Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Detektyw Rizzoli, tak? Interesuje się pani bronią? - Kiedy jest mi potrzebna. - Poluje pani? - Nie, proszę pana. - A polowała pani kiedykolwiek? - Tylko na ludzi. To bardziej ekscytujące, bo strzelają w odpowiedzi.

- Detektyw Rizzoli, tak? Interesuje się pani bronią? - Kiedy jest mi potrzebna. - Poluje pani? - Nie, proszę pana. - A polowała pani kiedykolwiek? - Tylko na ludzi. To bardziej ekscytujące, bo strzelają w odpowiedzi.

- Miałeś ze sobą prezerwatywę. Spodziewałeś się takiego rozwoju wypadków? - Nie – odparł. – Ale dobrze być przygotowanym. - Przyznaj się, że się spodziewałeś. - No dobrze, może w głębi duszy trochę na to liczyłem… - James! - No co? Przecież podarowałem ci pierścionek!

- Miałeś ze sobą prezerwatywę. Spodziewałeś się takiego rozwoju wypadków? - Nie – odparł. – Ale dobrze być przygotowanym. - Przyznaj się, że się spodziewałeś. - No dobrze, może w głębi duszy trochę na to liczyłem… - James! - No co? Przecież podarowałem ci pierścionek!

Co drażniło zawsze w Polsce przybyszów z zewnątrz? Mnogość spraw: brak tolerancji, klerykalizm, megalomania, kastowość, pijaństwo… Nade wszystko to jednak, i w tej mierze nic się nie zmieniło, że od razu mamy nad Wisłą na wszystko nie tylko samo usprawiedliwiającą, ale przy okazji obwiniającą innych odpowiedź. Koty odwrócone ogonem, które na domiar złego jeszcze drapią.

Co drażniło zawsze w Polsce przybyszów z zewnątrz? Mnogość spraw: brak tolerancji, klerykalizm, megalomania, kastowość, pijaństwo… Nade wszystko to jednak, i w tej mierze nic się nie zmieniło, że od razu mamy nad Wisłą na wszystko nie tylko samo usprawiedliwiającą, ale przy okazji obwiniającą innych odpowiedź. Koty odwrócone ogonem, które na domiar złego jeszcze drapią.

Nie przepadam za bukietami. Kwiaty są w porządku, ale jak ktoś je zerwie i ułoży, zaczynają mnie stresować. Stają się wręcz trochę przerażające, jakby mówiły: „Ach, proszę, podziwiaj mą urodę, gdy ja będę powoli konać”. To chyba był jakiś omen; gdy się cofnę pamięcią, to gdy poznałam Benjamina Miltona, akurat stał obok wazonu. Nie widziałam już wtedy od pół roku i przez ten czas ani razu nie natknęłam się na taką sytuację. Większość widzących zakłada, że niewidomi widzą tylko czerń. Mylą się. Ci całkiem niewidomi nie widzą kompletnie nic. Ani czerni, ani szarości. Kiedy więc siadałam w poczekalni u pana Sturgisa, nie miałam pojęcia, jak wygląda ten bukiet. Wiedziałam tylko, że stoi na biurku, przy którym się meldowałam. I że pachnie dość podejrzanie, jak wyfiokowane staruszki, obstawiałam więc, że są w nim gardenie. [...] Nigdy nie widziałam pana Sturgisa, mojego kuratora. Wyobrażałam go sobie jako bardzo wysokiego faceta, który włosy spina w cienką kitkę, na nogach nosi znoszone męskie chodaki, a do tego ma trochę wyblakły tatuaż z pacyfką. Niestety, dziadek twierdził, że jest gruby, łysy i nosi spodnie za krótkie o dwa centymetry… paskudne. Jak ktoś jest niewidomy, widzi ludzi takimi, jakimi są naprawdę.

Nie przepadam za bukietami. Kwiaty są w porządku, ale jak ktoś je zerwie i ułoży, zaczynają mnie stresować. Stają się wręcz trochę przerażające, jakby mówiły: „Ach, proszę, podziwiaj mą urodę, gdy ja będę powoli konać”. To chyba był jakiś omen; gdy się cofnę pamięcią, to gdy poznałam Benjamina Miltona, akurat stał obok wazonu. Nie widziałam już wtedy od pół roku i przez ten cza...

Eva odwróciła się do ojca i skłoniła przed nim, na modłę japońską. -Mój serdeczny i nieoceniony przyjaciel, Harun, pokaże nam Drogę. Ścieżkę życia. - Jezus Maria, Józefie Święty - wyszeptałem do Charliego, wiedząc, że tato nie trafiłby nawet do Beckenham.".

