Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sama nie wiem, co mam myśleć o tej powieści, bo dla mnie jest strasznie nierówna.

Z jednej strony mamy bardzo fajnie poprowadzony wątek obyczajowy z widoczną reprezentacją meksykańską. Widać, że jest to pozycja own voices, że autorka sporo czerpała z własnych doświadczeń, co tylko uwiarygodniło tę część powieści. Przyznaję, że nie wiedziałam nic o historii kolei w środkowych stanach USA, że budowały ją również osoby pochodzące z Meksyku. W powieści ewidentnie wybrzmiało to, że większość osób mieszkających w USA, też o tym nie wie. To tylko potwierdza fakt, jak często „niewygodna”, niewpasowująca się w pożądany, często szkolny kanon historia, jest wymazywana i zapominana.

Podobały mi się również wątki tajemnicy i zagadki rodzinno-kryminalnej. To szperanie w starych aktach, drzewach genealogicznych wydaje mi się bardzo interesujące na co dzień, więc tym bardziej chciałam o tym czytać w „Po godzianch na Milagro Street”.

Nie przeszkadzał mi wątek paranormalny. Zazwyczaj w książkach, które nie są sygnowane jako fantasy czy chociażby powieści z elementami realizmu magicznego, to taki zabieg literacki mi przeszkadza. Wytrąca mnie z czytania. Powoduje, że cała książka mniej mi się podoba i najczęściej ją bez żalu odkładam. Natomiast w przypadku tej konkretnej powieści, wątek nawiedzonego baru zagrał i to bardzo dobrze. Nadal to nie jest mój ulubiony odautorski koncept i pewnie nie zostanę jego fanką, ale w konstrukcji powieści się bronił, bo był jej osią i został sprawnie wplecony w fabułę.

Z drugiej strony, główni bohaterowie tej powieści są dość stereotypowi.

Ona – wywodząca się z biednej rodziny ciemnoskóra, gruba Meksykanka bez wykształcenia, głośna, niedająca sobie w kaszę dmuchać barmanka, brylująca w mediach społecznościowych, a przy tym lekkomyślna, gburowata i w sumie dość samolubna postać. On – biały, bogaty profesor historii, ale bez kompleksu białego zbawcy, na bakier z technologiami, ciepła klucha z sześciopakiem nosząca serce na dłoni.

Dla mnie bardziej te postaci nie mogły być skontrastowane ze sobą, przez co nie za bardzo w nie uwierzyłam. W dodatku oboje zachowywali się miejscami strasznie dziecinnie i niedojrzale, aż dziwne to dla mnie było, że 29-latka i 32-latek się tak zachowują.

Jednak nawiększy problem mam z romansowo-erotykową stroną tej powieści. Po co to było? Nie zrozumiałam zamysłu autorki. Jeszcze żeby te sceny miały sens, ale w większości przypadków, te sceny były z dupy wzięte. Ja w ogóle nie czułam chemii pomiędzy bohaterami. Odniosłam wrażenie, że autorka na siłę próbuje napisać erotyk. Dodam, że czasami zastanawiałam się nad tym czy to, co opisywała autorka to był w ogóle konsensualny seks czy coś wręcz przeciwnego. Przez to wszystko, dużo gorzej odbieram tę powieść.

Myślę, że gdyby autorka zdecydowała się na zwyczajną obyczajówkę, czyli zostawiła w niej wszystko poza niepotrzebnymi wątkami skupionymi wokół seksu, to książka byłaby lepsza i spotkałaby się z życzliwszym odbiorem.

Sama nie wiem, co mam myśleć o tej powieści, bo dla mnie jest strasznie nierówna.

Z jednej strony mamy bardzo fajnie poprowadzony wątek obyczajowy z widoczną reprezentacją meksykańską. Widać, że jest to pozycja own voices, że autorka sporo czerpała z własnych doświadczeń, co tylko uwiarygodniło tę część powieści. Przyznaję, że nie wiedziałam nic o historii kolei w...

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła to tej książki sensacja, ba, tam w pewnym momencie to sensacja goni sensację i nie wiadomo tylko, czy śmiać się czy płakać.

