystko sprawiało, że Jen przegapiła pewne sygnały. Im dalej sięga, tym obraz staje się bardziej niepokojący. Idealne życie jednak ma skazy, bliscy nie są kryształowi…

To świetna książka, zaskakująca, wciągająca i zachwycająca nietypowym rozwiązaniem, odwróconą chronologią – na wstępie dostajemy finał, a później z każdym rozdziałem cofamy się w czasie i obserwujemy ciąg zdarzeń, które poprzedzają zabójstwo. Z niepokojem i ciekawością śledzimy poczynania Jen, obserwujemy jej walkę o syna, odkrywanie splątanych tajemnic, mających korzenie w przeszłości. I z zapartym tchem trzymamy kciuki, żeby znalazła to brakujące ogniwo.

Porywająca, #polecam

Jen widzi z okna coś, czego nikt nie chciałby zobaczyć – jej syn, wracający nocą do domu, atakuje nożem nieznanego mężczyznę i zabija go. Kilka minut zmienia życie całej rodziny. Ale rano okazuje się, że wczorajszy koszmar jeszcze nie nastąpił! Kobieta budzi się dzień wcześniej i ma szansę...

Rozwiń Zwiń

„Szczęście” przygniotło mnie dojmującym smutkiem, poczuciem beznadziei tak silnym, że musiałam odkładać tę powieść, ponieważ wysysała całą moją energię i pochłaniała radość niczym czarna dziura. Taką moc ma proza życia Agaty. Jako żona i matka jest umęczona, uwięziona w swoim nieszczęśliwym wnętrzu, przytłoczona obowiązkami, utratą niezależności finansowej i szarzyzną kolejnych dni. Ale trwa, trwa w tym wszystkim. Uczepiona obsesyjnych myśli o kochanku, którego największą, bo jedyną zaletą jest to, że… jest i czasem sprawia, że Agata czuje się potrzebna, ujawnia w swoich rozważaniach, że ani go szczególnie nie lubi, ani nie zachwyca się jego powierzchownością. Wspomnienia jej dzieciństwa są równie gorzkie, co jej bieżąca sytuacja, a jedyne jasne myśli dotyczą życia zawodowego, które oddała na rzecz rodziny.

Finał tej opowieści paradoksalnie jest najjaśniejszym jej punktem, choć same wydarzenia ciężko uznać za sukces. Jednak dla Agaty, latami tkwiącej w martwym punkcie, jest impulsem do zmian. Czy nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło..?

Cierpiałam czytając „Szczęście”, czułam się przytłoczona i skrajnie przygnębiona. Dawno mnie tak żadna książka nie sponiewierała. Dość już miałam patrzenia na zwłoki marzeń, pragnień, potrzeb, uginającą się pod swoim nieszczęściem, zirytowaną i zmęczoną Agatę. A jednak chciałam, bardzo chciałam dowiedzieć się, co się z nią stanie, musiałam przeczytać do końca. I dostałam promyczek nadziei.

To ważna powieść, piękna w swoim smutku i bólu, ale tak trudna. Może okazać się terapią szokową, może być podręcznikiem dla tych, którym brakuje empatii, przebudzeniem dla zapominających o swoich marzeniach, ostrzeżeniem dla zapadających w zobojętnienie.

„Szczęście” przygniotło mnie dojmującym smutkiem, poczuciem beznadziei tak silnym, że musiałam odkładać tę powieść, ponieważ wysysała całą moją energię i pochłaniała radość niczym czarna dziura. Taką moc ma proza życia Agaty. Jako żona i matka jest umęczona, uwięziona w swoim nieszczęśliwy...

Rozwiń Zwiń

Zaskoczyła mnie Ewa Przydryga i to bardzo! A to dlatego, że „Żródlisko” jest inne, pozbawione typowych elementów występujących w każdym dotychczasowym thrillerze – odrobiny magii, oniryzmu. Tu jest twarde stąpanie po ziemi. Jednocześnie są rzeczy, które są stałym i nieodzownym elementem Przydrygowego stylu – rodzinne tajemnice, mroczne wspomnienia, traumy latami zatruwające duszę, ogromny ciężar na sumieniu.

