Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dom i szkoła to powinny być bezpieczne przystanie. Ale gdy młody człowiek czuje się wyobcowany i nierozumiany, to zło może go dopaść wszędzie.

„Szept” to historia przepełniona emocjami, głównie tymi o negatywnych wibracjach. Strach, osamotnienie, zemsta, żałoba, tęsknota…. Weronika Mathia napisała wciągający thriller, który przepełniony jest smutkiem, bo praktycznie każdy bohater „Szeptu” jest postacią tragiczną. Próżno tu szukać pozytywnych emocji, ciężka aura spowija szczelnie od pierwszych stron a bohaterowie „ożywają” z każdym kolejnym rozdziałem.

Kto tu jest ofiarą, a kto sprawcą? Co wydarzyło się na wyspie w 1973 roku, a jaki los spotkał nastolatkę nad brzegiem jeziora? Łącznikiem jest wyspa Wielka Żuława, ale bohaterowie głęboko skrywają swoje sekrety. Coś co na pierwszy rzut oka wydaje się oczywiste, a czasem banalne, po chwili okazuje się zwrotem akcji, który całkowicie zmienia postrzeganie tej historii.

Ogromny plus za wątek sów, które nie zostały potraktowane wg schematu, czyli jako symbolika. Nie, choć sowy są tu tylko cichym tłem wydarzeń, to przemycają dawkę wiedzy a jednocześnie mają pewien metafizyczny wymiar.

Tempo jest niespieszne, Autorka przeskakuje między przeszłością a teraźniejszością, między wyspą a miastem, a to może wprowadzać drobny chaos. Jednak te wszystkie meandry prowadzą do zaskakujące finału, który jest idealnym podsumowaniem. Bardzo polecam

Dom i szkoła to powinny być bezpieczne przystanie. Ale gdy młody człowiek czuje się wyobcowany i nierozumiany, to zło może go dopaść wszędzie.

„Szept” to historia przepełniona emocjami, głównie tymi o negatywnych wibracjach. Strach, osamotnienie, zemsta, żałoba, tęsknota…. Weronika Mathia...

Rozwiń

Zwiń

Małomiasteczkowy klimat, lata 90-te i zbuntowana policjantka, sama przeciwko całemu światu. So tego dodajmy jeszcze mistrzowską intrygę, brutalne i pomysłowe zbrodnie i otrzymamy kryminał, który mocno złapie za gardło!

Niewątpliwie największym atutem „Złej krwi” jest klimat małego miasteczka, gdzie upadający zakład chemiczny, produkujący szare mydło, utrzymuje połowę mieszkańców. Widmo bezrobocia, brak dalszych perspektyw, wszechobecna korupcja i właściciel, który z racji tego, że ma kasę, zachowuje się jak pan i władca. Autor doskonale oddał język i problemy tamtych lat, przenosząc nas na kartach powieści do lat 90-tych.

„Zła krew” pozwala zagłębić się w realia pracy policji, widać tu doskonale przygotowanie Autora. Tempo jest dynamiczne, dzięki czemu i śledczy i czytelnicy na nudę nie mogą narzekać. Gdzieś pomiędzy jednym a drugim tropem pojawiła mi się myśl, że to może ta a nie inna osoba stoi za tymi brutalnymi morderstwami i choć okazało się, że trafnie ją wytypowałem, to napięcie związane ze śledztwem udało się utrzymać do samego końca!

Główna bohaterka, Ada Heldisz to mocna postać, która na pewno zapada w pamięć. Może budzić kontrowersje, jej zachowanie może szokować, ale czy nie o to chodzi w powieściach kryminalnych?

Na koniec dodam, że „Zła krew” to debiut i to bardzo dobry debiut! Gratuluje Autorowi i czekam na kolejną książkę.

Małomiasteczkowy klimat, lata 90-te i zbuntowana policjantka, sama przeciwko całemu światu. So tego dodajmy jeszcze mistrzowską intrygę, brutalne i pomysłowe zbrodnie i otrzymamy kryminał, który mocno złapie za gardło!

Niewątpliwie największym atutem „Złej krwi” jest klimat małego miastec...