Eva odwróciła się do ojca i skłoniła przed nim, na modłę japońską. -Mój serdeczny i nieoceniony przyjaciel, Harun, pokaże nam Drogę. Ścieżkę życia. - Jezus Maria, Józefie Święty - wyszeptałem do Charliego, wiedząc, że tato nie trafiłby nawet do Beckenham.".

- Każde pokolenie jest przekonane, że świat schodzi na psy, prawda? – rzucił Ethan, sącząc piwo. – Zimna wojna, Wietnam, rozprzestrzenianie broni jądrowej, co tam jeszcze… Nieuchronnie zbliżająca się zagłada to nasz naturalny stan.

- Każde pokolenie jest przekonane, że świat schodzi na psy, prawda? – rzucił Ethan, sącząc piwo. – Zimna wojna, Wietnam, rozprzestrzenianie broni jądrowej, co tam jeszcze… Nieuchronnie zbliżająca się zagłada to nasz naturalny stan.

Fizyk Richard Feynman podobnie opisał niegdyś związek pomiędzy estetyką i nauką: Mam przyjaciela artystę. Czasem patrzy on na pewne rzeczy w sposób, z którym trudno mi się zgodzić; na przykład bierze do ręki kwiat i mówi: „Spójrz, jaki jest piękny”. Przytakuję. A wtedy on dodaje: „Jako artysta dostrzegam jego piękno, ale ty, naukowiec, rozkładasz go na czynniki pierwsze i staje się mdły”. I wówczas gada jak wariat. Po pierwsze, uważam, że piękno, o którym mówi, jest dostępne także i dla innych, w tym mnie, choć faktycznie mogę nie mieć tak wysoko rozwiniętego zmysłu estetycznego co on, ale potrafię docenić urodę kwiatu. Po drugie, widzę w nim więcej niż on. Potrafię wyobrazić sobie strukturę komórkową kwiatu, skomplikowane procesy, jakie zachodzą wewnątrz, którym również nie sposób odmówić piękna. Nie jest bowiem ono ograniczone do jednego tylko aspektu. Tkwi także w tych drobnych komórkach, z jakich zbudowana jest roślina, w tych wszystkich procesach. Już to, w jaki sposób wyewoluowały barwy tego kwiatu, żeby mógł on przyciągać do siebie owady w celu zapylenia, jest interesujące, bo sugeruje, że insekty widzą kolory. Pojawia się wobec tego pytanie: czy niższe gatunki posiadają zmysł estetyczny? Czym on w ogóle jest? Tego typu pytania udowadniają, że wiedza naukowa nie zubaża, lecz wzbogaca poznanie, pogłębia tajemnicę, jaką kryje w sobie kwiat, pozwala zachwycić się nim bardziej. Nie rozumiem, w jaki sposób miałaby zubażać moje doświadczenie.

Fizyk Richard Feynman podobnie opisał niegdyś związek pomiędzy estetyką i nauką: Mam przyjaciela artystę. Czasem patrzy on na pewne rzeczy w sposób, z którym trudno mi się zgodzić; na przykład bierze do ręki kwiat i mówi: „Spójrz, jaki jest piękny”. Przytakuję. A wtedy on dodaje: „Jako artysta dostrzegam jego piękno, ale ty, naukowiec, rozkładasz go na czynniki pierwsze i staj...

Ludzie bogaci, a zarazem zdesperowani i zdeterminowani do działania, mieli inny sposób myślenia. Charakteryzowali się znacznie większych okrucieństwem, umiejętnością zacierania śladów, planowaniem. W ich stylu byłoby zainscenizowanie dziwnych zdarzeń, które na pierwszy rzut oka wyglądałyby jak nieszczęśliwe zbiegi okoliczności. Z drugiej strony natura ludzka potrafiła skrywać za maską codzienności wiele mrocznych sekretów. Wielokrotnie widziałem na własne oczy, albo dochodziły mnie słuchy o osobach, które popełniały wymyślne morderstwa, chociaż dotychczas nie skrzywdziłyby nawet muchy. Nie ufałem nikomu i miałem ku temu powody. Uważałem, że każdy jest w stanie wyzwolić w sobie emocje, które mogą go popchnąć na drogę zła.

Ludzie bogaci, a zarazem zdesperowani i zdeterminowani do działania, mieli inny sposób myślenia. Charakteryzowali się znacznie większych okrucieństwem, umiejętnością zacierania śladów, planowaniem. W ich stylu byłoby zainscenizowanie dziwnych zdarzeń, które na pierwszy rzut oka wyglądałyby jak nieszczęśliwe zbiegi okoliczności. Z drugiej strony natura ludzka potrafiła skrywać ...