Wymarzona wręcz wycieczka do luksusowego domu w lesie, z dala od cywilizacji, za to w bliskości i symbiozie z naturą. Idealna wygrana? Szansa na poprawienie rodzinnych relacji zmieni się w walkę o życie. Dom stanie się escape roomem, śmiertelną pułapką. Klaustrofobiczna atmosfera będzie przenikać z kartek i wsiąkać w czytelnika, będzie go brudzić lepkim poczuciem winy. Tylko pokuta może przynieść oczyszczenie, ale jej cena jest tak wysoka, że może zniszczyć, zamiast naprawić. Bo są rzeczy nieodwracalne, długi, których nie da się spłacić, nie pogrążając się w kolejnym dramacie.

Samotność i ból niesione przez bohaterów są poruszające. Są jednocześnie ofiarami i sprawcami. Wygranymi i przegranymi. Choć właściwie… w tej grze nie ma zwycięzców. Są tylko ci, którzy przeżyli i martwi, którym zabrakło szczęścia. Jakie cechy nosi dobra matka, ojciec, siostra? Czy są wystarczająco dobrzy dla siebie?

Morał „Żródliska” jest jasny: mniejsze zło nadal jest złem…

Dynamiczne i trzymające w napięciu, otulone tajemnicami, strachem, bólem i samotnością, trudem, ciężarem i słodyczą rodzicielstwa - takie jest "Źródlisko" 🖤 #polecam

Zaskoczyła mnie Ewa Przydryga i to bardzo! A to dlatego, że „Żródlisko” jest inne, pozbawione typowych elementów występujących w każdym dotychczasowym thrillerze – odrobiny magii, oniryzmu. Tu jest twarde stąpanie po ziemi. Jednocześnie są rzeczy, które są stałym i nieodzownym elementem Pr...

Rozwiń Zwiń

Uwielbiam, gdy książka mi pozwala mi odkryć coś więcej, niż tylko intrygę przewidzianą przez autora. Dzięki tej powieści poznałam kantatę Carla Orffa „Carmina Burana”, która całkowicie zawładnęła moim spotify. Poemat „O Fortuna” mówiący o zmienności losu, niestałości szczęścia doskonale oddaje przesłanie powieści. Fortuna kołem się toczy…

Poszukiwanie spokoju na północnym wybrzeżu Hiszpanii kończy się dla Oliviera całą masą komplikacji, zagadek i podróżą w daleką przeszłość. Spadek po matce przyniesie bardzo dużo kłopotów. I tak uciekając przed problemami mężczyzna trafi w sam środek śledztwa. Znalezienie ciała zamurowanego w ścianie jego domu wywoła lawinę kolejnych zdarzeń. Odkrycie to zburzy spokój nie tylko Oliviera, kręgi na wodzie będą miały duży zasięg…

Przeszłość okaże się kluczem do serii kryminalnych zdarzeń, a cofniemy się aż do początków wojny domowej w Hiszpanii, ciężkich czasów niebezpieczeństw i biedy. Jedni będą chcieli wyłącznie przetrwać, inni będą szukać lepszego życia, wymagać czegoś więcej, niż tylko ciężkiej pracy. Współczesne śledztwo przeplatać się będzie z zagadkami sprzed dziesięcioleci, a miłość, nienawiść, szaleństwo i pieniądze będą znaczyły krwawą drogę usłaną zabójstwami.

„Wiesz, co sprawia, że kobieta staje się zimna i bezwzględna? Ambicja”.

„Ukryty port” to miejsce, w którym jest się bezpiecznym i zatrzymał się czas. Schronienie. Czasem to miejsce, czasem osoba, bliscy. Niezbędna przystań podczas sztormu.

