Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie jest autobiografia, ale raczej wywiad-rzeka o życiu prywatnym i politycznym Aleksandra Kwaśniewskiego, który pozwala na prześledzenie losów i głębsze poznanie poglądów jednego z najbardziej znanych polskich polityków. Omawiane wydarzenia są przedstawione w chronologiczny sposób. Na uwagę zasługuje fakt, że bohater książki jest dość krytyczny wobec swoich decyzji, starając się zachować obiektywizm w ocenie własnej osoby. Tam jednak, gdzie ma ewidentne zasługi, wykazuje „zdrowe” pozytywne podejście i nie stroni od pochwał pod własnym adresem. Jest to najbardziej uzasadnione i nie powinno być postrzegane za przejaw egocentryzmu. Niezależnie od poglądów politycznych, nikt nie podważy faktu, że Kwaśniewskiemu wiele rzeczy się udało.

Najciekawsze w książkach tego gatunku (podobnie na przykład w „Wyborze” Donalda Tuska i Anne Applebaum) są różnego rodzaju anegdoty i spojrzenia za kulisy politycznych wydarzeń i decyzji. Będąc znakomitym gawędziarzem Kwaśniewski w fascynujący sposób opowiada o szczegółach tego typu. Książka ma 400 stron, ale jest tak ciekawa, że przeczytałem ją ciurkiem w ciągu dwóch dni. Bardzo polecam tę pozycję wszystkim czytelnikom zainteresowanym polityką i życiem publicznym.

To nie jest autobiografia, ale raczej wywiad-rzeka o życiu prywatnym i politycznym Aleksandra Kwaśniewskiego, który pozwala na prześledzenie losów i głębsze poznanie poglądów jednego z najbardziej znanych polskich polityków. Omawiane wydarzenia są przedstawione w chronologiczny sposób. Na uwagę zasługuje fakt, że bohater książki jest dość krytyczny wobec swoich decyzji,...

Autorka podkreślała w wywiadach, że „presja noblowska” nie odgrywała roli przy pisaniu nowej powieści. Trudno jest jednak w to uwierzyć. Powstaje wrażenie, że nowe dzieło zostało napisane trochę pod publiczkę. Ładne wydanie z mapami i tajemniczym motywem na okładce bardzo zachęca do zakupu książki. Ta składa się jednak głównie z pseudointelektualnych wynurzeń starszych panów na tematy wszelkie. Poruszane tematy są w istocie rzeczy „dżenderowe”, co idealnie wpisuje się w aktualne wojenki kulturowe. A odniesienia intertekstualne do „Czarodziejskiej Góry” są tak liczne i oczywiste, że w odniesieniu do ramy fabuły można by wręcz wysunąć zarzut plagiatu.

Nietrafiony jest sam gatunek: poza kilkoma scenkami w powieści brakuje wyraźnych elementów horroru, o którym jest mowa w podtytule. Książka zawiera też błąd anachronizmu, na który ani autorka ani wydawnictwo nie zwróciło uwagi, a który dotyczy niemieckiego słowa „schwul”. To słowo nabrało znaczenia, w którym jest użyte w powieści, dopiero w latach siedemdziesiątych.

Autorka podkreślała w wywiadach, że „presja noblowska” nie odgrywała roli przy pisaniu nowej powieści. Trudno jest jednak w to uwierzyć. Powstaje wrażenie, że nowe dzieło zostało napisane trochę pod publiczkę. Ładne wydanie z mapami i tajemniczym motywem na okładce bardzo zachęca do zakupu książki. Ta składa się jednak głównie z pseudointelektualnych wynurzeń starszych...

Autor był redaktorem „Gazety Wyborczej”, co samo w sobie może wskazywać na brak obiektywizmu. Tak jednak nie jest. Biografia w żadnym wypadku nie jest hagiograficzna; w gruncie rzeczy jest to dość krytyczna polemika z osobą Adama Michnika i jego roli w historii polskiej inteligencji. Autor wydaje się stawiać Michnikowi zarzut (którego adresatem często jest też Aleksander Kwaśniewski) o zbyt pobłażliwe traktowanie reżimu komunistycznego i jego najważniejszych postaci w III Rzeczpospolitej. Michnikowi obrywa się więc za nazwanie Jaruzelskiego i Kiszczaka „ludźmi honoru” czy też za jego przyjaźń z Jerzym Urbanem. Oprócz tej zasadnej krytyki poglądów szczególnie ciekawe są opisy mniej powszechnie znanego okresu „paryskiego” z życia Michnika. Autorowi należy się wielkie uznanie za niezwykle dokładne przebadanie źródeł oraz liczne cytaty z rozmów z osobami życia publicznego prezentujących różnorodne poglądy na temat bohatera biografii, dzięki czemu czytelnik może sobie wyrobić swoje własne zdanie na temat tej kontrowersyjnej postaci.

Autor był redaktorem „Gazety Wyborczej”, co samo w sobie może wskazywać na brak obiektywizmu. Tak jednak nie jest. Biografia w żadnym wypadku nie jest hagiograficzna; w gruncie rzeczy jest to dość krytyczna polemika z osobą Adama Michnika i jego roli w historii polskiej inteligencji. Autor wydaje się stawiać Michnikowi zarzut (którego adresatem często jest też Aleksander...