- Jak to się stało? Jak mogliście być tak nieodpowiedzialni? Zdajesz sobie sprawę z konsekwencji, jakie wszyscy możemy ponieść przez waszą głupotę?! – Nagłym wybuchem uwolnił skołowane nerwy, dał upust długo tłumionej wściekłości. - Opamiętaj się! Łatwo ci rzucać oskarżenia. Nie ma pewności, kto zawinił. Zresztą razem ciągniemy ten wózek. Sprawa dotyczy nas wszystkich, nie ma się co przerzucać odpowiedzialnością, bezsensownie pieprzyć i histeryzować, trzeba działać! - Działać, działać. Żartujesz. Jutro, co ja mówię, dzisiaj dowie się o tym cała Polska. Nie tylko my, firma jest skończona, ale jeżeli dojdzie do tego, co myślę… To ma szansę przyczynić się do jednego z większych krachów ekonomicznych w kraju! - Przestań wreszcie! – wyraźnie zdenerwowana Marta podniosła głos. Odwróciła głowę, wyprzedziła go. Za wszelką cenę chciała uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z Michałem. On sam odpuścił. Do końca drogi nie odezwał się ani słowem.

- Jak to się stało? Jak mogliście być tak nieodpowiedzialni? Zdajesz sobie sprawę z konsekwencji, jakie wszyscy możemy ponieść przez waszą głupotę?! – Nagłym wybuchem uwolnił skołowane nerwy, dał upust długo tłumionej wściekłości. - Opamiętaj się! Łatwo ci rzucać oskarżenia. Nie ma pewności, kto zawinił. Zresztą razem ciągniemy ten wózek. Sprawa dotyczy nas wszystkich, nie ma ...

- Nie przejmuj się, skarbie – powiedziałam. – Okay? Zobaczysz. Wszystko się ułoży. Wzięła ją pod rękę, pociągnęła za sobą. Amy nie stawiała oporu; weszły na ścieżkę razem, ramię w ramię. Jeff i Mathias znikali już w cieniu, ptaki nad głowami krzykiem oznajmiały ich przemarsz przez dżunglę.

- Nie przejmuj się, skarbie – powiedziałam. – Okay? Zobaczysz. Wszystko się ułoży. Wzięła ją pod rękę, pociągnęła za sobą. Amy nie stawiała oporu; weszły na ścieżkę razem, ramię w ramię. Jeff i Mathias znikali już w cieniu, ptaki nad głowami krzykiem oznajmiały ich przemarsz przez dżunglę.

Strażnikowi przy drzwiach do bloku H podała krótki powód swojej wizyty: niezapowiedziana inspekcja. Był uprzejmy, gdy otwierał przed nią drzwi, ale była pewna, że spojrzenie skryte za wizjerem emanowało uczuciami dokładnie przeciwnymi. Korytarz wydawał się nie mieć końca, akurat dziś. Na szczęście była w nim całkowicie sama, a najbliższe osoby, które mogłyby jej przeszkodzić, znajdowały się w dyżurce strażników na końcu korytarza. W duchu modliła się o to, aby nikogo nie spotkać, aby nikt nie zakłócił jej planów. Teraz nie miała zamiaru cofnąć się ani o krok i nie zatrzymywać się nawet na sekundę.

Strażnikowi przy drzwiach do bloku H podała krótki powód swojej wizyty: niezapowiedziana inspekcja. Był uprzejmy, gdy otwierał przed nią drzwi, ale była pewna, że spojrzenie skryte za wizjerem emanowało uczuciami dokładnie przeciwnymi. Korytarz wydawał się nie mieć końca, akurat dziś. Na szczęście była w nim całkowicie sama, a najbliższe osoby, które mogłyby jej przeszkodzić, ...

Zara, nie odrywając wzroku od kartek, uśmiechnęła się, widząc, jak postać podchodzi do łóżka, wsuwa się pod kołdrę i zakleszcza ręce wokół jej łydek. - Zoe, wyłaź! Nie można siedzieć pod kołdrą. - Czemu? – wesoły dziecięcy głos rozbrzmiewał gdzieś w okolicy nóg Zary. - Bo braknie ci powietrza. Wymacała pościel w poszukiwaniu głowy siostry. Znalazłszy ją, poklepała pieszczotliwie. Zoe roześmiała się, jej oddech łaskotał skórę Zary. - No chodź. - Boję się. – Dziewczynka spoważniała, zakleszczając ramiona ciaśniej wokół nóg siostry. - Czego, skarbie? - Tu jest ciemno. - Pod kołdrą? To wyjdź. - Nie, tu jest ciemno. Zara zmarszczyła brwi i odłożyła książkę. - O czym ty mówisz? Gdzie jest ciemno? - Tu. – Głos Zoe brzmiał tak, jakby dochodził zza ściany. – W grobie. Zara szarpnęła za kołdrę, książki i zeszyty zsunęły się na podłogę. Na prześcieradle leżały pożółkłe kości, z ramionami oplecionymi wokół jej łydek.

