Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie przeczytałem niczego Brunona Schulza. Tomik "Sklepów cynamonowych" leży na półce. Może się doczeka. Książka "Narzeczona Szhulza" została mi polecona jako wartościowa pozycja (dla polecającej). Zwykle unikam takich sytuacji. Sam sobie polecam książki. Bałem się, że polegnę, głupio będzie oddać i się tłumaczyć. A tu spora i miła niespodzianka. Książka mnie porwała, czytałem ją z apetytem (o czym zapewniłem polecającą). Biografia, nie-biografia. Trochę faktów, trochę wyobraźni autorki (wielkie brawa za kunszt). Wielka, niespełniona miłość. Chyba raczej Juny. Nie rozumiem tego, ale coś w tym jest, że wielcy artyści wolą być samotni z tą swoją wielką twórczością, niż żyć monotonnym, codziennym życiem. Schulz chyba bał się żyć z kimś. Nawet z kimś tak oddanym mu do końca swoich chwil, jak Juna. Wolał przypadkowe spotkania (za dwa złote przed wojną) z ulicznicami. Bohaterka, która przeżyła Schulza o wiele lat, doświadczyła sanacji, wojny, stalinizmu, komunizmu. Cudem udało jej się nie wyjechać z kraju w 1968 roku. Pięknie mówiła o Nim, o planowanym (okazało się, że tylko przez nią) wspólnym życiu. Niewiele przeczytałem w życiu biografii. Ta mnie urzekła. Do książek pani Agaty Tuszyńskiej wrócę (na pewno do jednej, bo czeka na półce).

Nigdy nie przeczytałem niczego Brunona Schulza. Tomik "Sklepów cynamonowych" leży na półce. Może się doczeka. Książka "Narzeczona Szhulza" została mi polecona jako wartościowa pozycja (dla polecającej). Zwykle unikam takich sytuacji. Sam sobie polecam książki. Bałem się...

Rozwiń Zwiń

Konflikt Palestyńsko - Izraelski, coś o czym słyszę od najmłodszych lat. Nigdy się tym szczególnie nie interesowałem. Zachodni Brzeg, Jerozolima, Hamas, Hebron i wiele innych nazw słyszanych często. Coś tam się dzieje, jakieś zamachy, terroryści. Daleko od nas. Aż wreszcie przydarzyło się coś koszmarnego, bardzo blisko nas. I wpada mi w ręce książka "Apeirogon". Nie mogę się od niej oderwać. Nie jest to typowa powieść, z akcją, dialogami. Składa się z dużej liczby małych, czasami większych fragmentów opisujących dramat tam się rozgrywający. Ktoś napisał, że nie mógł znieść tych nieskładnych elementów i przerwał czytanie w jednej trzeciej. Przeczytałem niedawno, że nie powinno się oceniać książki nie przeczytawszy jej do końca. Uważam, że książka ta to nie jest zbiór chaotycznych myśli autora. Wszystko jest przemyślane i odpowiednio skonstruowane. Autor opisuje faktyczne wydarzenia w kraju wielu sprzeczności, wielu kultur. Obecnie przez Izrael przelew się fala ogromnych protestów przeciwko burzenia demokracji. Kraj zmierza w kierunku Polski, Węgier i Turcji.
Autor opisuje wydarzenia dotyczące śmierci dwójki dzieci: palestyńskiego i izraelskiego. Wypadki dzieli dekada, ale okoliczności podobne. To jest bardzo piękna, poruszająca, dająca wiele do myślenia książka.

Konflikt Palestyńsko - Izraelski, coś o czym słyszę od najmłodszych lat. Nigdy się tym szczególnie nie interesowałem. Zachodni Brzeg, Jerozolima, Hamas, Hebron i wiele innych nazw słyszanych często. Coś tam się dzieje, jakieś zamachy, terroryści. Daleko od nas. Aż wreszcie przydarzyło się ...

Rozwiń Zwiń

"Mała wieś, a tak dużo zagadek." Wieś w Bieszczadach, mroczna jak jej nazwa (w wyobraźni autora). Ale już zapachy, smaki, widoki całkiem realne. Nie żałuję żadnej minuty poświęconej książce. Było to moje pierwsze, ale zapewne nie ostatnie spotkanie z twórczością Michała Śmielaka.

"Mała wieś, a tak dużo zagadek." Wieś w Bieszczadach, mroczna jak jej nazwa (w wyobraźni autora). Ale już zapachy, smaki, widoki całkiem realne. Nie żałuję żadnej minuty poświęconej książce. Było to moje pierwsze, ale zapewne nie ostatnie spotkanie z twórczością Michała Śmielaka.

Książka ta przypomina mi "Jeden dzień" Davida Nicholsa. Tam bohaterowie spędzili jedną noc i ich drogi się rozeszły. Spotykali się każdego 15. lipca. Wreszcie, po latach, po kolejnych piętnastych lipca, dojrzeli do tego, by stwierdzić, że są nie tylko przyjaciółmi. Niestety finał był tragiczny. Tutaj z kolei seksprzyjaciele (spędzili ze sobą wiele upojnych chwil) niby są razem, niby wikłają się w inne związki. Dzieli ich status materialny i społeczny. Łączy zaś uczucie, którego nie umieją, albo nie chcą nazwać. Kiedy już wydaje się, że to już teraz zaczną żyć długo i szczęśliwie, pojawia się coś, co wprowadza zmiany. Jednak czytelnik wie: oni nie mogą bez siebie żyć. "Zrobili dla siebie tak dużo dobrego". Na szczęście finał jest zgoła odmienny niż we wspomnianej wcześniej książce.