Ja rozumiem, że pewna doza wybuchów i pościgów w thrillerze czy kryminale jest dopuszczalna i w zasadzie pożądana, ale trzeba znać umiar. W przeciwnym wypadku historia zmienia się w absurdalną, niewiarygodną i groteskową, i to nie w tym dobrym znaczeniu.

Nie uwierzyłam ani w historię, ani w zagadkę. Tak naprawdę, to im dalej w las, tym książka była dla mnie mniej strawna. Ostatnie strony to już tylko przelatywałam wzrokiem.

Czy sięgnę po kontynuację (a z zakończenia można wywnioskować, że może być dalszy ciąg)? Z całą pewnością nie, bo nie mam ochoty wracać do tej opowieści. Natomiast będę się bacznie przyglądać twórczości autorki, bo ciekawi mnie, co jeszcze napiszę. Widzę potencjał, ale zdecydowanie potrzeba jeszcze wyczucia i warsztatu pisarskiego.

Na początku myślałam, że z przyjemnością napiszę o tej pozycji kilka ciepłych słów, bo uważałam ją za swoje odkrycie, a w mediach książkowych nie było o niej zbyt głośno.

W zasadzie gdyby nie ostatnie 100 stron, to pewnie tak by było, bo w akcję byłam wciągnięta. Styl autorki jest przyzwoity, generalnie chciało mi się do tej książki wracać i ją czytać. Niestety wkroczyła...

https://www.instagram.com/p/CzSwxIMNHCy/

Hmm... „Pani England”, o czym w ogóle była ta historia? Przyznaję, że po prawie dwóch miesiącach od przeczytania, pamiętam tyle, że była to powieść historyczna, która przez mnogość wątków, niestety niezbyt mi się podobała. Coś kojarzę, że niby to miała być powieść właśnie o tytułowej pani England, a w dużej mierze była o tajemnicach z życia głównej bohaterki, Ruby May.

Myślę, że o mojej niezbyt pochlebnej opinii zadecydowały po pierwsze, zawiedzione oczekiwanie – liczyłam na inną historię, dostałam inną, cóż... nie jest to przyjemne, ale się zdarza. Po drugie, znudziła mnie mnogość wątków. Tu nie jestem pewna czy to wina samej powieści, czy tego, że we wrześniu czytałam kilka pozycji, które były podobnie skonstruowane. To nie jest tak, że nie lubię wielowątkowych powieści, lubię, ale każdy wątek musi być po coś i mieć swoje miejsce – coś jest na głównym planie, a coś jest tylko tłem. Nie znoszę sytuacji, w której powieść ma tyle różnych warstw, że nie wiadomo ani o co chodziło osobie autorskiej, ani co jest osią fabuły. Dla mnie taka właśnie jest „Pani England”.

Tu muszę podkreślić, że doceniam pracę Halls pod kątem historycznym. Nie mówię tego, co prawda jako znawczyni, tylko laiczka, ale mam wrażenie, że powieści autorki są dopracowane pod tym względem. Jeśli coś mi w nich przeszkadza, to raczej warsztat Halls aniżeli tematyka.

Nie wiem, o co chodzi, ale coś mi nie pasują powieści Stacey Halls. „Podrzutka” nie skończyłam, bo mnie znudził. „Panią England” skończyłam, ale w zasadzie losy postaci kompletnie mnie nie interesowały. A gdzie są powieści na miarę „Czarownicy ze wzgórza”? Tamtą powieścią autorki się zachwycałam i tymi teoretycznie też powinnam, a coś nie klika. A zakres tematyczny totalnie mój, bo autorka w swojej twórczości porusza rolę kobiet w społeczeństwie. W każdej powieści pokazuje to przez pryzmat innych czasów, ale skupia się właśnie na tym ludzkim aspekcie historii, a nawet herstorii. No i efektu wow jak nie ma, tak nie ma.

Coś czuję, że po kolejną powieść autorki raczej nie sięgnę.

https://www.instagram.com/p/CzSwxIMNHCy/

Hmm... „Pani England”, o czym w ogóle była ta historia? Przyznaję, że po prawie dwóch miesiącach od przeczytania, pamiętam tyle, że była to powieść historyczna, która przez mnogość wątków, niestety niezbyt mi się podobała. Coś kojarzę, że niby to miała być powieść właśnie o tytułowej pani England, a w dużej mierze była o tajemnicach...