Zara, nie odrywając wzroku od kartek, uśmiechnęła się, widząc, jak postać podchodzi do łóżka, wsuwa się pod kołdrę i zakleszcza ręce wokół jej łydek. - Zoe, wyłaź! Nie można siedzieć pod kołdrą. - Czemu? – wesoły dziecięcy głos rozbrzmiewał gdzieś w okolicy nóg Zary. - Bo braknie ci powietrza. Wymacała pościel w poszukiwaniu głowy siostry. Znalazłszy ją, poklepała pieszczotliwi...

Zastanawiała się, jak bardzo człowiek się zmienia podczas wspólnego życia: „Czy środowisko, praca, znajomi są faktycznym bodźcem do zaistnienia nieodwracalnych, krzywdzących zmian w osobowości człowieka? Kiedy jesteśmy jeszcze sobą, a w którym momencie stajemy się kimś innym? Co to w ogóle oznacza być sobą?” Monika, gubiąc się w krętych korytarzach własnego umysłu, poszukiwała odpowiedzi. [...] Być może moc wielkich ludzi tego świata leży w tym, że przed innymi przywdziewają maskę przywódców, żelaznych mężów stanu. Swoje niepowodzenia, troski i lęki zostawiają w domu, wśród rodziny – rodziny, której ona nie miała. Rozpłakała się.

Zastanawiała się, jak bardzo człowiek się zmienia podczas wspólnego życia: „Czy środowisko, praca, znajomi są faktycznym bodźcem do zaistnienia nieodwracalnych, krzywdzących zmian w osobowości człowieka? Kiedy jesteśmy jeszcze sobą, a w którym momencie stajemy się kimś innym? Co to w ogóle oznacza być sobą?” Monika, gubiąc się w krętych korytarzach własnego umysłu, poszukiwał...

Postanowiłem, że nie będę gorszy i odpowiedziałem mu, żeby walnął się zardzewiałą konewką w ciemię, tylko nie za mocno, bo powstałe w ten sposób echo rozwali mu głowę. Mój starojapoński z mandżurskim akcentem zrobił na nim odpowiednie wrażenie. Najwyraźniej niczego nie zrozumiał, bo uśmiechnął się jeszcze szerzej niż poprzednio. Gdyby nie uszy, miałby uśmiech dookoła głowy. Te parę zdań, które przed chwilą wypowiedziałem, zrobiło wrażenie także i na mnie. Nie miałem żadnego, nawet zielonego pojęcia, że znam japoński. I skąd wziął się ten akcent? Życzliwie pukając się w czoło, pożegnałem portiera skaczącego teraz z radości na szeroko roześmianej głowie i opuściłem hol, wychodząc na ulicę. Skierowałem się w lewo, mając wrażenie, że idę w prawo. Dobrze, że to tylko takie wrażenie! Jakieś trzysta metrów od mojego domu znajdowało się wejście do tunelu metra. Automatyczna barierka na fotokomórkę przepuściła mnie bez problemu zaraz po tym, jak zapłaciłem za przejście guzikiem z prawego rękawa koszuli. Wszedłem na ruchome schody i zjechałem nimi, mając wrażenie, że wjeżdżam do góry. Dobrze, że to tylko takie wrażenie! Kiedy dotarłem na peron, grzecznie stanąłem w kolejce i czekałem na przyjazd pociągu. Rozejrzałem się dookoła. Jakaś pani prowadziła na smyczy jakiegoś pana. Dwóch bosych wyrostków pasło na betonowej posadzce cztery łaciate krokodyle. Starszy pan w koszmarnie różowym garniturze zlizywał literki z dolnych rzędów tablicy ogłoszeń. „Cóż! – pomyślałem sobie. – Świat pełen jest świrów. Najważniejsze to się z nimi nie identyfikować!”.

Postanowiłem, że nie będę gorszy i odpowiedziałem mu, żeby walnął się zardzewiałą konewką w ciemię, tylko nie za mocno, bo powstałe w ten sposób echo rozwali mu głowę. Mój starojapoński z mandżurskim akcentem zrobił na nim odpowiednie wrażenie. Najwyraźniej niczego nie zrozumiał, bo uśmiechnął się jeszcze szerzej niż poprzednio. Gdyby nie uszy, miałby uśmiech dookoła głowy. Te ...