Rozwiń

Zwiń

„Furia” to historia w 5 aktach.
5 aktów, w których poznajemy grupę ludzi skoncentrowanych wokół Lany, gwiazdy filmowej. 5 aktów, w ciągu których na naszych oczach dojdzie do morderstwa, a każda z 7 osób uwięzionych na pięknej greckiej wyspie, ma dobry motyw i słabe alibi. 5 aktów, w których nie zabraknie zwrotów akcji, wrzących emocji ale i wystawienie mojej cierpliwości na nie lada próbę.

Narrator tej opowieści, Eliot zwraca się bezpośrednio do Czytelnika. Siada z nim przy barze, polewa drinki i snuje swoją opowieść. Lawiruje, pomija pewne fragmenty historii, inne dodaje od siebie by zaraz przyznać, że to zmyślił. Ta narracja jest świeżym powiewem, który albo pokochacie albo znienawidzicie. Mnie bardzo podobało się to puszcza je oczka do czytelnika i wchodzenie z nim w interakcje., ale jednocześnie irytowało przeciąganie i celowe odbiega je od tematu. Jedno jest pewne, od początku wiadomo, że nie można Elliotowi ufać (i że czasem przynudza). Podejrzewam, że był to celowy zabieg Autora, wykreowanie takiego irytującego narratora, dzięki któremu ta powieść się wyróżnia i na pewno zostanie mi w głowie.

Czy jest to opowieść o miłości? Częściowo tak, zdecydowanie. Ale nie ma tu nic, co można znaleźć w romansie. Jest gorzko, wybuchowo i jak to w życiu, nic się nie układa tak jak powinno. Zwrotów akcji jest dużo, choć jeden, ten najbardziej kluczowy, wywołał we mnie lekko drwiący uśmiech.

Furia ma w sobie coś ze sztuki teatralnej, antycznego dramatu i mitologii, dzięki przywoływaniu greckich bóstw. Bez dwóch zdań jest powieścią oryginalną, wciągającą i błyskotliwą, choć nie perfekcyjną. Czytajcie, bo warto.

„Furia” to historia w 5 aktach.
5 aktów, w których poznajemy grupę ludzi skoncentrowanych wokół Lany, gwiazdy filmowej. 5 aktów, w ciągu których na naszych oczach dojdzie do morderstwa, a każda z 7 osób uwięzionych na pięknej greckiej wyspie, ma dobry motyw i słabe alibi. 5 aktów, w któryc...

Rozwiń

Zwiń

Czy kryminał może być brutalny, ale jednocześnie napisany z humorem? Czy może poruszać ciężkie, mroczne tematy, ale jednocześnie być sentymentalny? Michal Sykora udowadnia, że może.

Scena otwierające „Pięć martwych psów” jest, co tu dużo mówić, odpychająca i przerażająca. Walka psów, w których jedno ginie, drugie trzeba zszywać ku uciesze widzów, w założeniu ich „właścicieli”. To niejedyne bezsens cierpiące zwierzęta w tej historii. Są też niedźwiedzie, a ich wątek jest równie przerażający.

Akcja toczy się dwutorowo, choć w pewnym momencie się zazębia, co jest bardzo fajnym zabiegiem. Jak te dwa wyżej wymienione wątki łączą się ze sobą? Pozornie banalne powody, przypadki, małomiasteczkowi oligarchowie i układy, układziki - to wszystko zaprowadzi do zaskakujące finału.

Samo śledztwo (a właściwie dwa śledztwa) jest prowadzone dość chaotycznie, brak konkretnych tropów sprawia, że detektywi krążą w kółko, co trochę odciągało moją uwagę od lektury. Jednocześnie dodało całej historii realizmu, bo czyż nie tak wygląda to naprawdę? Śledczy popełniają błędy, miotają się.

Bohaterowie, choć barwni i zapadający w pamięć, to czasem irytujący w swoich zrachowaniach. Zwłaszcza Krystyna ze swoim zacięciem, który w końcu doprowadzi do….zaskakującego plot twistu! W książce nie brakuje akcji, napięcia, alkoholu i przemocy. Nie zabraknie też jednak refleksji nad losem zwierząt, bezmyślnością człowieka i kruchością życia.

To trzeci tom serii, ale wydaje mi się, że bez problemu możecie czytać je osobno.