Jestem bardzo zadowolona, że zdecydowałam się przeczytać „Ukryty port”, dostarczył mi mnóstwa emocji, wciągnął już od pierwszych stron, zaciekawił historią odległą, ale i współczesną. Tajemniczy pamiętnik przeplatający rozdziały kryminału jeszcze bardziej podsycał potrzebę rozwiązania zagadek.

Maria Oruna została okrzyknieta nową królową hiszpańskiego kryminału – całkowicie zasłużenie!

Zdecydowanie polecam!

Uwielbiam, gdy książka mi pozwala mi odkryć coś więcej, niż tylko intrygę przewidzianą przez autora. Dzięki tej powieści poznałam kantatę Carla Orffa „Carmina Burana”, która całkowicie zawładnęła moim spotify. Poemat „O Fortuna” mówiący o zmienności losu, niestałości szczęścia doskonale od...

Rozwiń Zwiń

Po „Wyśniony koncert” sięgałam nieśmiało i z lekką obawą, ponieważ daleki jest od moich zwyczajowych wyborów, a obyczaj/romans właściwie nie ląduje na mojej półce. Ale! Anna Bałenkowska, pianistka i pasjonatka podróży, zaintrygowała mnie, a nie ukrywam, że i ujęła swoją życzliwością, otwartością. W zanadrzu miałam plan B, by nie stracić sympatii Autorki nawet gdyby coś, nomen omen, nie zagrało. Szczęśliwie nie musiałam wprowadzać go w życie, ponieważ przeczytałam tę książkę z niekłamaną przyjemnością.

Jak nietrudno zgadnąć fabuła powieści umieszczona została w muzycznym świecie – nieznanym mi dotychczas od podszewki. Opisane koncerty, próby, przygotowania kompozytora, dyrygenta, muzyków przeniosły mnie w nieznane rejony, zaciekawiły, a przede wszystkim uzmysłowiły, jak piękną, ale i wymagającą pasją jest muzyka. Jak wiele poświęcenia i zatracenia wymaga. Ile pracy, czasu. Jak bardzo jest zaborcza, ile kosztuje doskonałość, opłacona samotnością.

Ktoś coś traci – ktoś coś zyskuje, marzenia jednych są dramatem innych…

Anna Bałenkowska pisze o marzeniach, pragnieniach, samotności, utracie złudzeń. Z delikatnością i zrozumieniem traktuje swoich bohaterów i choć nie szczędzi im trudnych decyzji i wydarzeń, które odzierają świat z kolorów, to ze wzruszeniem i czułością kieruje nimi, by sięgali po to, co dla nich najcenniejsze. Tęsknota, emocje, wrażliwość – to wszystko wypełnia „Wyśniony koncert”.

Kraków, Rzym, Londyn, Walencja, Barcelona – miasta, w których toczy się akcja powieści są pełnoprawnymi bohaterami, nie są tylko przypadkowym tłem, one żyją, są pociągające i kuszą, by je zwiedzać. Czuć zamiłowanie do odkrywania, obserwowania życia ulic tych miast, ich klimat i urok.

Ciekawość życia, miłość, marzenia, rozczarowania, natchnienie i ulotność szczęścia – to zagra dla nas „Wyśniony koncert”.

Kolejny raz zachęcam – sięgajcie po książki z innej półki, warto dać się zaskoczyć. Zwłaszcza tak przyjemnie ;) #polecam

Po „Wyśniony koncert” sięgałam nieśmiało i z lekką obawą, ponieważ daleki jest od moich zwyczajowych wyborów, a obyczaj/romans właściwie nie ląduje na mojej półce. Ale! Anna Bałenkowska, pianistka i pasjonatka podróży, zaintrygowała mnie, a nie ukrywam, że i ujęła swoją życzliwością, otwar...