Książka ta przypomina mi "Jeden dzień" Davida Nicholsa. Tam bohaterowie spędzili jedną noc i ich drogi się rozeszły. Spotykali się każdego 15. lipca. Wreszcie, po latach, po kolejnych piętnastych lipca, dojrzeli do tego, by stwierdzić, że są nie tylko przyjaciółmi. Niestety finał...

Rozwiń Zwiń

Znam problem od podszewki - 34 lata w zawodzie. I mam dość. Mam dość poniżania, mizernych zarobków, nadmiernej biurokracji, panujących stereotypów, niesamodzielnych uczniów, roszczeniowych rodziców, braku poczucia skuteczności i autonomii w działaniu, trzęsących portkami przed utratą stołka dyrektorów (którzy o zarządzaniu wiedzą tyle, że mają rozliczać, straszyć), kuratorium, złej atmosfery w szkole, a przede wszystkim ministra (wg pewnego "ojca" z Torunia, najlepszego od wojny). Polecam książkę szczególnie tym młodym, którzy bardzo chcą nieść "kaganiec oświaty". Całe szczęście żadne z moich dzieci nie wybrały kariery zawodowej jak ich rodzice.

Znam problem od podszewki - 34 lata w zawodzie. I mam dość. Mam dość poniżania, mizernych zarobków, nadmiernej biurokracji, panujących stereotypów, niesamodzielnych uczniów, roszczeniowych rodziców, braku poczucia skuteczności i autonomii w działaniu, trzęsących portkami przed utratą stoł...

Rozwiń Zwiń

Rewelacyjna jak każda Pana Krajewskiego. Uwielbiam obu głównych bohaterów: EP i EM. Jeśli chodzi o Popielskiego, to osobiście wolę jego lwowskie śledztwa, nie umniejszając jego roli na wywiadowczym froncie. Gościnne występy "kumisarza" pozbawiają czytelnika przyjemności obcowania z jego ukochanym (ukochanym przez wielu naszych rodaków) Lwowem. Jego klimatem, smakami, lwowskie zaśpiewem, batiarami. Czytanie kolejnych powieści, czy to z Popielskim, czy Mockiem, zmusza mnie za każdym razem do myśli: musisz przeczytać je jeszcze raz w kolejności chronologicznej. Tylko kiedy, skoro tyle innych książek czeka, a życie takie krótkie.

Rewelacyjna jak każda Pana Krajewskiego. Uwielbiam obu głównych bohaterów: EP i EM. Jeśli chodzi o Popielskiego, to osobiście wolę jego lwowskie śledztwa, nie umniejszając jego roli na wywiadowczym froncie. Gościnne występy "kumisarza" pozbawiają czytelnika przyjemności obcowania...

Rozwiń Zwiń

Mając małe pojęcie z zakresu matematyki i fizyki, najpierw sięgnąłem po mistrza, Stevena Hawkinga. Na szczęście jego "Krótka historia czasu" to pozycja popularnonaukowa, choć i tak trudna w odbiorze. "Droga do czarnych dziur" polskiego fizyka jest o wiele przystępniejsza, napisana miejscami z humorem. Sporo w niej anegdot jak i przykładów zbliżających umysł przeciętnego Polaka do ogarnięcia czasoprzestrzeni, mechaniki kwantowej i czarnych dziur w szczególności.

Mając małe pojęcie z zakresu matematyki i fizyki, najpierw sięgnąłem po mistrza, Stevena Hawkinga. Na szczęście jego "Krótka historia czasu" to pozycja popularnonaukowa, choć i tak trudna w odbiorze. "Droga do czarnych dziur" polskiego fizyka jest o wiele przystępniejsz...

Rozwiń Zwiń

Jestem fanem Jeffreya Archera, którego powieści aż kipią od intryg, skandali, procesów. Nie spodziewałem się, że wpadnie mi w ręce utwór kobiecego odpowiednika mistrza. Uważam, iż Sarah Vaughan w niczym Archerowi nie ustępuje i jest w tej powieści wszystko to, co u niego polubiłem. Na jednej szali wagi Temidy jest chęć sprawiedliwego osądu złych czynów (obecnych, ale i sprzed lat), na drugiej zaś chęć zemsty za cenę pogrążenia swojej kariery. Znakomity język, świetna fabuła, niesamowite intrygi, dylematy moralne, kruczki prawne, słowem anatomia skandalu w brytyjskim parlamencie. Nie ma chyba na świecie innego miejsca, poza salą sądową, gdzie wyjawiane są najskrytsze sekrety, gdzie niemalże publicznie pierze się rodzinne brudy, bez skrupułów. Zwyciężyła prawda czy wyrachowanie? Przeczytaj, to się dowiesz 🙂

Jestem fanem Jeffreya Archera, którego powieści aż kipią od intryg, skandali, procesów. Nie spodziewałem się, że wpadnie mi w ręce utwór kobiecego odpowiednika mistrza. Uważam, iż Sarah Vaughan w niczym Archerowi nie ustępuje i jest w tej powieści wszystko to, co u niego polubiłem. Na jedn...

Rozwiń Zwiń