Czy kryminał może być brutalny, ale jednocześnie napisany z humorem? Czy może poruszać ciężkie, mroczne tematy, ale jednocześnie być sentymentalny? Michal Sykora udowadnia, że może.

Scena otwierające „Pięć martwych psów” jest, co tu dużo mówić, odpychająca i przerażająca. Walka psów, w kt...

Rozwiń

Zwiń

Postęp naukowy, nowinki z dziedziny chemii i medycyny sądowej, polityczne intrygi, piekielnie zdolny młody inspektor, paryski blichtr i nędzne piwnice pełne zła i przemocy. Dodajcie do tego jeszcze XIX-wieczny Paryż i historyczne tło rewolucji lipcowej, a dostaniecie rewelacyjny kryminał, który pochłonie Was bez reszty!

Najbardziej w książce „Biuro do spraw tajemnych” urzekł mnie język Autora. Jego styl jest urzekający, inteligentny i niesamowicie oddaje klimat retro (i tu ogromne ukłony w stronę tłumacza książki). Ta książka zabiera nas w podróż w czasie, do Paryża roku 1830, a dzięki obrazowym opisom możemy poczuć się jak na paryskiej ulicy, przejechać konną dorożką, poczuć smród zatęchłej piwnicy czy zachwycić się blichtrem salonów wyżej klasy. To jak Autor bawi się słowem zasługuje na najwyższe uznanie.

Główny bohater Valentin Verne to tajemniczy, inteligentny i zdolny do przemocy inspektor. Istna mieszanka wybuchowa, która skrywa też pewne pokłady łagodności i całe mnóstwo bolesnych przeżyć z przeszłości. Powoli, w nieśpiesznym tempie odkrywamy kolejne warstwy tej złożonej osobowości. Uwaga na plot twist, który niezłe namiesza.

Cała historia jest opowiedziana raczej spokojnym tempem, choć znajdą się tu też sceny akcji. Jednak to ten mrok i brutalność, która osacza od pierwszych stron, sprawia, że od lektury ciężko się oderwać. Ta historia jest bogata w szczegóły, ale nie przytłacza. Jest inteligentna, mocno naukowa a jednocześnie bardzo emocjonalna - balans jest genialnie zachowany.

Połączenie książki historycznej z brutalnym kryminałem i thrillerem psychologicznym. Świetny retro klimat i charakterystyczni bohaterowie - dla mnie ta książka ma wszystko. Na pewno będzie o niej głośno. Czytajcie koniecznie! Polecam jak nie wiem co

Postęp naukowy, nowinki z dziedziny chemii i medycyny sądowej, polityczne intrygi, piekielnie zdolny młody inspektor, paryski blichtr i nędzne piwnice pełne zła i przemocy. Dodajcie do tego jeszcze XIX-wieczny Paryż i historyczne tło rewolucji lipcowej, a dostaniecie rewelacyjny kryminał, ...

Rozwiń

Zwiń

Młoda, atrakcyjna dwudziestodwuletnia Rebecca Myers, zaraz po studiach rozpoczyna pracę jako psycholog w jednym z najcięższych więzień w Wielkiej Brytanii. Sam na sam w malutkiej celi z groźnymi przestępcami, bez kajdanek, bez strażnika. Za to z przerażeniem, które ściska gardło, a którego pod żadnym pozorem nie może okazać.

Dr Myers w „Więziennej terapeutce” powraca do czasów, gdy rozpoczynała swą karierę psychologa sądowego. Szczegółowo opisuje program leczenia przestępców seksualnych (w skrócie SOTP), czyli terapie, którą wdrożono w brytyjskich więzieniach w celu rozwinięcia u przestępców seksualnych umiejętności rozpoznania szkodliwych schematów myślenia i zachowania oraz radzenia sobie z nimi. Zgodnie z założeniem SOTP przestępców seksualnych nie można wyleczyć, ale można nauczyć ich panowania nad swoim zachowaniem.