Rozwiń Zwiń

Znacie już kotkę Burbur? Burbur pisze pamiętnik pazurem i wcale nie przeszkadza jej nieznajomość liter, ani świeżo zrobiony manikiur, mający przeszkodzić w dalszej - zupełnie niedocenianej! - karierze literackiej kotki, która obserwuje kryminalne poczynania swojej służby. Bo przecież nie swojej pani, miejmy właściwą hierarchię wartości! A na Mazurach dzieją się takie rzeczy, że jest o czym pisać – zwłoki pojawiają się podczas spływu kajakowego, siejąc zamieszanie, dodatkowo powiązane mogą być z innym tajemniczym zniknięciem, wioską daleko od Polski, a Rozalia toczy porachunki o spadek z duchownym, wypłyną też nowe fakty historii wypadku na jeziorze…

Z jaką przyjemnością sięgnęłam po trzeci tom „Kryminału z pazurem”! I nie zawiodłam się. Więcej dodam: marzyłam, by było więcej kociego pamiętniczka i dostałam to, co chciałam. W promocji nawet są teksty synalka Burburki – Pedra, choć on jeszcze musi poćwiczyć cięty humor, by dorównać matce. Ale pierwsze koty za płoty. Albo gdzie tam akurat potrzebują być. Ewentualnie gdzie przypadkiem się znajdą. A pewne jest, że będą tam, gdzie coś się dzieje – Burbur lubi podsłuchiwać i śledzić, prawdziwy z niej detektyw. Uwielbiam ją! (Tylko nie mówicie tego moim kotom, bo będzie foch).

Zdecydowanie polecam spotkanie z tą lekturą – relaks i uśmiech gwarantowane. Już na wstępie – przy liście osób dramatu - byłam rozbawiona.

Znacie już kotkę Burbur? Burbur pisze pamiętnik pazurem i wcale nie przeszkadza jej nieznajomość liter, ani świeżo zrobiony manikiur, mający przeszkodzić w dalszej - zupełnie niedocenianej! - karierze literackiej kotki, która obserwuje kryminalne poczynania swojej służby. Bo przecież nie s...

Rozwiń Zwiń

Paleontolog i pisarz, niebanalny duet i ekscentryczna forma lekcji. „Jest kompulsywnym nauczycielem, a ja jestem zachłannym uczniem i idealnie do siebie pasujemy, czasem jednak, jak każdego, nauka mnie męczy”. Nie męczy za to czytelnika – oczywiście pod warunkiem, że nie postanowi przeczytać całej książki na raz, tylko będzie dawkował po rozdziale. Najcenniejsze w tej książce jest to, że nie jest to niekończący się wykład, lecz dialog, nauka sytuacyjna, na przykładach, w różnych miejscach, gdzie dwóch pasjonatów może budzić niepokój swoim nietypowym zachowaniem. Dymorfizm płciowy omawiany w muzeum. Na targu, przy stoisku z warzywami i owocami toczy się dyskusja o posiłkach w paleolicie. Na placu zabaw mamy lekcję o efektywności biomechanicznej ciała, o ewolucji dowiadujemy się na wystawie psów.

„- Człowiek uczy się wszędzie”. I ciężko się z tym nie zgodzić, ale trzeba mieć zmysł obserwacji, wyciągać wnioski i… nie zaszkodzi mieć dobrego nauczyciela. Wiedza jednego z autorów została „oszlifowana” i przedstawiona w przystępny sposób przez drugiego. I choć bogata – nie jest ciężka i trudna. Ogromna jest zasługa formy książki, każdy rozdział jest pewnego rodzaju scenką, spotkaniem w zaskakującym czasem miejscu, opisem wyjazdu, spotkania, dialogu między twórcami, ale też rodzącej się między nimi nici porozumienia, a nawet przyjaźni. To wszystko sprawia, że dostajemy żywe lekcje, a nie nudne, przepełnione ciężko przyswajalnym, trudnym, naukowym słownictwem.