Ta książka to powrót do czasu gdy młoda, niedoświadczona psycholog dostaje swoją pierwszą grupę złożoną z 6 mężczyzn skazanych za przestępstwo na tle seksualnym. Rebecca pokazuje schemat działania takiej terapii, odkrywa przed czytelnikami mroczną przeszłość swoich podopiecznych (ale bez zbędnego epatowania brutalnością jakiej się dopuścili). Pokazuje jak zmienił się schemat myślowy mężczyzn, jaką drogę przeszli w trakcie terapii. Prześwietla ich bardzo dokładnie, szczegółowo analizuje ich dzieciństwo, relacje i schematy zachowań. To również zapis przemiany samej psycholog, jej ewolucja jako specjalisty. Niezwykle ciekawe są jej przemyślenia po każdym spotkaniu z więźniami, gdzie sama poddaje się analizie. Na minus jednak muszę odnotować zbyt częste aluzje do swojego życia prywatnego,, momentami może aż za bardzo szczegółowe.

Książka jest bardzo niepokojąca, od początku czuć klaustrofobiczny klimat ciasnej celi, wypełnionej męskimi ciałami o charakterystycznym więziennym zapachu. Przerażające szczegóły zbrodni, których dopuścili się członkowie tej terapii bardzo niepokoją, ale jeszcze więcej obaw budzi ich przeszłość. Trudna lektura, wywołująca gorzką refleksje.

Młoda, atrakcyjna dwudziestodwuletnia Rebecca Myers, zaraz po studiach rozpoczyna pracę jako psycholog w jednym z najcięższych więzień w Wielkiej Brytanii. Sam na sam w malutkiej celi z groźnymi przestępcami, bez kajdanek, bez strażnika. Za to z przerażeniem, które ściska gardło, a którego...

Rozwiń

Zwiń

Takie debiuty chcę czytać, takie historie chcę przeżywać!
Książka napisana jest z punktu widzenia pani prokurator, samotnie wychowującej chore dziecko. Co więcej Autorka również jest z zawodu prokuratorem i ma chore dziecko, dlatego trochę obawiałam się, że fabuła będzie mocno skoncentrowana wokół pracy prokuratury. Na szczęście Autorka zachowała świetny balans między zawiłościami tego zawodu, a wątkiem tajemniczego zgonu małego chłopca.

Fabuła nie należy do tych lekkich i przyjemnych. Wręcz przeciwnie, prokurator musi zmierzyć się (po raz pierwszy w swojej karierze) z morderstwem dziecka. W dodatku dziecka z niepełnosprawnością. Dodatkowym utrudnieniem jest jej własne doświadczenie życiowe, tak bardzo podobne do matki zamordowanego chłopca. To jak Autorka zagrała na naszych emocjach jest godne podziwu. Prawdziwe, głębokie, bez fałszywej ckliwości czy gloryfikacji - prosto miedzy oczy o trudach samotnego macierzyństwa. Jak wiele wyrzeczeń i codziennych wyborów stoi przed rodzicami chorych dzieci? Ciężko to pojąć komuś, kto tego nie przeżył.

Ta historia wzbudziła we mnie mnóstwo pytań, wiele przemyśleń. Zwłaszcza rozwiązanie sprawy morderstwa, które rozstało mnie wewnętrznie, bo chcę ale jednocześnie nie mogę go zaakceptować. Autorka umiejętnie odciągały naszą uwagę od głównego podejrzanego (choć mi od początku wydawał się oczywisty), podrzuca kolejne tropy i świadków i robi to bardzo naturalnie, bez zbędnego przerysowania. Jedyny minus jaki tu widzę to liczne błędy i literówki, które niestety rzucały się w oczy.

Obok „Confessio” trudno przejść obojętnie. Ta historia zostaje w głowie, mnie skłoniła do długiej dyskusji i postawienia się w sytuacji bohaterów. Ta historia zagra Wam na emocjach, a może pozwoli spojrzeć na rodziców chorych dzieci inaczej, łagodniej? Świetny, bardzo wciągający debiut. Polecam bardzo!

Takie debiuty chcę czytać, takie historie chcę przeżywać!
Książka napisana jest z punktu widzenia pani prokurator, samotnie wychowującej chore dziecko. Co więcej Autorka również jest z zawodu prokuratorem i ma chore dziecko, dlatego trochę obawiałam się, że fabuła będzie mocno skoncentrowa...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam szwedzkie kryminały i uwielbiam motyw polityczny w książkach, dlatego bez wahania wzięłam do ręki książkę „Porachunki” Iwony Kienzler, autorki, która kilka lat spędziła na Gotlandii. Liczyłam na to, że poczuję ten charakterystyczny skandynawski klimat i dreszcz niepokoju, jednak nie do końca to otrzymałam.

Akcja dzieje się w większości na Gotlandii, znanej jako wyspa milionerów. Początkowo fabuła rozwija się jednak w Turcji, klimacie totalnie innym niż chłodna Szwecja. I właśnie taka jest ta książka, skrajnie rożna. Są dobre momenty, wciągające wątki i ciekawe zwroty akcji. Jednak Niestety jest też dużo „lania wody”, czyli opisów niewiele wnoszących do fabuły. Zdecydowanie zabrakło mi tu samego kryminału i emocji jakie niesie ze sobą ten gatunek. Jeśli miałabym określić tę książkę, to powiedziałabym, że to powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym. Jest morderstwo (i to podwójne), jest śledztwo, ale wszystkie jest za mało.

Żałuje, ale ja nie poczułam klimatu Gotlandii, a główna bohaterka często mnie irytowała. Fabuła i szczegółowe opisy, które wykreowała Autorka nie wciągnęły mnie w ten świat porachunków. I niestety, ale za największy minus uważam wyjaśnienie głównego wątku. Nie kupuje tego zakończenia, jak dla mnie jednocześnie zbyt banalne i zbyt przekombinowane.

Uwielbiam szwedzkie kryminały i uwielbiam motyw polityczny w książkach, dlatego bez wahania wzięłam do ręki książkę „Porachunki” Iwony Kienzler, autorki, która kilka lat spędziła na Gotlandii. Liczyłam na to, że poczuję ten charakterystyczny skandynawski klimat i dreszcz niepokoju, jednak ...

Rozwiń

Zwiń

Ten reportaż postawił mnie w sytuacji, w której musiałam zrewidować swoje przekonania. Na codzień jestem twardo stąpającą osobą, nie wierzę w przepowiednie i przeczucia. Wierzę w zdrowy rozsądek. W „Biurze przeczuć” psychologia zderza się z snami i wizjami. Nauka kontra przeczucia, praca w szpitalu kontra prowadzenie dziennika przeczuć.

Psycholog John Barker, przy udziale dziennikarza Petera Fairleya przeprowadza nietypowe badanie: chce udowodnić, że niektórzy ludzie potrafią przewidzieć tragedie, zanim ta się wydarzy. Tak powstaje Biuro Przeczuć, które kataloguje i zbiera informacje od wielu osób i przekształca je w bazę danych opartą na wizjach, snach, wszelkiego rodzaju przeczuciach. Wszystko to rzetelnie dokumentuje w swoim reportażu Sam Knight. Autor łączy w jedną całość wiele historii, choć może się to wydawać nieco chaotyczne, to doskonale obrazuje działalność Barkera.

Sama idea istnienia Biura Przeczuć wydaje się absurdalna i nielogiczna, jednak ciężko jest podważyć dane, do których dotarł Knight. Konfrontuje doświadczenia osób, które doznały jakiegoś przeczucia z dokonaniami psychiatrii i psychologii. Starannie opisuje zakres badań Barkera jako pracownika szpitala i jego osobiste zaangażowanie w projekt. Nie ocenia, nie narzuca czytelnikom zdania, ale na pewno zasiewa ziarno wątpliwości w umysłach takich jak mój.

Temat na pierwszy rzut oka lekko niepoważny, przedstawiony w bardzo poważny sposób. Być może wielu z nas doświadczyło jakiego większego lub mniejszego przeczucia, mrowienia pod skórą zwiastującego jakieś wydarzenie. Jednak przeczucia dotyczące poważnych tragedii i wydarzeń na dużą skalę są częstsze niż może się wydawać. A może jednak nie? Polecam lekturę, bo to naprawdę fascynujący temat.

Ten reportaż postawił mnie w sytuacji, w której musiałam zrewidować swoje przekonania. Na codzień jestem twardo stąpającą osobą, nie wierzę w przepowiednie i przeczucia. Wierzę w zdrowy rozsądek. W „Biurze przeczuć” psychologia zderza się z snami i wizjami. Nauka kontra przeczucia, praca w...

Rozwiń

Zwiń