Gdybym wcześniej nie polubiła się z tą książką, to na pewno po tym zdaniu oddałabym jej serce:

„(…) zima to najcięższa z chorób”.

Kto mnie choć troszkę zna - zrozumie, reszcie podpowiadam: wobec zimy odczuwam totalną wrogość, widok padającego białego gunwa wywołuje u mnie rozpacz, więc wiedza paleontologa potwierdzająca słuszność mojej niechęci i racjonalizująca pierwotną nienawiść wobec tej pory roku sprawia, że uwielbiam autorów.

Książka roku magazynu „New Scientist”.
Bestseller w Hiszpanii.

Paleontolog i pisarz, niebanalny duet i ekscentryczna forma lekcji. „Jest kompulsywnym nauczycielem, a ja jestem zachłannym uczniem i idealnie do siebie pasujemy, czasem jednak, jak każdego, nauka mnie męczy”. Nie męczy za to czytelnika – oczywiście pod warunkiem, że nie postanowi przeczyt...

Rozwiń Zwiń

Przekraczając kolejną, trzecią już „Granicę ryzyka”, wchodzimy na grunt pożądania. Pragnienia są jak narkotyk – niebezpieczne i uzależniające, stale wymagające większej dawki, silniejszego bodźca. Stąpanie po krawędzi, pobudzenie, poczucie mocy to efekty zadurzenia… a miłość to tylko chemia mózgu. Dopamina, norepinefryna, fenyloetyloamina.

„Szrama” to obraz umierających związków i rodzących się na ich zgliszczach namiętności. Potrzeby bliskości, zdobywania, bycia podziwianym. Poszukiwania ekscytacji na zastępstwo za nudę, wypalenie i niezrozumienie. Ale też koszcie, jaki przyjdzie ponieść za chwile spełnienia. I jaka będzie zapłata za spaczoną miłość. Za potrzebę bliskości też.

Spokojna dzielnica Sopotu stanie się areną brutalnej i nietypowej zbrodni. Zaskakująca aranżacja i nietypowe zachowanie sprawcy będą stanowiły nie lada zagadkę dla detektywa Oskara Kordy. Nie będzie to łatwa sprawa, tym bardziej, że i w jego życiu uczuciowym powstanie niemałe zamieszanie. Powracając do przeszłości policjant odkryje przed nami swoje największe tajemnice, na czele z zagadkową blizną na jego twarzy.

Niesamowicie podoba mi się to, że „Szrama”, prócz porywającej kryminalnej rozrywki, daje nam coś więcej, plusy za które tak lubię czytać kryminały @malgorzataoliwiasobczak Autorka nie tylko analizuje motywacje bohaterów, ale uzasadnia je, solidnie osadza na psychologicznych fundamentach. Wprowadza rzetelną wiedzę z dziedziny nieznanej właściwie u nas, mało popularnej na świecie, ale istotnej i zdobywającej coraz większe zaufanie – ekologii sadowej. Przykłada wagę, by wypowiedzi dotyczące medycyny sądowej zawierały fachową terminologię, brzmiały jakby pochodziły z raportu, były chłodne, zdystansowane, kontrastowały z emocjami bohaterów, ich niepewnością, strachem, wątpliwościami. Wspaniały zabieg! Podobnie jak operowanie obrazami, plastyczność fabuły, która „wyświetla się” podczas czytania. To wszystko sprawia, że nie stoimy obok akcji dziejącej się w książce, ale jesteśmy w jej środku. „Szramę” się widzi i czuje. I słyszy, bo szeleści i szumi, ożywiona onomatopejami. #Polecam

Przekraczając kolejną, trzecią już „Granicę ryzyka”, wchodzimy na grunt pożądania. Pragnienia są jak narkotyk – niebezpieczne i uzależniające, stale wymagające większej dawki, silniejszego bodźca. Stąpanie po krawędzi, pobudzenie, poczucie mocy to efekty zadurzenia… a miłość to tylko chemi...

Rozwiń Zwiń